Topola to nazwa nadana do różnego rodzaju uprawy sztucznie stoi topoli ( Populus sp. ); na pograniczu rolnictwa i leśnictwa . Mówi się, że ich menedżer jest „populiculteur”.
Aby przyspieszyć wzrost, topole (odmiany lub odmiany z hybrydyzacji między topolami pochodzenia europejskiego lub amerykańskiego, zwykle najpierw wyselekcjonowane ze względu na ich szybki wzrost) są czasami sadzone na glebie przygotowanej przez doglebę lub orkę , często po odchwaszczeniu, a czasami z rozsiewanie nawozów i odwadnianie technikami bardziej przypominającymi rolnictwo niż leśnictwo.
Łatwość sadzenia, szybki wzrost w połączeniu z naturalnym powinowactwem do biotopów bardzo wilgotnych, ale nie bagiennych, czynią je jednym z najczęściej uprawianych gatunków we Francji, Belgii i Holandii oraz na wielu byłych terenach podmokłych .
Natomiast w drzewostanach jednogatunkowych i jednowiekowych drzewostany topoli mogą być bardzo podatne na choroby, defoliacje , a także na burze czy susze. W szczególności rdza topoli przybrała niezrównany zasięg w kilku regionach Francji od lat 90.
Transgeniczne topole są lub były testowane w Ameryce Północnej, aw szczególności we Francji, z topolami przeznaczonymi do produkcji energii i topolami potencjalnie przeznaczonymi dla papierni , przetestowaliśmy zachowanie w skrócie (TCR: zagajniki o krótkiej rotacji) lub TTCR (bardzo krótkie zagajniki rotacyjne), zbierane po 4 lub 5 latach, a następnie odrastające w zagajnikach.
W produkcji drewna, materiału The „obrót” (czas pomiędzy sadzenia i ścinki) topoli kiedyś około pięćdziesięciu lat. Z nowymi klonami i mieszańcami wybranymi ze względu na ich produktywność zwykle zbliża się do wieku 20, a nawet 15 lat, ale bardzo szybko rosnące odmiany są często podatne na różne choroby, w tym rdzę topoli.
Placówki to produkcja lekkich opakowań (skrzynie, pudełka po serach itp.) I sklejki , artykuły papiernicze oraz produkcja płyt wiórowych , największych kłód wykorzystywanych do produkcji oklein i sklejki (drewno łuszczone).
Jest to jeden z rzadkich gatunków, które ten sam właściciel może sadzić i zbierać podczas swojego istnienia, a nawet kilka razy w ciągu swojego istnienia.
Wybór szybko rosnących odmian zmniejszył co najmniej o połowę rewolucję w uprawie topoli.
Wraz z rozwojem sektora energii drzewnej organizacje badawcze zainteresowały się zagospodarowaniem topoli w TCR ( zagajniki o krótkiej rotacji , od 6 do 8 lat) i TTCR (zagajniki o bardzo krótkiej rotacji, od 2 do 3 lat). Po zebraniu za pomocą odpowiedniego sieczkarni , gaj topolowy jest następnie drobno mielony w celu produkcji biomasy. Porzucony na jakiś czas ze względu na niską rentowność i konkurencję wierzby , rosnący koszt energii mógłby wznowić testy tego trybu jazdy, który nie jest charakterystyczny dla topoli.
W tak intensywnych monokulturach ma jednak tę wadę, że wyczerpuje glebę i sprzyja atakom niektórych grzybów lub owadów normalnie lub nieprawidłowo związanych z tymi topolami, ale prawdopodobnie rozmnażają się w warunkach intensywnej uprawy i do których topole z wysokim plonem są często bardziej bezbronni.
Eksperymenty z rozrzucaniem osadów ściekowych (suchych lub płynnych) na uprawach topoli są prowadzone w różnych krajach od kilkudziesięciu lat.
