Komunistyczna Partia Brazylii
Ten artykuł jest zarysem dotyczącym partii politycznej, polityki brazylijskiej i komunizmu .
Możesz dzielić się swoją wiedzą doskonaląc ją ( jak? ) Zgodnie z zaleceniami odpowiednich projektów .
| Komunistyczna Partia Brazylii (pt) Partido Comunista do Brasil | |
|
Oficjalny logotyp. | |
| Prezentacja | |
|---|---|
| Prezydent | Luciana Santos (pkt) |
| Fundacja | 18 lutego 1962 |
| Podział | Brazylijska Partia Komunistyczna |
| Siedzenie | Brasilia , Brazylia |
| Pozycjonowanie | Od lewej do lewej radykalne |
| Ideologia |
komunizm marksizm-leninizm socjalizm progresywizm |
| Przynależność międzynarodowa | Międzynarodowe spotkanie partii komunistycznych i robotniczych |
| Członkowie | 414 642 (październik 2020) |
| Zabarwienie | Czerwony i żółty |
| Stronie internetowej | pcdob.org.br |
| Reprezentacja | |
| Posłowie | 8 / 513 |
Komunistyczna Partia Brazylii (w języku portugalskim : Partido Comunista do Brasil , w skrócie PCdoB) jest Brazylijska partia polityczna utworzona przez Maurício Grabois i João Amazonas (PT) na 18 lutego 1962, w czasie rozłamu chińsko-sowieckiego .
Historyczny
PCdoB był pierwotnie pro- kubański rozłam z Komunistycznej Partii brazylijskiej kierowanego przez Luís Carlos Prestes . Jednak kiedy Prestes nakłania ZSRR do potępienia PCdoB, zbliża się on do Chin w sojuszu bardziej strategicznym niż ideologicznym.
W 1964 roku zapanowała dyktatura wojskowa . Zakazane PCdoB prowadziło wojnę partyzancką w regionie Araguaia , na granicy stanów Pará , Maranhão i Goiás (dziś Tocantins ). Rebelia jest dławiona przez dyktaturę kosztem masakr i częstego stosowania tortur; PCdoB wyłania się znacznie osłabiony, kilku jego głównych dyrektorów zostało zabitych. Kiedy dyktatura wojskowa zakończyła się w 1985 roku , PCdoB ponownie stała się legalna. zaczęła się organizować w ramach związków zawodowych i ruchów studenckich po rozpoczęciu procesu demokratyzacji w latach 80. W listopadzie 1989 r. PCdoB po raz pierwszy poprowadziła kampanię z Partią Robotniczą (PT) na rzecz kandydatury Luiza na prezydenta Inácio Lula da Silva bez powodzenia. Potem nastąpi kilka lat neoliberalizmu .
PCdoB jest jednym z głównych aktorów ruchu „Fora Collor” w 1992 roku, który doprowadził do dymisji prezydenta Fernando Collor de Mello w kontekście kryzysu gospodarczego i spraw korupcyjnych.
W 2002 roku PCdoB ponownie poparła kandydaturę Luli na prezydenta, tym razem z sukcesem. Jednak rząd Luli nie ma większości w parlamencie, 24 z 27 krajów federacji znajduje się w rękach koalicji konserwatywnej. PCdoB ma dwunastu parlamentarzystów, w tym sześć kobiet, w parlamencie krajowym (513 członków). Do początku 2007 r. członkami PCdoB byli Aldo Rebelo , Przewodniczący Parlamentu Krajowego oraz Agnelo Queiroz, Minister Sportu.
PCdoB poparła kandydaturę Luli w wyborach powszechnychPaździernik 2006i Dilma Rousseff w 2010 roku. W tym samym roku w wyborach parlamentarnych uzyskał 15 mandatów dla posłów i 2 dla senatorów, wobec 13 i 1 wcześniej. W wyborach prezydenckich w 2018 roku komunista Manuela d'Ávila jest kandydatem obok Fernando Haddada .
Dziś jest to najważniejsza z dwóch partii komunistycznych w Brazylii. Zdobył także doświadczenie w zarządzaniu po zwycięstwie w wyborach na gubernatora w 2014 roku w najbiedniejszym stanie Brazylii, Maranhão .
Na poziomie międzynarodowym PCdoB jest częścią Międzynarodowego Spotkania Partii Komunistycznych i Robotniczych .
Ideologia
PCdoB została pierwotnie założona jako organizacja historycznie związana z marksistowsko-leninowską tradycją Międzynarodówki Komunistycznej. Jego tożsamość polityczną i ideologiczną ugruntował sprzeciw wobec tego, co nazwał „rewizjonizmem” lat 60., utożsamianego z kierunkami obieranymi przez ZSRR po XX Zjeździe KPZR. PCdoB następnie dostosowało się do Chin Mao Zedonga . Po rozpoczęciu liberalnych reform gospodarczych w Chińskiej Republice Ludowej w 1979 r. PCdoB postanowiła sprzymierzyć się z Ludowo-Socjalistyczną Republiką Albanii , co według jej przywódców jest przykładem konsekwencji i lojalności wobec marksizmu-leninizmu.
