Quilapayún

Quilapayún Od lewej do prawej: Ruben Escudero, Fernando Carrasco, Eduardo Carrasco, Ricardo Venegas, Ismael Oddo ... na zdjęciu w 2017 roku. Ogólne informacje
Ojczyźnie Chile
Gatunek muzyczny Chilijska Nueva Cancion Latin American
Fusion Folk Music
Instrumenty Quena , gitara , bas , perkusja , flet pan , charango , cuatro , tiple , fortepian , bongo , conga .
aktywne lata 1965 do dnia dzisiejszego -
Etykiety
Oficjalna strona www.quilapayun.com/
Skład grupy
Członkowie Eduardo Carrasco, Carlos Quezada, Hernán Gómez, Rubén Escudero, Hugo Lagos, Guillermo García, Ricardo Venegas Carhart, Sebastián Quezada, Ismael Oddó, Ricardo Venegas Santander, Fernando Carrasco
Byli członkowie Willy Oddo (†)
Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Logo Quilapayún.

Quilapayún (od Mapuche quila , trzy i payún , broda) to chilijska grupa muzyczna założona w Santiago w 1965 roku . Grupa ta łączy w swoich utworach tradycyjne instrumenty andyjskie z tekstami poetyckimi lub zaangażowanymi politycznie. Grupa wyprodukowała 35 albumów i koncertowała w ponad 40 krajach, zwłaszcza we Francji, gdzie członkowie grupy udali się na wygnanie w okresie dyktatorskim w Chile .

Quilapayúns pracowali również lub współpracowali z wieloma osobistościami, takimi jak Victor Jara , Mikis Theodorakis , Jean-Louis Barrault , Jane Fonda , Mercedes Sosa , Daniel Mesguich , grupa Inti-Illimani , Roberto Matta , Julio Cortazar , itp.

Historia

Początki (1965-1970)

Grupa Quilapayún została założona w 1965 roku, założona przez Julio Numhausera , Eduardo i Julio Carrasco . Na początku pomaga im Angel Parra i pojawiają się w słynnej Peña, rodzaj kawiarni koncertowej założonej przez Angela i jego siostrę Isabel .

W 1966 roku grupa zdobyła I nagrodę na 1 st Krajowy Festiwal Folklorystyczny „Chile wielokrotności” Victor Jara stała ich dyrektorem artystycznym i nagrali swój pierwszy album, „Quilapayún”.

W 1969 roku grupa postanowiła dokonać artystycznego zwrotu: po pierwsze, nagraniem X Vietnam, w którym przyjęli styl, który uczynił z nich paradygmat rewolucyjnej piosenki popularnej; następnie ze spotkaniem kompozytora Luisa Advisa, który skomponuje dla nich „  Cantata Santa Maria de Iquique  ”, album koncepcyjny zaczerpnięty z masakry robotników w Iquique w 1907 roku .

Ludowa jedność i mianowanie ambasadorem kultury Chile (1970-1973)

Uwzględniając tematy aktualnych problemów społecznych i politycznych, Quilapayún znajduje się w czołówce wiadomości politycznych. Grupa zaangażowała się w wybory prezydenckie w 1970 roku , najpierw wspierając kandydaturę Pablo Nerudy , a następnie aktywnie wspierając zwycięską kampanię Salvadora Allende .

Następnie grupa została mianowana w 1972 r. ambasadorem kulturalnym Chile przez prezydenta republiki Salvadora Allende . Quilapayún staje się figurantem chilijskiego kancjonu Nueva na arenie międzynarodowej.

W obliczu politycznej polaryzacji poparcie grupy dla rządu wywołało kontrowersje, gdy wystąpili na festiwalu Vina del Mar w lutym 1973 roku , gdzie szkodliwa atmosfera podczas ich wizyty zmusiła organizatorów do odwołania pierwszej części konkursu. Eduardo Carrasco, obecny na festiwalu członek Quilapayún, powiedział, że przed koncertem grupy przeciwnicy rządu Allende „rozdawali broszury… wzywające do odcięcia nam głów”, co pomogło w utrzymaniu klimatu. agresywności.

