Palatyn Okręg Kefalonia i Zakynthos było księstwo założony w 1185 roku w Wyspach Jońskich , która była częścią Królestwa Sycylii aż do 1479 roku . Po raz pierwszy przypisany Margaritusowi de Brindisi przez Wilhelma II z Sycylii w podziękowaniu za jego zasługi, następnie przeszedł do rodziny Orsini do 1325, a następnie na krótko do Andegaweńczyków do 1357, zanim stał się prerogatywą rodziny Tocco , która używała go jako odskoczni za podbój despotatu Epiru . Jednak przed nadejściem Turków Tocco musiało stopniowo porzucić swoje podboje kontynentalne i wycofać się na wyspy. W 1479 roku hrabstwo zostało podzielone: Wenecjanie przejęli kontrolę nad Zante, podczas gdy Osmanie zajmowali Kefalonię do 1500 roku.
Część prowincji Achaja w późnej starożytności zyskała na znaczeniu po utracie przez Bizancjum północnych Włoch, stając się główną bazą komunikacyjną z Sycylią i południowymi Włochami oraz strategicznym punktem zapobiegającym podbojowi Arabów z Wysp Jońskich . Wyspa była przez długi czas wykorzystywana jako miejsce wygnania dla więźniów politycznych, aż straciła na znaczeniu wraz ze stopniowym wycofywaniem się Bizancjum. Oblężony przez Normanów w 1085 roku, został splądrowany przez Wenecjan w 1126 roku.
Około sześćdziesiąt lat później Normanowie pod dowództwem pirata i admirała floty sycylijskiej Margaritus de Brindisi podejmą podbój wysp Kefalonia, Zante i Lefkada, do których później zostanie dołączona wyspa Itaca. W podziękowaniu za jego zasługi Wilhelm II Sycylii przypisze mu podbite wyspy.
Dziesięć lat później Maio lub Matteo Orsini (? - 1238), urodzony w Monopoli (Apulia), prawdopodobnie potomek sycylijskiej gałęzi hrabiów palatyńskich w Rzymie, został następcą Margarita jako hrabia wysp. Jednak kiedy Konstantynopol padł w 1204 r. Przez krzyżowców, Wenecjanom przypisywano Kefalonię. Mimo to wyspa nadal była rządzona przez rodzinę Orsini, ale aby zabezpieczyć swoje pozycje, Mateusz uznał za rozsądne zostać obywatelem Wenecji w 1209 roku i musiał uznać siebie za wasala papieża w 1216 roku, a także księcia Achaja w 1236 roku. W tym okresie zniesiono prawosławne biskupstwo, mianowano biskupów łacińskich i wprowadzono na wyspy system feudalny. Następca Mateusza, Ryszard, został hrabią Kefalonii w 1264 roku. Wilhelm II, książę Achai, na mocy traktatu Viterbo wasala Karola I er Sycylii , Richard stał się pośrednim wasalem króla Sycylii, a następnie bezpośrednim, gdy Wilhelm Zmarł bezdzietnie w 1278 roku, a jego majątek powrócił do Karola I ul . Za jego panowania Kefalonia stała się ostoją piratów. Orsini ustanowił połączenie z Epiru od 1227 roku, kiedy córka (lub siostrzenica) Michela I st , Anna Teodora Angelina poślubiła hrabiego Matteo II. Na początku lat 90. XIX wieku Bizancjum, dotychczas sojusznik Epiru, zaniepokojony negocjacjami między Epirem a Karolem II Anjou, podjęło podbój despotatu. Karola Andegaweńskiego i Richard Philippe Taranto Orsini, hrabiego Kefalonia, wysłał pomoc Nicéphore'a I st Epiru . Richard Orsini otrzymał wdzięczność za rękę Marii, córki despoty. Zapobiegając dalszemu wkraczaniu Bizantyjczyków do Epiru, Orsini zaangażowali się w sprawy despotatu.
W 1294 roku Maria, siostra Tomasza, syna Nicéphore'a I st Epiru żonaty Jean I er Orsini, hrabiego Kefalonia. Kiedy ten ostatni zmarł w 1317 r., Nicolas Orsini zastąpił swojego ojca. Ale bardziej zainteresowany Epirem niż posiadłościami na jego wyspie zamordował w następnym roku swojego wuja, Tomasza, despotę Epiru, poślubił wdowę i osiadł jako pan Epiru ze stolicą w Arcie . Nawrócił się na religię prawosławną, otrzymał od cesarza Konstantynopola tytuł despoty i przyjął tytuł „palatyńskiego hrabiego Rumunii”. Jednak pragnąc uwolnić się spod kurateli Bizancjum, został wasalem Wenecji i zaatakował greckie miasto Janina . Nicolas został zamordowany przez swojego brata Jeana w 1323 roku. Ten ostatni również przeszedł na ortodoksję i przyjął imiona Angel Comnène Doukas.
