Morihei Ueshiba

植 芝 盛 平
Morihei Ueshiba Obraz w Infobox. O Sensei Morihei Ueshiba, założyciel Aikido. Funkcje
Wybrana rada lokalna ( d )
Kamiyūbetsu ( we )
od 1918
Doshu
Biografia
Narodziny 14 grudnia 1883
Tanabe
Śmierć 26 kwietnia 1969(w wieku 85 lat)
Iwama lub Wakamatsuchō ( d )
Pogrzeb Kōzan-ji ( d )
Imię w języku ojczystym 植 芝 盛 平
Pseudonimy 開 祖, 翁
Nazwy pędzli 守 高, 常 盛
Narodowość język japoński
Zajęcia Sensei , aikidoka , wojsko
Dziecko Kisshōmaru Ueshiba
Pokrewieństwo Noriaki Inoue ( w ) (siostrzeniec)
Kiyoshi Nakakura ( w ) (Mukoyōshi)
Inne informacje
Właściciel Aiki Dojo
Religia Motocykl
Członkiem Aikikai
Stopień wojskowy Sierżant
Skaleczenie 1,56 m
Sport Aikido
Mistrz Takeda Sōkaku
Nagrody
Medal Fioletowej Wstążki Czwartej Klasy Zakonu Wschodzącego Słońca (1960)

Ueshiba (植芝盛平, Ueshiba Morihei ,14 grudnia 1883 - 26 kwietnia 1969) jest założycielem Aikido . Adaptując japońskie techniki walki przodków, przyczynił się wraz z Jigorō Kanō i Gichinem Funakoshi do zachowania tej wiedzy zagrożonej zapomnieniem przez modernizację japońskiego społeczeństwa .

Po tym, jak przyczynił się do militaryzacji umysłów w latach trzydziestych XX wieku poprzez rozwój aikibudo w szkołach wojskowych i różnych miejscach władzy, jego osobiste poszukiwania, a także trauma związana z japońską klęską w 1945 roku, doprowadziły go do zmodyfikowania swojego bojowego podejścia poprzez „Drogę harmonii” odrzucając jakąkolwiek ideę konkurencji, kierując się w tym słowami cesarza Hirohito z jego przemówienia w 1945 roku: „Postanowiliśmy utorować drogę dla epoki wspaniałego pokoju dla wszystkich przyszłych pokoleń”. Tak więc aikido było pierwszą sztuką walki, która została ponownie autoryzowana przez amerykańskie władze okupacyjne w 1948 roku.

Biografia

Młodość

Morihei Ueshiba urodził się z Yokoru i Yuki Ueshiba, właścicieli ziemskich 14 grudnia 1883(Meiji gatunek 16-ty) w Tanabe , Japonia . Dziecko o słabej kondycji i często chore, ale mądrzejsze od przeciętnego, uczył się języka chińskiego i religii buddyjskiej pod kierunkiem księdza Shingona . Jest bardzo zainteresowany modlitwą i medytacją . Aby wzmocnić się fizycznie, jego ojciec zachęcał go do uprawiania sumo i pływania od 10 roku życia.

W 1901 roku ojciec Moriheï i krewni jego rodziny, Yoroku i Zenzo Inoue (szwagier Moriheïa), zachęcili go do wyjazdu do Tokio, jako praktykant u Koshiro Inoue, aby pomóc mu w prowadzeniu interesów w dzielnicy Asakusa. Następnie studiował jiu-jitsu z Koryu (Old School) Tenshin Shin'yo Ryu pod kierunkiem Tokusaburo Tozawa. Niecały rok później, cierpiąc na beri-beri , wrócił do Tanabe. Następnie zmusił się do wykucia nowego i solidnego ciała, wykonując najtrudniejsze ćwiczenia fizyczne . W 1903 roku poślubił Itogawę Hatsu.

Kariera wojskowa

W 20, był w stanie zaangażować się w 61 -go  pułku piechoty Wakayama mimo niewielkich rozmiarów (1,56  m ), gdzie nauczył jutsu juken (bagnet walki). Brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej jako kapral w Mandżurii, dzięki swoim umiejętnościom bojowym został sierżantem, po czym opuścił armię w 1906 roku i wrócił do Tanabe. Podczas swojej służby wojskowej, studiował techniki (głównie z gołymi rękami) spośród Goto szkoły z Yagyu Shingan-ryu kierowanego przez Masakatsu Nakai. Kontynuował to szkolenie po zdemobilizowaniu i otrzymał dyplom na poziomie średnim od Masanosuke Tsuboi (bez podpisu) w 1908 lub 1910 r., Według źródeł.

Sztuki walki

Lata po odbyciu służby wojskowej są trudne dla Morihei, który powoli odnajduje się w interesach, podczas gdy jego siostrzeniec, Yoichiro Inoue, okazuje się być niesfornym chłopcem, nawet wyrzuconym ze szkoły. Dlatego około 1911 roku dziadek Yoichiro, Yoroku, przy wsparciu Zenzo, postanawia zaprosić do Tanabe młodego nauczyciela judo o imieniu Kiyoyuki Takagi, który podróżował po regionie, aby uczyć Morihei i Yoichiro.

