Recenzja murzyna

La Revue nègre to widowisko muzyczne powstałe w 1925 roku w Paryżu . Poprzez swój sukces i osobowość Joséphine Baker, która jest jego wschodzącą gwiazdą, umożliwia m.in. szersze rozpowszechnianie muzyki jazzowej i czarnej kultury w Europie .

Historia

Powstanie Revue nègre wiąże się z pojawieniem się we Francji tak zwanej muzyki jazzowej: wylądowała ona w Paryżu na kilka miesięcy przed końcem I wojny światowej za pośrednictwem zespołów jazzowych złożonych z amerykańskich żołnierzy i pod wpływem muzyków. Igor Strawiński ( Ragtime , 1919), poeci tacy jak Jean Cocteau , Guillaume Apollinaire czy Blaise Cendrars , malarze, zanim rozprzestrzenili się w paryskich salach tanecznych poprzez modę Charleston . Inne style są ujawniane, jak New Orleans Jazz z Londynu, gdzie Duke Ellington dał serię koncertów bardzo wcześnie. Z drugiej strony, na początku 1920 roku , hala muzyka i występy kabaretowe rozprzestrzenił się szerszej publiczności. W 1921 roku można nawet mówić o „  negrofilii  ”: nagrodę Goncourta przyznano w tym roku Martiniquaisowi René Maranowi za Batoualę, prawdziwą powieść murzyńską . La Revue nègre wpisuje się w kontekst „czarnego szaleństwa”, jest zarówno produktem, jak i narzędziem jego wzmocnienia.

Powstanie „Revue nègre” miało miejsce w teatrze Champs-Élysées, który znał już godziny chwały i skandali w czasach baletów rosyjskich (1913-1917) i szukał drugiego wiatru. W 1925 roku André Daven , dyrektor artystyczny tego paryskiego teatru, wyruszył na poszukiwanie nowego typu spektaklu. Jego przyjaciel, malarz Fernand Léger, który z mieszanymi sukcesami pracował nad Baletami Szwedzkimi , również od dawna jest naznaczony Negro Art , podobnie jak jego wspólnicy Apollinaire, Picasso, Max Jacob i niektórzy z pierwszych surrealistów: Léger sugeruje stworzenie spektaklu w całości wykonywanego przez czarnych. Następnie Daven spotyka Amerykankę, Caroline Dudley Reagan (która zostanie towarzyszką Josepha Delteila ), która wyrusza na poszukiwanie Davena dla oddziału złożonego z czarnych. To właśnie w Nowym Jorku Dudley, jako prawdziwy impresario, zdołał przekonać dwunastu czarnoskórych muzyków, w tym Sidneya Becheta , i ośmiu śpiewaków, w tym Josephine Baker , czyli w sumie dwadzieścia osób, do wyjazdu do Paryża, miasta słynącego z hojności. .

Artystyczny duch pisma jest bezprecedensowy, mieszając oryginalną muzykę jazz-bandową i choreografię, burleskowe numery, scenografię z ruchomymi dekoracjami, przed którymi częściowo nagie ciało może wyrażać się bez wulgaryzmów. Można powiedzieć, że ten spektakl jest wydarzeniem w tym sensie, że z jednej strony ujawnia po raz pierwszy we Francji autentyczną „czarną kulturę” oderwaną od kolonialnych nacisków, a z drugiej pozwala na swoisty esencja, by wyłonić się w miejscu zarezerwowanym dla artystycznych przeżyć typu modernistycznego.

Plakat promocyjny został stworzony przez młodego plakacistę Paula Colina , którego błyskotliwa kariera pomogła mu rozpocząć.

Premiera odbywa się w dniu 2 października 1925, Josephine Baker idzie w pierwszej części. W zatłoczonym pomieszczeniu obecni są zwłaszcza Robert Desnos , Francis Picabia i Blaise Cendrars . Sukces jest tam: Daven wygrywa zakład.

Spód serialu

Uwagi i referencje

  1. Typograficznie używa się również wyrażenia La Revue Nègre .
  2. Według P. Archer-Straw in Negrophilia: Avant-garde Paris and Black Culture in 1920 , New York, Thames and Hudson, 2000.
  3. „  Josephine Baker, Paul Colin i „Czarny Tumulte” z ryczących lat dwudziestych.  » , On The Right Word w języku angielskim (dostęp 31 maja 2020 )
  4. Teatr des Champs Élysées muzyki Hall , "  Une Revue Nègre  " Comoedia , n O  4669, 3 października 1925, s.  6 ( przeczytaj online ).W tym inforemisie, datowanym na dzień po premierze recenzji, zmiana reżysera nie jest jeszcze zauważalna, ponieważ wymienieni są: Caroline Dudley (produkcja), Louis Douglas (produkcja), Spencer Williams i inni kompozytorzy (muzyka), Covarrubias (zestawy), Dorothy Dudley i Suzanne Smith (kostiumy), z udziałem: Joséphine Baker i Louis Douglas (w rolach głównych), Sydney Bechet [sic], Maud de Forrest, Marion Douglas, Joé Alex , Honey Boy, The 6 Charleston Baby, The Camp Spotkanie Quartette i słynnego Charleston Jazz Band Dudleya, nie mówiąc już o innych artystach nie biorących udziału w przeglądzie i występujących np. w przerwie.
  5. Louis Schneider "  z pierwszych  " Le Gaulois , n O  17533, 6 października 1925, s.  4 ( przeczytaj online ).„Louis Douglas jest ekscentrycznym tancerzem, który kręci się, wierci, konwulsyjnie zatacza się z wirtuozerią przypominającą plusk wody: nieustanne chlupotanie jego stóp wywołuje chorobę morską”.

Zobacz również

Bibliografia

Linki zewnętrzne