Roberto Devereux
Robert Devereux
Roberto DevereuxRobert Devereux
Portret Roberta Devereux , 2 E Essex
| Uprzejmy | Liryczna tragedia |
|---|---|
| N BER dokumentów | 3 |
| Muzyka | Gaetano Donizetti |
| Broszura | Salvatore Cammarano |
| Język oryginalny |
Włoski |
| Źródła literackie |
Elisabeth of England ( 1829 ), tragedia Jacques-François Ancelot |
| Czas trwania (w przybliżeniu) | 128 min. |
| Daty składu |
1837 |
| kreacja |
29 października 1837 Teatro San Carlo w Neapolu |
| Kreacja francuska |
27 grudnia 1838 Włoski teatr w Paryżu |
Postacie
- Elisabetta, Regina d'Inghilterra ( sopran )
- Lord Duca di Nottingham ( baryton )
- Sara, duchessa di Nottingham ( mezzosopran )
- Roberto Devereux, opowieść o Essex ( tenor )
- Lord Cecil (tenor)
- Sir Gualtiero Raleigh ( bas )
- Paggio ( kontralt )
- Un familiare di Nottingham (bas)
Airs
- " Wszystko„afflitto è il dolce piante " ( Sara ) - Akt I, 1 st scena
- " Amor suo Mi Fe„beata " ( Elżbieta ) - Akt I, 1 st scena
- „ Ach! Ritorna qual ti spero ” ( Elżbieta ) - Akt I, 1 st scena
- " Forse w quel cor rozsądny " ( Nottingham ) - Akt I, 1 st scena
- „ Un perfido, une vile, un mentitore, tu sei ” ( Nottingham , Roberto , Elisabetta ) - Akt II
- „ Come a spirito angelico ” ( Roberto ) - Akt III, 2 e Tabela
- „ Vivi, niewdzięczny, lei has accanto ” ( Elisabetta ) - Akt III, tabela 3 E
- „ What sangue versato al cielo ” ( Elisabetta ) - Akt III, tabela 3 E.
Roberto Devereux ( Robert Devereux ) to liryczna tragedia w 3 aktach Gaetano Donizettiego na libretcie Salvatore Cammarano stworzonym na29 października 1837w Teatro San Carlo w Neapolu . Po Il Castello di Kenilworth ( 1829 ) i Maria Stuarda ( 1834 ), który jest trzecią i ostatnią oper Donizettiego, gdzie pojawia się królowa Elżbieta I ponownie Anglię .
Historyczny
Książeczka Roberto Devereux jest luźno zainspirowany historycznym odcinku: działka podsycana przeciwko Elizabeth I ponownie z Anglii przez jego ulubionego Roberta Devereux , 2 E Essex , prowadził25 lutego 1601. Sprawa ta zainspirowała cztery sztuki we Francji: trzy zatytułowane Le comte d'Essex ( La Calprenède , 1637 ; Thomas Corneille , 1678 ; Claude Boyer , 1678) i jeden zatytułowany Élisabeth d'Angleterre ( 1829 ) Jacques-François Ancelot ( 1794 - 1854 ), z którego pochodzi libretto Salvatore Cammarano .
W rzeczywistości, ten przebiega jeszcze bardziej bezpośrednio z librettem Felice Romani , Dzielny Essex ( 1833 ), z muzyką przez Saverio Mercadante i reprezentował10 marca 1833w La Scali w Mediolanie z małym sukcesem. Kompozycja dzieła, zamówiona przez Teatro San Carlo w Neapolu , przypada na szczególnie trudny okres w życiu Donizettiego, ponieważ ten ostatni, po tym, jak jego ojciec i matka zniknęli w 1836 roku , widział, jak jego żona po raz trzeci urodziła martwego dziecka. Następnie dziecko gubi ją kilka tygodni później, w lipcu 1837 roku i kończy operę, podczas gdy Neapol niszczy cholera : „dla mnie” - pisał 4 września - „będzie to opera moich emocji”. Jest więc przekonany, że Roberto Devereux to zły znak. Jakby na dowód słuszności, prima donna , Giuseppina Ronzi de Begnis i pełniąca rolę księcia Nottingham, baskijski Paul Barroilhet , również zachorowali podczas pierwszej serii przedstawień, które z tego powodu muszą być przerwane przedwcześnie po wielkim sukcesie powstania w Naples na29 października 1837.
Książka została szybko odebrana w głównych włoskich miastach, zanim została zamontowana w całej Europie. Premiera odbyła się w Paryżu w Théâtre des Italiens dnia27 grudnia 1838z Giulią Grisi w roli Elisabetty, następnie w Londynie ( 1840 ), Brukseli (1840), Amsterdamie (1840), Nowym Jorku ( 1849 , 1863 ), Hawanie , Buenos Aires ... Pierwsze wykonanie w języku francuskim ( Robert Devereux ) odbywa się w dniu15 lutego 1841w Theater des Arts w Rouen . Utwór był regularnie wykonywany aż do lat osiemdziesiątych XIX wieku, zanim zniknął z repertuaru, podobnie jak wiele partytur belcantistes.
Roberto Devereux ekshumowano dopiero w latach 60. XX wieku przy okazji słynnego „renesansu Donizettiego”. Został ponownie zrobiony w Neapolu w 1964 roku z Leylą Gencer w roli Elisabetty. Montserrat Caballé śpiewał tę rolę w Stanach Zjednoczonych i Wenecji i triumfował na Festiwalu d'Aix-en-Provence w 1977 roku , u boku José Carrerasa w roli tytułowej. Beverly Sills graweruje w studiu pierwszy pełnometrażowy utwór. Ostatnio Edita Gruberová jest znaną wykonawczynią roli Elisabetty.
Wielu komentatorów dostrzega w Roberto Devereux dramatyczną i muzyczną intensywność rzadko osiąganą przez kompozytora, niektórzy odnosząc ją do osobistych okoliczności dramatycznych, które otaczały kompozycję utworu. Inni, bardziej krytyczni, opisali Roberto Devereux jako „ Łucję bez powietrza”. W rzeczywistości muzyka tej opery wydaje się być ściśle związana z dramatyczną akcją, w sposób, który wydaje się odnosić do tego, czego Donizetti doświadczył wcześniej w Annie Bolenie ( 1830 ).
Dystrybucja
| Rola | Rodzaj głosu | Wykonawcy na premierze dnia 29 października 1837 (Konduktor: -) |
|---|---|---|
| Elisabetta, Regina d'Inghilterra Elizabeth I re , królowa Anglii |
sopran | Giuseppina Ronzi de Begnis |
| Lord Duca di Nottingham Książę Nottingham |
baryton | Paul Barroilhet |
| Sara, Duchessa di Nottingham Sara, księżna Nottingham |
mezzosopran | Almerinda Manzocchi Granchi |
| Roberto Devereux, opowieść o Essex Robert Devereux , hrabia Essex |
tenor | Giovanni Basadonna |
| Lord Cecil Lord Robert Cecil |
tenor | Timoleone Barattini |
| Sir Gualtiero Raleigh Sir Walter Raleigh |
Niska | Anafesto Rossi |
| Paggio strona A |
kontralt | |
| A familiare di Nottingham Sługa Nottingham |
Niska | Giuseppe Benedetti |
|
Lady della corte reale. Lords del parlamento, cavalieri e armigeri. Comparse, paggi, guardie reali, scudieri di Nottingham. Panie z królewskiego dworu. Lordowie parlamentu, rycerze i zbrojni. Dworzanie, strony, straż królewska, słudzy Nottingham. | ||
Argument
Akcja rozgrywa się w Londynie w 1598 roku .
Uwertura został napisany dla paryskiej premiery w 1838 roku . Obejmuje ona wariant dla drewna God Save the Queen , nieco anachroniczny, ponieważ powietrze nie wykracza poza XVIII -tego wieku , ale w rzeczywistości głównym zainteresowaniem i uzasadnione jest umieścić w programie koncertu prowadzonego przez Richard Bonynge około 1970 roku .
Akt I
Pierwszy stół- Scena 1 : Na początku opery Roberto Devereux, powracający z wyprawy wojskowej do Irlandii , został oskarżony o wywiad z irlandzkimi rebeliantami i właśnie został aresztowany. Sara, którą królowa przymusowo poślubiła księcia Nottingham, jest w niej potajemnie zakochana. Czytając historię pięknej Rosamonde, nie może ukryć łez: All 'afflitto è dolce il piante ( Łzy są słodkie dla cierpiących ).
- Scena 2 : Elisabetta mówi Sarze, że zgodziła się ponownie zobaczyć Roberto, bez którego jej życie nie ma sensu. Nie uważa go za winnego zdrady, o którą jest oskarżony, ale podejrzewa go o niewierność jej w pięknym wstępie: l'Amor suo mi fe 'beata ( Jego miłość mnie uszczęśliwia ).
- Sceny 3 i 4 : Cecil, główny doradca królowej, pyta ją, czy akceptuje wyrok przeciwko Essex. Królowa prosi o dalsze dowody i mówi, że zamierza ponownie zobaczyć swojego ulubieńca w kabale, w której wyraża się nienaruszona siła jej miłości ( Ach! Ritorna qual ti spero ).
- Scena 5 : Roberto Devereux zostaje przedstawiony królowej, wyrzuca jej chłód i przysięga jej lojalność. Ale jego protesty wzbudzają podejrzenia Elisabetty. W niezwykłej scenie Essex zastanawia się, czy królowa wie, że kocha Sarę, podczas gdy Elisabetta wspomina pierścień, który mu kiedyś dała, jako dowód ich miłości: jeśli kiedykolwiek znajdzie się w niebezpieczeństwie, wystarczy, że zwróci jej ten pierścień i ona go uratuje (duet: Un tenero core ). Królowa wychodzi.
- Scena 6 : Jego przyjaciel Nottingham obiecuje Roberto, że będzie go wspierał przed Radą, wyznając w jego cavatina Forse w jakim wrażliwym rogu ( być może w tym wrażliwym sercu ), że łzy jego żony wzbudziły jego podejrzenia: zaskakuje go wyhaftowanie szalika .
- Scena 7 : Cecil przychodzi, aby wezwać Nottingham do królowej, która byłaby gotowa wydać wyrok.
Apartamenty księżnej w Nottingham Palace.
- Sceny 8 i 9 : Roberto przybywa, aby znaleźć Sarę w jej mieszkaniach. Zanim ją pożegnał, wyrzuca jej, że poślubiła kogoś innego. Usprawiedliwia się, mówiąc, że brutalna śmierć jej ojca, podczas gdy Roberto był za granicą, i presja królowej pchnęła ją w to małżeństwo bez miłości. Błaga go, aby wrócił do królowej, ale Essex zdejmuje z palca pierścień, który dał jej Władca, i kładzie go na stole, podczas gdy Sara w zamian daje jej niebieski szalik wyhaftowany ręką, który przysięgał nosić przy sercu ( duet: Da che tornasti ).
Akt II
Wspaniała galeria w Pałacu Westminsterskim.
- Scena 1 : Dworzanie są zbulwersowani tym, co dzieje się z Roberto.
- Scena 2 : Cecil przybywa, aby poinformować królową, że Rada, pomimo interwencji Nottingham w imieniu oskarżonego, skazała go na śmierć. Jednak nagroda będzie miała zastosowanie dopiero po wyrażeniu przez niego zgody.
- Scena 3 : Raleigh mówi królowej, że kiedy Roberto został przeszukany po aresztowaniu go, na jego piersi znaleziono jedwabny szal haftowany złotem. Elisabetta natychmiast rozpoznaje szalik Sary.
