Pigault-Lebrun

Pigault-Lebrun Obraz w Infobox. Biografia
Narodziny 08 kwietnia 1753
Calais
Śmierć 24 lipca 1835
La Celle-Saint-Cloud
Pogrzeb Cmentarz La Celle-Saint-Cloud ( d )
Imię urodzenia Charles-Antoine-Guillaume Pigault de l'Épinoy
Pseudonim Pigault-Lebrun
Narodowość Francuski
Czynność Powieściopisarz , dramaturg
Tata Guillaume-Antoine-Hippolyte Pigault de l’Epinoy ( d )
Rodzeństwo Pigault-Maubaillarcq ( d )
Pokrewieństwo Émile Augier (wnuk)
Victor Augier (zięć)

Charles-Antoine-Guillaume Pigault de l'Épinoy , znany jako Pigault-Lebrun , urodzony dnia 08 kwietnia 1753w Calais i zmarł dalej24 lipca 1835w La Celle-Saint-Cloud , jest francuskim pisarzem i dramaturgiem .

Biografia

Z rodziny, której tradycja sięga Eustache de Saint Pierre , był synem Guillaume-Antoine-Hippolyte Pigault de l'Épinoy i Antoinette Maché de Lespinoy (1732-1793). Jego ojciec jest sędzią o wielkiej surowości, burmistrzem Calais , doradcą króla, prezydentem jego praw, generałem-porucznikiem policji miasta i rządu Calais, który został utworzony rzymskim hrabią i rycerzem Orderu Złotej Ostrogi przez Bulla Klemensa XIII z 1764 roku, a także rycerz Imperium przez Józefa II Cesarstwa Świętego w 1769 roku.

Pigault studiował z oratorianami z Boulogne i został wysłany do domu handlowego w Londynie , ale uwiodwszy córkę swojego szefa, który zginął w zatonięciu statku, na którym uciekli dwaj kochankowie, nie odważył się. powrócić do Anglii i wrócił do Calais, gdzie jego ojciec kazał go uwięzić za pomocą lettre de cachet .

Po dwóch latach niewoli wstąpił do elitarnej żandarmerii małego domu króla i dzięki swej szczerości, wesołości, umiłowaniu przyjemności stał się partią pułku. Po zdławieniu elitarnej żandarmerii pojawił się ponownie w Calais, utworzył nową miłosną intrygę i został ponownie uwięziony przez lettre de cachet na prośbę ojca. Ta druga niewola trwała dwa lata, pod koniec których uciekł i został aktorem na prowincji. Żałosny aktor zdołał jednak zniechęcić publiczność swoim dowcipem i dobrym humorem. Uwiódł córkę robotnika w Paryżu, zabrał ją do Holandii , ożenił się z nią i mieszkał w Brukseli i Liège , kontynuując grę komediową, udzielając lekcji francuskiego i wykonując między innymi niektóre utwory jego kompozycji, Uwierz w jego żonę , jednoaktowa komedia wierszowana ( 1786 ).

Jednak jego ojciec, na wieść o jego małżeństwie, wpisał je do rejestrów stanu cywilnego Calais jako już nieistniejące. Przedstawił wniosek do parlamentu Paryża, który dekretem potwierdził jego śmierć. Następnie zmienił nazwisko i de Pigault de l'Épinoy zmienił nazwę na Pigault-Lebrun. Zburzenie Bastylii uratował go od innego lettre de cachet. Pełen oburzenia, skomponował na temat swoich ostatnich przygód komedię w pięciu aktach prozą zatytułowaną Charles et Caroline , którą zabrał do Théâtre des Variétés du Palais-Royal (dawne Théâtre des Variétés-Amusantes ) w 1789 roku w 1790 roku . Mimo deklamacji, mimo słabości układu i postaci, salę, w której wyczuwało się akcent prawdy, przywitały żywe brawa. Autor został przyjęty do Théâtre-Français jednocześnie jako kierownik sceny , reżyser i aktor , ale wkrótce zaciągnął się do smoków, został podporucznikiem i walczył w Valmy . Po misji w Saumur w 1793 roku jako kierownik wyciągu opuścił służbę wojskową.

W następnym roku opublikował jedną ze swoich najpopularniejszych powieści, powieść przygodową L'Enfant du carnaval, i dzięki sukcesowi odzyskał miłość ojca, która przyniosła mu nawet korzyść w jego woli jako najstarszemu, ale Pigault-Lebrun nie chciał niczego poza tym, co było spowodowane go przez równy podział między jego braćmi i siostrami. W 1806 r. Miał miejsce w administracji celnej, z którego wyjechał dopiero w 1824 r . Był bibliotekarzem u króla Westfalii Jérôme Bonaparte . Osobisty przyjaciel i współpracownik wielkiego Talmy , przeżył patriarchalną starość, spędzony wśród swoich dzieci i wnuków.

Dominującą cechą Pigault-Lebruna jest werwy, usposobienie, które leżało u podstaw jego natury i nie było młodzieńcze, ponieważ miał prawie czterdzieści lat, kiedy napisał swoją pierwszą powieść. Popycha ją do szaleństw wesołości i nie stara się uchronić jej przed modną wówczas nieprzyzwoitością. Czytelnika, zrazu zniechęconego zwielokrotnionymi przygodami, sięgającymi aż do ekstrawagancji i chamstwa, porusza ruch, płodność wyobraźni i niewyczerpana wesołość, do której czasami dodawane są subtelne spostrzeżenia i przebłyski wrażliwości. Styl, który pozostawia wiele do życzenia z punktu widzenia korekty, ma żywotność i żywotność właściwą gatunkowi autora.

Jeden z jego braci, Gaspard-Jean-Eusèbe Pigault de Beymont dit Pigault-Maubaillarcq , urodzony dnia15 grudnia 1755 w Calais i zmarł dalej 1 st grudzień 1839w tym samym mieście opublikował dwie powieści z gatunku Ann Radcliffe  : The Wieland Family (Paryż, 1809 , 4. vol. in-12) i Isaure d'Aubigné ( 1812 , 4 vol. in-12) itd.

Pigault-Lebrun jest dziadkiem Émile Augier i pradziadkiem Paula Déroulède , André Déroulède i Émile Guiard .

Grafika

Pigault-Lebrun wystawił teatrowi kilka sztuk, których sukces był prawie równy sukcesowi jego powieści:

Jego powieści i jego teatr, a także Mélanges littéraires et critiques ( 1816 , 2 t. W 8), zostały zebrane pod tytułem Dzieła wszystkie (Paryż, 1822 - 1824. , 20 vol., In-8). . Mamy też od niego: Citator ( 1803 , 2 vol. In-12), zbiór cytatów przeciwko religii chrześcijańskiej, w dużej mierze zapożyczonych od Voltaire'a i wymieszanych z żartami w manierze autora; książka ta, wydana pod jego inicjałami PT LB, przejęta i skazana na mocy Restauracji , była wielokrotnie wznawiana po 1830 roku  ; Histoire de France abrégée, na użytek ludzi na świecie ( 1823 -28, 8 vol W-8.), Dzieło, które tylko idzie aż do śmierci Henryka IV; Opowieści dla mojego wnuka ( 1831 , 2 vol. In-12).

Uwagi i odniesienia

  1. Uniwersalny szlachcic Francji lub ogólny zbiór historycznych genealogii rodów szlacheckich tego królestwa, tom 3 , 1815

Źródła

Stéphaphe Audeguy, Dziecko z karnawału , Gallimard, 2010

Nowoczesna bibliografia

Zobacz też

Linki zewnętrzne