Stara dobroczynność

Old Charity , położony 2, rue de la Charité, w samym sercu dzielnicy Panier w 2 th  dzielnicy Marsylii , w oficjalnej strefie w Wielkiej karmelitów , to budynek zbudowany w XVII th  century , plany Pierre Puget aby zapewnić schronienie potrzebującym i biednym w mieście. Odpowiada on marsylskiej realizacji „wielkiego zamknięcia”, które Michel Foucault podkreślił w swojej słynnej Historii szaleństwa w epoce klasycznej (1962).

Hospicjum to przedstawiciel architektury z XVII -tego  wieku, zwłaszcza ze względu na obecność kaplicy Puget i jego owalnym kopułą.

Stopniowo tracąc powołanie do końca XIX  wieku , w latach pięćdziesiątych XX wieku był bliski wyginięcia, zamieszkiwali go jedynie biedni ludzie żyjący w nędznych warunkach.

Kaplica i hospicjum zostały zakwalifikowane do zabytków historycznych dekretem z dnia29 stycznia 1951. Całość, po gruntownym remoncie w latach 1960-1980, jest dziś jedną z wielu instytucji kulturalnych miasta Marsylii.

Hospicjum z XVII -tego  wieku

Geneza projektu

Do domu i zbierać żebraków i włóczęgów bardzo licznych na początku XVII -tego  wieku , po królewskim edyktem o „porodzie ubogich i żebraków” , rada miasta Marsylii postanowił w swojej sesji8 grudnia 1622, aby „zamknąć w czystym miejscu wybranym przez konsulów, biednych tubylców Marsylii” .

Dzieło zostało stworzone pod nazwą „Notre Dame de la Charité”, a ziemia została udostępniona przez Miasto w pobliżu Katedry Major , Place de l'Observance, na północnym zboczu Butte des Moulins. Ale dopiero prawie dwadzieścia lat później24 czerwca 1640że dzięki wytrwałości Emmanuela Pachiera, teologicznego kanonika katedry, kładzie się pierwszy kamień pod budowę tymczasowych pomieszczeń. Przyjmowano pierwszych bez środków do życiaCzerwiec 1641.

Projekt Pugeta

Dopiero w 1654 r. Przywódcy pomyśleli o zbudowaniu zespołu budynków bardziej dostosowanych do potrzeb, ponieważ już wtedy było ponad 300 ubogich w organizacji charytatywnej. Po odrzuceniu różnych projektów, projekt Pierre'a Pugeta (1620-1694), urodzonego w dystrykcie, został ostatecznie wybrany na23 kwietnia 1671. Jego brat Jean był odpowiedzialny za zarządzanie miejscem, którego wykonanie wykonał mistrz murarski Jacques Borély .

Pomimo trudności finansowych, prace rozpoczęły się 14 sierpnia 1671 a skrzydło północne ukończono w 1678 r. Projekt budowy kaplicy przedstawiony przez Pierre'a Pugeta został zatwierdzony 13 października 1678ponieważ jego finansowanie stało się możliwe dzięki ważnej darowiźnie przekazanej przez Honoré de Seigneuret . Pierre Puget, który zmarł w 1694 r., Nie doczekał ukończenia budowy kościoła, co miało miejsce w 1704 r.

Po różnych przerwach w realizacji robót z powodu braku funduszy, budowa wszystkich budynków została ukończona w 1745 roku pod kierunkiem syna wielkiego architekta François Pugeta (1651-1707), kończąc dwa skrzydła wracają na południe, zamykając w ten sposób całość.

Budynek

Zbudowany z różowego i białego kamienia z Crown Quarry, kompleks Vieille Charité składa się z czterech skrzydeł budynków zamkniętych na zewnątrz i wychodzących na prostokątny dziedziniec przez galerie na trzech poziomach, które podkreślają życie w mieście.

Jest to duży budynek, którego cztery skrzydła układają się w prostokąt o wymiarach 112 × 96  m , ze ścianami zewnętrznymi bez okien.