W 1910 roku rząd japoński rozpoczął projekt ponownego zaludnienia Hokkaidō . Wyraźnie widać, że rodzina Inoue była jednym z aktywnych uczestników rozwoju tego regionu, których łączyły ich zainteresowania biznesowe. Zenzo, jako patriarcha rodziny Inoue, wraz ze swoim ojczymem Yoroku (ojcem Morihei Ueshiba) organizuje wysyłkę ochotników na Hokkaido. W tym kontekście Morihei został prawdopodobnie wybrany do pełnienia różnych kierowniczych ról pod przywództwem Zenzo i Yoroku. Grupa około 80 osób wyjechała więc w 1912 roku . To rok narodzin córki Morihei, Hatsuko. Osadnicy założyli wtedy miasto Shirataki . Życie jest bardzo ciężkie, zima bardzo długa, zbiory są złe.

W 1915 roku 32-letni wówczas Morihei uczęszczał na prywatne seminarium prowadzone przez eksperta ju-jutsu ( daitōryū jujutsu , spadkobiercę klanu Takeda) o imieniu Sokaku Takeda w pobliskim mieście Engaru. Ueshiba zaprasza go do pozostania w domu i zostania jego uczniem, a Takeda uczy go swojej sztuki i około piętnastu osób z Shirataki. Dyplom instruktora pierwszego stopnia otrzymał od daitōryū w 1917 roku.

W Lipiec 1917Rodzi się najstarszy syn Morihei, Takemori. W tym samym roku pożar spowodowany niekontrolowanym cięciem i spaleniem zniszczył 80% budynków we wsi, w tym dom Ueshiba. Decyduje się jednak zostać i zachęca do odbudowy. Został wybrany do rady wioski Yubetsu złożonej z 12 członków wCzerwiec 1918. Pod tym względem idzie w ślady swojego ojca Yoroku, który przez wiele lat służył jako członek Rady Miasta Tanabe.

W 1919 roku urodził się jego drugi syn Kuniharu. Pod koniec listopada dowiaduje się, że jego ojciec jest ciężko chory. Oddaje swoją własność Mistrzowi Takedzie i wyjeżdża do Tanabe. Po drodze, na wniosek towarzysza podróży, postanawia spotkać się z Onisaburô Deguchi , współzałożycielem religii Ōmoto-kyō inspirowanej Shintō , o której słyszał już od swojego siostrzeńca Yoichiro Inoue i rodziny Inoue z 1917 roku. Mimo modlitw przybywa za późno, ponieważ jego ojciec zmarł na krótko przed jego przybyciem do Tanabe2 stycznia 1920 r w wieku 76 lat.

Następnie Moriheï wrócił do Onisaburô w Ayabe z żoną i trójką dzieci. Niestety, w tym samym roku traci dwóch synów z powodu chorób wieku dziecięcego: Takemori (trzylatek) zmarł w sierpniu, jego drugi syn Kuniharu (roczek) we wrześniu, a także jego matkę Yuki. W 1921 roku to narodziny Kisshomaru Ueshiba. W Ayabe Moriheï otwiera dōjō „  Ueshiba Juku  ” dla wyznawców religii Omoto . Tam rozwinął swój własny pomysł na budō . Wielu intelektualistów, oficerów, polityków przyjeżdża do Ayabe, by spotkać Onisaburô, „charyzmatycznego, artystycznego, oburzającego człowieka pełnego duchowości, który według swojego wnuka zwykł straszyć dziewczyny pokazując im swoje genitalia”. W tym okresie Moriheï będzie często odwiedzał Mistrz Takeda. Jego sława rosła, jego sztuka przybierała kolejne nazwy: daitōryū ju jutsu , potem daitōryū aiki ju jutsu , a następnie aikijujutsu w 1922 roku, w którym zmarła jego matka, a także rok, który otrzymał pod koniec pobytu (prawie 6 miesięcy). O godz. jego dom od mistrza Sokaku Takedy certyfikat "  kyori dairi  " (adiunkt).

