Nicole Estienne

Nicole Estienne Obraz w Infobox. Madame Lyebault (Nicole Estienne), rysunek, anonimowy, 1573, kolekcja Jacques-Joseph Lecurieux, BNF. Biografia
Narodziny 1542
Paryż
Śmierć pomiędzy 1589 i 1595
Zajęcia Poeta , pisarz
Tata Charles Estienne
Wymowa

Nicole Estienne , urodzona w Paryżu około 1542 roku i zmarła między 1589 a 1595 rokiem , jest kobietą o francuskich literach .

Biografia

Córka lekarza i drukarza Charlesa Estienne i Geneviève de Berly, Nicole Estienne dorastała w literackim świecie rodziny Estienne , drukarzy dla króla w dzielnicy Saint-Jacques w Paryżu. Współczesny Antoine du Verdier opisuje ją w następujący sposób: „Jest to dobra Pani, zarówno pogodna na umyśle, jak i wdzięczna, by dobrze mówić, jak widziałem, rozmawiając z nią kiedyś. "

Trudno jest dokładnie prześledzić jego przebieg: „Ubóstwo dokładnych informacji, nieszczęścia zagubionych odręcznych tekstów - lub przynajmniej jeszcze nie odkrytych, paradoksalnie generują ciągłe, jeśli nie rozwlekłe, przemówienia o osobie, o życiu. , postać Nicole Estienne. (...) Jego pamięć jest przekazywana i zniekształcana meandrami wspomnień przypadkowych przy okazji biografii członków rodziny Estienne, poety Jacquesa Grévina czy jej męża Jeana Liébaulta. Dokumentacja źródeł okazuje się niekompletna, zrujnowana przez lata Ligi lub przez zaniedbania naszych poprzedniczek w sprawach pisarek ”.

W młodości poeta i lekarz Jacques Grévin kochał go namiętnie. Ze spotkania z Nicole Estienne, „kwiatem szesnastu lat” wMarzec 1558 do 1561 poświęcił mu wiele wierszy, z których dwa zbiory opublikował pod adresem „Olimpu”, umownie nazwanej według ówczesnych poetów.

W 1560 roku drukarnia Roberta Estienne'a , w posiadaniu Charlesa Estienne'a, opublikowała pierwsze dzieło, L'Olimpe , ze wstępnymi wierszami Ronsarda , Du Bellaya i Remy Belleau . Anagram, który Jacques Grévin umieszcza w wierszu „Posłuchaj, że jest już jego w wyborach  ”, identyfikuje Nicole Estienne. Według La Croix du Maine , ten długi wiersz Jacquesa Grévina na rzecz Nicole Estienne, jego kochanki, został skomponowany z myślą o zdobyciu jego ręki: „To, co z nim zrobił, polegało na tym, że będzie miał go na ślubie”. .

W Czerwiec 1561druga część L'Olimpe została opublikowana w „Le Théâtre de Jaques Grévin de Clermont en Beauvaisis”. Ale sonety La Seconde Olimpe sugerują, że miłość Grévina do Nicole Estienne nie była odwzajemniona („I nieustannie kochaj tę, która mnie nie kocha”) i sugerują, że została już komuś obiecana. Inny („I wierzę, że dla innych jest wkurzona ”).

Philippe Renouard wydał ją za mąż w 1561 roku za Jeana Liébaulta , doktora regenta na Wydziale Lekarskim Paryża.

Plik 16 listopada 1561na licytacji odbywa się sprzedaż majątku Karola Estienne, skazanego w 1557 r. w sprawie królewskich Greków. Plik11 grudnia 1561Jean Liébault, przekazany w tym dniu zięciowi Charlesa Estienne'a przez Renouarda, wnosi jako wierzyciel sprzeciw w sprawie ceny, która ma pochodzić z tej sprzedaży. W rzeczywistości Charles Estienne go ukonstytuowałListopad 1556dożywotnia w wysokości 1200 funtów w turniejach, z których do wypłaty pozostało 832 funty. Plik3 sierpnia 1564Nicole Estienne wyrzeka się wspólnie ze swoim mężem Jeanem Liébaultem, spadkobiercą Charlesa Estienne, jej ojca.

Portret Nicole Estienne pod nazwiskiem „Madame Lyébault” jest przechowywany w Bibliotece Narodowej Francji .

Nie znamy dokładnej daty śmierci Nicole Estienne, ale jej sonet wprowadzający do kolekcji Baptiste Badère pokazuje, że żyła ona jeszcze w 1588 r. Zmarła przed 1596 r., Ponieważ jej nazwisko nie figuruje w inwentarzu majątku Jeana. Liébault po jego śmierci .

