Pierre-Maurice Glayre

Pierre-Maurice Glayre Obraz w Infobox. Pierre-Maurice Glayre (autor nieznany) Biografia
Narodziny 25 lipca 1743
Romainmôtier
Śmierć 26 marca 1819
Lozanna
Narodowość szwajcarski
Zajęcia Polityk , dyplomata
Inne informacje
Właściciel Szabla Pierre-Maurice'a Glayre'a, na wystawie 43 ( d )

Pierre-Maurice Glayre , urodzony dnia25 lipca 1743do Romainmôtier i zmarł dalej26 marca 1819w Lozannie jest szwajcarskim dyplomatą i politykiem . Był doradcą króla Polski Stanisława II , przewodniczącym Zgromadzenia Tymczasowego Republiki Jeziora Genewskiego , przewodniczącym Szwajcarskiego Dyrektorium , członkiem federalnej komisji wykonawczej i członkiem Wielkiej Rady Vaudois .

Biografia

Pierre-Maurice Glayre jest synem Pierre-Claude Glayre, pastora w Romainmôtier i Jeanne-Françoise Tissot. Urodził się na kuracji. Jego ojciec zmarł, gdy miał 6 miesięcy, a matka sześć lat później. Następnie został adoptowany przez kapitana Daniela Vullyamoza, ojca chrzestnego majora Davela .

Kariera dyplomatyczna

Uczęszczał na kursy teologiczne w Akademii w Lozannie i spotkał się z Ambasadorem króla Danii Fryderyka V w Polsce Armand-François-Louis de Mestral de Saint-Saphorin . Król Polski Stanisław II poszukiwał prywatnego sekretarza, a Glayre został zatrudniony w 1764 roku. Sekretarz ambasady w Sankt Petersburgu , później kierował misjami powierniczymi. Polski Dieta przyznano mu w 1771 roku tytuł rycerza Zakonu św Stanisława i Polskiej macierzystym dla jego pobożności i świadczonych usług do kraju; otrzymuje dyplom prywatnego i tajnego doradcy króla.

W 1787 r. Po 23 latach porzucił karierę dyplomatyczną i wrócił do Szwajcarii. Plik3 sierpnia 1787, poślubił Prilly Marie de Crousaz. Para będzie miała dwoje dzieci: Marie-Louise-Suzanne (1789) i Stanislas-Sabin (1791); ten ostatni, którego ojcem chrzestnym jest król Polski, zginął na polowaniu w 1806 roku.

Rewolucja Vauda i Republika Jeziora Genewskiego

Glayre spędza lato w Romainmôtier, a zimę w Lozannie. WLipiec 1791bierze udział w „Bankiecie Jordilsa” upamiętniającym zdobycie Bastylii . Podczas gdy Pays de Vaud jest pod wpływem berneńczyków, a przykład francuski daje Vaudoisowi pomysły, on chce ulepszeń dla swoich współobywateli, ale mimo wszystko nie akceptuje pomysłów autonomistów. Plik18 stycznia 1798, Glayre reprezentuje Lozannę na Zgromadzeniu Deputowanych miast i gmin Kraju Regionu Pays de Vaud. W nocy z 23 na24 styczniakomitet obrad pod przewodnictwem Jean-Louisa de Bonsa proklamuje Republikę Jeziora Genewskiego . Plik24 styczniaZgromadzenie Deputowanych staje się tymczasową reprezentacją Pays de Vaud i staje się reprezentatywnym Zgromadzeniem Narodowym. Następnego dnia Glayre przewodniczy pierwszej sesji Zgromadzenia Tymczasowego nowej Republiki Jeziora Genewskiego. Powie: „Nie brałem udziału, ani wewnątrz, ani na zewnątrz, w krokach poprzedzających i prowokujących rewolucję”. W kantonie, gdyby polegał na mnie, nie byłoby rewolucji. Ale kiedy rewolucja dobiegła końca, moim obowiązkiem było jej utrzymanie ” . W nocy z 25 na26 styczniapod jego przewodnictwem Zgromadzenie podejmuje decyzję o odwołaniu komorników . Plik29 styczniaw Lozannie Glayre ściska francuskiego generała Philippe'a Romaina Ménarda , który dowodzi oddziałami francuskimi wysłanymi przez Dyrektorium w celu ochrony kraju i które weszły do ​​miasta tego samego dnia.

Kanton Jeziora Genewskiego

Plik 9 lutegozostaje przyjęta konstytucja szwajcarska narzucona przez Francuzów: narodził się kanton Jeziora Genewskiego . Glayre zostaje jednym z pięciu członków władzy wykonawczej nowego kantonu, który tymczasowo mianuje go prefektem narodowym Jeziora Genewskiego. W kwietniu w Aarau przedstawiciele kantonów wybierają go do dyrektora szwajcarskiego . Dlatego opuścił Lozannę i udał się do Aarau; został mianowany przewodniczącym Dyrektorium w 1799 r. Cierpiąc na podagrę i przeciwstawiając się obecności wojsk francuskich, politycznej niemocy Dyrektorium i konfliktom, które powstały z Frédéric-Césarem de La Harpe , Glayre zrezygnował9 maja 1799. Plik7 stycznia 1800Dyrektorium zostaje rozwiązane przez izby. Wykonawczy Komisji z siedmiu członków zastąpiono go i przejął od rządzeniu krajem: Glayre był właściwy do spraw zagranicznych. Po raz kolejny opuścił Romainmôtier i przeniósł się do Berna . Plik8 sierpniaFederalna Komisja Wykonawcza podejmuje decyzję o rozwiązaniu izb: nowa władza wykonawcza kantonu, zwana Petit Conseil, liczy siedmiu członków; Glayre jest jednym z nich.

Glayre został także ministrem pierwszego konsula Bonaparte w Paryżu, a także reprezentował Szwajcarię na traktacie z Lunéville w 1801 roku. Po powrocie do Lozanny wMaj 1801Glayre zajmował się jedynie swoim urzędem jako zastępca diecezji Vaudois w 1801 i 1802 roku; był jej wiceprezydentem w 1801 roku. Kłopoty podzieliły Szwajcarię: niektóre kantony ogłosiły się niezależnymi od władzy centralnej, a rząd znalazł schronienie w Lozannie wWrzesień 1802. Bonaparte narzucił swoje pośrednictwo, a delegaci z kantonów wzięli udział w „Consulta helvetica” w Paryżu. Glayre przewodniczył z Lozanny komisji odpowiedzialnej za pośrednictwo między Consulta a ludnością. Był wówczas członkiem, w szczególności wraz z Auguste Pidou , komisji powołanej w każdym kantonie w celu stosowania reżimu ustawy o mediacji. Krąg Romainmôtier wybiera go28 marca 1803 rdo Wielkiej Rady Vaud, która odbyła swoje pierwsze posiedzenie w dniu14 kwietnia. Ponownie wybrany w 1808 r. Opuścił Wielką Radę i politykę w 1813 r. Zmarł dalej26 marca 1819 w Lozannie i jest pochowany w Romainmôtier.

Glayre był członkiem masonerii , aw 1810 roku został Wielkim Mistrzem Wielkiego Wschodu National Helvétique Romand.

Daniny

Uwagi

  1. W niektórych źródłach mylony z Jean-François Xavier de Ménardem, również francuskim generałem.

Bibliografia

  1. Rodzina Mestrala na www.davel.vd.ch
  2. Alexandre Pahud, „  Armand-François-Louis de Mestral (de Saint-Saphorin)  ” w internetowym słowniku historycznym Szwajcarii , wersja7 stycznia 2010.
  3. Niektóre znaczące osobistości masonerii w Szwajcarii na oficjalnej stronie Swiss Grand Lodge Alpina .
  4. „  Lerber-Glayre (family)  ” na www.davel.vd.ch (dostęp 8 czerwca 2015 )
  5. Piękny dom narożny z przeszłości , Nouvelle revue de Lausanne, 4 listopada 1989 (strona 15)

Źródła