Umiarkowana impreza rajdowa (Szwecja)

Umiarkowana impreza rajdowa
(sv) Moderata samlingspartiet
Zdjęcie poglądowe artykułu Umiarkowane rajdowe imprezy (Szwecja)
Oficjalny logotyp.
Prezentacja
Pierwszy sekretarz Ulf Kristersson
Fundacja 17 października 1904
Siedzenie Stora Nygatan 30, Gamla stan, Sztokholm
Sekretarz generalny Gunnar Strömmer
Pozycjonowanie Dobrze
Ideologia Liberalno-konserwatyzm
Przynależność europejska Europejska Partia Ludowa
Przynależność międzynarodowa Międzynarodowa Unia Demokratyczna
Zabarwienie niebieski
Stronie internetowej moder.se
Prezesi grup
Riksdag Tobias Billström
Parlament Europejski Manfred Weber ( ŚOI )
Reprezentacja
Posłowie 70  /   349
Posłowie do PE 4  /   20
Radni hrabstw 418  /   1662
Radni 2966  /   12978

The Moderate Rally Party ( szw  . Moderata samlingspartiet ), czasami nazywana dla uproszczenia Moderates ( szw  . Moderaterna ) to szwedzka liberalno-konserwatywna partia polityczna założona w 1904 roku, członek Europejskiej Partii Ludowej i Międzynarodowej Unii Demokratycznej .

Partia była kolejno nazywana Generalną Ligą Wyborczą (po szwedzku  : Allmänna valmansförbundet ) (1904-1938), Narodową Organizacją Prawicy (po szwedzku  : Högerns riksorporation ) (1938-1952), Partią Prawicy (1952-1969) ( w języku szwedzkim  : Högerpartiet ). Swoją obecną nazwę ( Moderata Samlingspartiet ) przyjęła w 1969 roku. W 2006 roku partia została nieoficjalnie ochrzczona The New Moderates ( po szwedzku  : Nya Moderaterna ).

Od 1979 jest wiodącą siłą polityczną szwedzkiej prawicy i drugą partią polityczną w kraju. W latach 1991-1994 wychował Carla Bildta na stanowisko premiera, a następnie Fredrika Reinfeldta w latach 2006-2014. Jego prezesem od 2017 roku jest Ulf Kristersson .

Historyczny

Początki

The Moderate Rally Party została założona w dniu 17 października 1904w sztokholmskiej restauracji Runan . Następnie celem było utworzenie organizacji kampanii wyborczej, która miała wspierać konserwatywne ugrupowanie utworzone niedawno w Riksdagu . W XIX -tego  wieku, konserwatyści zorganizowali się w Riksdagu, ale nigdy nie otrzymał poparcie partii politycznej. Tradycyjna szwedzka prawica była również zagrożona przez powstanie Partii Socjaldemokratycznej (założonej w 1889) i Liberałów (1902). Nowo utworzona partia została nazwana Powszechną Ligą Wyborczą (szw. Allmänna valmansförbundet ).

Na początku swojej historii partia była wyraźnie nacjonalistyczna i zaciekle konserwatywna. Podkreślono znaczenie silnej obrony. W czasie kryzysu obrony politycznej w 1914 r. partia przeciwstawiła się królowi.

Arvid Lindman (często nazywany „admirałem”) szybko stał się wpływowy w partii i dwukrotnie pełnił funkcję premiera Szwecji. W 1907 roku zaproponował wprowadzenie powszechnych męskich praw wyborczych na członków Riksdagu. Został oficjalnie wybrany na szefa w 1912 roku.

W 1928 roku partia osiągnęła najlepszy w swojej historii wynik w wyborach powszechnych, zdobywając około 29% oddanych głosów.

W latach trzydziestych Liga była nękana wewnętrznym sprzeciwem co do tego, jak podejść do nazizmu . Jego organizacja młodzieżowa, „Narodowa Liga Młodzieży Szwecji” (po szwedzku: Sveriges Nationella Ungdomsförbund ) była pronazistowska i założyła „grupy bojowników” do walki z politycznymi wrogami na ulicach. Partia-matka nie aprobowała tego gatunku i rozwoju iw 1933 roku oddzieliła się od Narodowej Ligi Młodzieży. Gdy partia utworzyła nową organizację młodzieżową „Młodzi Szwedzi”, stara liga młodzieżowa przekształciła się w pronazistowską partię polityczną, aby wziąć udział w wyborach. Pozostanie marginalna.

Partia prawicowa

W 1934 socjaldemokraci utworzyli nowy rząd. Utrzymywali władzę bez przerwy do 1976 roku, Liga tworzyła główną partię opozycyjną. W 1938 r. partia została przemianowana na Narodową Organizację Prawicy (szw. Högerns Riksorporation ). Prawica jako całość dalej uczestniczyła w rządzie jedności narodowej z socjaldemokratami podczas II wojny światowej , podczas której Szwecja pozostawała neutralna.