Pracuje

Nicole Estienne była już znana jako pisarka francuskojęzyczna, jak donosi Sébillet w 1581 r .:
„Również Dames de France zaczęły dobrze pisać i mówić głośno ... damoiselle de la Guéterie, obecnie Dame de Clermont, Lady o Liébaut, Parisiennes i kilku innych francuskich damach świadczą o mnie. "

La Croix du Maine pisała w 1584 r. O twórczości Nicole Estienne:
„Napisała kilka francuskich wierszy, które jeszcze nie zostały wydrukowane, a między innymi odpowiedzi na Stanowiska małżeńskie napisane przez dr. des P. (Philippe des Portes) Pogarda Miłości , jeszcze nie wydrukowana, ani wyżej wspomniane Stancesy . Co więcej, ułożyła przeprosiny lub obronę dla kobiet, przeciwko tym, którzy nimi gardzą . Ta książka jest napisana prozą i nie została jeszcze wydrukowana. "

Rękopis z 1573 r. Ok. 162 Aleksandryn ze Stanzów małżeństwa Madame Liébault podpisany J'estonne le ciel , anagram jej imienia Nicole Estienne, które wybrała jako swoje motto, jest przechowywany w Bibliotece Narodowej Francji . Nicole Estienne zwraca się do mężczyzn i krytykuje męską mysogamię:

„Hej, pośród tego szczęścia, czy jesteś zaślepiony, że
nie widzisz tylu dobrych rzeczy, które dał ci Bóg?
Chcesz pogardzić taką słodką manną?
Czy nie smakujecie słodyczy tego miodu,
który pada i spada z nieba na ludzkość?
Czyńcie to dalej, aby Bóg się nie gniewał. "

Sonet 250 aleksandrins Les misères de la femme narzeczonej został opublikowany bez daty pod koniec XVI wieku w Paryżu przez Pierre Menier z listem dedykacyjnym Claude'a Le Villaina. Philippe-Louis Joly, w jego Critical Remarks on the Dictionary of Bayle z 1752 r. wspomina, że ​​Nicole Estienne „ujawniła dzieło cytowane pod tym tytułem w ciekawym katalogu barona d'Hoendorffa” wydrukowanym w Rouen w 1597 r.

W Nędzach zamężnej kobiety Nicole Estienne ubolewa nad losem i złym traktowaniem, które czekają na kobietę jako żonę, nawet jeśli jest miła i inteligentna:

„Więc często widzimy, że źle ubrany,
niegodny mężczyzna poślubi jakąś uprzejmą kobietę,
Mądrą, o rzadkim umyśle i dobrym osądzie
Ale on nie zwraca uwagi na całą swoją naukę
(ponieważ okrucieństwo zawsze następuje po ignorancji)
L 'potraktuje to bardziej źle i mniej humanitarnie. "

Dwa dzieła prozą Pogarda dla miłości i Przeprosiny czy obrona kobiet przed tymi, którzy nimi gardzą , nie dotarły do ​​nas.

Te pisma Nicole Estienne są częścią dobrze uzasadnionej renesansowej debaty między mizoginistami a „mistrzami kobiet” na temat natury relacji mężczyzna-kobieta, małżeństwa.
Wśród odpowiedzi pisarzy broniących kobiet na Stanowiska małżeństwa Philippe'a Desportesa Hélène Cazes podkreśla, że ​​odpowiedź Nicole Estienne w Niedoli mężatki jest jedynym tekstem napisanym przez kobietę otwarcie zajmującą się problemami zamężnej kobiety. .

Niezależnie od tego, czy kobieta jest bogata, biedna, piękna czy brzydka, Philippe des Portes pokazuje w swoich Stanzach, że mąż może cierpieć tylko z powodu niedogodności. Nicole Estienne przeciwnie, pokazuje, że bogata, biedna, piękna lub brzydka kobieta zapewnia mężowi pociechę. Symetrycznie pokazuje, że mąż, bogaty, biedny, młody czy stary, zapewnia żonie życie, które często jest trudne pod względem materialnym i moralnym.

W Les Stanzes du mariage Nicole Estienne odpowiada na wersety Desportesa, odwracając biegunowość zła w dobro: na pierwotne „zło” kobiet głoszone przez Desportesa i na mękę, na którą skarży się mąż („Jeśli poślubisz go bogatego, trzeba przygotować się, by służyć, cierpieć, nie śmiać się mruczeć ... ") Nicole Estienne przeciwstawia dobroć kobiet i oczywistym korzyściom, jakie z niej płyną dla mężczyzn będących pod opieką małżeńską (" Jeśli weźmiesz ją za bogacza, ona będzie cię leczył. Bez bólu i pracy jego dobro cię nakarmi ”).

