Rosso Fiorentino

Rosso Fiorentino Obraz w Infoboksie. Giovanni Battista di Jacopo di Gaspare
Narodziny 8 marca 1494 r
Florencja ( Republika Florencji )
Śmierć 14 listopada 1540
Paryż ( Królestwo Francji )
Imię i nazwisko Giovanni Battista di Jacopo
Czynność malarz , grawer
Trening Akademia Rysunku we Florencji
Mistrz Andrea del Sarto
Ruch manieryzm
Patroni we Francji: François I st

Giovanni Battista di Jacopo aka Rosso Fiorentino (lub „[Le] Maitre Roux [de Florence]” w języku francuskim z powodu koloru jego włosów), włoski malarz , grafik i dekorator urodzony w Florence na8 marca 1494 rwedług kalkulacji gregoriańskiej ( 1494 według stylu florenckiego, który rozpoczynał rok w święto Zwiastowania, 25 marca ) i zmarł w Paryżu dnia14 listopada 1540. Według historyków sztuki należy do szkoły manierystycznej lub późnego renesansu, który wyznaczył szkołę z Fontainebleau .

Niemieccy teoretycy manieryzmu zajęli miejsca kariery Rosso Fiorentino, a mianowicie Florencja , Rzym , Arezzo , Wenecja , Fontainebleau jako symbole pierwszych okresów tego rozległego europejskiego ruchu artystycznego obejmującego malarstwo, rytownictwo, rzeźbę oraz wiele sztuk zdobniczych. .

Biografia

Rosso Fiorentino formuje się w różnych warsztatach, studiując Michała Anioła i Parmezan lub Parmigianino , chociaż po raz pierwszy znany jest jako uczeń mistrza manierysty Andrei del Sarto , podobnie jak Pontormo , jego alter ego w malarstwie. W 1516 wstąpił do korporacji malarzy florenckich, podmiotu, który pod rządami Giorgio Vasariego stał się wystawną i elitarną Florencką Akademią Rysunkową .

Ten młody florencki artysta jest jednym z inicjatorów europejskiego ruchu manierystycznego, który ujawnia decydujący punkt zwrotny w sztuce włoskiego renesansu w procesie eksportu zaalpejskiego. W Toskanii ten „mistrz bez mistrza”, jak twierdzi, że jest sztuką wyemancypowaną, obiera zagmatwane ścieżki nowoczesności: dziwne inspiracje, rysowanie pod wpływem Dürera i Baccio Bandinellego , stosowanie ostrych lub ostrych kolorów.

Wykonuje kilka ważnych prac:

Krótki pobyt w Rzymie w 1524 roku sprawił, że odkrył freski w Kaplicy Sykstyńskiej . Jest to również cud przed drugim filarem założycielskim, z Michałem Aniołem, pierwszej europejskiej maniery , Raphaëlem i jego szkołą, w skład której wchodzą Perin del Vaga i Le Parmesan . Następnie dużo pracował dla grawerów, w szczególności dla Caraglio. Jest też wyczerpany, by pasować do fresków na sposób Michała Anioła, jak pokazał Mojżesz broniący córek Jetro .

Niewiele wiadomo o okresie zwątpienia i przygnębiającej melancholii, które ogarniają mistrza, okresem charakteryzującym się jego „Martwym Chrystusem”, którego kopię wystawiono w Bostonie. Osiadł w Rzymie.

W 1527 r., w czasie splądrowania świętego miasta przez wojska Karola V , został schwytany przez żołnierzy niemieckich i pozbawiony majątku. Udało mu się uwolnić w tym samym roku i schronił się w Borgo san Sepolcro. Ale prowadzi trzy lata wędrówki i trudnego życia między Perugią, Borgo San Sepolcro , Città di Castello , Arezzo . Mistrza jednak odnotowuje obraz w sposób asertywny, przyswajając lekcję rzymską do jej patetycznych inspiracji: jaskrawy kolor, sztuka światłocienia, śmiałość i różnorodność w planie całościowym, zwłaszcza malarstwie reprezentowanych grup. Zdumiewające osadzanie oznacza historię malarstwa manierystycznego. Mieszkał we Włoszech do 1530 roku.