W latach 80. kryzys polityczny Związku Radzieckiego został oceniony przez PCdoB jako wynik rosnącej integracji ZSRR z kapitalizmem i jego „socjal-imperialistyczną” polityką; reżim sowiecki został scharakteryzowany jako odmiana kapitalizmu państwowego. W 1991 r., kiedy kryzys dotarł do Albanii, PCdoB postanowiła ponownie ocenić swoje teoretyczne sformułowania dotyczące rewizjonizmu i stała się niezaangażowana. Na ósmym kongresie w 1992 roku PCdoB skrytykowała doświadczenie bolszewików. Partia potwierdziła swoje przywiązanie do marksizmu-leninizmu i socjalizmu, obierając inną ścieżkę niż kilka innych organizacji komunistycznych na całym świecie.
Partia charakteryzuje się również rosnącą instytucjonalizacją w brazylijskim systemie politycznym. Jest sprzymierzony od końca lat 80. do Partii Robotniczej z Lula , uczestnicząc w federalnych i stanowych rządów z partii. Widać to także w liście wysłanym do Amerykańskiej Partii Komunistycznej z okazji jej 29. krajowej konwencji w 2010 r. PCdoB potwierdza w nim swoje zaniepokojenie upadkiem greckiej gospodarki i obwinia za to polityków neoliberalnych. Partia wymienia swoje cele wyborcze w wyborach powszechnych w 2010 roku jako „utrwalenie komunistycznej obecności w instytucjach”, „poszerzenie wpływów na klasy ludowe” oraz „utrzymanie jednocześnie demokratycznych i postępowych sił. szef rządu krajowego”.
Dostojni Członkowie
- Maurício Grabois , partyzant i członek założyciel PCdoB. Przewodniczący partii, od 1962 do 1973.
- João Amazonas (en) , teoretyk marksizmu , rewolucjonista, partyzant i członek założyciel PCdoB
- Aldo Rebelo (członek PCdoB od 1977 do 2017): Prezes Izby Deputowanych (2005-2007), Minister Sportu (2011-2015), Minister Nauki, Technologii, Informacji i Komunikacji (2015) oraz Minister Obrony (2015-2016)
- Manuela d'Ávila (członek PCdoB od 2001 r.): radny miasta Porto Alegre (2005-2006), zastępca federalny Rio Grande do Sul (2007-2015), delegat stanowy Rio Grande do Sul (2015-2019) oraz kandydat na wiceprezydenta Brazylii , jako kandydat na kandydata Fernando Haddada w wyborach prezydenckich w 2018 roku .
- Flávio Dino (członek PCdoB od 2006): zastępca federalny Maranhão (2007-2011), prezydent Embratur (2011-2014) i gubernator Maranhão (od 2015).
- Vanessa Grazziotin (en) (członek PCdoB od 1980): radny z Manaus (1989/99), federalny zastępca Amazonas (1999-2011), senator z Amazonas (od 2011)
- Jorge Mautner ( członek PCdoB od 1962), wokalista popularnej brasileira Música i pionier tropikalizmu
- Martinho da Vila (członek PCdoB od 2005), śpiewak samby
- Leci Brandão , piosenkarka Música popularnej brasileira
- Rosanah Fienngo , piosenkarka
- Nasi (en) , piosenkarz rock
- João Derly (członek PCdoB od 2012 do 2015): judoka i radny miasta Porto Alegre (2013-2015)
Uwagi i referencje
- TSE Estatuto do Partido Comunista do Brasil
- (br) „ Partidos - Partidos politicos - PCdoB ” , na tse.jus.br (br) „ Partidos - Partidos politicos - PCdoB ” , na tse.jus.br
- (w) Dan Botz , „ Brazylia: Lula, Rousseff i u władzy establishment Partii Robotniczej ” , Nowa polityka ,2015(dostęp 2 lipca 2019 )
- (Pt) „ Estatísticas do eleitorado - Eleitores filiados ” , Tribunal Superior Eleitoral (dostęp 14 listopada 2020 r . ) .
- (w) Rene De La Pedraja, Wars of Latin America, 1948-1982: The Rise of the Guerrillas , McFarland ,2013( czytaj online ) , s. 174.
- (en-US) „ „Brazylijska nierówność jest kobietą ” ” , na jacobinmag.com ,10 lutego 2018
- Erika Campelo i Glauber Sezerino, „ Brazylia: w kierunku pojedynku lewicy i skrajnej prawicy w wyborach prezydenckich? ", Basta ,28 września 2018 r.( przeczytaj online , konsultacja 27.10.2018 ).