Gaj topolowy jest często przedstawiany jako szkodliwy dla środowiska, w którym się osiedla, nie tyle ze względu na samą benzynę, ile dlatego, że jest tam uprawiany w jednowiekowych monokulturach (w tym samym wieku), często monoklonalnych i często na obszarach rolniczych. . Te trzy warunki utrudniają wyrażanie bioróżnorodności i ekopotencjalności stacji, jednocześnie sprzyjając chorobom zakaźnym od drzewa do drzewa i rozmnażaniu się owadów roślinożernych (w tym defoliatorów ).
Wybuchy te czasami prowadziły do masowego stosowania pestycydów poprzez opylanie lub opryskiwanie z powietrza lub z ziemi w 1952 r., Przy wcześniejszym stosowaniu wysoce toksycznych i nierozkładalnych pestycydów, takich jak arsenian ołowiu .
Ponadto, uprawy topoli, dzięki szybkiemu wzrostu związanego z wysokim ewapotranspiracją jego gatunku, często stosuje się do zmiany obszarów bardzo wilgotnych (tworzenie odwadniania rowów , obniżenie poziomu wód gruntowych, pompowanie urbanizacji). To użycie pozostawiło w świadomości obraz kultury topoli niezbyt szanującej środowisko. Dokumenty urbanistyczne często przewidują zakaz sadzenia lub przesadzania topoli, i to tylko tego gatunku, „podczas gdy wymienione przyczyny (zanik niektórych gatunków roślin z terenów otwartych, wpływ na jakość wody w rzekach i stawach, modyfikacja pierwotnego ekosystemu…) to naturalne konsekwencje zamknięcia środowiska przez obecność drzew, a nie tylko topoli ”. Ograniczenia tej populacji są uzasadnione tylko w określonych środowiskach lub w określonych kontekstach.
Ta zła opinia dotyczy również alergizującej roli topoli. Jednak topola męska wytwarza w niewielkich ilościach pyłki, które są mało uczulające lub nie powodują żadnych alergenów. Samica produkuje owocujące bawełnę, które nie są bardzo alergizujące, ale są bardzo widoczne i niesłusznie kojarzą się z pyłkiem traw pojawiającym się w tym samym sezonie, bardzo alergizującym, ale znacznie mniej widocznym.
Zużywając nadmierną ilość wody topole wysuszają glebę. Te higrofilne esencje rzeczywiście mają „luksusowe zużycie wody” z powodu ich dużej gęstości aparatów szparkowych (obecnych po obu stronach liści), a zwłaszcza słabej regulacji ich transpiracji . Jeśli gatunki te są przystosowane do środowisk, w których zasoby wodne nie są zbyt ograniczone, badania na całym gaju topolowym unieważnią to uprzedzenie. Powierzchowne ukorzenienie topoli, ich niższy wskaźnik powierzchni liści, ich fenologia oznaczają, że „ rzeczywista ewapotranspiracja gaju topolowego na stanowiskach wilgotnych jest mniejsza niż w lasach łęgowych i topolowych na dobrze osuszonej stacji płaskowyżu pozostałby taki sam lub nawet niższy niż ten z dębowego gaju ”.
Topola gaje, przez ich powierzchownej ukorzenienia, są oskarżeni o ułatwianie pracy podważenia banków , ich upadek, zatory rzeki łóżku drzewami, możliwe źródło dżemów . Z najnowszych badań wynika, że większość gatunków topoli nie zasługuje na taką krytykę.
Stare badania sugerowały, że topola była jednym z najbardziej szkodliwych gatunków dla hodowli ryb, a jej liście zarzucano, że są przyczyną odtleniania wody i uwalniania toksycznych substancji dla ryb. Oddziaływanie to występuje niezależnie od gatunku drzewa i tylko w przypadku stojącej wody lub niskiego przepływu.
