Ulica Calais

9 th  arr t Ulica Calais
Rue de Calais w 2019 roku.
Sytuacja
Miasto	9 tys
Dzielnica	Saint Georges
Początek	65 Blanche Street
Koniec	3, miejsce Adolphe-Max i 24, rue de Vintimille
Morfologia
Długość	153  m
Szerokość	12  m
Geokodowanie
Miasto Paryż	1426
DGI	1434
Geolokalizacja na mapie: 9. dzielnica Paryża Ulica Calais Geolokalizacja na mapie: Paryż Ulica Calais
Zdjęcia na Wikimedia Commons

Rue de Calais to ulica w 9 th  dzielnicy z Paryża .

Lokalizacja i dojazd

Ta ulica znajduje się na skraju historycznej dzielnicy znanej jako Nowe Ateny . Lekko opadający, zaczyna się przy rue Blanche, a kończy na miejscu Adolphe-Max , gdzie znajduje się plac Hector-Berlioz . Jest pokryte budynki budowane głównie w XIX -tego  wieku.

Pochodzenie nazwy

Nosi ona nazwę miasta Calais , znanej z oblężenia to wynikłą w 1346-1347 , wobec Edwarda III panowania Philippe de Valois i która została podjęta z powrotem z angielskiego w 1558 roku przez François de Guise .

Historyczny

Na mocy królewskiego upoważnienia z dn 21 czerwca 1841, ta ulica zostanie ostatecznie narysowana w miesiącu Czerwiec 1844i otwarte na terenie należącym do MM. Tirouflet et Cie oraz ze starego ogrodu Tivoli (dawna posiadłość pawilonu La Bouëxière ):

„  Louis-Philippe itd.,
Biorąc pod uwagę ofertę złożoną przez Sieurs de Greffulhe frères i Paula de Ségur, otwarcia na posiadanych przez siebie gruntach, w Paryżu, między rue Blanche i rue de Clichy , pięć ulic, w tym jedno nowe miejsce, pod pewnymi warunki wymagane przez administrację miejską, a na jej odpowiedzialność oddanie miastu gruntu pod nowe drogi publiczne;
plan projektowanych tras;
obrady Rady Miejskiej Paryża z dnia 20 listopada 1840 roku; opinię prefekta Sekwany i inne przedstawione dokumenty; artykuł 52 ustawy z dnia 16 września 1807 r .; Po wysłuchaniu
naszej Rady Stanu zamówiliśmy i zamawiamy:

• Artykuł 1: Sieurs de Greffulhe frères i Paul de Ségur są upoważnieni do utworzenia placu i otwarcia pięciu ulic na posiadanym przez siebie terenie, w Paryżu, pomiędzy rue Blanche i rue de Clichy , którego szerokość wynosi 12 metrów.
• Artykuł 2: powyższe zezwolenie udzielane jest przez właścicieli za opłatą za nieodpłatne przekazanie miastu Paryża gruntu pod nowe drogi publiczne oraz przestrzeganie klauzul i warunków wyrażonych w obradach Urzędu Miejskiego Rady, z dnia 20 listopada 1840 r., Z wyjątkiem ustanowienia ciętych boków i powiększenia miejsca, które nie są egzekwowalne zgodnie z dostosowaniami przyjętymi w artykule 1 powyżej; a ponadto odpowiedzialny za stworzenie pod chodnikami rynny do odprowadzania wody szarej i deszczowej .
• Artykuł 3: odpowiedzialny jest nasz Sekretarz Stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych itp.,

Oddano w Palais de Neuilly , 21 czerwca 1841 r. "

Niezwykłe budowle i miejsca pamięci

• N O  4: Hector Berlioz przemieszczane tam 1856 ( 4 p  podłogowego). Ukończył tam Les Troyens . Umarł tam dalej8 marca 1869 .
  • Dom Antonina Marmontela (1850-1907), kompozytora i profesora Konserwatorium .
• N O  11: Anna Thibaud (1861/48) liryczny żył tam .
  • Dom kompozytora Roberta Planquette'a (1848-1903) .
• N o  16: dwór Auguste Perdonnet (1801-1867), inżynier i dyrektor Centralnej Szkoły Sztuki i produkuje między 1862 a 1867 .
• nie zlokalizowany: dom malarza Alfreda Stevensa .

Uwagi i odniesienia

1. Adolphe Alphand ( reż. ), Adrien Deville i Émile Hochereau , Miasto Paryż: Zbiór listów patentowych, zarządzeń królewskich, dekretów i zarządzeń prefektur dotyczących dróg publicznych , Paryż, Imprimerie nouvelle (stowarzyszenie pracowników),1886( czytaj online ) , „Rozporządzenie z 21 czerwca 1841”, s.  176
2. Rue de Vintimille , rue de Boulogne , rue de Calais , rue de Douai i place de Vintimille .
3. Blandine Bouret, „Mémoires des places. Warsztaty dolnego Montmartre. II: wokół placu Pigalle " La Gazette de l'Hôtel Drouot , n o  22, 1 st  czerwca 2001 r p.  44-46 .

Bibliografia

• Parysko-paryskie. Co zobaczyć, co wiedzieć. Paris-usages, Paris-Pratique , 1896-1902, „Adresy sławy muzyki, rzeźby itp. » Gallica.bnf.fr .