Umiarkowana impreza rajdowa (sv) Moderata samlingspartiet | |
Oficjalny logotyp. | |
Prezentacja | |
---|---|
Pierwszy sekretarz | Ulf Kristersson |
Fundacja | 17 października 1904 |
Siedzenie | Stora Nygatan 30, Gamla stan, Sztokholm |
Sekretarz generalny | Gunnar Strömmer |
Pozycjonowanie | Dobrze |
Ideologia | Liberalno-konserwatyzm |
Przynależność europejska | Europejska Partia Ludowa |
Przynależność międzynarodowa | Międzynarodowa Unia Demokratyczna |
Zabarwienie | niebieski |
Stronie internetowej | moder.se |
Prezesi grup | |
Riksdag | Tobias Billström |
Parlament Europejski | Manfred Weber ( ŚOI ) |
Reprezentacja | |
Posłowie | 70 / 349 |
Posłowie do PE | 4 / 20 |
Radni hrabstw | 418 / 1662 |
Radni | 2966 / 12978 |
The Moderate Rally Party ( szw . Moderata samlingspartiet ), czasami nazywana dla uproszczenia Moderates ( szw . Moderaterna ) to szwedzka liberalno-konserwatywna partia polityczna założona w 1904 roku, członek Europejskiej Partii Ludowej i Międzynarodowej Unii Demokratycznej .
Partia była kolejno nazywana Generalną Ligą Wyborczą (po szwedzku : Allmänna valmansförbundet ) (1904-1938), Narodową Organizacją Prawicy (po szwedzku : Högerns riksorporation ) (1938-1952), Partią Prawicy (1952-1969) ( w języku szwedzkim : Högerpartiet ). Swoją obecną nazwę ( Moderata Samlingspartiet ) przyjęła w 1969 roku. W 2006 roku partia została nieoficjalnie ochrzczona The New Moderates ( po szwedzku : Nya Moderaterna ).
Od 1979 jest wiodącą siłą polityczną szwedzkiej prawicy i drugą partią polityczną w kraju. W latach 1991-1994 wychował Carla Bildta na stanowisko premiera, a następnie Fredrika Reinfeldta w latach 2006-2014. Jego prezesem od 2017 roku jest Ulf Kristersson .
The Moderate Rally Party została założona w dniu 17 października 1904w sztokholmskiej restauracji Runan . Następnie celem było utworzenie organizacji kampanii wyborczej, która miała wspierać konserwatywne ugrupowanie utworzone niedawno w Riksdagu . W XIX -tego wieku, konserwatyści zorganizowali się w Riksdagu, ale nigdy nie otrzymał poparcie partii politycznej. Tradycyjna szwedzka prawica była również zagrożona przez powstanie Partii Socjaldemokratycznej (założonej w 1889) i Liberałów (1902). Nowo utworzona partia została nazwana Powszechną Ligą Wyborczą (szw. Allmänna valmansförbundet ).
Na początku swojej historii partia była wyraźnie nacjonalistyczna i zaciekle konserwatywna. Podkreślono znaczenie silnej obrony. W czasie kryzysu obrony politycznej w 1914 r. partia przeciwstawiła się królowi.
Arvid Lindman (często nazywany „admirałem”) szybko stał się wpływowy w partii i dwukrotnie pełnił funkcję premiera Szwecji. W 1907 roku zaproponował wprowadzenie powszechnych męskich praw wyborczych na członków Riksdagu. Został oficjalnie wybrany na szefa w 1912 roku.
W 1928 roku partia osiągnęła najlepszy w swojej historii wynik w wyborach powszechnych, zdobywając około 29% oddanych głosów.
W latach trzydziestych Liga była nękana wewnętrznym sprzeciwem co do tego, jak podejść do nazizmu . Jego organizacja młodzieżowa, „Narodowa Liga Młodzieży Szwecji” (po szwedzku: Sveriges Nationella Ungdomsförbund ) była pronazistowska i założyła „grupy bojowników” do walki z politycznymi wrogami na ulicach. Partia-matka nie aprobowała tego gatunku i rozwoju iw 1933 roku oddzieliła się od Narodowej Ligi Młodzieży. Gdy partia utworzyła nową organizację młodzieżową „Młodzi Szwedzi”, stara liga młodzieżowa przekształciła się w pronazistowską partię polityczną, aby wziąć udział w wyborach. Pozostanie marginalna.
W 1934 socjaldemokraci utworzyli nowy rząd. Utrzymywali władzę bez przerwy do 1976 roku, Liga tworzyła główną partię opozycyjną. W 1938 r. partia została przemianowana na Narodową Organizację Prawicy (szw. Högerns Riksorporation ). Prawica jako całość dalej uczestniczyła w rządzie jedności narodowej z socjaldemokratami podczas II wojny światowej , podczas której Szwecja pozostawała neutralna.
