Liberałowie (sv) Liberalerna | |
Oficjalny logotyp. | |
Prezentacja | |
---|---|
Pierwszy sekretarz | Nyamko Sabuni |
Fundacja | 23 lutego 1902 |
Siedzenie | Drottninggatan 97, Sztokholm |
Pozycjonowanie | Środkowo-prawo |
Ideologia |
Liberalizm socjalny Liberalizm gospodarczy Eurofilia |
Przynależność europejska | Partia Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy |
Grupa w Parlamencie Europejskim | Odnów Europę |
Przynależność międzynarodowa | Liberalna międzynarodowa |
Zabarwienie | Ciemny lub jasnoniebieski |
Stronie internetowej | libererna.se |
Prezesi grup | |
Riksdag | Johan Pehrson |
Reprezentacja | |
Posłowie | 20 / 349 |
Posłowie do PE | 1 / 20 |
Radni hrabstw | 96 / 1678 |
Radni | 710 / 12780 |
Liberałowie ( Liberalerna po szwedzku, w skrócie L) to szwedzka partia polityczna utworzona w 1902 roku. Twierdzi, że jest socjalliberalizmem i jest częścią Sojuszu, centroprawicowej koalicji rządzącej od 2006 do 2014 roku. lider partii, siódma partia w Riksdagu pod względem członkostwa (reprezentowane osiem partii). Nazwana Partią Ludową ( Folkpartiet ) do 1990 r., następnie zmieniła nazwę i stała się określeniem Partia Ludowa - Liberałowie ( Folkpartiet liberalna ). W 2015 roku ponownie zmienił nazwę na Les Liberals . Obecnie kieruje nim Nyamko Sabuni .
4 września 2006 r., zaledwie kilka tygodni przed wyborami parlamentarnymi Partia Socjaldemokratyczna złożyła skargę po włamaniu do komputera w wewnętrznej sieci socjaldemokratów. Poinformowano, że członkowie FP skopiowali tajne informacje, które nie zostały jeszcze oficjalnie opublikowane, próbując przeciwstawić się propozycjom socjaldemokratów, co najmniej dwa razy. 5 września, sekretarz partii Johan Jakobsson dobrowolnie podał się do dymisji. Wpływowi członkowie partii i jej młodzieżowej organizacji są podejrzani o działalność przestępczą przez policję.
Oficjalną ideologią Partii Ludowej jest liberalizm socjalny , który prowadzi do powstania gospodarki mieszanej, łączącej gospodarkę rynkową i ochronę socjalną. Partia wzywa zatem do „odpowiedzialności społecznej bez socjalizmu”.
Najpierw sprzymierzona z socjaldemokratami w walce o demokrację (uzyskaną w 1921 r.) i reformę społeczną, od lat 30. XX w. FP wystąpiła w opozycji, wrogo nastawiona do socjaldemokratycznych projektów nacjonalizacji prywatnych przedsiębiorstw. Od tamtej pory pozostaje w opozycji do socjaldemokracji, często jako pierwsza lub druga partia bloku opozycyjnego (nazywana nie-socjalistami lub borgerliga , „burżuazyjna”), ale często równie krytycznie wobec partii leżących po jej prawej stronie. Z czasem przekształciło się to w wyraźniejsze pozycjonowanie po prawej stronie spektrum politycznego. W połowie lat 90. partia zdawała się wykluczać jakąkolwiek możliwość współpracy z socjaldemokratami, skupiając się na umacnianiu opozycji.
Pomoc zagraniczna i równouprawnienie płci były bardzo ważnymi kwestiami dla partii w przeszłości, a dziś PF opowiada się za liberalnym feminizmem, a także wysokim odsetkiem dochodu narodowego pochodzącego z zagranicy (ten cel został osiągnięty w 2006 r.).
Kolejną ważną kwestią jest polityka zagraniczna. Zawsze stoi USA i Wielkiej Brytanii, FP był zagorzałym przeciwnikiem komunizmu i nazizmu podczas XX th wieku. Uczestnicząc i wspierając szwedzką koalicję rządową i jej neutralne stanowisko podczas II wojny światowej , partia opowiadała się następnie za aktywną walką przeciwko Związkowi Radzieckiemu podczas zimnej wojny . FP (obok Moderatów) aktywnie wspierała walkę narodów bałtyckich z reżimem sowieckim, podczas gdy socjaldemokraci obawiali się irytować tych ostatnich. W rezultacie był wielokrotnie oskarżany przez rząd socjaldemokratyczny o zagrażanie stosunkom Szwecji ze Związkiem Radzieckim. Partia Ludowa również skrytykowała to, co interpretuje jako tolerancję ze strony socjaldemokratów wobec lewicowych dyktatur w Trzecim Świecie i poparła Stany Zjednoczone podczas wojny wietnamskiej . Po zakończeniu zimnej wojny stała się pierwszą szwedzką partią, która wezwała do porzucenia tradycyjnej neutralności kraju, opowiadając się za członkostwem Szwecji w NATO.
Jeśli chodzi o sprawy Trzeciego Świata, FP poparła dekolonizację i opowiedziała się za bojkotem RPA, aby pomóc w walce z apartheidem . Sprzeciwiał się także różnym dyktaturom komunistycznym w Trzecim Świecie. Obecnie mocno wspiera Izrael.
Partia Ludowa bardzo wcześnie opowiedziała się za budową europejską i prowadziła kampanię na rzecz wejścia Szwecji do UE w 1995 r. Prowadziła również kampanię na rzecz członkostwa w Unii Gospodarczej i Walutowej Unii Europejskiej, projekt odrzucony przez Szwedów w referendum w 2003 r. FP starała się następnie zająć miejsce pierwszej proeuropejskiej partii w szwedzkim krajobrazie politycznym, próbując rozbić to, co nazywała „państwo”, duch izolacjonizmu”. Opowiada się za rozszerzeniem UE, w tym włączeniem Turcji po przeprowadzeniu przez nią reform demokratycznych, a także wzywa do podjęcia innych działań integracyjnych. Opowiada się za federalnym państwem europejskim.
W 2003 roku PF poparła inwazję na Irak , ale wkrótce wezwała do odwołania szwedzkiego udziału w tym projekcie.
FP ma organizację młodzieżową o nazwie Liberalna Młodzież Szwecji ( Liberala ungdomsförbundet , LUF), która ma własną platformę i ma odrębną organizację od partii. Jej obecnym prezesem jest Frida Johansson Metso .
Ma też organizacje kobiece, Liberal Women ( Liberala Kvinnor , LK, kierowana przez Helenę Bargholtz ) i imigrantów ( Liberala invandrarförbundet , FRV, dosłownie Stowarzyszenie Liberalnych Imigrantów, któremu przewodniczy Farrokh Farrokhi ). Ponadto członkowie partii utrzymują szereg małych „sieci” skupionych na konkretnych kwestiach.
W Parlamencie Europejskim poseł FP zasiada w grupie Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy , przy czym sama FP jest członkiem Partii Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy . Jest również członkiem Międzynarodówki Liberalnej , a także organizacji liberalnych na poziomie krajów nordyckich i bałtyckich oraz ma przedstawicieli w Radzie Europy i Radzie Nordyckiej .
Gustaf Andersson (1935-28 września 1944 r)
Bertil Ohlin (28 września 1944 r-1967)
Sven Weden (1967-26 września 1969)
Gunnar Helen (1969-7 listopada 1975 r.)
za Ahlmark (7 listopada 1975 r.-4 marca 1978)
Ola Ullsten (4 marca 1978-1 st październik 1983)
Bengt Westerberg (1 st październik 1983-4 lutego 1995)
Maria Leissner (4 lutego 1995-15 marca 1997 r.)
Lars Leijonborg (15 marca 1997 r.-7 września 2007 r.)
Jan Björklund (7 września 2007 r.-28 czerwca 2019 r.)
Nyamko Sabuni (od28 czerwca 2019 r.)
Partia była kiedyś bardzo silny wśród Wolnych Kościołów, bardzo potężne zbory protestanckie w późnym XIX -tego wieku. Napięcia między kilkoma frakcjami, czasami określane jako „wolni regionaliści” lub „metropolitalni liberałowie” (czasami w postaci rozłamu prawica-lewica dotycząca aspektów ekonomicznych), zajmowały znaczną część życia PF w latach 1900. Doprowadziło to do rozłamu w 1923 r., po wewnętrznym sporze w sprawie zakazu spożywania alkoholu. Partia zjednoczyła się ponownie w 1934 roku.
Od 2002 roku partia jest oskarżana o dążenie do przyciągnięcia nowych wyborców poprzez przyjmowanie populistycznej prawicowej retoryki, chociaż partia oferuje również otwarcie drzwi Szwecji dla imigrantów ekonomicznych i innych osób ubiegających się o azyl. Były lider partii Lars Leijonborg zaproponował test językowy dla imigrantów, który umożliwiłby im uzyskanie szwedzkiego obywatelstwa. Ostatnio Sekretarz Generalny Partii i Minister Edukacji Jan Björklund poprosił nauczycieli o zgłaszanie do służb wywiadowczych uczniów podejrzanych o poglądy ekstremistyczne, co rozgniewało niektórych członków partii, a zwłaszcza ligi młodzieżowej.
