Otto Intze

Otto Intze Obraz w Infobox. Otto Intze, drzeworyt na podstawie fotolitografii z 1898 roku Funkcjonować
Członek Izby Lordów
Biografia
Narodziny 17 maja 1843
Laage
Śmierć 28 listopada 1904(w wieku 61 lat)
Aachen
Narodowość Niemiecki
Trening Uniwersytet Gottfrieda Wilhelma Leibniza w Hanowerze
Zajęcia Inżynier , profesor uniwersytetu , polityk
Inne informacje
Pracował dla Politechnika Nadrenii-Westfalii w Akwizgranie
Nagrody Geheimer Baurat ( d )
Grashof pamiątkowy medal ( d ) (1894)

Otto Intze (urodzony 17 maja 1843 w Laage , Meklemburgii ; † 28 listopad, +1.904 w Akwizgranie ; pełna nazwa: Adolf Otto Ludwig Intze) to niemiecki cywilnego inżynier i profesor , uważany za największego budowniczego zapór w tym kraju. Uczył hydrauliki , inżynierii lądowej i materiałoznawstwa w École des Mines d'Aix-la-Chapelle , której był rektorem od 1895 do 1898.

Biografia

Intze miał ojca lekarza, który pozwolił mu uczęszczać na kurs techniczny w szkole zawodowej. W wieku 17 lat został zatrudniony przez brytyjską firmę, która miała kontrakt na budowę linii kolejowej Ryga - Dyneburg . Po przepracowaniu tam ponad dwóch lat, w 1862 r. Podjął studia na Politechnice Hanowerskiej i uzyskał w 1866 r. Dyplom inżyniera jako specjalizacja awansu.

Następnie był efemerycznym wykładowcą w Szkole Robót Publicznych w Holzminden , zanim dołączył do portu w Hamburgu, gdzie był odpowiedzialny za budowę mostów, nabrzeży i śluz. Dzięki tej pracy w końcu poczuł się zdolny do założenia rodziny. Latem 1868 roku ożenił się z Charlotte-Émilie Theodore-Lorenz, która miała mu dać czterech synów i cztery córki.

Kiedy August von Kaven, który był jednym z profesorów (dróg i kolei) Intze w Hanowerze, podjął się otwarcia politechniki w prowincji Nadrenii w Akwizgranie, zwerbował go jako prywata-docenta inżynierii lądowej i rzecznej. Tak więc w 1870 roku, mając zaledwie 27 lat, Intze został nauczycielem: to był koniec jego lat wędrówki. Chociaż wtedy zaoferowano mu kilka prestiżowych krzeseł w Instytutach Technicznych w Brunszwiku, Berlinie i Monachium, zdecydował się spędzić całą swoją karierę w Akwizgranie.

Intze był również oddany pracy jako inżynier-konsultant, aby jak najlepiej połączyć teorię i praktykę, i faktycznie wykonał ogromną pracę z tego punktu widzenia. Przytłoczony pracą, ciężko zachorował jesienią 1904 r., Ale nie chcąc odpocząć, zmarł 28 grudnia.

Intze był zagorzałym luteraninem , ale Aix-la-Chapelle, wyłącznie katolickie, nie miało świątyni; również inżynier nie zawahał się udać się aż do sąsiedniego miasta Vaals (Holandia), aby podążać za tamtejszym biurem; dlatego jego grób, zachowany do dziś, znajduje się na cmentarzu tej parafii.

Prawa Intze

Pierwsze prawo

W wieżach ciśnień w Intze zbiornik jest cylindrem obrotowym spoczywającym na ceglanej koronie. Podstawa zbiornika jest zakotwiczona w tym murze za pomocą okrągłej stalowej korony ( Ringanker ), która w zasadzie przenosi na wieżę jedynie wypadkową sił pionowych, przy czym elementy poziome znoszą się nawzajem (ze względu na symetrię konstrukcji). Ta uwaga umożliwia poniżenie muru wieży wsporczej. Ten schemat był używany w Niemczech od 1885 do 1905 roku.

Drugie prawo

Zaprojektowane przez Otto Intze zapory spełniają następujące zasady:

Wieże ciśnień

Jeden z pierwszych, Intze odkrył zalety stali przy budowie wież ciśnień . Exodusowi wiejskiemu towarzyszyło wówczas zwielokrotnienie tego sprzętu w miastach, a także na stacjach, do zasilania lokomotyw parowych. Przyjmując profil samostabilizujący się (zbiorniki Intze były bryłami obrotowymi , zwężonymi u podstawy i zaokrąglonymi u góry), zapewnił, że poziome składowe ciągów wody znoszą się nawzajem; w ten sposób zbiornik spoczywa na koronie o małej średnicy, co daje stożkową wieżę ciśnień , a tym samym tańszą w murze.