Chociaż znajduje się w Wenecji , gospodarza Pietro Aretino w 1530 roku, objął dowództwo François I st obchodzi małżeństwo króla z Eleanor Austrii. Rosso postanawia namalować alegorię Marsa i Wenus . Jest to aluzja do niedawnego Pokoju Kobiet  : król, podobnie jak Mars, zrezygnował z broni dla Wenus . Z rekomendacji Pierre'a l'Aretina , pierwszego doradcy artystycznego władcy w Wenecji i we Włoszech, oczarowany bardzo chrześcijański suweren dziękuje i wzywa artystę na dwór Francji. Le Rosso wybiera wygnanie i przybywa do Paryża wPaździernik 1530.

W czasach francuskiego renesansu król Valois był wielbicielem sztuki włoskiej. Jego Królewska Mość zdobywa sobie ten kultywowany artysta i muzyk. Obdarzyła go hojnością i powierzyła mu dekorację Château de Fontainebleau . Od blisko dekady Le Rosso tworząc samodzielne prace kieruje dekoracją Fontainebleau. Zaprojektował pawilon Pomona, pawilon Poeslesa, galerię dolną (wszystkie zniszczone). Ale to przede wszystkim wielka galeria François I er łącząca stare i nowe Fontainebleau, prowadzona głównie w latach 1533-1537, która pozostaje jego arcydziełem to dekoracja ozdobiona malowidłami, fryzami, freskami oraz modelami ze skóry i stiuku. Powracającym motywem w galerii jest zwierzęce godło króla, salamandra. Le Rosso został nagrodzony nominacją na pierwszego malarza króla i kanonika Sainte-Chapelle.

Koniec artysty jest niejasny. Podobno skąpy artysta oskarżył swojego wiernego przyjaciela Pellegrino o kradzież jego oszczędności. Ten ostatni, poddany torturom, ratuje jego niewinność. Le Rosso, zdesperowany, by stracić przyjaciela, zabiłby się przez otrucie pod koniec 1540 roku. Biografia napisana przez Giorgio Vasariego, która rozwodzi się nad tym tragicznym końcem, jest teraz wątpliwa.

Primatice , jego zastępca Bellifontain od 1532 roku i coraz bardziej autorytarny i jego otwartej rywalem, stłumione po 1540 roku pod pretekstem rozszerzenia lub jego upodobaniem do cokole rzeźby, szereg prac dekoracyjnych przez rudego pana.

Z ostatniego okresu jego życia, poza rysunkami przygotowawczymi dla rytowników Fantuzziego, Boyvina czy nieznanego mistrza LD, pozostały jedynie rzadkie obrazy, jak choćby Pieta widoczna w muzeum w Luwrze. Pod jego wpływem Le Rosso jest założycielem pierwszej szkoły w Fontainebleau, która zapoczątkowała francuski renesans w sztuce malarskiej. Ten uczony dekorator, przyciągany dziwacznością i widowiskowością, opowiadając historię na kilku poziomach lektury lub emocji, wstrząsa utrwalonymi gatunkami i pozostaje źródłem trwałej ewolucji sztuki zdobnictwa dworów książęcych Europy Północnej.

Pracuje

Obrazy

Rysunki

Uwagi i referencje

  1. Liczba poprzednich słowników do 1950 lub pracach XVIII TH i XIX -tego  stulecia denominates Rosso i mistrza Red florenckim i oferuje 1541 jako rok śmierci, jako słowniku Larousse, że te same nazwy Rosso del Rosso . Wydaje się, że ten o ekscentrycznej reputacji artysta zmarł z powodu choroby lub popełnił samobójstwo zimą 1540-1541.
  2. Jean-François Solnon, Sąd Francji , Fayard, 1987, 734 strony. Przeczytaj stronę 90
  3. Arkusz Piety na stronie internetowej Luwru.
  4. Beauseigneur E, Rosso Fiorentino na zamku w Fontainebleau , File techniki sztuki n °  184, luty 2011, s.  92-95
  5. Portret młodej dziewczyny, Uffizi
  6. Galeria Narodowa
  7. Vincent Pomarede , 1001 obrazów w Luwrze: od starożytności do XIX th  century , Paryż / Mediolan, Louvre Editions2005, 589  s. ( ISBN  2-35031-032-9 ) , s.310-311

Załączniki

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne