Philippe z Cleves

Wielki retor Jean Molinet prezentuje swoje prace do Philippe de Kleve. Biografia

Narodziny	1459 Le Quesnoy
Śmierć	28 stycznia 1528 Kasteel Wijnendale
Pogrzeb	Bruksela
Zajęcia	Polityk , wojsko
Tata	Adolphe de Clèves-Ravenstein
Matka	Beatrice Coimbra ( w )
Rodzeństwo	Jean de Clèves-Ravenstein ( d )

herb

Philippe de Clèves ( Le Quesnoy 1459 - Château de Wynendaele 28 stycznia 1528), Lord of Ravenstein , Wynendaele i Enghien , admirał Holandii (nl) (1485-1488), był szlachcicem i przywódcą wojskowym Holandii burgundzkiej , doradcą Maksymiliana z Habsburga .

Cienisty i niezależny arystokrata, dla którego szczerość jego myśli i stanowczość jego charakteru były warte wielu hańby , Philippe de Clèves (znany w młodości jako Philippe de Ravenstein) był ambitnym wojownikiem w służbie książąt Valois z Burgundii, u których sąd prowadził wspaniałe życie. Wierny dynastii burgundzkiej, po przedwczesnym zniknięciu Marii Burgundii wybrał jednak partię autonomii miast wbrew scentralizowanym życzeniom cesarza Maksymiliana z Habsburga.

Młodość

Był synem Adolfa II Kleve , Pana Ravenstein ( 1425 - 1492 , (Grand-syn księcia Burgundii Jana Fearless ) i Beatrice Portugalii († 1462, wnuczka Jean I er de Portugal ).
Jako ojcu , rycerz Zakonu Złotego Runa i pełniący wysokie funkcje na dworze Burgundii, po śmierci swojej pierwszej żony ożenił się ponownie z Anną Burgundzką, guwernantką (i ciotką) młodej księżnej Burgundii Marii , Filipa, towarzysz dzieciństwa i zabaw tego jednego, a Marie naprawdę go kochała.

W 1477 roku Philippe de Clèves został mianowany namiestnikiem wojskowym Flandrii Francuskiej. Na tym stanowisku walczył z armią francuską, odnosząc różne sukcesy; brał udział w szczególności w bitwie pod Guinegatte (7 sierpnia 1479), co było zwycięstwem burgundzko-flamandzkim.
W 1482 r. Przywrócił porządek w księstwie Liège po zabójstwie księcia-biskupa Ludwika Burbon przez Guillaume de la Marck (zwanego dzikiem z Ardenów ).

Philippe Monseigneur de Ravenstein , jak nazywali go współcześni, ożenił się w 1485 r. Z Françoise de Luxembourg († 1523), córką Piotra II z Luksemburga Saint-Pol , pana Enghien, gdzie odbyło się małżeństwo.

Bunt miast Holandii przeciwko Maksymilianowi

Kiedy Maximilien został wezwany do Niemiec w 1486 r., Aby uregulować sukcesję swojego ojca Fryderyka III , Philippe de Clèves, wraz z Englebertem II z Nassau i kanclerzem Jeanem Carondeletem , działali w rządzie Holandii burgundzkiej . Po powrocie Maksymiliana Philippe brał czynny udział w tłumieniu powstania we flamandzkich miastach Ypres , Brugii i Gandawie ; a gdy Maksymilian został wzięty do niewoli, ofiarował się jako jeden z zakładników odpowiadających na ich życie za wypełnienie przez władcę umów, które zostały mu narzucone16 maja 1488. Ale przyszły cesarz nie dotrzymał słowa.
Oburzony, że jego władca zdradził jego słowo i zawarte porozumienia, Philippe de Clèves stanął po stronie powstańczych miast. Rozprowadził oryginalną broszurę zatytułowaną Le Philalèthe , w której przedstawił się jako prawdziwy obrońca rodu Burgundii przed Habsburgami. Oskarżył Maksymiliana o chęć przyłączenia Holandii burgundzkiej do Świętego Cesarstwa i wobec „zdrajcy” Maksymiliana przedstawił syna tego ostatniego, Philippe'a le Beau , jako jedynego prawnego spadkobiercę państw burgundzkich .
Reakcja nie trwała długo: 5 września tego samego roku ( 1488 ) Philippe de Clèves nie tylko odebrał tytuł admirała Holandii, ale został wygnany z Imperium.

Nie pozostał jednak bezczynny i stał się sojusznikiem króla Francji Karola VIII , od którego jednak uzyskał niewielkie poparcie. Haki i księstwo Liège dołączył także siły z nim, a Brabant miast z Brukseli i Louvain otworzyły swoje podwoje dla niego. Ale jego sukces nie trwał długo:12 października 1492Philippe de Clèves, całkowicie odizolowany, musiał oddać L'Ecluse , swój ostatni bastion, i poddać się.

Kampanie Ludwika XII i emerytura

W poszukiwaniu drugiego wiatru zaciągnął się do służby Ludwika XII, za co brał udział w kilku kampaniach wojskowych na wybrzeżach Morza Śródziemnego. Dowodził francuskimi galerami wysłanymi w celu odbicia wyspy Mitylena wraz z Wenecją i Rycerzami Rodos w 1501 r., Co zakończyło się utratą najlepszych francuskich statków i prawie utonął. Zostaje mianowany wicekrólem Genui . Po powrocie do domu starał się zadowolić Karola V, który poza poradami lub używanymi ambasadami nie ufa mu całkowicie. Z miłości i lojalności wobec swojego władcy, kazał mu zbudować domek myśliwski w klasztorze Groenendael . Na próżno.

Zrezygnowany, udał się na emeryturę do swojego zamku w Enghien , który upiększył. Prowadził tam pilne życie i napisał Wprowadzenie do wszystkich sposobów prowadzenia wojny zarówno na lądzie, jak i na morzu oraz w służbie tam (opublikowane w 1579 r. ), Bardzo popularne wśród historyków. Poświęcając się polowaniu, pobożności i dobroczynności, zbierał także dzieła sztuki, którymi ozdobił swoje zamki Enghien i Wynendaele . Jego duża biblioteka znajdowała się w jego domu w Gandawie.

Kiedy jego żona Franciszka zmarła bezdzietnie 05 grudnia 1523zamek i seigneury Enghien przypadły jej siostrze (i dziedziczce), Marii Luksemburskiej, przez małżeństwo z wdową-księżniczką Vendôme. Philippe, który odegrał ważną rolę kulturalną w Enghien i dokonał wielu bardzo pięknych ulepszeń zamku, w związku z tym został zmuszony do opuszczenia go i udał się na emeryturę do zamku Wynendaele, należącego od 1410 roku do książąt Cleves . Zmarł tam trzy lata później z powodu udaru; on i jego żona zostali pochowani w Brukseli, w starym kościele dominikańskim. Zapisał cesarzowi swoje dobra, zwłaszcza bibliotekę i kolekcję gobelinów .

Pomimo dość błyskotliwych początków na dworze burgundzkim, Philippe de Clèves nie spełnił swoich ambicji, zarówno jako szlachcic, jak i żołnierz. Tak więc, chociaż wspierał go jego przyjaciel hrabia Charles de Lalaing , nigdy nie został przyjęty do Zakonu Złotego Runa, tak jak jego ojciec. Możemy go również winić za morderstwo (bezkarne) dwóch jego przeciwników w 1484 i 1490 roku . Niemniej jednak zasługuje na to, by uważać go za jednego z ostatnich rycerzy średniowiecza, który nadał świętą wartość danemu słowu.

Uwagi i odniesienia

Bibliografia