Wygnanie polityczne we Francji (1973-1988)

W tym samym roku, po wzięciu udziału w ogromnej demonstracji poparcia dla rządu Allende, pod koniec sierpnia grupa wyruszyła w europejską trasę koncertową, z dwoma głównymi spotkaniami 9-go, na Fête de l'Humanité i na 15 miejsce na Olimpiadzie . Quilapayún musiał wrócić dalej24 wrześniaale historia zdecyduje inaczej: rząd Allende został obalony 11 września w wyniku zamachu stanu pod wodzą Pinocheta . Bliscy współpracownicy grupy zostaną uwięzieni, przymusowo wygnani, a nawet zamordowani przez reżim, w tym Victor Jara , zamordowany16 wrześniana Stadionie Narodowym w Santiago przez chilijskie wojsko, a Pablo Neruda zmarł 23 marca w trudnych okolicznościach.

Grupa, która była w tym samym czasie we Francji , prosi o azyl polityczny w tym kraju. Od 1973 r. wykonali około 50 serwisów we Francji , Niemczech , Szwecji , Holandii i Algierii . Rozpoczyna się więc piętnaście lat emigracji, podczas których nagrywają dwadzieścia autorskich albumów, a także kilka kompilacji i albumów koncertowych. Wystąpią w ponad trzydziestu krajach. Rok 1988 oznacza powrót demokracji do Chile po referendum i koniec ich wygnania.

Koniec wygnania i rozłam (1988-obecnie)

Od 1991 do 2001 roku grupa przechodziła zmiany. Niektórzy członkowie wracają do Chile, aby spróbować stworzyć warunki pozwalające wzmocnić działalność bardzo osłabionej grupy.

Najbardziej charyzmatyczny członek grupy, Willy Oddo, zmarł zamordowany w Santiago 7 listopada 1991 roku.

Lata 90. przyniosły poważny spadek liczby zasiłków, prawdziwy kryzys, który zmusił jej członków do szukania innych środków utrzymania.

W 2002 r., w wyniku różnych nieporozumień i sporów administracyjnych, grupa podzieliła się na dwie części, a Hernan Gomez wszczął postępowanie w sądach we Francji i Eduardo Carrasco w Chile przeciwko zgłoszeniu znaku towarowego „Quilapayún” podjętemu przez Rodolfo Paradę we Francji, Hiszpania i Chile.

W 2003 roku, po rozstaniu, Rodolfo Parada utworzył we Francji nowy zespół związany z muzykami grupy Ortiga mieszkającymi w Niemczech. Wystąpią głównie w Hiszpanii. We wrześniu Quilapayún, utworzony przez Carrasco, Quezadę, Gomeza, Lagosa, Garcię i Venegasa, do którego dołączył Ismael Oddo, odbył trasę koncertową z wznowieniem „Kantaty Santa Maria de Iquique” w Chile. Zostali również zaproszeni przez Fundację Salvadora Allende do wzięcia udziału w wielkim koncercie ku pamięci Salvadora Allende, z udziałem artystów z kilku krajów. Kolejne koncerty odbyły się w Wielkiej Brytanii, Belgii, Francji, Ekwadorze, Argentynie, Holandii, Włoszech i Peru.

Wystąpili w 2005 roku w Trianon i Paradiso w Amsterdamie, w 2006 roku w Cigale. W 2007 roku w Ameryce Łacińskiej ukazała się ich nowa płyta „Siempre” i koncertowali w Chile na pamiątkę wydarzeń, które zainspirowały „Cantata Santa Maria de Iquique”. W 2008 roku Quilapayún odbył trasę koncertową w południowo-zachodniej Francji, wykonując „Cantata Popular Santa Maria de Iquique” z pomocą Daniela Mesguicha .

W 2004 r., w wyniku procedury wszczętej w 2003 r., Oficina de Marcas w Chile unieważniła rejestrację znaku towarowego podjętą przez Rodolfo Paradę w tym kraju, a5 grudnia 2007 r.4 th  Izba Sądu Apelacyjnego w Paryżu anuluje również i zabrania Patricio Castillo, Rodolfo Parada Patricio Wanga do używania nazwy „Quilapayún”, ten ostatni wciąż mogą ubiegać się o tytuł byłych członków. Decyzja ta została potwierdzona przez Sąd Kasacyjny w dniu11 czerwca 2009.

30 września 2009, Quilapayún występują w Paryżu w Théâtre du Châtelet, koncert w hołdzie Victorowi Jara, podczas którego prezentowane są nowe piosenki. Według strony internetowej grupy, w latach 2003-2012 świadczono 201 usług w 14 krajach, głównie EWG i Amerykach.

Lipiec 2015Kariera zespołu osiągnęła 50 th  roku z rekordem 25 oryginalnych płyt DVD, 6, wielu kompilacjach i około 2 200 świadczeń publicznych. 14 prestiżowych wyróżnień jest również częścią dziedzictwa Quilapayún w tym dniu.

11 listopadaw tym samym roku, w wyniku procedury wszczętej przez Carrasco i Gomez w 2003 r., oficjalnie uzyskali znak Quilapayún od chilijskiego Urzędu Znaków Towarowych (INAPI). Odtąd grupa założona przez Paradę i Wanga we Francji nie ma już prawa występować w Chile pod nazwą Quilapayún.

13 czerwcaW 2017 roku Quilapayún zostało wyróżnione przez Chilijskie Stowarzyszenie Autorów i Kompozytorów (SCD) tytułem Figura Fundamental de la música chilena . 4 grudniaHernan Gomez jest z kolei wyróżniony przez SCD za 50-letnią karierę artystyczną. Wkrótce potem19 grudniagrupa kierowana przez Carrasco otrzymała z rąk prezydent Chile Michelle Bachelet Nagrodę Prezydenta Republiki. Wyróżnienia te miały miejsce w trakcie dość częstej działalności, prowadzonej głównie w Chile, ale przerywanejluty 2020 z powodu pandemii Covid.

Innym godnym uwagi faktem jest rejestr na ich rzecz Quilapayun prowadzony przez Carrasco datowany 18 sie 2020, uchwałą Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) w sprawie 10 lutego 2020 r. w konflikcie, który przez te wszystkie lata przeciwstawiał się Rodolfo Paradzie.

Członkowie Quilapayún

Dyskografia

Albumy studyjne

Albumy na żywo

Kompilacje

Uwagi i referencje

  1. "  W Chile rewolucja śpiewa Quilapayun | Zaproszenie do podróży | Arte  ” (dostęp 3 czerwca 2021 r. )
  2. „  QUILAPAYUN FRENCH IN PARIS Rodolfo Parada 2013  ” (dostęp 3 czerwca 2021 )
  3. Felipe Retamal y Pablo Retamal N , „  El tenso Viña 1973: proyectiles a Quilapayún, pifias a Neruda y un Festival suspendido  ” , o La Tercera ,13 grudnia 2020 r.(dostęp 3 czerwca 2021 )
  4. „  Pamiętniki zmagań: Victor Jara, głos i gitara z Chile by Allende  ” , o L'Obs (dostęp 3 czerwca 2021 )
  5. „  Chile po raz pierwszy dostrzega, że ​​Neruda mógł zostać zamordowany przez Pinocheta  ”, Le Monde.fr ,6 listopada 2015( przeczytaj online , dostęp 3 czerwca 2021 )
  6. "  Mój ojciec, Willy Oddo, dołączył do grupy Quilapayun w 1967, założonej dwa lata wcześniej przez Edouardo Carrasco. Mój ojciec miał wtedy 23 lata. - PDF do pobrania za darmo  ” , na docplayer.fr (dostęp 4 czerwca 2021 r. )
  7. B. Blanco García, "  " Es un orgullo que nuestras canciones tengan utilidad social, más allá de lo estético "  " , na laopiniondezamora.es , La Opinión de Zamora ,14 lipca 2016(dostęp 25 sierpnia 2020 r . ) .
  8. http://ion.inapi.cl:8080/Marca/BuscarMarca.aspx Numer rejestru: 1185441
  9. http://www.scd.cl/www/index.php/noticias/scd-nombra-a-quilapayun-figura-fundamental-de-la-musica-chilena- 2017/
  10. (w) Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, „  QUILAPAYUN 009,267,287  ” na euipo.europa.eu (dostęp 4 czerwca 2021 r. )
  11. Zakwalifikowany w ten sposób wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Paryżu z dnia 5 grudnia 2007 r.

Linki zewnętrzne