Korpus tych budynków składa się z trzech kondygnacji nałożonych na siebie krużganków z półkolistymi arkadami wychodzącymi na wewnętrzny dziedziniec 82 × 45  m .

Kaplica

W centrum tego czworoboku, w osi drzwi wejściowych, znajduje się kaplica zwieńczona eliptyczną kopułą w najlepszym barokowym stylu . Ganek z kolumnami korynckimi, w stylu Drugiego Cesarstwa , podejmuje temat Miłosierdzia witającego potrzebujące dzieci w otoczeniu dwóch pelikanów, które je karmią. Został zbudowany w latach 1861-1863 przez Blancheta, architekta hospicjów w Marsylii.

Więzienne funkcjonowanie hospicjum

Tłumienie żebractwa prowadzono w energiczny, a nawet brutalny sposób. Za zatrzymywanie żebraków odpowiedzialni byli strażnicy zwani „myśliwymi”: wypędzano cudzoziemców, Marsylińczyków zamknięto w hospicjum. Strażnicy ci często mieli kłopoty z tłumem, który często podejmował sprawę żebraków.

W hospicjum były warsztaty, w których żebracy byli zatrudniani przy przeróżnych manufakturach. Dzieci były umieszczane jako służba, mech lub uczennice u pasjonatów lub piekarzy.

Z biegiem czasu działalność charytatywna rozwijała się, liczba internowanych wzrosła z 850 w 1736 r. Do 1059 w 1760 r.

Coraz rzadziej akceptowano uwięzienie biednych, a następnie liczba ludzi stopniowo malała, osiągając 250 w 1781 roku.

Azyl w XIX th  century

Prawo 16 października 1796 po zjednoczeniu wszystkich szpitali w tym samym mieście pod jedną administracją, organizacja charytatywna została wykorzystana, aby pomieścić starych i potrzebujących, którzy zostali następnie przeniesieni w 1890 r. do Sainte-Marguerite.

Uśpione i aktualizacji do XX th  wieku

Pół wieku upadku

W 1905 r. W udostępnionych wojsku lokalach przebywały pielęgniarki kolonialne, a w 1922 r. Wywłaszczeni najemcy z rozebranych dzielnic za Giełdą.

W 1943 roku Charité był w stanie pomieścić kilka rodzin ewakuowanych podczas wysadzania przez niemieckiego okupanta dzielnic Starego Portu.

W coraz bardziej zdegradowanych terenach zamieszkiwała wówczas bardzo biedna ludność. Liczne grabieże i akty wandalizmu przyczyniły się do degradacji miejsca. W latach czterdziestych i pięćdziesiątych prawie 150 rodzin mieszkało tam w niepewnych warunkach; w tym samym budynku mieszkało około trzydziestu młodszych sióstr ubogich . Wreszcie praktykowano tam różne czynności, takie jak pakowanie sardeli czy bananów.

Środki konserwatorskie

Jeśli w latach trzydziestych XX wieku niektórzy uczeni zmobilizowali się, aby zapobiec zniknięciu tego miejsca, to Le Corbusier zaraz po wojnie potępił stan opuszczenia tego miejsca.

Plik 29 stycznia 1951budynek jest zabytkiem historycznym .

W 1962 r. Przesiedlono wszystkich mieszkańców, a budynek zamknięto.

W 1968 roku André Malraux , Minister Kultury , przyznane fundusze na ratowanie zagrożonych budynków, które na zgubę.

Remont na koniec XX -go  wieku

Porzucenie, w którym dawna dobroczynność pozostawała na wiele lat, doprowadziło do poważnej degradacji wzmożonej przez morskie powietrze. Ponieważ ten monumentalny kompleks ma duże znaczenie architektoniczne i historyczne, podjęto szeroko zakrojony program renowacji.

Elewacje trzech galerii otaczających wewnętrzny dziedziniec, zbudowanych z różowych kamieni ( molasse de la Couronne ), zostały odnowione poprzez wymianę kamieni w złym stanie.

