Królować | Animalia |
---|---|
Gałąź | Chordata |
Klasa | Aves |
Zamówienie | Paseriformes |
Rodzina | Passeridae |
LC : Najmniejsze obawy
Wróbel skalny ( Petronia Petronia ) jest gatunkiem z ptaka należącego do rodziny z Passeridae . Jest to jedyny gatunek z rodzaju Petronia według klasyfikacji referencyjnej (wersja 2.2, 2009) Międzynarodowego Kongresu Ornitologicznego .
Gatunek Petronia Petronia został opisany przez szwedzkiego przyrodnika Karola Linneusza pod nazwą Fringilla Petronia w 12 th edition jego Systema Naturae w 1766 roku w rzeczywistości, Linneusz sklasyfikowane w rodzaju Fringilla oba zięby ( Fringilla prąd) niż łuskacze , wróble Spośród rodzaj Passer , trznadel lub gatunki obecnie klasyfikowane w innych rodzinach.
Rodzaj Petronia pochodzi od Kaupa w 1829 roku, który używa epitetu przypisanego przez Linneusza jako nazwy rodzaju. Ta nazwa pochodzi od „ petra ”, co w starożytnej grece oznacza skałę . Wróbel soulcie nazywany jest również w kilku językach „rock sparrow” (angielski „ rock sparrow ”, niemiecki „ steinsperling ” itp.). Dla nazwy „soulcie” nie znamy jej etymologii.
Obie płcie są podobne, jak u mazurka. Wróbel Soulcie przypomina matową samicę wróbla, z wyraźnym czołem otoczonym dwoma ciemnymi paskami i jasnym środkowym paskiem na koronie. Dziób mocny, z ciemną końcówką i żółtawą dolną żuchwą. Pierś jest biała, poprzecinana szarymi plamkami w liniach. Dorosły ma żółtą plamkę na gardle, ale bardzo często jest ona niepozorna. Ogon jest ciemny z jasnymi końcówkami sterów.
Jest niewiele większy od wróbla, od 14 do 17 cm. Jego waga wynosi od 26 do 35 g, zarówno dla mężczyzn, jak i kobiet, i różni się w zależności od pory roku i podgatunku.
Gatunek występuje od brzegów Morza Śródziemnego po Chiny. Ma 7 podgatunków:
W Europie Hiszpania ma ponad 90% populacji europejskiej z około 1 milionem par. Mówi się, że w Portugalii jest od 10 000 do 100 000 par. We Francji jest od 1000 do 10 000 par, zwłaszcza w Langwedocji, a także w Queyras i dolinie Upper Durance oraz na Korsyce, z kilkoma bardziej odizolowanymi populacjami. We Włoszech, z wyjątkiem niewielkiej populacji około 150 par w Alpach Piemonckich, występuje w południowej części buta, w regionach górskich, na Sardynii i na Sycylii. W Szwajcarii zeznania dawnych nidyfikacji (Genewa) nie są weryfikowalne i podlegają ostrożności.
Gniazduje na terenach otwartych, w regionach o nasłonecznieniu powyżej 2000 godzin: kamieniste zbocza, piaskownice, otwarte tereny z murami, czasami w rejonach starych domów (ruiny, stare budynki). , gdzie konkuruje z wróblami, które go wypierają. Jego gęstość jest niska.
Chociaż niewiele wiadomo o jego diecie, dorośli są głównie ziarnożerni: zboża, słonecznik, berberys, jałowiec, figi, jeżyny, ale także stawonogi. Młode w gnieździe karmione są ortopterami i innymi stawonogami. Żywią się na ziemi, czasem na drzewach lub w locie przed ścianami. Nie żeruje we wsiach, w których gnieździ się.
Po okresie lęgowym jest stadny i gromadzi się w gromady, na ogół po kilkadziesiąt osobników, z wyjątkiem obszarów, gdzie jest licznie liczebny, gdzie gromady mogą liczyć po kilkaset osobników. Populacje nizinne i średniogórskie poruszają się w niewielkim stopniu zimą. Ci w górach docierają do obszarów o niższych wzniesieniach, gdy śnieg pokrywa ziemię, zwykle kilka kilometrów dalej, ale czasami znacznie dalej. Mówimy bardziej o transhumancji niż o migracji. Nie znamy jeszcze dobrze jego ruchów.
Wróbel soulcie jest przepastny. Gniazduje w dziurach w starych drzewach, klifach (w tym w gniazdach żołny) lub starych murach, wydrążonych metalowych prętach. Przyjmuje budki lęgowe.
Pokaz nie jest zbiorowy i ćwicz loty godowe w parach w pobliżu gniazda. Na ziemi samiec nabrzmiewa i rozciąga się, ukazując jasne plamy na ogonie, które rozkłada. Ptaki rozkładają skrzydła i pokazują żółtą plamę na gardle, a nawoływania, które stopniowo się zwiększają. Krycie jest krótkie.
Większość populacji jest monogamiczna, ale niektórzy są poligamiści. Samce w mniejszym stopniu niż samice uczestniczą w wychowaniu młodych i próbują uwieść drugą samicę. Samice, które składają drugą nieśność, mogą następnie porzucić pierwsze, które samiec wychowuje, a następnie same. Prawie jedna trzecia piskląt nie pochodzi z samca gniazda. W Europie składanie średnio czterech do sześciu jaj rozpoczyna się od końca kwietnia w Hiszpanii do połowy czerwca w Alpach. Są one podobne w kolorze do wróbla domowego, od białawoszarego do czerwonawobrązowego z różnymi ciemnymi plamami. Mierzą 21 x15 mm. Drugie spawnowanie jest mniej liczne.
Chociaż nie znajduje się na czerwonej liście, gatunek ten gwałtownie spada. Do lat 1920-1930 była obecna w Niemczech i Austrii, aż po Polskę (ostatni indeks w 1897 r.). We Francji zagnieździł się w XIX wieku na Jurze, Burgundii i aż do Alzacji, gdzie całkowicie zniknął. Spadek trwa nadal w regionach południowych, gdzie populacje są często rozproszone.
Przyczyną tego regresu jest najprawdopodobniej intensyfikacja rolnictwa i zanik tradycyjnych upraw, wraz z zanikiem korzystnych siedlisk i pożywienia (nasiona, ortoptery), zwłaszcza w okresie lęgowym. Przytaczamy również zanikanie starych sadów, renowację zamków i rywalizację z szpakami europejskimi , jerzykami i wróblami domowymi o próchnicę.