W 1924 roku mistrz Deguchi zaprosił go, aby towarzyszył mu w przygodzie w Mongolii . Celem byłoby założenie utopijnego królestwa, duchowego centrum miłości i powszechnego braterstwa, zgodnie z zasadami Ōmoto-kyō . Ale można też interpretować tę przygodę jako odbicie japońskiego ekspansjonizmu w tamtym czasie, ponieważ wolą japońskich nacjonalistów było wyrzeźbienie ogromnej strefy wpływów w Azji Wschodniej. W tym celu działało wiele tajnych stowarzyszeń i sieci szpiegowskich, z których najbardziej znanym było Stowarzyszenie Czarnego Smoka (założone przez skrajnie prawicowego działacza Rohei Ueda w 1901 roku). Yutaro Yano, emerytowany dowódca marynarki, członek Towarzystwa Czarnego Smoka, zaprosił Onisaburō do Mongolii, aby ułatwić Japończykom przejęcie władzy nad Mongołami. Plik13 lutego 1924Dlatego Onisaburō, Ueshiba i kilku bliskich ludzi wyruszyli do Mongolii i połączyli siły ze zbuntowanym żołnierzem Lu chang K'uei działającym w regionie. Ale szybko zostają schwytani przez wojska chińskie, skazani na śmierć, a swoje przetrwanie zawdzięczają jedynie interwencji w ekstremalnych warunkach konsulatu japońskiego. Inna wersja dąży do zminimalizowania woli Chińczyków do strzelania do grupy, którzy chcą się z nimi bawić i nie chcą wzbudzać gniewu Japończyków, którzy szybko mszczą swoich rodaków.

Po powrocie do Japonii reputacja Moriheï Ueshiba wciąż rośnie. Odwiedzają go ważne osobistości świata politycznego i militarnego. Wśród swoich uczniów w Daitōryū liczy wielu oficerów marynarki, w tym wybitnego admirała Seiko Asano, również wyznawcę religii Ōmoto , oraz admirała Isamu Takeshitę. Pod wielkim wrażeniem robi wszystko, co w jego mocy, aby Morihei mógł pokazywać i prowadzić warsztaty w Tokio. Wśród obrońców Ueshiby jest również emerytowany admirał Gombei Yamamoto, który dwukrotnie był premierem Japonii.

Wiosną 1925 roku wydarzyło się wydarzenie, które radykalnie zmieniło spojrzenie Ueshiby na sztuki walki. Oficer marynarki wojennej, mistrz Kendo wyzywa go w walce. Ueshiba akceptuje i wygrywa walkę bez prawdziwej walki. Nie używa szabli, ale unika lub odbija każde z trafień oficera, ponieważ jest w stanie wizualizować trajektorię tych trafień, zanim oficer je uderzy. Po walce wyczerpany Ueshiba udaje się do swojego ogrodu, aby ochłodzić się w pobliżu studni. Ma wtedy poczucie wielkiego spokoju i pogody ducha. Nagle wydaje mu się, że kąpie się w złotym świetle, które zeszło z nieba. Jego ciało i umysł zamieniają się w złoto. To intensywne i wyjątkowe doświadczenie było jego osobistym objawieniem, jego oświeceniem .

„Nagle wydało mi się, że niebo spada. Z ziemi wyłania się jak fontanna złotej energii. Otoczyła mnie ta ciepła energia, a moje ciało i umysł stały się bardzo jasne i bardzo jasne. Mogłem nawet zrozumieć śpiew małych ptaków wokół mnie. W tym momencie mogłem zrozumieć, że całe moje życie w Budō było naprawdę oparte na boskiej miłości i prawach stworzenia. Nie mogłem powstrzymać łez i płakałem bez zahamowań. Od tamtego dnia wiedziałem, że sama ta wielka Ziemia była moim domem i moim domem. Słońce, księżyc i gwiazdy są moje. Od tamtego dnia nigdy więcej nie czułem żadnego przywiązania do majątku i mienia. "

Niektórzy autorzy twierdzą, że Ueshiba studiowałby wewnętrzną chińską sztukę walki, bagua zhang (lub Pakua chang ) podczas swojej podróży po tym kraju i byłby nią inspirowany do późniejszego rozwoju swojej dyscypliny. Ta teoria została jednak obalona przez większość specjalistów w historii aikido, a także przez kilku nauczycieli bagua zhang .

Po tym mistycznym doświadczeniu Ueshiba wznowił swój trening, rozwijając swoją sztukę, Ueshiba aïki jujutsu , którą w 1930 roku przemianował na aïkibudo , potem na kobu budo . Jego reputacja rozciąga się na całą Japonię. Wielcy mistrzowie sztuk walki przychodzą do niego, by rzucić mu wyzwanie. Jigorō Kanō , założyciel judo , wysyła swoich najlepszych uczniów, aby studiowali jego sztukę walki. Zapraszany jest do licznych demonstracji w całej Japonii, między innymi przed rodziną cesarską. Wbrew powszechnemu przekonaniu O sensei przed wojną nie był pacyfistą. Tak więc przez 10 lat był nauczycielem w Kempeïtaï , politycznej policji nazywanej przez niektórych historyków  japońskim „  gestapo ”, ale prowadził także kursy w Szkole Marynarki Wojennej, w Szkole Szpiegów Nakano lub w rodzinie. wspomnieć o nadzorze prywatnej milicji Ōmoto-kyō z 1932 roku, Dainihon budo senyo kaï . Dlatego był blisko skrajnie prawicowych kręgów tamtych czasów i skrajnie nacjonalistycznego skraju armii z postaciami takimi jak Okawa Shumei, Inoue Nissho i Tachibana Kzaburo. Czytanie książki napisanej przez samego Morihei w 1933 roku Budo Renshu szczególnie ujawnia stan jego umysłu w tamtym czasie. Brzmi: „Uderz jego cios. W chińskim nauczaniu śmierć oznacza koniec istoty ludzkiej. Z kolei w Japonii uważa się, że śmierć nie oznacza zaprzestania istnienia: ponadto (po śmierci) kwitnie. Musisz zdecydować, że osiągniesz swój pierwszy zamiar. Szczególnie osoby praktykujące budo powinny w pełni zrozumieć zasadę, że życie po śmierci toczy się dalej. W 1935 roku to jego wsparcie w policji i wojsku uniemożliwiło Moriheïowi represjonowanie Ōmoto-kyō .

Wiosną 1933 roku Morihei Ueshiba udał się do Osaki na prośbę Ishii Mitsujiro, polityka i wysokiego rangą pracownika gazety Asahi Shinbun , który chciał, aby szkolił służbę porządkową gazety w celu radzenia sobie z atakami ze strony skrajnej prawicy. grupy skrzydeł. Termin aikido jeszcze nie istnieje i chociaż Morihei zaczął już przekształcać swoją sztukę w nauczaniu w Tokio, to czystego daitōryū aikijūjutsu uczy swoich uczniów w Osace pod nazwą „  Asahi -ryu  ” (szkoła Asahi). Wybitne studenci czasu są Takuma Hisa (kierownik grupy), Heizaburo Nakatsu ( 6 th dan z Kodokan ), Yoshiteru Yoshimura i Kuniyoshi Kawazoe. Sokaku Takeda złożył niespodziewaną wizytę w dojo Asahi w 1936 roku, ale dowiedziawszy się o tym, Morihei wrócił bezpośrednio do Tokio bez spotkania ze swoim byłym nauczycielem. Dlatego Sokaku de facto przejmuje stery klubu, zauważając, że Morihei właściwie nauczył swoich uczniów podstawowych technik daitōryū . Należy zauważyć, że słynny film demonstracyjny Morihei Ueshiba z 1935 roku został nakręcony w gazecie Asahi w Osace. Jednak uké na wideo pochodzą od tokijskich uczniów Morihei (w tym Rinjiro Shirata), a zaprezentowane techniki są już zupełnie inne od tych z daito-ryu .

W 1941 r. Jest rokiem poświęcenia się Ueshiby, który został zaproszony, aby osobiście pokazać cesarzowi swoją sztukę podczas specjalnej demonstracji w dojo Saineikan w podziemiach pałacu cesarskiego. Wyjaśnia to jego powiązania z admirałem Takeshitą, wówczas na stanowisku Wielkiego Szambelana. Ale Ueshiba najpierw odmawia: „Nie mogę pokazać cesarzowi złych technik”. Zasadniczo w aïki-jujutsu przeciwnik zostaje zabity jednym ciosem. Błędem jest, jeśli atakujący jest rzucony, łatwo wstaje, by ponownie zaatakować. [Z drugiej strony] nie mogę zademonstrować zabijając moich uczniów. „Ale kiedy Takeshita przekazuje swoje słowa cesarzowi, odpowiada:„ Nie obchodzi mnie, czy to kłamstwo. Pokaż mi kłamstwo! Ale w dniu przedstawienia obecny był tylko książę Mikasa, młodszy brat cesarza, książę Takamatsu i książę Chichibu. Ueshiba był wtedy chory i kiedy jego uke , Yukawa, słabo go zaatakował z powodu stanu zdrowia, został rzucony tak mocno, że złamał mu rękę .

Jednak rok 1941 również oznaczał przerwę: Morihei Ueshiba z ówczesnymi władzami. Gozo Shioda powiedział: „W 1941 roku, kiedy Ueshiba sensei dał swój ostatni pokaz Hibiya Kokaido, powiedział:„  Moje szkolenie techniczne kończy się dzisiaj. Od teraz poświęcę się służbie kami (bogom) i ćwiczeniu umysłu.  ”.

Koniec 1941: Japonia przystępuje do II wojny światowej , atakując7 grudnia 1941, Baza Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych Pearl Harbor na Hawajach (ogłoszona komunikatem Niitaka Yama Noborre „Climb Mount Niitaka”). Większość uchi-deshi jest zmobilizowana. Liczby spadają. Praktykowali tylko oficerowie, menadżerowie, stażyści ze służb propagandowych i Instytutu Badań Ekonomicznych, urzędnicy z Kancelarii Cesarskiej oraz takie osobistości jak premier K. Fumimaro . Kilka dojo działało w ramach szkół pracowniczych i różnych stowarzyszeń kombatantów.

