| 100 zł | |
| Rodzaj | Sterowiec |
|---|---|
| Budowniczy | Vickers |
| Data wycofania | Listopad 1931 |
R100 jest sterowiec zbudowany pod koniec 1920 roku przez rząd brytyjski. Miał on, wraz ze sterowcem R101 , zapewnić połączenia między Londynem a Imperium Brytyjskim .
Po wypadku R101 podczas pierwszego lotu operacyjnego wPaździernik 1930, rząd brytyjski wstrzymał projekt, a R100 został złomowany w latach 1931 - 1932 .
Wynalazek samolotu wznowił zainteresowanie podróżami lotniczymi. Jednak statki powietrzne, znane od dłuższego czasu niż „cięższe od powietrza”, wydawały się być rozwiązaniem dla długich podróży oceanicznych i rząd brytyjski zdecydował się w połowie lat dwudziestych na nie. R100 (zaproponowany przez Partię Konserwatywną ) został zbudowany przez prywatne firmy, a drugi, R101 (zaproponowany przez Partię Pracy ), został zbudowany za publiczne pieniądze. Oba aerostaty były wówczas w czołówce technologicznej i wyprzedzały konkurentów: niemiecki sterowiec LZ 127 Graf Zeppelin , który właśnie opuścił hangary we Friedrichshafen , był znacznie mniejszy, a LZ 129 Hindenburg miał widzieć tylko światło siedmiu lata później.
Konstrukcja R100 i R101 była aerodynamiczna . W przeciwieństwie do ówczesnych samolotów, sterowce mogły być duże, a układ wnętrza R100 i R101 nie budził zazdrości luksusowych liniowców: konieczne było bardzo wygodne przewożenie pasażerów do wszystkich kolonii i brytyjskich dominium . Tak więc podczas swoich pierwszych lotów R101 musiał lecieć do Indii, a R100 do Kanady.
R100 został zbudowany przez Airship Guarantee Company, wyraźnie utworzoną firmę, spółkę zależną firmy zbrojeniowej Vickers . Jej dyrektorem był Dennistoun Burney (we) , znany jako inżynier lotniczy „Dennis” i polityk Partii Konserwatywnej. Na czele zespołu projektowego stał Sir Barnes Wallis (późniejszy wynalazca odbijających się bomb podczas II wojny światowej ). Odpowiedzialność za odporność urządzenia powierzono inżynierowi Nevilowi Norwegii, który później odniósł sukces jako pisarz pod pseudonimem Nevil Shute .
R-100 wyjechał w nocy z 28 na 29 lipca 1930. Przybył 78 godzin 48 min później, 1 st sierpnia do 5 pm 30 rano, na lotnisku w Saint-Hubert , na przedmieściach Montrealu , po drodze około 6000 km . Podróż nie przebiegła tak gładko, jak się spodziewano, ponieważ statek powietrzny napotkał silną burzę nad kanadyjskim wybrzeżem, która rozdarła część zewnętrznej powłoki. Prowizoryczne naprawy zostały wykonane w locie, a następnie zerwana część zewnętrznej obudowy została wymieniona, gdy sterowiec został zadokowany do masztu w Montrealu.
Sterowiec i jego załoga otrzymali odbiór porównywalny tylko do tego, co znacznie później, podczas pierwszych załogowych lotów kosmicznych . Po krótkim postoju w Quebec , wyjechał do Cardington , Anglii , na13 sierpnia, a dzięki wpływom Prądu Zatokowego (leciał blisko powierzchni morza) trwała o 21 godzin krócej niż podróż na zewnątrz; przybył dalej16 sierpnia 1930, o 11 godz. 6 po przejechaniu 4800 km w 57 godz. 56 min .
Plik 17 sierpnia 1930, wracał do swojego hangaru, większość załogi wkrótce miała wejść na pokład R101 . W rzeczywistości z powodu braku wykwalifikowanego personelu większość załogi musiała manewrować dwoma samolotami naprzemiennie.
Plik 5 października 1930, R101 opuścił Londyn i udał się do Karaczi , ale rozbił się na wzgórzach Pikardii , w Allonne , na południe od Beauvais . Do wypadku doszło w nocy i przy złej pogodzie. Prawdopodobne przyczyny to rozdarcie w przedniej górnej części obudowy i niestabilność urządzenia. Zginęło 48 z 54 osób na pokładzie, w tym brytyjski minister lotnictwa . Wypadek poddał w wątpliwość bezpieczeństwo statku powietrznego, który był wypełniony wodorem , iw Wielkiej Brytanii rozpoczęły się dyskusje na temat przyszłości sterowców. R100 został opróżnionyGrudzień 1930i jego konstrukcja zawieszona w hangarze. Można było sobie wyobrazić użycie helu , ponieważ gaz ten stał się dostępny w Kanadzie, Cejlonie i Singapurze . Jednak wielki kryzys gospodarczy utrudnił sfinansowanie projektu oraz budowy trzeciego sterowca R102. Po długich dyskusjach w Parlamencie ostatecznie zdecydowano się poświęcić R100. Jego wyposażenie i konstrukcja zostały sprzedane, a demontaż rozpoczął się w rListopad 1931 skończyć Luty 1932. R100 odbył tylko jedną transatlantycką podróż powrotną.
Michel Pratt , The R-100 and R-101 Airships: The Success of R-100's Voyage to Quebec and the R-101 Tragedy in France , Montreal, Éditions Histoire Quebec , 2003.
Sterowiec R-100 na lotnisku Saint-Hubert w 1930 roku w Histoire Québec