PF aktywnie prowadziła kampanię na temat walki z terroryzmem i przestępczością. Chociaż te przemówienia dotyczące bezpieczeństwa pomogły podwoić wynik partii w wyborach powszechnych w 2002 r. , wywołały również gorące protesty wśród przedstawicieli lewego skrzydła partii i liberalnej prasy, oskarżając liderów FP o zdradę liberalnej ideologii partii. Jednak FP, która zawsze była najbardziej proimigracyjną partią w kraju, również zaproponowała środki ułatwiające cudzoziemcom wizyty u krewnych mieszkających w Szwecji oraz złagodzenie restrykcji wobec migrantów zarobkowych, co do którego jest w całkowitej sprzeczności z socjaldemokratami. Zgodnie ze swoimi propozycjami polityki integracyjnej Partia Ludowa chce bardziej otwartej imigracji, połączonej ze środkami mającymi pomóc nowoprzybyłym w integracji ze szwedzkim społeczeństwem. Publicznie zdystansował się też od swojej siostrzanej duńskiej partii , która niedawno uchwaliła politykę ograniczającą imigrację i stanowczo odrzuca wszelkie pomysły ideologicznego zbliżenia ze Szwedzkimi Demokratami (główną skrajnie prawicową partią w Szwecji). Baza wyborcza Partii Ludowej składa się głównie z wyborców z klasy średniej.
Rok | Posłowie | Głosy | % | Ranga | Rząd |
---|---|---|---|---|---|
1911 | 102 / 230 | 242,795 | 40,2 | 1 st | Staaff II |
Marzec 1914 | 71 / 230 | 245 107 | 32,2 | 3 rd | Sprzeciw |
wrzesień 1914 | 57 / 230 | 196.493 | 26,9 | 3 rd | Sprzeciw |
1917 | 62 / 230 | 202 936 | 27,6 | 2 nd | eden |
1920 | 47 / 230 | 143,355 | 21,8 | 3 rd | Sprzeciw |
1921 | 41 / 230 | 325,608 | 18,7 | 3 rd | Sprzeciw |
1924 | 28 / 230 | 228 913 | 13,0 | 3 rd | Ekman I |
1928 | 28 / 230 | 303,995 | 12,9 | 3 rd | Ekman II |
1932 | 20 / 230 | 244,577 | 9,8 | 4 th | Sprzeciw |
1936 | 27 / 230 | 376,161 | 12,9 | 4 th | Sprzeciw |
1940 | 23 / 230 | 344 113 | 12,0 | 4 th | Hansson III |
1944 | 26 / 230 | 398 293 | 12,9 | 4 th | Hansson III |
1948 | 57 / 230 | 882 437 | 22,7 | 2 nd | Sprzeciw |
1952 | 58 / 230 | 924 819 | 24,4 | 2 nd | Sprzeciw |
1956 | 58 / 231 | 923 564 | 23,8 | 2 nd | Sprzeciw |
1958 | 38 / 231 | 700 019 | 18,2 | 3 rd | Sprzeciw |
1960 | 40 / 232 | 744 142 | 17,5 | 2 nd | Sprzeciw |
1964 | 43 / 233 | 720 733 | 17,0 | 2 nd | Sprzeciw |
1968 | 34 / 233 | 688,456 | 14,3 | 3 rd | Sprzeciw |
1970 | 58 / 350 | 806.667 | 16,2 | 3 rd | Sprzeciw |
1973 | 34 / 350 | 486 028 | 9,4 | 4 th | Sprzeciw |
1976 | 39 / 349 | 601,556 | 11.1 | 4 th | Falldin I i Ullsten |
1979 | 38 / 349 | 577,063 | 10,6 | 4 th | Falldin II i III |
1982 | 21 / 349 | 327,770 | 5,9 | 4 th | Sprzeciw |
1985 | 51 / 349 | 792,268 | 14,2 | 3 rd | Sprzeciw |
1988 | 44 / 349 | 655 720 | 12.2 | 3 rd | Sprzeciw |
1991 | 33 / 349 | 499 356 | 9,1 | 3 rd | Bildt |
1994 | 26 / 349 | 399 556 | 7,2 | 4 th | Sprzeciw |
1998 | 17 / 349 | 248.076 | 4,7 | 6 th | Sprzeciw |
2002 | 48 / 349 | 710 312 | 13,4 | 3 rd | Sprzeciw |
2006 | 28 / 349 | 418,385 | 7,5 | 4 th | Reinfeldt |
2010 | 24 / 349 | 420 524 | 7,1 | 4 th | Reinfeldt |
2014 | 19 / 349 | 337 773 | 5.4 | 7 th | Sprzeciw |
2018 | 20 / 349 | 355 546 | 5,5 | 7 th | Wsparcie dla Löfven |
Rok | Posłowie | Głosy | % | Ranga | Grupa |
---|---|---|---|---|---|
1995 | 1 / 22 | 129 379 | 4,92 | 6 th | ELDR |
1999 | 3 / 22 | 350 339 | 13.85 | 4 th | ELDR |
2004 | 2 / 19 | 247 750 | 9.86 | 5 th | ALDE |
2009 | 3 / 18 | 430 385 | 13.58 | 3 rd | ALDE |
2014 | 2 / 20 | 368 514 | 9.91 | 4 th | ALDE |
2019 | 1 / 20 | 171 419 | 4.13 | 8 th | RE |