W wieku 59, Ueshiba został zaproszony z japońskiej delegacji promującej Budo do 10 th rocznica cesarstwie Manchukuo The18 lutego 1942. To nie pierwszy raz, kiedy tam był. Swoją demonstrację przeprowadza w obecności cesarza tego terytorium Pu'Yi . Prowincja Manchoukouo jest w rzeczywistości państwem satelitarnym kontrolowanym przez Japonię po jej inwazji na Chiny18 lutego 1932. Kraj ten był następnie wykorzystywany jako baza wypadowa do inwazji przez sąsiadów, a Chińczycy byli tam deportowani w dużych ilościach jako robotnicy przymusowi. Zostanie rozwiązany po klęsce w 1945 roku.

W tym samym roku 1942 Ueshiba wyjechał do Iwama w prefekturze Ibaragi. Podane przyczyny są różne: problemy zdrowotne, sprzeciw wobec wojny według Johna Stevensa, chęć doskonalenia swojej sztuki według Philippe'a Voarino, chęć ochrony jego sztuki przed bombardowaniami ( operacja Doolittle autorstwaKwiecień 1942) lub wreszcie boskie natchnienie według samego założyciela. Według jego własnego syna, pragnienie organizacji rządowej Dai Nippon ButokuKai, aby połączyć wszystkie japońskie sztuki walki, głęboko go irytuje.

„Rozkaz, który otrzymał, aby przyłączył się do Greater Japan Martial Arts Association, aby wziąć udział w wysiłku wojennym, był kroplą, która złamała grzbiet wielbłąda. (…) Nie pochwalał łączenia wszystkich form budô pod jurysdykcję rządową: dla niego ta dyrektywa miała niewiele wspólnego z miłością do kraju. Wreszcie, ta nowa organizacja wymagała coraz więcej papierkowej roboty i udziału w wielu spotkaniach, dwie rzeczy niezgodne z jego aspiracjami do kontynuowania poszukiwań budô . "

Następnie deleguje Minoru Hirai do reprezentowania go i to on zgłasza nazwę „aikido” zaproponowaną dla organizacji, aby wyraźnie odróżnić tę sztukę od innych jutsu .

„Dyskutowano o tym w Butokukai (stowarzyszeniu założonym w 1895 r. W celu promowania tradycyjnych sztuk walki i kultywowania cnót wojennych. (…) W czasie II wojny światowej przeszedł pod kontrolę rządu, potem po wojnie. rozwiązany rozkazem armii okupacyjnej) w sprawie wyboru nazwy dla tej nowej sekcji. Było to omawiane kilkakrotnie na posiedzeniach zarządu, w szczególności w sekcjach judo i kendo . Musieliśmy wziąć pod uwagę wszystkie różne sztuki, które zostały zgrupowane razem i spróbować wymyślić nazwę, która by je obejmowała. Zdecydowano się wybrać „nieszkodliwą” nazwę, aby uniknąć przyszłych napięć między różnymi sztukami walki. Pan Hisatomi energicznie przedstawił swoją propozycję i wyjaśnił, że „aikido” byłoby lepszą nazwą dla tej nowej sekcji niż aikibudo, ponieważ lepiej byłoby podkreślić ideę Drogi. Zaproponował, aby nazwa „aikido” była używana jako określenie „all inclusive” budo i zgodziłem się z nim. Innymi słowy, pojęcie „aikido” było przykrywką, która mogła obejmować również inne rzeczy. Pomysł pana Hisatomi polegał na dobrowolnym wybraniu nazwy, która nie sprzeciwiałaby się kendo lub innym sztukom walki, ale raczej nieszkodliwym określeniem grupującym wszystkie szkoły Yawary. Ostatecznie nikt nie sprzeciwił się tej propozycji… ”

Moriheï Ueshiba popiera tę decyzję i dlatego udaje się na wieś, gdzie, według Kisshomaru, spełnia swoje życiowe marzenie o zjednoczeniu budo i uprawianiu ziemi. Wzniósł sanktuarium dla aikido: Aiki Jinja , dziś klasyfikowane jako zabytek historyczny.

1945 był okropnym rokiem dla wszystkich Japończyków. Po bombardowaniach atomowych Hiroszimy i Nagasaki Japonia poddała się. Przemówienie cesarza wywołuje przerażenie ludności, upadek całego społeczeństwa. Trauma jest głęboka. „Widząc zachwianie wartości moralnych wśród młodych ludzi i że ultranacjonalizm ustąpił wątpliwościom i rozpaczy, Mędrzec postanowił obdarzyć swoją sztuką zdezorientowanych współczesnych”.

W 1948 roku Amerykanie, którzy zakazali wszelkich praktyk bojowych w Japonii, zezwolili na wznowienie nauczania aikido ze względu na jego pokojowy charakter i poszukiwanie prawdy. Aikikai Foundation oficjalnie otwarty w dniu 9 lutego , prowadzone przez Kisshomaru Ueshiba , jego trzeciego syna. Centralnym dojo aikikai jest Hombu Dojo , zlokalizowane w Tokio .