W Les Misères du mariage Nicole Estienne ponownie odpowiada na wersety Desportesa, ale tym razem odwracając płeć: w sytuacji symetrycznej to nie mężczyzna cierpi z powodu niedoli małżeństwa, to kobieta. W ten sposób do uprzedzeń głoszonych przez Desportesa ("Jeśli poślubisz go bogatego, musisz przygotować się do służby, cierpienia, nie śmiałości szemrać ...") przeciwstawia się rzeczywistości ucisku, jakiego doznaje żona w symetrycznej sytuacji ( „Jeśli poślubia bogatego mężczyznę, musi spodziewać się natychmiastowego posłuszeństwa wszystkim, co rozkaże, bez śmiałości zapytać, dlaczego to robi.”)

W ten sposób Hélène Cazes analizuje przepisanie mitu założycielskiego małżeństwa Nicole Estienne:
„Udręki opisane przez Desportesa ciążą nie na mężczyźnie, ale na kobiecie. W tym dyptyku klisz przeciwko małżeństwu i żonie Nicole dokonuje decydującego logicznego rozróżnienia: żona nie jest źródłem zła. Ponieważ małżeństwo poprzedza grzech pierworodny: nie jest jego karą. A niepokoje małżeńskie są przyczyną mężczyzn. "

Rękopis z Dupuy Fund of the National Library zawiera również trzy sonety Nicole Estienne, odpowiedzi na sonety anonimowych wielbicieli na temat anagramu, którym podpisuje swoje wiersze J'estonne le Ciel .

Nie zadziwia niebo ani pięknem, ani cnotą, ale cierpliwością, oporem:

„Chociaż imię zgadza się z tym, co nazwano, ...
Jeśli zadziwię Niebo, nie osądzaj,
że mam boskie piękno
lub że cała cnota została mi odebrana ...
Ale dzieje się tak tylko przez cierpliwość,
która sprawia, że ​​jestem jak skała,
która stawia opór
falom
i nigdy się nie łamie. "

Nicole Estienne podpisuje również kontrakt z J'estonne le ciel i NE na wprowadzający czterowiersz poświęcony François Béroalde de Verville  :

„W zdaniach, w wierszach, w tajemnicach, w mowie,
nie niejasne, nie kłamliwe, nie zwodnicze, nie wietrzne,
jesteś, stajesz się, byłeś i zawsze będziesz
filozofem, poetą, alchemikiem, mówcą. "

Nadal wiemy o Nicole Estienne, wprowadzającym sonecie skierowanym do Baptiste Badère za jego medytacje Devotes opublikowane w 1588 roku.