W 1952 przyjęła nazwę Partia Prawicy ( Högerpartiet ). Pod przywództwem Jarla Hjalmarsona Partia Prawicy zaczęła wyłaniać się jako lider opozycji w rządzie. Burzliwy rok 1968, rewolta studencka i absolutna większość socjaldemokratów skłoniły partię do ponownej zmiany nazwy, ostatecznie decydując się na Umiarkowaną Partię Zjazdową (w szwedzkiej Moderata Samlingspartiet , ogólnie określana jako The Moderates , w szwedzkiej Moderaterna). ) w 1969 r.
W 1970 roku na czele Moderatów stanął Gösta Bohman . Pod jego kierownictwem partia rozpoczęła transformację od tradycyjnego konserwatyzmu do liberalizmu. W 1976 roku, po zwycięstwie prawicowych partii w wyborach parlamentarnych , Moderaci weszli do rządu nowego premiera z Partii Centrum Thorbjörna Fälldina , a Gösta Bohman przejął stery Ministerstwa Gospodarki. Ten pierwszy rząd został pokonany dwa lata później i zastąpił go w ciągu roku, rząd kierowany przez liberała Olę Ullstena na czele koalicji złożonej z tych samych trzech partii. W wyborach parlamentarnych w 1979 r. partie prawicowe zdobyły o jedno miejsce więcej niż partie lewicowe i utworzyły nowy rząd. Jednak podczas gdy umiarkowani reprezentowali pod koniec tych wyborów i po raz pierwszy jako pierwsza niesocjalistyczna partia w kraju, ponownie Thorbjörnowi Fälldinowi przywrócono stanowisko premiera, które zachował do 1982 roku.
W 1986 roku pierwszym sekretarzem został Carl Bildt. Zięć Bohmana następnie ponownie poprowadził swoją partię w wyborach parlamentarnych 1991 roku . Sprzymierzeni z innymi partiami prawicowymi , Partią Centrum , Liberałami i Chrześcijanami Demokratami , umiarkowani po raz pierwszy od 1930 r. kierowali rządem, od 1991 do 1994 r., na czele którego stanął Carl Bildt . Wspierany przez Nową Demokrację , skrajnie prawicową partię, z którą panowały duże napięcia, rząd ten przeprowadził liczne reformy liberalne (ograniczenie wydatków publicznych i niższe podatki) oraz ostateczne negocjacje akcesyjne Szwecji do Unii Europejskiej .
Po dwóch kolejnych porażkach centroprawicy w wyborach parlamentarnych w 1994 i 1998 roku Bo Lundgren zastąpił Bildta na czele partii. Ten został zastąpiony w 2003 roku przez Fredrika Reinfeldta , po katastrofalnym wyniku partii w wyborach parlamentarnych w 2002 roku , gdzie śledzono go liberałów . Decydując się na zmianę orientacji umiarkowanych w sprawach gospodarczych i społecznych, Reinfeldt utworzył Sojusz na rzecz Szwecji , koalicję czterech partii centroprawicowych, z myślą o wyborach parlamentarnych w 2006 roku . Ta strategia sojuszu doprowadziła do zwycięstwa centroprawicy i utworzenia rządu Reinfeldta .
Umiarkowani twierdzą, że ich ideologia jest mieszanką liberalizmu i konserwatyzmu .
Partia kładzie nacisk na liberalizm gospodarczy , prywatyzację , promocję wolności jednostki i redukcję sektora publicznego . Zobowiązała się do neoliberalizmu , lider partii Ulf Kristersson dokonał cięcia świadczeń socjalnych jego priorytetem. W swojej książce „ Pokolenie niepracujące ”, wydanej w 1994 roku, porównuje regulacje rynku pracy i system ochrony socjalnej w Szwecji do apartheidu w Afryce Południowej , argumentując, że jest to „opresyjny system zachęcający do asystentury”. Obiecuje też obniżyć podatki dla firm.
Aktywnie popierają również członkostwo w Unii Europejskiej , opowiadając się za przyjęciem euro podczas kampanii referendalnej w 2003 r. Partia sprzeciwia się wszelkim formom dyskryminacji i opowiada się za małżeństwami osób tej samej płci.
Moderatorami kieruje pierwszy sekretarz. Wspomaga go rada partyjna.
Organizowany jest na szczeblu krajowym, powiatowym i gminnym. Każdy powiat wysyła delegatów na Zjazd Partii, który odbywa się co dwa lata.
Młodzi członkowie są zorganizowani w Lidze Młodzieży Umiarkowanej. Nie ma oficjalnej organizacji studenckiej, chociaż związana z partią Szwedzka Konfederacja Studenckich Konserwatystów i Liberałów jest jej bliska. Osoby starsze mogą włączyć się w sprawy „umiarkowanych seniorów” (po szwedzku Moderata seniorer ).
Według badań szwedzkich zachowań wyborczych przeprowadzonych na Uniwersytecie w Göteborgu , umiarkowani są historycznie silni w Sztokholmie iw Skanii . Są one na ogół niższe w północnej Szwecji. Ich tradycyjnymi wyborcami są pracownicy umysłowi i inni pracownicy sektora prywatnego , najczęściej osiągający dochody wyższe niż średnia krajowa. Mężczyźni również przewyższają liczebnie kobiety wśród swoich wyborców.