Sam Ueshiba Morihei przekształca aikido w sztukę pokoju około 1950 roku. „Ponieważ sam uczyłem żołnierzy sztuk walki zabijania innych ludzi podczas ostatniej wojny, byłem głęboko poruszony po zakończeniu konfliktu. Co zmotywowało mnie siedem lat temu do odkrycia prawdziwego ducha Aikido, co doprowadziło mnie do idei zbudowania raju na ziemi. Podjąłem to postanowienie, ponieważ pomimo faktu, że niebo i ziemia (tj. Fizyczny wszechświat) osiągnęły stan doskonałości i są stosunkowo stabilne w swojej ewolucji, ludzkość (zwłaszcza Japończycy) wydaje się być w stanie niespokojnym. Przede wszystkim musimy zmienić tę sytuację. Osiągnięcie tej misji jest drogą ewolucji uniwersalnej ludzkości. Kiedy to sobie uświadomiłem, doszedłem do wniosku, że prawdziwym stanem Aikido jest miłość i harmonia. Zatem „  pijany  ” (wojowniczy) w aikido jest wyrazem miłości. Uczyłem się Aikido, aby służyć mojemu krajowi. Zatem duch Aikido może być tylko miłością i harmonią. "

Rozpoczyna się wówczas rozwój aikido na całym świecie, któremu sprzyja duch otwartości dyscypliny i liczne kontakty studentów za granicą. Koichi Tohei , 9 th dan i wczesną lekarza, zostaje wysłany do Stanów Zjednoczonych, aby uczyć aikido. Wielu mistrzów podąży za nim w różnych krajach. We Francji następca Minoru Mochizukiego (ale wysłany przez Kodokan , szkołę judo Jigorō Kanō), który pod koniec swoich występów judo pokazuje trochę aikibudo, następnie Tadashi Abe, oficjalny delegat aikikai przez 8 lat (1952-1960) i który kodyfikuje pierwsza seria, a następnie Nakazano, Noro. W 1962 roku mistrz Ueshiba nadał André Nocquetowi 8 dan tytuł generalnego przedstawiciela Aikikai we Francji. Będzie pracował nad rozwojem praktyki aikido we Francji we współpracy z Nobuyoshi Tamurą . Od lat 70. Nobuyoshi Tamura 8 dan, krajowy delegat techniczny na Francję, będzie zgodnie z życzeniem założyciela pracować nad rozwojem Aikido we Francji (w ramach FFAB), a następnie w Europie (utworzenie niezależnej federacji, szkolenie kierownictwo i wyżsi oficerowie).

Inni uczniowie założyciela kontynuują swoją drogę samodzielnie, dlatego po 14 latach nauczania jako uprzywilejowany uczeń mistrza, Shoji Nishio założył własną szkołę aiki toho iaido.

Ueshiba nabywa tytuł O sensei („wielki mistrz”, mistrz w znaczeniu „nauczyciel”) i kontynuuje doskonalenie aikido w Iwama. Od początku lat 60. O sensei wrócił do Hombu Dojo . Tam prawie codziennie uczy i prowadzi poranne zajęcia o 7 rano. Ponadto nierzadko zdarzało się, że O sensei wyznawał swoją metodę w formie demonstracji (z jednym lub kilkoma uke ) podczas lekcji popołudniowych, o czym świadczą jego uczniowie. Opracował także ostateczną ewolucję swojej sztuki, przekształcając sztukę wojny w sztukę pokoju poprzez shobuaiki .

Koniec życia

W 1969 roku Ueshiba zachorowała. On umarł na26 kwietnia 1969porwany niszczycielskim rakiem „Jego twarz była naprawdę piękna jak maska Noh starego człowieka. Jeśli umrzesz na raka, zwykle odczuwa się silny ból i ból pozostaje na twarzy. Ale tak nie było w przypadku O sensei . Zachował bosko piękną twarz ”. Dwa miesiące później umiera również jego żona Hatsu. Jego syn Kishomaru Ueshiba przejmie kontrolę.

Moriteru Ueshiba , wnuk założyciela, jest obecnym dōshu , czyli „mistrzem drogi”. Kontynuuje, z pomocą wielkich mistrzów na całym świecie, rozwijać aikido i szerzyć ducha Ueshiby Morihei w swoim przesłaniu pokoju.