W 1952 przyjęła nazwę Partia Prawicy ( Högerpartiet ). Pod przywództwem Jarla Hjalmarsona Partia Prawicy zaczęła wyłaniać się jako lider opozycji w rządzie. Burzliwy rok 1968, rewolta studencka i absolutna większość socjaldemokratów skłoniły partię do ponownej zmiany nazwy, ostatecznie decydując się na Umiarkowaną Partię Zjazdową (w szwedzkiej Moderata Samlingspartiet , ogólnie określana jako The Moderates , w szwedzkiej Moderaterna). ) w 1969 r.

Moderatorzy: pierwsza partia prawicy

W 1970 roku na czele Moderatów stanął Gösta Bohman . Pod jego kierownictwem partia rozpoczęła transformację od tradycyjnego konserwatyzmu do liberalizmu. W 1976 roku, po zwycięstwie prawicowych partii w wyborach parlamentarnych , Moderaci weszli do rządu nowego premiera z Partii Centrum Thorbjörna Fälldina , a Gösta Bohman przejął stery Ministerstwa Gospodarki. Ten pierwszy rząd został pokonany dwa lata później i zastąpił go w ciągu roku, rząd kierowany przez liberała Olę Ullstena na czele koalicji złożonej z tych samych trzech partii. W wyborach parlamentarnych w 1979 r. partie prawicowe zdobyły o jedno miejsce więcej niż partie lewicowe i utworzyły nowy rząd. Jednak podczas gdy umiarkowani reprezentowali pod koniec tych wyborów i po raz pierwszy jako pierwsza niesocjalistyczna partia w kraju, ponownie Thorbjörnowi Fälldinowi przywrócono stanowisko premiera, które zachował do 1982 roku.

W 1986 roku pierwszym sekretarzem został Carl Bildt. Zięć Bohmana następnie ponownie poprowadził swoją partię w wyborach parlamentarnych 1991 roku . Sprzymierzeni z innymi partiami prawicowymi , Partią Centrum , Liberałami i Chrześcijanami Demokratami , umiarkowani po raz pierwszy od 1930 r. kierowali rządem, od 1991 do 1994 r., na czele którego stanął Carl Bildt . Wspierany przez Nową Demokrację , skrajnie prawicową partię, z którą panowały duże napięcia, rząd ten przeprowadził liczne reformy liberalne (ograniczenie wydatków publicznych i niższe podatki) oraz ostateczne negocjacje akcesyjne Szwecji do Unii Europejskiej .

Po dwóch kolejnych porażkach centroprawicy w wyborach parlamentarnych w 1994 i 1998 roku Bo Lundgren zastąpił Bildta na czele partii. Ten został zastąpiony w 2003 roku przez Fredrika Reinfeldta , po katastrofalnym wyniku partii w wyborach parlamentarnych w 2002 roku , gdzie śledzono go liberałów . Decydując się na zmianę orientacji umiarkowanych w sprawach gospodarczych i społecznych, Reinfeldt utworzył Sojusz na rzecz Szwecji , koalicję czterech partii centroprawicowych, z myślą o wyborach parlamentarnych w 2006 roku . Ta strategia sojuszu doprowadziła do zwycięstwa centroprawicy i utworzenia rządu Reinfeldta .

Ideologia

Umiarkowani twierdzą, że ich ideologia jest mieszanką liberalizmu i konserwatyzmu .

Partia kładzie nacisk na liberalizm gospodarczy , prywatyzację , promocję wolności jednostki i redukcję sektora publicznego . Zobowiązała się do neoliberalizmu , lider partii Ulf Kristersson dokonał cięcia świadczeń socjalnych jego priorytetem. W swojej książce „ Pokolenie niepracujące ”, wydanej w 1994 roku, porównuje regulacje rynku pracy i system ochrony socjalnej w Szwecji do apartheidu w Afryce Południowej , argumentując, że jest to „opresyjny system zachęcający do asystentury”. Obiecuje też obniżyć podatki dla firm.

Aktywnie popierają również członkostwo w Unii Europejskiej , opowiadając się za przyjęciem euro podczas kampanii referendalnej w 2003 r. Partia sprzeciwia się wszelkim formom dyskryminacji i opowiada się za małżeństwami osób tej samej płci.

Organizacja

Moderatorami kieruje pierwszy sekretarz. Wspomaga go rada partyjna.

Organizowany jest na szczeblu krajowym, powiatowym i gminnym. Każdy powiat wysyła delegatów na Zjazd Partii, który odbywa się co dwa lata.

Młodzi członkowie są zorganizowani w Lidze Młodzieży Umiarkowanej. Nie ma oficjalnej organizacji studenckiej, chociaż związana z partią Szwedzka Konfederacja Studenckich Konserwatystów i Liberałów jest jej bliska. Osoby starsze mogą włączyć się w sprawy „umiarkowanych seniorów” (po szwedzku Moderata seniorer ).