Odnowiono również pokoje i kaplicę.

Rozpoczęta w 1961 roku renowacja została zakończona w 1981 roku dla kaplicy oraz w 1986 roku dla wszystkich budynków.

Centrum kulturalne i muzeograficzne

Do 2004 roku dziedziniec Vieille Charité był gospodarzem wielu przedstawień festiwalu w Marsylii każdego roku, zanim został przeniesiony do parku Henri Fabre .

Obecnie Centre de la Vieille Charité mieści kilka struktur kulturowych.

Muzeum Archeologii Śródziemnomorskiej

Archeologii Muzeum Morza Śródziemnego znajduje się na pierwszym piętrze; skupia trzy działy:

• Egipskie antyki;
• starożytności klasyczne (cywilizacje etruskie i rzymskie, cywilizacja grecka, cywilizacje Bliskiego i Środkowego Wschodu);
• archeologia regionalna (lokalna cywilizacja celto-liguryjska).

Muzeum Sztuki Afrykańskiej, Oceanu i Indii

Na drugim piętrze znajduje się Muzeum Sztuki Afrykańskiej, Oceanicznej i Native American ; prezentuje prace z trzech kontynentów:

• Afryka z maskami i relikwiarze War darowizn mistrzowskich oraz Izba Przemysłowo-Handlowa w Marsylii  ;
• Oceania z kolekcji czaszek dr Gastauta i maski tanecznych;
• Ameryka z kolekcją meksykańskich masek oddawanie reżysera François Reichenbach i różnych figurek, lalek i masek, w tym trofeum głowę z Brazylii w kolekcji dr Gastauta.

Instytucje badawcze

• EHESS Marseille Campus jest opracowanie zestawu nauczania zajęć dla mistrzów i doktoratów i interdyscyplinarnych badań w naukach społecznych (historia, antropologia, socjologia, ekonomia, itd.) I ludzkie. Kampus EHESS w Marsylii, w którym połowa studentów to obcokrajowcy, jest również siedliskiem współpracy naukowej na skalę międzynarodową. Zlokalizowany głównie w budynku Vieille Charité i Bernard Du Bois, kampus obejmuje kilka jednostek badawczych i usługowych w Marsylii, których EHESS jest organem nadzorczym, a także Służbą Administracyjną, Logistyczną i Zarządzającą (SALG).
• Centrum Norberta Eliasa skupia naukowców z różnych dyscyplin: antropologii, historii, socjologii, muzealnictwa, informatyki. Laboratorium znajduje się na kampusie EHESS w Marsylii w Vieille Charité i na kampusie Hannah Arendt na Uniwersytecie w Awinionie. Zrzesza 40 badaczy, ponad 80 doktorantów i zespół wsparcia składający się z około dziesięciu osób, którzy zajmują się analizą i opisem światów społecznych. Centrum im. Norberta Eliasa powstało w 1984 r. Pod akronimem CERCOM (center de Recherches en COMmunication), kiedy EHESS powstał w Vieille Charité. W 1992 roku socjolog Jean-Claude Passeron stworzył SHADYC (Socjologia, historia, antropologia kulturowych dynamik). Centrum Norberta Eliasa stało się Centrum im. Norberta Eliasa na początku kadencji historyka Jeana Boutiera w 2001 r. Od 2014 r. Centrum Norberta Eliasa jest mieszaną jednostką badawczą (UMR 8562), znajdującą się pod nadzorem EHESS, CNRS, Awinion Uniwersytet i Uniwersytet Aix-Marseille.
• Od 1986 r. Kolekcja Centre de Documentation en sciences sociales (CDSS) jest powiązana z działalnością badawczą i dydaktyczną prowadzoną w Vieille Charité. Odzwierciedla specjalizacje różnych jednostek badawczych, które tworzą lub tworzyły centrum EHESS w Marsylii. Zbiór obejmuje blisko 16 000 książek i 365 czasopism, w tym 75 w prenumeracie, z zakresu antropologii, historii i socjologii. Konsultacje z książkami na miejscu są otwarte dla wszystkich, a wypożyczanie jest zarezerwowane dla studentów i naukowców EHESS. Katalog jest dostępny online: http://alexandrie.vcharite.univ-mrs.fr