- Scena 4 : Nottingham przychodzi interweniować na rzecz Roberta, ale królowa ogłasza jego niewierność (duet: Non venni mai ).
- Scena 5 : Roberto zostaje przedstawiony, królowa pokazuje mu szalik, który z kolei rozpoznaje Nottingham. Książę wzywa do boskiej zemsty na swoim przyjacielu, który go zdradził. Kolejne trio ( Un perfido, une vile, un mentitore, tu sei ) miesza uczucia zdradzonego przyjaciela, zdemaskowanego i zmartwionego kochanka oraz pogardzanej kobiety. Devereux odmawia podania imienia swojego kochanka, a Nottingham przestaje go wspierać, królowa potwierdza wyrok śmierci: Idź! Martwe sul capo ti pende . Trio to niezwykły utwór, w którym rozdrażnienie królowej wydychane jest w długich sekwencjach.
- Scena 6 : Na znak od Elisabetty otwierają się drzwi i pomieszczenie wypełnia się dworzanami. W stretcie trio staje się zespołem, w którym wszyscy z różnych powodów potępiają zdradę Roberta.
Akt III
Pierwszy stółW Nottingham Palace.
- Sceny 1 i 2 : Sara początkowo sama dowiaduje się od sługi, że Roberto został skazany. Otrzymuje list, w którym błaga ją o wysłanie pierścienia królowej. Decyduje się, aby królowa nosiła pierścień, aby uzyskać jej ułaskawienie.
- Scena 3 : Nottingham wchodzi i rozmawia z żoną o jej niewierności. Oszalały z zazdrości, zamyka ją w swoim pokoju do czasu wykonania wyroku śmierci (potężny duet: Non sai che un nume ).
Loch Roberta w Tower of London .
- Scena 4 : Instrumentalne preludium do sceny więziennej często porównywane jest do sceny analogowej Fidelio , ale należy tu wspomnieć bardziej o Verdim . Robert oczekuje jej ułaskawienia, ponieważ nie ma wątpliwości, że zostanie ono udzielone, gdy tylko pierścień znajdzie się w rękach królowej. Następnie wyobraża sobie, jak ofiaruje się mieczowi Nottingham i oświadcza mu, że zaraz umrze, że jego żona pozostała mu wierna pomimo pokusy: Przyjdź une spirito angelico ( Jak duch anielski ).
- Scena 5 : Ale zamiast oczekiwanej łaski strażnicy, którzy przychodzą szukać Roberto, przynoszą mu rozkaz udania się na szafot.
W Pałacu Westminsterskim.
- Scena 6 : Elisabetta jest otoczona przez swoje damy dworu w wielkiej sali pałacu iz niepokojem oczekuje na pierścień, który Essex z pewnością będzie w stanie jej wysłać, oraz przybycie Sary, której również chce wybaczyć i że ona chce komfortu. Wyraża pragnienie przebaczenia we wspaniałej arii : Vivi, ingrato, a lei accanto .
- Sceny 7 i 8 : Sara wchodzi, przynosząc pierścień. Elisabetta jest zaskoczona, że to jej znienawidzony rywal przynosi jej klejnot, ale mimo to nakazuje zawieszenie egzekucji. Jest już jednak za późno, bo w oddali słychać wystrzał armatni, który właśnie dał sygnał katowi.