Fredrik Östberg (sv) (1904-1905)
Axel Svedelius (sv) (1905-1906)
Hugo Tamm (sv), (1907),
Fredrik Östberg (sv) (1908-19412)
Arvid Lindman (1912-1935)
Gosta Bagge (1935-1944)
Fritiof Domö (en) (1944-1950)
Jarl Hjalmarson (1950-1961)
Gunnar Heckscher (en) (1961-1965)
Yngve Holmberg (en) (1965-1970)
Gösta Bohman (1970-1981)
Ulf Adelsohn (w) (1981-1986)
Carl Bildt (1986-1999)
Bo Lundgren (1999-2003)
Fredrik Reinfeldt (2003–2015)
Anna Kinberg Batra (2015-2017)
Ulf Kristersson (od 2017)
Rok | Posłowie | Głosy | % | Ranga | Rząd |
---|---|---|---|---|---|
1911 | 64 / 230 | 168 691 | 31,3 | 2 nd | Sprzeciw |
Marzec 1914 | 86 / 230 | 286 250 | 37,7 | 1 st | Sprzeciw |
wrzesień 1914 | 86 / 230 | 267 124 | 36,5 | 2 nd | Sprzeciw |
1917 | 59 / 230 | 182 070 | 24,7 | 3 rd | Sprzeciw |
1920 | 70 / 230 | 183 019 | 27,8 | 2 nd | Sprzeciw |
1921 | 62 / 230 | 449 302 | 25,8 | 2 nd | Sprzeciw |
1924 | 65 / 230 | 461 257 | 26,1 | 2 nd | Sprzeciw |
1928 | 73 / 230 | 692,434 | 29,4 | 2 nd | Lindman II |
1932 | 58 / 230 | 585,248 | 23,5 | 2 nd | Sprzeciw |
1936 | 44 / 230 | 512 781 | 17,6 | 2 nd | Sprzeciw |
1940 | 42 / 230 | 518 346 | 18,0 | 2 nd | Hansson III |
1944 | 39 / 230 | 488 921 | 15,8 | 2 nd | Hansson III |
1948 | 23 / 230 | 418 786 | 12,3 | 4 th | Sprzeciw |
1952 | 31 / 230 | 543 825 | 14,4 | 3 rd | Sprzeciw |
1956 | 41 / 231 | 663,693 | 17,1 | 3 rd | Sprzeciw |
1958 | 45 / 231 | 750 332 | 19,5 | 2 nd | Sprzeciw |
1960 | 39 / 232 | 704 365 | 16,6 | 3 rd | Sprzeciw |
1964 | 33 / 233 | 582 609 | 13,7 | 4 th | Sprzeciw |
1968 | 32 / 233 | 621.031 | 12,9 | 4 th | Sprzeciw |
1970 | 41 / 350 | 573 812 | 11,5 | 4 th | Sprzeciw |
1973 | 51 / 350 | 737 584 | 14,3 | 3 rd | Sprzeciw |
1976 | 55 / 349 | 847 672 | 15,6 | 3 rd | Falldin I i Ullsten |
1979 | 73 / 349 | 1 108 406 | 20,3 | 2 nd | Falldin II i III |
1982 | 86 / 349 | 1 313 337 | 23,6 | 2 nd | Sprzeciw |
1985 | 76 / 349 | 1 187 335 | 21,3 | 2 nd | Sprzeciw |
1988 | 66 / 349 | 983 226 | 18,3 | 2 nd | Sprzeciw |
1991 | 80 / 349 | 1 199 394 | 21,9 | 2 nd | Bildt |
1994 | 80 / 349 | 1,243,253 | 22,4 | 2 nd | Sprzeciw |
1998 | 82 / 349 | 1 204 926 | 22,9 | 2 nd | Sprzeciw |
2002 | 55 / 349 | 809 041 | 15,3 | 2 nd | Sprzeciw |
2006 | 97 / 349 | 1,456,014 | 26,3 | 2 nd | Reinfeldt |
2010 | 107 / 349 | 1 791 766 | 30,1 | 2 nd | Reinfeldt |
2014 | 84 / 349 | 1 453 517 | 23,3 | 2 nd | Sprzeciw |
2018 | 70 / 349 | 1 284 698 | 19,8 | 2 nd | Sprzeciw |
Rok | Posłowie | Głosy | % | Ranga | Grupa |
---|---|---|---|---|---|
1995 | 5 / 22 | 621 568 | 23.17 | 2 nd | ŚOI |
1999 | 5 / 22 | 524 755 | 25,75 | 2 nd | ŚOI-DE |
2004 | 4 / 19 | 458,398 | 18,35 | 2 nd | ŚOI-DE |
2009 | 4 / 18 | 596,710 | 18,83 | 2 nd | ŚOI |
2014 | 3 / 20 | 507 488 | 13.65 | 3 rd | ŚOI |
2019 | 4 / 20 | 698 770 | 16.83 | 2 nd | ŚOI |