Miejsce tworzenia i rozpowszechniania

• Centre International de poésie Marseille (CIPM), miejscem tworzenia i rozpowszechniania współczesnej poezji, organizuje cotygodniowe publiczne odczyty, spotkania i wystawy wokół współczesnych poetów francuskich i zagranicznych, a także czasopism i wydawców rozpowszechnianie ich kreacje. Konferencje tematyczne, kampanie informacyjne, rezydencje pisarzy, interwencje za granicą, warsztaty tłumaczeniowe są również organizowane regularnie przez cały rok. Od 1990 roku, kiedy to powstał z inicjatywy miasta Marsylia, cipM gościło ponad 1500 autorów. Wreszcie, uzupełnieniem tej działalności jest praca biblioteki specjalistycznej, rozwój narzędzi internetowych oraz zakres polityki redakcyjnej cipM.

Uwagi i odniesienia

1. Wskazówka n o  PA00081331 , baza Mérimée , francuskiego Ministerstwa Kultury .
2. Augustin Fabre , Les Rues de Marseille , 5 tomów, tom 1, Marsylia, wydanie Camoin, 1867, str. 220.
3. Roger Duchêne i Jean Contrucci, Marsylia: 2600 d'histoire , Paryż, Fayard ,1998, 862  s. ( ISBN  2-213-60197-6 ) , str. 371.
4. Mała wioska na północ od Marsylii, niedaleko Martigues .
5. Cecilia Pedini , „  Eksploatacja i wykorzystanie wapienia z La Couronne w starożytności (Martigues, Bouches-du-Rhône)  ”, Revue archeologique de Narbonnaise , vol.  42, n o  1,2009, s.  265–287 ( DOI  10.3406 / ran.2009.1788 , czytaj online , dostęp 24 listopada 2019 )
6. R. Bertrand, Hospicjum, baraki , 2006, s. 2.
7. Kaplica i hospicjum Vieille Charité: klasyfikacja na mocy dekretu29 stycznia 1951.
8. Roger Duchêne i Jean Contrucci, Marsylia: 2600 historii , Paryż, Fayard ,1998, 862  s. ( ISBN  2-213-60197-6 ) , str. 735-736.

Zobacz też

Bibliografia

• André Bouyala d'Arnaud , Wywołanie starej Marsylii , Paryż, Les éditions de minuit, 1961, s. 193-195.
• André Bouyala d'Arnaud, André Hardy, Jean-Jacques Gloton, Jean Sonnier, Félix-L. Tavernier, La Vieille Charité de Marseille , Marsylia, Arts and books of Provence, biuletyn nr 75, 1970, 202 str.
• Alain Paire, La Vieille Charité de Marseille: historia pomnika , Aix, 1986, trzcina. w 1995.
• Régis Bertrand, Hospicjum, koszary, slumsy, muzeum: promocja dziedzictwa Charité de Marseille , Rives, 2006 ( online na revues.org , konsultacja29 października 2009).
• Arts et Livres de Provence , nr 75, wydanie specjalne: „La Vieille Charité de Marseille”, 1970 (patrz w szczególności artykuły A. Boulaya d'Arnaud, „Hospice général de Charité”; Josepha Billiouda , „Hospice de la Charité ”.
• Daniel Drocourt, La Vieille Charité , Éditions Ouest-France, 2014, 48 s. ( ISBN  9782737361913 ) .

Linki zewnętrzne

• Dokumentacja urzędowa  :
  • Plik wirtualnego organu międzynarodowego
  • Międzynarodowy identyfikator nazwy normy
  • Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
  • System dokumentacji uczelni
  • Biblioteka Kongresu
  • Gemeinsame Normdatei
  • WorldCat Id
  • WorldCat
• Oficjalna strona