- Scena 9 : Królowa robi wyrzuty Sarze. Nottingham przyznaje, że próbował powstrzymać swoją żonę przed noszeniem pierścionka królowej. Elisabetta, oszalała z żalu, ma wizje: skąpana we krwi korona Anglii, mężczyzna biegnący przez pałacowe korytarze z własną głową, przeznaczony dla niej grobowiec i otwierający się połykający swój tron. Mówi, że chce abdykować na rzecz Jacquesa I er , syna Mary Stuart . Jak zauważa hrabia Harewood: „Jest to prawdopodobnie jedyna kabała w historii opery, która jest prawie w całości maestoso ; a konwencjonalne allegro interweniuje tylko w ostatnich taktach. "
Wybitne produkcje
Dyskografia selektywna
| Rok | Dystrybucja (Elisabetta, Roberto, Nottingham, Sara) |
Dyrygent, opera i orkiestra |
Etykieta |
|---|---|---|---|
| 1964 |
Leyla Gencer , Ruggiero Bondino , Piero Cappuccilli , Anna Maria Rota |
Mario Rossi , orkiestra i chór Teatro San Carlo w Neapolu |
Płyta audio: Opera d'oro Cat: OPD-1159 Nagranie publiczne |
| 1968 |
Montserrat Caballé , Bernabé Martí , Piero Cappuccilli , Blanca Berini |
Carlo Felice Cillario , orkiestra i chór Liceu z Barcelony |
Audio CD: Cat: Nagranie publiczne |
| 1969 |
Beverly Sills , Robert Ilosfalvy , Peter Glossop , Beverly Wolff |
Charles Mackerras , Royal Philharmonic Orchestra i Ambrosian Opera Chorus |
Audio CD: Cat: |
| 1970 |
Beverly Sills , Placido Domingo , Louis Quilico , Susanne Marsee |
Julius Rudel , Orkiestra i Chór Opery Nowego Jorku |
Audio CD: Universal Classics Cat: HRE-374-3 |
| 1994 |
Edita Gruberova , Don Bernardini , Ettore Kim , Delores Ziegler |
Friedrich Haider Strasbourg Philharmonic Orchestra i Rhine Opera Choir |
Audio CD: Nightingale Cat: 190100-2 |
| 1998 |
Alexandrina Pendatchanska , Giuseppe Sabbatini , Roberto Servile , Ildikó Komlósi |
Alain Guingal , Neapol , Teatro San Carlo |
DVD: Studio: Image Entertainment |
| 2002 |
Nelly Miricioiu , José Bros , Roberto Frontali , Sonia Ganassi |
Maurizio Benini , chór i orkiestra Royal Opera House , Covent Garden |
Płyta audio: Opera Rara Cat: ORC24 |
| 2008 |
Dimitra Theodossiou , Massimiliano Pisapia , Andrew Schroeder , Federica Bragaglia |
Marcello Rota , chór i orkiestra festiwalu Bergamo Musica |
Audio CD: Naxos |
Uwagi i odniesienia
- Piotr Kamiński , Tysiąc i jedna oper , Fayard , pot. „Podstawy muzyki”,2003, 1819 s. ( ISBN 978-2-213-60017-8 ) , str. 374
- cytowane przez Philippe'a Thanha, Donizettiego , Éditions Actes Sud / Classica, 2005, s. 98
- Ostatni wymieniony reprezentacja w XIX th century miała miejsce w 1882 roku .
- Lover of Henry II Plantagenêt , który zmarł otruty w tajemniczych okolicznościach, którego los zainspirował Chaucera i który jest bohaterką innej opery Donizettiego, Rosmonda d'Inghilterra ( 1834 )
- Piotr Kamiński ( op. Cit. Str . 375) słusznie cytuje Rigoletta i scenę z Ulryki w Un ballo in maschera .
- Op. Cit. , s. 262
Zobacz też
Źródła
- Robert J. Farr, Gaetano Donizetti. Roberto Devereux , na www.musicweb-international.com , 2004
- Piotr Kamiński, Tysiąc i jedna oper , Paryż, Fayard, zb. Music Essentials, 2003
- Gustav Kobbé , Tout l'Opéra , wydanie sporządzone i poprawione przez hrabiego Harewood, przetłumaczone z języka angielskiego przez Marie-Caroline Aubert i Denisa Collinsa, Paryż, Robert Laffont, wyd. Książki, 1980.
Linki zewnętrzne
- Dokumentacja urzędowa :
- Roberto Devereux , darmowe partytury w International Music Score Library Project.
- (it) Kompletna broszura (w języku włoskim)