Lista (częściowa) uczniów, którzy mieszkali obok Morihei Ueshiba ( ushi-deshi )

Tabela uczniów Morihei Ueshiba według pokoleń

Pierwsze pokolenie
przed wojną chińsko-japońską
1921–1935
Wojna chińsko-japońska drugiej generacji i II wojna światowa
1936–1945 		Trzecie pokolenie
po wojnie
1946–1955 		Czwarta generacja
1956–1969
  • Zenzaburo Akazawa (1920–2007), od 1933 r
  • Masahiro Hashimoto (ur. 1910), od 1931 r
  • Takuma Hisa (1895–1980), od 1934 r
  • Yasuhiro Konishi (1893–1983)
  • Noriaki Inoue (1902–1994), od ok. 1921 r., Bratanek Morihei Ueshiba
  • Ikkusai Iwata (1909-2003), od 1930, 9 th dan Aikikai
  • Hisao Kamada (1911–1986), od 1929 r
  • Minoru Mochizuki (1907-2003), od 1930 roku, 10 th dan (otrzymał od Międzynarodowej Federacji Martial Arts )
  • Aritoshi Murashige (1895–1964), od 1931 r
  • Gozo Shioda (1915-1994), od 1932, założyciel yoshinkan aikido
  • Rinjiro Shirata (1912-1993), od 1933, 9 th dan
  • Yoshio Sugino (1904-1998), od 1934 roku, 10 th dan IMAF , 10 th dan Katori przybytek Ryu
  • Isamu Takeshita (1869–1949), od 1925 r
  • Kenji Tomiki (1900-1979), od 1926 roku, najpierw 8 th dan przyznany w aikido, w 1942 roku.
  • Shigemi Yonekawa (1910–2005), od 1933 r
  • Tsutomu Yukawa (1911–1942), od 1931 r
  • Tadashi Abe (1926-1984), od 1942 roku, 6 th dan
  • Minoru Hirai (1903–1998), od 1939 r. Twórca stylu Korindo .
  • Kisaburo Osawa (1911-1991), od 1941 roku, 9 th dan
  • Kanshū Sunadomari (1923-2010), od 1942 roku, 9 th dan
  • Bansen Tanaka (1912-1988), od 1936, 9 th dan
  • Saburo Tenryū (1903–1989) był od 1939 r. Słynnym zapaśnikiem sumo
  • Koichi Tohei (1920-2011), od 1939 roku, tylko 10 th dan przyznany przez Ueshiba i zatwierdzony przez Aikikai , założyciela Ki Society i jego styl Shin Shin Toitsu aikido
  • Michio Hikitsuchi (1923-2004), od 1937 roku, 10 th dan (wydany ustnie przez Ueshiba), utworzony Shingu kumano juku w 1951 roku (miał 7 th dan )
  • Nobuyuki Watanabe (ur 1930), od 1958 roku, 8 th dan
  • Kazuo Chiba (1940-2015), od 1958 roku, 8 th dan
  • Yasunari Kitaura (ur 1937), od 1959 roku, 8 th dan , założyciel Asociación Cultural de España w aikido (CASA)
  • Frotte Dobson (1938-1992), od 1960 roku, 5 p dan
  • Seishiro Endo (ur 1942), od 1964 roku, 8 th dan
  • Robert Frager (ur.1940), od 1964 roku, 7 th dan
  • Gaku Homma (ur. 1950), założyciel Nippon kan, był ostatnim uchideshi, którego utworzył Ueshiba przed śmiercią.
  • Norihiko Ichihashi (1940-2001), od 1960 roku, 8 th dan
  • Shizuo Imaizumi (ur 1938), od 1959 roku, 7 th dan
  • Mitsunari Kanai (1939-2004), od 1959 roku, 8 th dan
  • Yutaka Kurita (ur.1940), od 1959 roku, 6 th dan
  • Shuji Maruyama (ur.1940), od 1959 roku, 6 th dan , założyciel kokikai
  • Seijuro Masuda (ur 1936), od 1962 roku, 8 th dan
  • Robert Nadeau (ur 1937), od 1962 roku, 7 th dan
  • Alan Ruddock (1944 - 2012), od 1966 roku, 6 th dan
  • Henry Kono , od 1964 roku
  • Kenji Shimizu (ur.1940), od 1963 roku, 8 th dan , założyciel Aikido tendoryu
  • Jean Gabriel Greslé (ur. 1932), uczeń Morihei Ueshiba d 'Kwiecień 1965 w Luty 1969. Założyciel Szkoły Aikido w La Marsange .
  • Suenaka Roy (ur.1940), od 1961 roku, 8 th dan , założyciel Wadokai Aikido
  • Seiichi Sugano (1939-2010), od 1959 roku, 8 th dan
  • Morito Suganuma (ur 1942), od 1964 roku, 8 th dan
  • Akira Tohei (1929-1999), od 1956, 8 th dan
  • Takeji Tomita (ur 1942), od 1961 roku, 7 th dan
  • Yoshimitsu Yamada (ur 1938), od 1956 roku, 8 th dan
  • Hirokazu Kobayashi (1929–1998), twórca stylu kokusai aikido kenshukai kobayashi hirokazu ha
  • Toshiro Suga (ur 1950), od 1968 do 1969 roku, 7 th dan Aikikai
  • Toshinobu Suzuki (1918-2009), od 1958 roku twórca stylu Takemusu Aikido Kai .