Elektorat

Według badań szwedzkich zachowań wyborczych przeprowadzonych na Uniwersytecie w Göteborgu , umiarkowani są historycznie silni w Sztokholmie iw Skanii . Są one na ogół niższe w północnej Szwecji. Ich tradycyjnymi wyborcami są pracownicy umysłowi i inni pracownicy sektora prywatnego , najczęściej osiągający dochody wyższe niż średnia krajowa. Mężczyźni również przewyższają liczebnie kobiety wśród swoich wyborców.

Liderzy

Wyniki wyborów

Wybory parlamentarne

Rok Posłowie Głosy % Ranga Rząd
1911 64  /   230 168 691 31,3 2 nd Sprzeciw
Marzec 1914 86  /   230 286 250 37,7 1 st Sprzeciw
wrzesień 1914 86  /   230 267 124 36,5 2 nd Sprzeciw
1917 59  /   230 182 070 24,7 3 rd Sprzeciw
1920 70  /   230 183 019 27,8 2 nd Sprzeciw
1921 62  /   230 449 302 25,8 2 nd Sprzeciw
1924 65  /   230 461 257 26,1 2 nd Sprzeciw
1928 73  /   230 692,434 29,4 2 nd Lindman II
1932 58  /   230 585,248 23,5 2 nd Sprzeciw
1936 44  /   230 512 781 17,6 2 nd Sprzeciw
1940 42  /   230 518 346 18,0 2 nd Hansson III
1944 39  /   230 488 921 15,8 2 nd Hansson III
1948 23  /   230 418 786 12,3 4 th Sprzeciw
1952 31  /   230 543 825 14,4 3 rd Sprzeciw
1956 41  /   231 663,693 17,1 3 rd Sprzeciw
1958 45  /   231 750 332 19,5 2 nd Sprzeciw
1960 39  /   232 704 365 16,6 3 rd Sprzeciw
1964 33  /   233 582 609 13,7 4 th Sprzeciw
1968 32  /   233 621.031 12,9 4 th Sprzeciw
1970 41  /   350 573 812 11,5 4 th Sprzeciw
1973 51  /   350 737 584 14,3 3 rd Sprzeciw
1976 55  /   349 847 672 15,6 3 rd Falldin I i Ullsten
1979 73  /   349 1 108 406 20,3 2 nd Falldin II i III
1982 86  /   349 1 313 337 23,6 2 nd Sprzeciw
1985 76  /   349 1 187 335 21,3 2 nd Sprzeciw
1988 66  /   349 983 226 18,3 2 nd Sprzeciw
1991 80  /   349 1 199 394 21,9 2 nd Bildt
1994 80  /   349 1,243,253 22,4 2 nd Sprzeciw
1998 82  /   349 1 204 926 22,9 2 nd Sprzeciw
2002 55  /   349 809 041 15,3 2 nd Sprzeciw
2006 97  /   349 1,456,014 26,3 2 nd Reinfeldt
2010 107  /   349 1 791 766 30,1 2 nd Reinfeldt
2014 84  /   349 1 453 517 23,3 2 nd Sprzeciw
2018 70  /   349 1 284 698 19,8 2 nd Sprzeciw

Wybory europejskie

Rok Posłowie Głosy % Ranga Grupa
1995 5  /   22 621 568 23.17 2 nd ŚOI
1999 5  /   22 524 755 25,75 2 nd ŚOI-DE
2004 4  /   19 458,398 18,35 2 nd ŚOI-DE
2009 4  /   18 596,710 18,83 2 nd ŚOI
2014 3  /   20 507 488 13.65 3 rd ŚOI
2019 4  /   20 698 770 16.83 2 nd ŚOI

Uwagi i referencje

  1. (w) Josep M. Colomer , Porównawcza polityka europejska , Routledge ,25 lipca 2008, 320  pkt. ( ISBN  978-1-134-07354-2 , czytaj online ).
  2. (w) Wolfram Nordsieck, „  Partie i wybory w Europie  ” (dostęp 18 lipca 2015 r . ) .
  3. (w) Jennifer Lees-Marshment, Chris Rudd i Jesper Stromback, Global Political Marketing , Routledge ( ISBN  978-1-135-26140-5 , czytaj online ) , s.  52.
  4. (sv) „  Anteckningar till” Med högern för Sveriges Framtid av Gösta Lindskog”  ” , w moderaterna.net .
  5. Corinne Deloy, „  Szwedzkie wybory parlamentarne: przełom oczekiwany od prawicowych populistów  ” , na www.robert-schuman.eu ,20 sierpnia 2018(dostęp 7 września 2018 r . ) .
  6. "  Ulf Kristersson, konserwatysta zagrożony przez skrajną prawicę  " , na LExpress.fr ,3 września 2018 r.
  7. Allmänna Valen Kap 4

Linki zewnętrzne