Neo-tomizm jest odrodzenie filozofii Thomist opracowany pod koniec XIX -go wieku i podczas XX XX wieku z inicjatywy papieża Leona XIII i jego encyklice Aeterni Patris . Idąc za nim, Pius X postrzega tomizm jako jedyny skuteczny bastion przeciwko modernizmowi . Zatwierdzenie 24 tez tomistycznych w 1914 roku uczyniło tomizm oficjalną filozofią Kościoła katolickiego . Filozofia ta jest potwierdzona przez Benedykta XV (encyklika „Fausto appetente” ( 1921 ) i przekazana duchowieństwu regularnemu i świeckiemu poprzez kodeks prawa kanonicznego , bardzo inspirowany doktryną Tomasza z Akwinu . Jej najważniejszymi przedstawicielami są Jacques Maritain i Etienne Gilson). Czasami nazywany jest neokatolikiem. Chociaż Kościół jest w dużej mierze odpowiedzialny za ruch, pojawia się kilka nurtów do tego stopnia, że poza 24 oficjalnymi tezami, wszystko inne może być „swobodnie” dyskutowane i dyskutowane.
Neotomizm aktualizuje realizm w filozofii.
Celem przedstawicieli tego nurtu nie jest wpierw odejście od doktryny tomistycznej, ale pokazanie (lub zademonstrowanie) tego, co ona wiecznie trwa, zwłaszcza w kategoriach metafizyki . Wszyscy przyjmują postawę krytyczną wobec tego, co uważają za „błędy” nowoczesności , błędy, którym przeciwstawiają się stanowiskom tomistycznym. Większość utworów tego nurtu napisana jest po łacinie . Zwróćmy uwagę:
Ten nurt nie jest usatysfakcjonowany przywróceniem starych doktryn tomistycznych, ale stara się włączyć wszystko to, co współczesna myśl mogła odkryć jako dobra. Ma na celu wzbogacenie tomizmu, będąc jednocześnie surowym wobec „błędów” nowoczesnej myśli. Liderem tego ruchu jest kardynał Mercier .
Kilka szkół twierdzi, że podejście progresywne:
Szkoła historyczna odnosi się do studiowania tomizmu i filozofii średniowiecznej, które pomogli odkryć na nowo, rewaloryzując je, metod współczesnej krytyki. Pamiętajmy:
Postępowa szkoła stara się wzbogacić i odnowić tomizm, „dzięki czemu, jak mówi ojciec Sertillanges , przyswaja sobie wszystkie substancje odżywcze, które rozwinęły się od wieków”. W tym sensie refleksja tomistyczna rozprzestrzenia się we wszystkich dziedzinach, od polityki po metafizykę, od moralności po epistemologię. Głównym francuskim przedstawicielem tego nurtu jest z pewnością, obok Sertillanges, Jacques Maritain . Wspomnijmy także kardynała Merciera , założyciela Wyższego Instytutu Filozofii w Louvain, gdzie wykładali Joseph Maréchal i Pierre Scheuer . Wreszcie włoska szkoła neokatolicka w Mediolanie , założona przez księdza Agostino Gemelli, założyciela Revue de Philosophie Scolastique . Twierdząc również, że są Miłosierni, chcą przemyśleć „odwieczną filozofię” anielskiego lekarza, aby odpowiedzieć na bieżące problemy. Walczą z pozytywizmem scjentystycznym i heglowskim idealizmem Croce'a i Giovanniego Gentile'a . Praca skupia się obecnie na powiązaniach między tomizmem a aktualnymi trendami, takimi jak fenomenologia , w szczególności poprzez prace Emmanuela Falque'a .
Szkoła indyjska, założona w Kolegium Jezuickim im. św. Ksawerego w Kalkucie, zajmie się interpretacją metafizycznych doktryn wedanty w świetle tomizmu . Jeśli początkowo chodziło raczej o pokazanie, z wyraźnym misyjnym celem, w jaki sposób różne formy wedanty prowadzą do częściowych wyjaśnień, zgodnie z tym, co wykazał sam tomizm, to nowsze prace tej szkoły były bardziej w kierunku dialog międzyfilozoficzny i teologiczny z wzbogaceniem metafizycznym, a nawet wzajemnym mistycyzmem. Wybitnymi postaciami tej szkoły są ojcowie Georges Dandoy , Pierre Johanns i Richard De Smet . Możemy też zacytować Michela (Michaëla) Ledrusa, profesora filozofii indyjskiej na Uniwersytecie Gregoriańskim.
Szkoła krytyczna ma tendencję do podkreślania słabości tomizmu i uważa niektóre z 24 tez za tylko prawdopodobne. Na przykład Pedro Descoqs krytykuje hylemorfizm i omawia różnicę między esencją a istnieniem .
Szkoła Neotomistyczna w Mediolanie: