Paxos
| Paxos Παξοί (el) | |||
 Port Gaios | |||
| Geografia | |||
|---|---|---|---|
| Kraj | Grecja | ||
| Archipelag | Wyspy Jońskie | ||
| Lokalizacja | Morze Jońskie ( Morze Śródziemne ) | ||
| Informacje kontaktowe | 39 ° 12 ′ N, 20 ° 10 ′ E. | ||
| Powierzchnia | 25 km 2 | ||
| Punkt kulminacyjny | Aghios Isavros (250 m ) | ||
| Administracja | |||
| Obrzeże | Wyspy Jońskie | ||
| Okręg regionalny | Korfu | ||
| Deme | Paxos | ||
| Demografia | |||
| Populacja | 2500 mieszk. (2001) | ||
| Gęstość | 100 mieszk./km 2 | ||
| Największe miasto | Gaios | ||
| Inne informacje | |||
| Strefa czasowa | UTC + 2 | ||
| Oficjalna strona | http://www.paxi.gr | ||
Geolokalizacja na mapie: Wyspy Jońskie (przedmieścia)
| |||
| Wyspy w Grecji | |||
Paxos (liczba mnoga w greckiej Παξοί lub Παξί , przepisywana Paxoí lub Paksos , biernik Παξούς ), jest Jońskiego wyspa ( Grecja ). Znajduje się na południu wyspy Korfu . 2,5 km na południe od Paxos znajduje się sąsiadująca z nim Antipaxos , mała wyspa z zaledwie czterdziestoma stałymi mieszkańcami.
Paxos o długości około 10 km rzadko przekracza 2 km szerokości na obszarze około 25 km 2 . Jej najwyższy punkt znajduje się na wysokości 248 m .
Połowa z 2500 mieszkańców wyspy mieszka w Gaios , głównym mieście na południowym wschodzie. Gaios to mały port rybacki dobrze chroniony przez dwie zaawansowane wysepki, Panaghia i Agios Nikolaos.
Historia
antyk
Paxos było zaludnione sporadycznie i było to przystanek na morzu w czasach, gdy miało wystarczającą ilość wody.
Według mitologii greckiej , Poseidon byłby oddzielony Paxos z Korfu z trójzębem w celu stworzenia gniazdo miłość do siebie i swojej żony Amphitrite . To właśnie podczas mijania Paxos, według Plutarcha , egipski pilot statku usłyszał z brzegu głos wołający jego imię („Thamous”) i proszący go o ogłoszenie, że „wielki Pan nie żyje”.
Wyspa stała się rzymska w -148 pne, ale jej populacja pozostała grecka, o czym świadczą odłamki. Wraz z chrystianizacją stał się bizantyjski i mieścił małą pustelnię. Został następnie dołączony do morskiego tematu Kefalonii .
Średniowiecze
Od VIII th century , Paxos jest atakowany od Arabów od południa, Słowian od lądu oraz XI -tego wieku , do Normanów od zachodu, i wyludnione. Pustelnia zostaje opuszczona. Wyspa jest nominalnie przyłączona do hrabstwa Palatyn, Kefalonia i Zante , aż do 1204 roku, kiedy to Republika Wenecka uczyniła z niej port schronienia i punkt obserwacyjny dla swojej floty. Został on odzyskał najpierw przez Despotat Epiru w 1231 roku, a następnie przez cesarskie Greków między 1269 i 1310, kiedy to przeszedł pod kontrolą Andegawenów w Królestwie Neapolu , zanim powrócił do Wenecji w 1386 roku, przez cztery stulecia, ten który zachowuje to z tureckiej okupacji .
Współczesna historia
Przy XVIII th century naszkicował Nowoczesne greckiego oświecenia , Paxos zajmuje Francja rewolucjonisty w 1797 roku przy podpisaniu Traktatu z Campo Formio i dołączone do Departamentu Corcyra . Od 2 kwietnia 1800 do 20 lipca 1807 wyspa była okupowana przez flotę rosyjską , witana jako wyzwolicielka jako mocarstwo ortodoksyjne , a następnie włączona do „ Republiki Siedmiu Wysp ”. W 1807 roku Rosja przekazała wyspę Francji, ale wylądowali tam brytyjscy marynarze . W okolicy toczą się francusko-brytyjskie bitwy morskie, a na wyspie, która jest również siedliskiem przemytników, toczą się czasem patrole z obu obozów. W traktatu paryskiego z 5 listopada 1815 roku , Paxos została włączona do protektorat „ Republiki Wysp Jońskich ” ( United States of Ionia ), który został dołączony do Grecji na 21 maja 1864 r . Grecka marynarka wylądowała tam 2 czerwca .
W 1939 - 1940 The faszystowski włoski granatowy bombardowani wyspę niepotrzebnie, aw 1941 - 1943 , wylądował tam i zawarte Paxos w stanie lalek, Lo Stato ioniano , ale w październiku 1943 roku Włosi wycofali, a c jest on niemiecka Kriegsmarine która okupuje wyspę, opróżnioną z jej mieszkańców. Po wojnie, po wyjeździe okupantów, wracają i odbudowują swoje domy: wyspa wraca do życia i odnajduje spokój.
Uwagi i odniesienia
- Maud Vidal-Naquet, „Paxos, greckie schronisko na wyspie” , Le Figaro , 9 maja 2014 r.
- Plutarch, De defectu oraculorum c.17 (wspomniany przez Salomona Reinacha).
- Salomon Reinach, który przestudiował ten mit, proponuje zrozumieć, że w rzeczywistości głos wołał „Thamus, Thamous, Thamous, the very great (Panmegas) is dead”, odnosząc się do rytualnych lamentów „Syryjczyków” z czas o bogu Adonisie , zwanym także Thamous.
- Louis Lacroix, Wyspy Grecji , Firmin Didot, 1853, s. 638 .
Załączniki
Bibliografia
- Salomon Reinach, Cultes, mythes et religions (wydanie ustanowione przez Hervé Duchêne), Robert Laffont, 1996 ( ISBN 2-221-07348-7 ) str. 325-333 (śmierć wielkiego Pana )