Bibliografia

Bibliografia

Uwagi i odniesienia

  1. Antoine du Verdier, The Library of Antoine du Verdier, Lord of Vauprivas, zawierająca katalog wszystkich tych, którzy napisali lub przetłumaczyli na francuski i inne dialekty tego królestwa , Barthelemy Honorat, Lyon, 1585, s.  923 .
  2. Hélène Cazes, „ The Miseries of Nicole Estienne or the bains and torments her end during her biographies ”, La Femme au XVIIe siècle, Proceedings of the Vancouver Conference, University of British Columbia, 5-7 października 2000, Biblio 17, 138 , 2002, s.  419-430 .
  3. Lucien Pinvert, Notice, w Jacques Grévin, Complete Theatre and Selected Poems , Classiques Garnier, 1922.
  4. Pani jest tutaj rozumiana w znaczeniu: dziewczyna lub kobieta poszukiwana do małżeństwa lub po prostu kochana przez kogoś, tak zwane imperium, które sprawuje nad mężczyzną, który ją kocha. Littré
  5. La Croix du Maine, François Grudé (sieur de ...), Library of the sieur de La Croix Du Maine, A. L'Angelier, Paryż, 1584, w: Rigoley de Juvigny, The French libraries of La Croix-du - Maine et de Du Verdier , Tome 1, Saillant et Nyon, Paryż, 1772, Notice sur Jacques Grévin, s.  415 .
  6. Jacques Grévin, teatr Jaquesa Grévina de Clermonta en Beauvaisis . Razem druga część L'Olimpe & de la Gelodacrye, Sertenas et Barbé, Paryż, 1561.
  7. Philippe Renouard, Dokumenty dotyczące drukarzy, księgarzy, karterów, rytowników ..., pracował w Paryżu od 1450 do 1600, Champion, Paryż, 1901, s. 92 .
  8. Philippe Renouard, Dokumenty dotyczące drukarzy, księgarzy, woźniców, rytowników ..., pracował w Paryżu od 1450 do 1600, Champion, Paryż, 1901, s. 91 .
  9. The flight of the King's Greeks , Garamond, strona internetowa Ministerstwa Kultury, 2011.
  10. Arch. Nat., Y 3461, nr 313 V °; Y 3463, f ° 124 V °.
  11. Arch. Nat., ZZ / 1, 302, f ° 177, Manual bookmark of Nicolle (sic) Estienne, Arch. Nat., ZZ / 1, 306, f ° 150 V °
  12. Madame Lyebault, rysunek , 1573, Collection Jacques-Joseph Lecurieux, BNF.
  13. David Doulceur, Inwentarz po śmierci Jeana Liébault, w: Jérôme Frédéric Pichon, Georges Vicaire, Dokumenty do służby w historii księgarzy w Paryżu 1486-1600 , 1895, s.  180-183 .
  14. Thomas Sébillet, przedmowa do Contramours. L'Antéros, czyli Contramour of Messire Baptiste Fulgose, dawny książę Gennes. The Dialogue of Baptiste Platine , przekład Th. Sebillet, Paradoxe contre l'Amour, Th. Sebillet, Martin Le Jeune, Paryż, 1581.
  15. Philippe Desportes, Pierwsze prace Philippe des Portes , Mersman, 1582, Du Mariage, s. 227.
  16. La Croix du Maine, François Grudé, Pierwszy tom Biblioteki Sieur de La Croix Du Maine, będący ogólnym katalogiem autorów wszelkiego rodzaju, którzy piszą po francusku przez pięćset lat i do dziś. Huy , A L'Angelier, Paryż, 1584, s.  358 .
  17. Paris, BnF, Mss, 500 de Colbert, 500 fol 87-93. Notatnik włożony do fikcyjnej kolekcji dzieł o Villeroyach (Madeline de l'Aubespine, inicjatorka w swoim salonie sporu małżeńskiego, miała królewskiego sekretarza Villeroya jako drugiego męża). Transkrypcja: Nicole Estienne, J'estonne le ciel, Stanzes z małżeństwa Madame Liebault, w: Hélène Cazes, Nicole Estienne à ses mirrors: gratulacje małżeńskie i niedole zamężnej kobiety , w cytacie Przyjaźń, Mieszanki na cześć Nicole Cazauran, J. Lecointe, C. Magnien, I. Pantin i M.-C. Thomine ed, Paris, Champion, 2002, s.  12-15 .
  18. Nicole Estienne, BNF: Olympe Liébaut (sic), Niedole zamężnej kobiety, gdzie można zobaczyć bóle i udręki, które doświadcza podczas swojego życia . Ułożone w strofy, M me Liebaut, P. Menier, Paryż, 1587.
  19. Philippe-Louis Joly, Krytyczne uwagi na temat słownika Bayle , F. Desventes, 1752, Notice sur Jean Liébaut, str. 475.
  20. Viennot Eliane, „  Co zmieniło drukowania dla kobiet  ”, Revue de la BNF, 2011/3 ( n o  39), s.  14-21 .
  21. Hugues Vaganay, The Marriage hered by Desportes, chwalony przez Blanchon, Le Gaygnard, Rouspeau, Mâcon, Protat Frères, 1908.
  22. Hélène Cazes, Les Misères de Nicole Estienne lub bóle i udręki, które znosi podczas swoich biografii , La Femme au XVIIe siècle, Proceedings of the Vancouver Conference, University of British Columbia, 5-7 października 2000, Biblio 17, 138, 2002 , s.  367 .
  23. Hélène Cazes, Nicole Estienne à ses mirrors: gratulacje z powodu małżeństwa i nieszczęść zamężnych kobiet , w: Cytat z przyjaźni, Mieszanki na cześć Nicole Cazauran, J. Lecointe, C. Magnien, I. Pantin i M.- C. Thomine ed, Paris, Champion, 2002, s.  8 .
  24. Fonds Dupuy, n ° 844, f ° 360 i 361r., Jacques Lavaud, Niektóre zapomniane wiersze N. Estienne, Revue du XVIième siècle , 18, 1931, s.  347-349 .
  25. François Béroalde de Verville, Duchowe obawy, wiersze i inne dzieła filozoficzne: z Badaniami kamienia filozoficznego , T. Jouan, Paryż, 1584.
  26. Nicole Estienne, Sonnet wprowadzający do Baptiste Badere, Devotes chrestian meditations, on death, Guyon Giffart, Paris, 1588. Jacques Lavaud, Some lost poems by N. Estienne, Revue du XVIième siècle, 18, 1931, s. 350.

Źródło

Zobacz też