Ta opatentowana zasada („pierwsze prawo Intze”) została przyjęta w Niemczech i całej Europie, inspirując konstrukcję 467 wież ciśnień i 74 zbiorników gazu do 1900 roku, a prototypem tych prac był Remscheid (1883). Intze użył go również do 30 czołgów fabrycznych, z których nadzorował budowę. Odpowiada również za obiegi ogrzewania powietrza w dużych budynkach i zbudował kilkanaście stalowych kół wodnych dla małych firm w regionie Eifel.

Tamy

Te osiągnięcia wystarczyłyby, aby wypełnić karierę inżyniera, ale Intze zrobił o wiele więcej, ponieważ jest dziś uważany za ojca nowoczesnej niemieckiej hydrologii . W tym roku pierwszy odwrócił wzrok do Francji, która od połowy XIX th  century już wbudowany szereg zapór i zbiorników wodnych o łącznej mocy zainstalowanej 265 mln  m 3 . Na 23 III  Kongres Stowarzyszenia Niemieckich Inżynierów (VDI) w 1882 roku w Magdeburgu Intze opracowała program „racjonalnego wykorzystania energii wodnej w Niemczech.” Jednak jego pierwszy projekt zapory betonowej nie był związany z energetyką wodną: była to przede wszystkim dostawa wody pitnej.

Pierwsze kroki: zaopatrzenie miasta Remscheid w wodę

Rzeczywiście, aby odpowiedzieć na dynamicznie rozwijającą się urbanizację, miasto Remscheid już w 1884 roku wdrożyło usługę zaopatrzenia w wodę pitną przy użyciu wielu podziemnych otworów wiertniczych, ale sieć ta bardzo szybko okazała się nadal niewystarczająca. W związku z tym firma Intze zaproponowała radnym budowę tamy, ale najpierw należało ocenić zdolność do odnowienia zasobów wodnych regionu. W tym celu zbudował stację oceniając wyposażone automatyczne mierniki chronometru, aby móc jednocześnie zmierzyć objętość opadów w dwóch punktach zlewni. Był on więc w stanie wykazać, że trzy czwarte deszczowej płynęła ku Eschbach, co stanowi średnia objętość 3.600.000  m 3 .

Według obliczeń Intze zbiornik o powierzchni 1 000 000  m 3 wystarczył, aby zaspokoić zapotrzebowanie miasta na wodę pitną i dostarczyć świeżej wody niezbędnej dla fabryk w dolinie. W tym celu na Eschbach trzeba było utworzyć 25- metrowy zbiornik  . Intze narysował profil murowanego ekranu o zmniejszającej się grubości między podstawą a koroną, z wklęsłym skierowanym w dół. Montowany kamień po kamieniu, został ukończony w ciągu zaledwie trzech lat (1892). Następnie zbudowaliśmy wszystkie inne tamy zgodnie z tym modelem, drugim prawem Intze.

Intze nadal pracował na miejscu zapory Eschbachtal, kiedy wezwano go do zagospodarowania doliny Wupper , której fabryki przez kilka lat musiały pozostawać bez pracy przez cztery do pięciu miesięcy w roku. Zasugerował, że kopiąc zbiorniki retencyjne w górnej dolinie, moglibyśmy pokryć trzykrotne zapotrzebowanie podczas niżów letnich; jednak drobni rolnicy zdecydowanie sprzeciwili się projektowi. Dopiero dzięki uchwaleniu ustawy motywacyjnej o tworzeniu spółdzielni w końcu w 1891 roku mogliśmy wykonać te prace. Łączna objętość wszystkich zbiorników wyniosła 13 000 000  m 3 i znowu była to tylko preludium do znacznie bardziej obiecujących osiągnięć, ponieważ teraz konieczne było zapewnienie bezpieczeństwa dostaw dla całej Zagłębia Ruhry .

Choć w drugiej połowie XIX -go  wieku kopalń i przemysłu zostały opracowane poza Ruhr północy i doliny Emscher , region nadal zależy od wody wlotowej Ruhry, ponieważ Emscher był bardzo zanieczyszczony przez wyładowania i tym eksploatacja kopalń wysuszyła źródła, pozbawione pożywienia przez przepływy śródmiąższowe. Pod koniec XIX -go  wieku, pompowania w Zagłębiu Ruhry stanowiły ponad 100 mln  m 3 rocznie i spodziewano się, że z ciągłym wzrostem liczby ludności i przemysłowego, rzeka wkrótce suche część lata.

Kanalizacja Zagłębia Ruhry

Zainspirowane pracą Intze, miasta i przedsiębiorstwa przemysłowe w 1899 roku zawarły „Ruhr Dams Company”, zarządzając funduszem inwestycyjnym o wartości 1,5 Pfenniga na 10  m 3 wody, co umożliwiło sfinansowanie budowy co najmniej siedmiu zapór. do 1904 r. wzdłuż górnego biegu Zagłębia Ruhry i jej dopływów. Kiedy Intze umarł, to wielkie dzieło było kontynuowane: Ernst Link, jeden z jego asystentów, zbudował zbiornik zaporowy Möhne o pojemności 135 000 000  m 3 , który swoją śmiałością przewyższał wszystko, co do tej pory budowano w Niemczech.

