Po to zbiór operacji, które sfinalizować wytwarzania filmu : edycji , miksowania dźwięku , formowanie i kalibracji . Postprodukcja następuje po fazie produkcji, która obejmuje przygotowania finansowe i artystyczne projektu oraz same zdjęcia.
Stanowisko jest praktycznie nieobecne w tym czasie, kiedy pojawiły się pierwsze filmy reżysera Thomasa Edisona , Williama Kennedy'ego Dicksona (1891) i podczas pierwszych dziesięciu lat kina.
Spoiny acetonowe (niewłaściwie nazywane spawami ) są używane przez „operatorów natryskiwania, którzy zwykle wykonują łączenie wielu szpul razem, które tworzą łatwą do natryskiwania kolbę i chronią je przed ponownym załadowaniem maszyny ręcznie. Koniec każdej szpuli. „ W ich mniemaniu nie jest to coś, co dalej będzie nazywane zgromadzeniem, ale dziełem odniesienia. WSierpień 1895, spawanie pozwala Williamowi Heise , innemu dyrektorowi Edisona, uzyskać specjalny efekt dla Egzekucji Marii, Królowej Szkotów lub ścięcia Królowej Marii, gdy widzimy, jak głowa spada pod topór kata, odbywa się za pomocą proces zatrzymania aparatu , jeden z najstarszych efektów specjalnych w kinie, który Georges Méliès wznowił w 1896 roku. Ujęcie jest kręcone w dwóch częściach, bez poruszania aparatem.
Najpierw kat podnosi topór i udaje, że go ściąga. W tym momencie kamera zostaje zatrzymana, a wszystkie dodatki zatrzymują się. Jak najszybciej zastępujemy dodatkowego grającego Mary manekinem ze zdejmowaną główką. Kamera zostaje następnie ponownie włączona, a kat oddziela głowę manekina ciosem topora. Te dwie części pojawiają się, gdy aparat się zatrzymuje i po wznowieniu, prześwietlone obrazy. Te obrazy są wycinane i odrzucane, a dwie części są ze sobą zespawane. W ten sposób efekty specjalne są ukryte. Te różne operacje spawalnicze otwierają drogę do montażu, ponieważ przed nimi filmy mają tylko jedno ujęcie.
To brytyjski reżyser George Albert Smith , w swoim filmie La Loupe de grand-mama (po angielsku Grandma's Reading Glass ), w którym usystematyzował to, co próbował już w poprzednim filmie Co widzimy w teleskopie (po angielsku As Seen Przez teleskop ), czyli kilka kolejnych strzałów , które inaugurują montaż. „Ta przemiana zbliżeń i ujęć ogólnych w tej samej scenie jest zasadą cięcia. W ten sposób Smith tworzy pierwszy prawdziwy krój. "
Te ważne momenty postprodukcji nie pojawiają się w pierwszych piętnastu latach kina.
Rzeczywiście, to, co stanie się potężnym przemysłem, wciąż znajduje się na etapie rzemieślniczym. Każdy ma zwyczaj robienia kopii bezpośrednio z oryginalnego negatywu (tego, który był załadowany do aparatu fotograficznego) na potrzeby filmowców (i ich pokazów na targach) i zamożnych amatorów, którym udało się zaopatrzyć w projekcję .
Ale ponieważ film ma kilka ujęć, negatyw jest prawdziwą koronką. W każdej płaszczyźnie ma spoiny (dodatkowe grubości), które zakłócają operację wyciągania i powodują zarysowania. W tym tempie filmy, które przemawiają do publiczności, szybko się psują i muszą być przedmiotem jednego lub więcej powtórzeń „z identycznymi ujęciami, aby umożliwić drukowanie kilkuset kopii w czasie, gdy drukowaliśmy bezpośrednio z filmu”. oryginalny negatyw, który szybko męczył się wielokrotnymi przejściami przez maszynę. "
Szybko znajduje się rozwiązanie pozwalające uniknąć tej straty czasu i pieniędzy, które będzie królować w okresie industrializacji kina (1905–1925): z negatywu, zwanego „lawendą” ze względu na niebieskawy kolor, wyciąga się pozytyw. I to z tego pozytywu rysujemy jeden lub więcej negatywnych duplikatów, które są używane do wykonywania kopii na sprzedaż lub do wypożyczenia. Przygotowanie duplikatu (-ów) to faza, która umożliwia korektę anomalii ekspozycji występujących w oryginalnym negatywie i lawendzie oraz przetłumaczenie napisów do sprzedaży za granicą.
Negatyw nie podlega wielu manipulacjom przy edycji, która jest wykonywana na kopii roboczej. Gdy zredagowana wersja zadowoli autorów i producentów filmu, oryginalny negatyw jest zgodny z kopią roboczą. Negatyw jest starannie przechowywany, a tylko lawenda i duplikaty są przenoszone i ładowane, jeśli to konieczne, do maszyny drukarskiej .
Pojawienie się kina dźwiękowego nie zmienia kina tak bardzo, jak mogłoby się wydawać.
Dowodem na to jest słynny film, który brzmiał jak śmierć tego, co nazwalibyśmy niemym kinem , Le Chanteur de jazz (1927). Ten film, uważany za pierwszy film mówiący, jest raczej filmem śpiewającym. Dialogi są zawsze klasycznymi napisami , „pudełkami” niemego kina. „On jest rzeczywiście synem swojego ojca, śpiewa z głębi serca!” », Zauważa przyjaciel rodziny piosenkarza.
Jednak tego zdania nie słyszymy: możemy je przeczytać tylko dzięki nagłówkowi. Matka piosenkarza odpowiada mu kolejnym podpisem: „To jego świat, scena. ”. Bez wątpienia jest to technika niemego kina. Ale dźwięki tła, piosenkarka nadal szeptem do matki do Matki Mine ( Moja matka mi ), z towarzyszeniem orkiestry. „Kino dźwiękowe jest wciąż tylko w połowie takie, kiedy jedni śpiewają, inni nie mogą mówić i odwrotnie. Twórcy filmu nie wiedzą jeszcze, jak miksować dźwięki, miksowanie pozostaje do odkrycia! "
Trzeba powiedzieć, że techniką kina dźwiękowego tego filmu jest proces Vitaphone , technika wykorzystująca dwa urządzenia: cichą kamerę i specjalny gramofon grawerujący dyski o dużej średnicy obracające się z prędkością 33 ¹⁄¹ obrotów na minutę. Każdy wyposażony w silnik synchroniczny zapewnia doskonałą synchronizację dźwięku i obrazu. Ale niemożliwe jest osiągnięcie mieszanki muzyki śpiewanej przez jedną postać i słów wypowiadanych przez inne postacie podczas odtwarzania tej muzyki. Musiałbyś kręcić obie sceny w tym samym czasie za pomocą dwóch kamer i dwóch rejestratorów i ściszać piosenkę, gdy inne postacie mówią, a następnie podkręcać. Ta komplikacja jest tym większa, że należałoby dokładnie przewidzieć, kiedy nastąpi nakładanie się, a zatem zaplanować przyszłą edycję do najbliższej klatki. Misja niemożliwa „na początku nagrywaliśmy dźwięk i obraz na tym samym filmie. "
Druga faza kina dźwiękowego to wynalezienie ścieżki dźwiękowej nagranej bezpośrednio na samym filmie, w procesie znanym jako dźwięk optyczny . Jest to rejestrowane przez specjalną maszynę, oddzieloną od aparatu, a także ładowaną negatywową kliszą fotograficzną. Podczas robienia lawendy ten fotograficzny dźwięk jest zwykle odbijany wzdłuż obrazów. Ten wynalazek umożliwia następnie zmieszanie dwóch filmów dźwiękowych w celu uzyskania trzeciego, który jest mieszaniną tych dwóch, dostosowując poziomy zgodnie z wymogami dramaturgii sekwencji i to właśnie ta mieszanka jest odciśnięta na obrazach film, lawenda . Ostatecznie wymyślono mieszanie. Stanie się złożony, obejmujący kilka pasm.
Przechodzi przez te same etapy, co poprzednio. Oczywiście pomnożyło się know-how, maszyny się wyspecjalizowały, a stosunkowo niedawne wynalazki, takie jak Dolby, DTS, THX i inne procesy dźwiękowe, zrewolucjonizowały ścieżki dźwiękowe filmów. Srebrne aparaty nie tłumiły faz kształtowania i kalibracji, zwiększył dziesięciokrotnie możliwości. Jeśli chodzi o montaż, to jest on jednocześnie prostszy do przeprowadzenia, ale i na tym polu techniczne ułatwienie pozwoliło na skomplikowanie dyskursu filmowego. Etapy postprodukcji:
Wraz z uogólnieniem pojęcia „all digital” postprodukcja jest wyraźnie podzielona na dwie fazy:
W przypadku DVD można uznać, że postprodukcja przebiega tymi samymi ścieżkami, co w przypadku telewizji HD. W przypadku Blu-ray , którego ramy technologiczne są lepszej jakości, ścieżki będą zbliżone do ścieżek filmu, z wyjątkiem dynamiki dźwięku i formatów ( kodeków ) wybranych dla obrazu.