Jednak dwa lata później został zdetronizowany jako hrabia Kefalonia przez Jana z Durazzo (Anjou-Capet), podczas gdy ten ostatni zmierzał do Morei, aby zostać tam uznanym księciem Achai, kończąc w ten sposób dominację rodu Orsini.
Dominacja Angevinów miała trwać do 1357 r., Kiedy to terytorium zostało scedowane na rodzinę Tocco, która miała tam pozostać przez ponad sto lat. W tym samym roku Leonardo Tocco, ówczesny gubernator Korfu , zdołał uwolnić Roberta z Tarentu , tytularnego cesarza Konstantynopola i księcia Achai, więźnia węgierskiego . W uznaniu Robert inwestuje go jako hrabiego Zante w 1335 roku i Kefalonii w 1358 roku. Leonardo podbił wyspę Lefkadę i fort Vonitza w 1362 roku. Później był częścią delegacji, która udała się do Neapolu w 1374 roku, oferując księstwu Achai do Joanny I z Neapolu po śmierci Filipa z Tarentu.
Podbój Epiru przez Vonitza dał Tocco przyczółek na kontynencie. Leonardo chronił swoje przejęcie przed Albańczykami z Epiru, a jego syn Carlo (1374 / 1375-1429) powiększył posiadłości rodzinne na kontynencie. Po śmierci księcia ateńskiego Nerio I st Acciaiuoli , w imieniu swojej żony Franciszki , zażądał Koryntu . Popadł w konflikt z Teodorem I pierwszym Paleologiem , despotą Morei, któremu udaje się utrzymać miasto. Pragnąc podbić część Peloponezu bez bezpośredniej konfrontacji z Teodorem, powrócił na półwysep wkrótce po 1402 roku i zajął Elis , znajdujący się wówczas pod rządami księcia Achai, Centurione Zaccaria. W 1411 r. Odziedziczył Artę po swoim wuju Ezawie. Następnie skierował swoje wysiłki przeciwko Albańczykom, którzy kontrolowali Epiru; w 1416 r. z pomocą Greków, znużonych anarchią panującą pod rządami Albańczyków, zdołał przejąć prawie cały Epiru, w tym Artę. Po tych podbojach otrzymał od cesarza Manuela II tytuł despoty i zaczął osiedlać się na kontynencie w Ioanninie lub Arcie. Jednak ten podbój nie trwał długo. Po zastąpieniu Manuela II, Jan VIII (1425-1448) postanowił podzielić Moreę między Teodora i jego młodszego brata, Konstantyna, który przyjął apanage, na północny zachód od Morea, przylegając w ten sposób do ziem Carlo in Elide. Dwaj bracia postanowili porwać Elis z domu Tocco. W 1427 roku ich zjednoczonym siłom udało się zdobyć port Clarenza , główne miasto. Wiedząc, że został pokonany, Carlo musiał postanowić oddać swoją siostrzenicę ( Theodora Tocco ) za mąż za Konstantyna i porzucić wszystkie fortece, które zdobył w Morea.
Carlo I po raz pierwszy zmarł w Janinie w 1429 r., Nie pozostawiając żadnych prawowitych dzieci; Jego dziedzictwo przekazywane do swojego siostrzeńca, Karola II (1429-1448), syn brata Leonardo II Tocco, który rządził Zakintos aż do śmierci w 1418. Jednak nieślubnych dzieci Carlo I er , którzy mieli posiadłości w Aetolia , odwołał się do Osmanów, którzy uznali to za doskonały pretekst do podboju części Epiru. W następnym roku zdobyli Janinę; mieli powrócić w 1431 r., podbijając prawie cały Epiru i Etolię, pozostawiając Karolowi II tylko Artę i jej dzielnicę, którą prowadził aż do śmierci jako wasal Osmanów. Został obywatelem Wenecji iw 1444 r. Próbował odrzucić zwierzchnictwo osmańskie, ale zawiódł i ponownie został ich wasalem.
Kiedy zmarł w 1448 roku, jego trzej synowie byli nieletni. Regencję przejęło czterech gubernatorów w imieniu Leonarda III, który pośpiesznie oddał terytoria pod zwierzchnictwo Wenecji. Niemniej Turcy zdobyli Arta w 1449 roku, aneksując wszystkie terytoria rodziny Tocco, z wyjątkiem Vonitza, Varnaza i Angelokastron. Mieli zająć Angelokastron w 1460 r. I Vonitza w 1479 r. Nazywając siebie „despotą Arty”, Leonardo schronił się na wyspie Leukade. Musiał jednak porzucić swoje ostatnie posiadłości przed awansem Mehemet w 1479 r. I udać się na wygnanie do Neapolu, gdzie otrzymał terytoria w Kalabrii, z których miał nadzieję odzyskać swoje ziemie. Jednak tak się nie stało i na mocy traktatu z Turkami z 1484 roku Wenecjanie odbili Zante, aw 1500 roku Kefalonię i Itakę.
Podbój przez Turków, ale wyspa Kefalonia została przejęta przez Wenecję w 1500 roku.
Po jego śmierci wyspy pozostają pod bezpośrednim podaniu do Republiki Weneckiej .