Równocześnie z hydraulicznym rozwojem Zagłębia Ruhry władze prowincji Nadrenii zleciły firmie Intze zbadanie walki z powodziami rzeki Rœr w masywie Eifel . Szybko zorientował się, że ukształtowanie terenu umożliwia połączenie ochrony przeciwpowodziowej z produkcją energii wodnej . W rzeczywistości Roer jest uduszony w głębokiej dolinie w poprzek Eifel, a nachylenie jego koryta jest znaczące. Instalując elektrownię nie u podnóża tamy, ale dalej w dół rzeki, dzięki zastawce, która przerywa meandry rzeki, możliwe stało się wykorzystanie znacznego wodospadu. Intze znalazł, u zbiegu rzeki Urft , idealne miejsce na założenie tamy. Stamtąd rurociąg o długości 2,6  km i przedłużony do Heimbach utworzył spadek o 110  m . Elektrownia miała maksymalną moc 12  MW i była (ale przez krótki czas) najpotężniejszą w Europie.

Ta tama Urfttal jest zaporą łukową o wysokości 58  m , a dokładniej 50  m między podstawą a koroną, z 6-  metrowym owocem . Boczne przelew służy jako przelew , odprowadzania nadmiaru z jeziora dalej, do wyrównawczą stawu . Placówka, łącznie z pracami przygotowawczymi, trwała od 1899 do 1904 roku. Każdego lata pracowało tam do 800 robotników, głównie z Włoch, Chorwacji i Polski.

Ochrona przeciwpowodziowa Odry

W tym samym czasie Intze był zajęty na Śląsku . Katastrofalne powodzie z dopływów Odry wypływających z Karkonoszy spustoszyły region w 1888 r., W 1890 r. I ponownie latem 1897 r. Cesarz Wilhelm II uczynił walkę z powodziami sprawą priorytetową. Jako członek jednej z komisji rządowych, Intze podróżował po obszarach dotkniętych klęską i do lutego 1898 r. Wydawał dość szczegółowe instrukcje dotyczące regulacji przepływów. Entuzjazm cesarza dla tej techniki sprzyjał szybkiemu wdrożeniu tych środków i za życia Intze został mianowany członkiem Izby Lordów Prus,  co pozwoliło mu bronić swoich projektów nie tylko administracyjnie, ale także politycznie.

W lipcu 1900 r. Objął urząd Śląska Komisja Powodziowa, która zadekretowała realizację projektu Intze, składającego się z dwóch dużych tam: jednej na Bober , drugiej na Queis . Prace Mauera (obecnie Pilchowice ) i Marklissy ( Leśna ) zostały przyłączone do elektrowni wodnej tamy Urfttal. Realizację powierzono pracownikowi Intze przydzielonemu do Hirschberga na Śląsku, głównemu inżynierowi Curtowi Bachmannowi.

Podobnie jak Śląsk, same Czechy zostały poważnie dotknięte przez powódź w 1897 r. W górę Nysy od Görlitz . Tutaj ponownie Intze zalecił i zaplanował budowę siedmiu nowych zapór: umarł w trakcie tej pracy.

Pod koniec 1904 r. Sam Intze kierował budową dwunastu tam; dziesięć było w trakcie, a 24 inne znajdowały się na różnych etapach badań.

Tamy przed 1914 r

W latach 1889-1914 prawa Intze służyły jako wytyczne dla około czterdziestu zapór w Cesarstwie Niemieckim i Austro-Węgrzech  : dziewięć w Westfalii , siedem w Księstwie Berg , dwie w Eifel , siedem w Saksonii , sześć w Czechach , cztery na Śląsku i jeden w Turyngii .

Tamy powojenne

Książki i artykuły

Bibliografia

Uwagi i odniesienia

  1. Z (de) Heinz-Dieter Olbrisch, „  Intze, Otto  ” , w Neue Deutsche Biographie (NDB) , vol.  10, Berlin 1974, Duncker & Humblot, s.  176-177( oryginał zdigitalizowany )., a także J. Köngeter i in., Talsperren in Deutschland , Wiesbaden, Springer Vieweg,2013, 492,  str. ( ISBN  978-3-8348-2107-2 i 3-8348-2107-1 , czytaj online ) , „Bildnachweis”, s.  481.
  2. Według Heinz-Dieter Olbrisch , Neue Deutsche Biografie , obj.  10 ( czytaj online ) , „Intze, Otto”, s.  176-177
  3. Por . Podręcznik inżyniera , t.  3, Paryż i Liège, Libr. polytechnic Ch. Béranger,1942, „Dystrybucja wody - zbiorniki”, s.  886-888.
  4. „  Wassertürme: Bauformen  ” , na zagermann.de (dostęp 13 lipca 2015 )
  5. „  Moehnetalsperre: Technische Angaben  ” na ruhrverband.de (dostęp 13 lipca 2015 )
  6. Por. (De) Franz Schubert , "  Das Hochwasser von 1897  " , Striegistal-Bote ,grudzień 2002( czytaj online , sprawdzono 8 sierpnia 2015 )

Linki zewnętrzne