„Naturalne” lub „półnaturalne” gaje topolowe, składające się z mniej lub bardziej rodzimych gatunków i odmian, nadal istnieją lokalnie, zazwyczaj na terenach podmokłych z dala od obszarów rolniczych lub na ich obrzeżach. Mają w rzeczywistości powołanie do ochrony genów i potencjał ekspresji naturalnego gaju topolowego. Jednak w Europie Zachodniej i we Francji (pierwszy europejski producent topoli, drugi na świecie po Chinach, Pikardia jest pierwszym francuskim regionem pod względem powierzchni i wielkości), prawdziwe populacje dzikich topoli są nawet rzadkie. w większości ich rodzinnych regionów, a także w Azji i większości Ameryki Północnej. Na przykład topola czarna, niegdyś bardzo liczna na północy Francji i Belgii, wydaje się prawie zniknąć z departamentów, na których jeszcze kilkadziesiąt lat temu była powszechna.
Gdzie nadal jest obecny na miejscu, to czasami z bardzo zubożonej różnorodności genetycznej (lokale klony przesadzane XX th century). Ponadto występują introgresje genetyczne i spontaniczne hybrydyzacje między dzikimi i wprowadzonymi topolami oraz zanieczyszczenie genetyczne dzikich populacji z setek tysięcy klonów wprowadzonych do upraw topoli, wykazane na przykład dla P. nigra w Belgii w przeprowadzonych analizach ojcostwa. pole.
Fauna, flora i grzyby gaju topolowego różnią się znacznie w zależności od wieku plantacji, żyzności terenu i sposobu zarządzania runem. Jednak pewna renaturyzacja plantacji topoli wydaje się możliwa. Jeśli ich metoda zarządzania się do tego nadaje, zauważają spontaniczną kolonizację warstwy zielnej w podszycie i obrzeżach przez inne drzewa i krzewy lub liany, co może ułatwić „konwersję” na inne rodzaje zalesień. Według zespołu zrzeszającego naukowców z laboratorium leśnego Uniwersytetu w Gandawie oraz Instytutu Zarządzania Leśnictwem i Łowiectwem, „tradycyjny” gaj topolowy o niewielkiej wartości ekologicznej, w bardziej „naturalnych drzewostanach” „ Może być ułatwiony przez „ spontaniczne rozwój gatunków rodzimych ” , zwłaszcza jeśli lepiej zrozumiemy parametry determinujące tę renaturację. W jednym z badań oceniano stopień samoistnej rekolonizacji 175 plantacji topoli (w Belgii) i stwierdzono, że spontaniczny rozwój był „często tak ważny, że można go wykorzystać jako podstawę do transformacji drzewostanu. Dla niektórych gatunków rozwój ten determinowany jest parametrem „wiek lasu”, czyli okres, w którym stacja była eksploatowana w gaju topolowym ” (im stacja jest starsza i im bliżej zbiorów, tym mniejsze koszty utrzymania zaburzenia są znaczne i częste). „Utworzenie innych gatunków mogą być wykorzystane dla rozwoju mieszanych, dobrze zbudowane i wielofunkcyjnych stoiskach większej wartości ekologicznej, rekreacyjnych i estetycznych . ”
Gdy częstotliwość i intensywność prac pielęgnacyjnych spada, gatunki jednoroczne, na ogół najpierw pionierskie, potem wieloletnie łąki, potem bardziej typowo leśne ( zwłaszcza zdrewniałe ), z (w Belgii, według dostępnych danych) fitomasą, która odpowiednio rośnie (z 250 g do 1 kg na metr kwadratowy, a do 2 kg / m 2 ) na najstarszych i najsłabiej utrzymywanych plantacjach topoli. Badania porzuconych plantacji topoli ujawniły znaczne nagromadzenie fitomasy w pobliżu drzew, których gatunek (liczba i odmiana) jest zależny od stopnia zakłócenia spowodowanego kolejną, przeszłą pielęgnacją. Sugeruje to, że „wzbogacenie flory poprzez dojrzewanie pozwala na pojawienie się gatunków z bardziej stabilnych środowisk, o dłuższym okresie życia” . (zjawisko obserwowane tylko na najstarszych plantacjach topoli) i być może interesujące pod względem pochłaniaczy dwutlenku węgla i odporności ekologicznej .
Topola to gatunek, na którym transgeneza była najczęściej testowana tylko w laboratorium, pomimo bardzo złożonego i dużego genomu , który był również najlepiej zbadany wśród drzew.
Topole GM ( międzygatunkowa hybryda Populus tremula x P. alba , żeńskie klony podgatunku / linii INRA # 717-1B4 ) zostały stworzone i były testowane przez INRA (po uzyskaniu pozwolenia na dopuszczenie do obrotu) od lat 90. XX wieku, z nadzieją uzyskania niskiej - drewno ligninowe interesujące dla producentów papieru lub tak zwane agro-biopaliwa drugiej generacji , lub że może wydzielać środek owadobójczy ( Bt ), jest odporny na selektywny środek chwastobójczy , a nawet rośnie w suchych strefach , zwłaszcza w Ameryce Północnej. Eksperyment jest przeprowadzany we Francji przez INRA w St Cyr en Val (Loiret)… Eksperymenty te są bardzo kontrowersyjne, w szczególności ze względu na ryzyko zanieczyszczenia genetycznego po skrzyżowaniu z normalnymi topolami. INRA zwróciła się o pierwsze zezwolenie na rozszerzenie eksperymentu (do badań na skalę przemysłową) i otrzymała je, a drugi wniosek o zbadanie „właściwości drewna w celu zakończenia oceny agronomicznej i środowiskowej oraz oceny drewna pod kątem nowego zastosowania: produkcja bioenergii ” . Inra w 2013 roku zwróciła się o dalsze przedłużenie próby terenowej. Komitet Ekonomiczno-Etyczno-Społeczny Naczelnej Rady ds. Biotechnologii wydał negatywną opinię, uznając w szczególności, że uprawa topoli GM na potrzeby agropaliw byłaby sprzeczna z gruntami rolnymi lub bioróżnorodnością. Inf'OGM rozszyfrował rekomendację CEES.
Gaj topolowy jest silnie rozwinięty we Francji, zwłaszcza w regionach bogatych w tereny podmokłe i na północ od Paryża (Pikardia, Nord Pas-de-Calais). Topola uprawy na terenach aluwialnych został opisany od 1875: topola biała z Poitou ( Populus serotina , hybryda między Europejską topoli czarnej i amerykańskiej czarnej topoli ), wprowadzony około roku 1850 w zapleczu poitevin Marais , stopniowo zastąpione od 1875 roku „ Charpes ”, spontaniczne topole czarne.
We wszystkich regionach gaj topolowy jest nierównomiernie rozmieszczony według kantonów i departamentów.
I tak w departamencie Nord na początku XXI wieku plantacje topoli zajmowały około 18 000 hektarów, czyli prawie dwa razy więcej niż największy regionalny las państwowy ( Forêt de Mormal ), ale z bardzo zmiennym wskaźnikiem (prawie 0% w Dunkierce, dla 1,3% na północy i 0,7% w Pas-de-Calais , według badania Agreste-SAA z 2002 r.).
Francja jest wiodącym krajem produkującym topolę w Europie. Topola, choć nie przekracza 3% powierzchni lasów liściastych, dostarcza w tym kraju średniorocznie ponad 20% produkcji drewna (głównie drewna łuszczonego).
We wczesnych latach 2000, topoli plantacji stanowiły prawie 22 Mm 3 pozycję i rocznej produkcji 2,8 mm 3 / rok.
Żniwo drewna jest 2,1 mm 3 / rok i ma tendencję do zmniejszania się.
Pozostało by zatem 800 000 Mm 3 , częściowo wykorzystanych na drewno przemysłowe.