Bibliografia

Uwagi i odniesienia

  1. Kisshomaru Ueshiba, Duch Aikido , Budo Éditions, 1998, s.  116-117 .
  2. Jean-Daniel Cauhépé „momentów zwykłego wyczuciem” aikido i Aikibudo n O  16 , kwiecień 2002, Karate Bushido, str.  6-9 .
  3. (en) Ellis Amdur, Pojedynek z O-sensei , Edgework (RSP),2000, 219  s. ( ISBN  978-1897307861 ) , rozdz.  13 („  Tenchi: głowa w chmurach i stopy w błocie  ”), str.  156-157.
  4. http://www.mushinkai.net/pages/french/HistoireDuKarateFrenchSite/MoriheiUeshiba01French.htm  : Wywiad Morihei Ueshibą 1957.
  5. Kisshomaru Ueshiba, Duch Aikido , Budo Éditions, 1998, s.  121 .
  6. John Stevens, Morihei Ueshiba, ilustrowana biografia założyciela Aikido , Budo Éditions, 1999, s.  70 .
  7. John Stevens, Morihei Ueshiba, ilustrowana biografia założyciela Aikido , Budo Éditions, 1999, s.  15 .
  8. http://blog.aikidojournal.com/2012/05/02/yoichiro-inoue-aikidos-forgotten-pioneer-by-stanley-pranin/  : Stanley Pranin, Aikido Journal .
  9. (w) „  Founder and Doshu's Biography  ” , aikikai.or.jp , Tokio (dostęp 11 marca 2016 ) .
  10. (w) Ellis Amdur, Hidden in Plain Sight , Edgework: Crisis Intervention Resources PLLC,2009, 251  str. ( ISBN  978-1897307861 ) , „  Zunifikowana teoria: Aiki i broń  ” ”, str.  113.
  11. Kisshomaru Ueshiba, Aikido: The Work of a Lifetime , Budo Editions,2010, 255  str. ( ISBN  978-2846170581 ) , str.  117.
  12. Kisshomaru Ueshiba, Aikïdo: The Work of a Lifetime , Budo Editions,2010, 255  str. ( ISBN  978-2846170581 ) , str.  152.
  13. John Stevens, Morihei Ueshiba, ilustrowana biografia założyciela Aikido , Budo Éditions, 1999, s.  42-43 .
  14. John Stevens, Morihei Ueshiba, ilustrowana biografia założyciela Aikido , Budo Éditions, 1999, s.  44 .
  15. (en) Kisshomaru Ueshiba Aikido , Hodansha Publishing,1963, 190  pkt. , ""  Narodziny Aikido  "", s.  152.
  16. Kisshomaru Ueshiba, Aikido: The Work of a Lifetime , Budo Editions,2010, 255  str. ( ISBN  978-2846170581 ) , str.  157.
  17. John Stevens, Morihei Ueshiba, ilustrowana biografia założyciela Aikido , Budo Éditions, 1999, s.  49 .
  18. (w) Kyotaro Deguchi, The Great Onisaburo Deguchi , Aiki News,1998, 254  pkt. ( ISBN  978-4900586543 ) , str.  163-165.
  19. Georges Charles, Rytuał smoka. Źródła i korzenie sztuk walki , Złoty rydwan,2003, 550  s. ( ISBN  978-2911806360 ) , str.  459.
  20. Guillaume Erard, „  Wpływ chińskich mistrzów na technikę O sensei … Jaki wpływ?  » , Na GuillaumeErard.fr ,28 lipca 2015(dostęp 11 marca 2016 ) .
  21. http://www.aikidojournal.com/article?articleID=425&lang=en  : wywiad z Gozo Shioda.
  22. Guillaume Erard, „  Hisa Takuma, spadkobierca na skrzyżowaniu Aikido i Daito-ryu  ” , na GuillaumeErard.fr ,20 października 2013(dostęp 11 marca 2016 ) .
  23. „  Morihei Ueshiba - 1935 Asahi News Film, Hi-res video  ” , z Aikido Journal (dostęp 11 marca 2016 ) .
  24. (w) [PDF] Scot MacDonald Evolution of Aircraft Carriers - the Japanese Developments , Naval Historical Center, Washington Navy Yard, DC, październik 1962.
  25. Kisshomaru Ueshiba, The Spirit of Aikido , Editions Budo, 1998.
  26. http://www.aikidojournal.com/article?articleID=87  : Wywiad z Minoru Hirai , Stanleyem Praninem.
  27. http://www.aikido-ploemeur.fr/index.php/l-aikido/reflexions/  Entretien-avec-o-sensei-morihei-ueshiba-et-kisshomaru-ueshiba.html: wywiad z Morihei Ueshibą w 1957 roku.
  28. http://aikido-atch.com/aikido-france.php
  29. „  Nobuyoshi Tamura Sensei  ”
  30. Wywiad z Shoji Nishio (1984)
  31. „  Nobuyoshi Tamura Sensei - Dojo Shumeikan  ”
  32. Yasunari Kitaura
  33. Wadokai Aikido

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne