Duńska wymowa

Więcej informacji na temat języka duńskiego można znaleźć w głównym artykule .

Poniżej znajduje się wymowa języka duńskiego w transkrypcji na symbole międzynarodowego alfabetu fonetycznego .

Spółgłoska

1) c = [ s ] przed e , i , y , æ lub ø , [ k ] przed a , o , u i inną spółgłoską. Kombinacja ch = [ ɕ ] we francuskich słów, [tɕ] w angielskich słów.
2) d nie jest wymawiane po l , n lub r oraz przed t i s .
3) h = nie jest wymawiane przed v lub j .
4) b = [ wagowo w dziennej wymowy kilku słów] (np płacie , Kobe ).
5) d = [ ð̠ˡ ] ( lateralizowany aproksymant pęcherzykowy , czyli spirant [ ð̠ ] z 2 bocznymi otworami aproksymatora bocznego [l]) w większości słów.

6) g = I. [ ʊ̯ ] za pomocą [ ɑ ], O [ ʌ ] / [ ɔ ] nm lub R ; II. [ Ɪ ] lub ciche po [ ć ] ® , e , średnicy i L ; III. wycisz po i , y , o [ o ], u .

Kombinacje np. i øg są wymawiane [ɑɪ̯] i [ʌɪ̯] w kilku przypadkach.

Podwójne GG (napisany g wreszcie) jest wyraźny [ g ] / [ K ]. We francuskich słowach dźwięczny spirant g = [ ʒ ] jest renderowany jako [ ɕ ].

7) Combination ' sj = [ ɕ ].
8 r jest wokalizowane po samogłoskach (jak w angielskim angielskim i częściowo niemieckim). W angielskich słowach mamy [ ɹ ].
9) ng , nk = [ ŋ ], [ŋg̊] / [ŋk] . W słowach francuskich samogłoski nasalizowane są oddawane jako samogłoski regularne + [ ŋ ] (np. przypadek = ɕɑŋsə ).
10) Końcówka -et (od imiesłowu przeszłego) wymawia się [ð̠ˡ̩] , czyli [ ð̠ˡ ] sylabicznie (we wschodniej części kraju słuchamy tego [- (ə) d̥] / [- ( ) t] ).

1) a = [ a ] przed t, d, n, l, s i wreszcie [ ɑ ] przed k, g, nk, ng, p, b, m, f, r, j, v .
2) Zmienność między wariantami otwartymi a wariantami zamkniętymi nie jest zdeterminowana kontekstem fonetycznym. Po części wybór wynika z analogii z formami, które mają długą samogłoskę ( fedt , kørte : fed , køre ).
3) ø = [ œ ] ([ ɶ ]) przed n , [ ø ] ([ œ ]) nawiasem mówiąc.
4) e, æ = [ a ] przed k, g, nk, ng , [ ɑ ] ponadto (we współczesnym języku).
5) u po r ma tendencję do [ o ] we współczesnym języku, gdzie brug „wykorzystanie” i bro „pont” są homonimami ( [jɑ ˈtˢʁo: ð̠ˡ̩ ˈhɑm] = „zagroziłem” ( jeg tr u ede ham ) lub „uwierzyłem go ”( szynka jeg tr o ede )).
6) Widzimy pojawiającą się tendencję do pomylenia [ ɛ ], [ ɛː ] i [ e ], [ eː ]. Większość mówców nie rozróżnia czasowników ligge „kłamać” i lægge „pozować” w bezokoliczniku i czasie teraźniejszym (Jutlandczycy mylą te dwa wyrazy w niedoskonałym i również uczestniczą, ale nie wynika to z przyczyna fonetyczna tutaj).