Grecki kruchy

Malutki to styl pisma z alfabetu greckiego stosowane w rękopisach bizantyjskich z IX th i X th  stulecia. Zastępuje uncjalne pismo , od którego różni się mniejszymi, bardziej zaokrąglonymi i bardziej połączonymi literami oraz dużą liczbą ligatur . Wiele z tych form zostało wcześniej opracowanych w bardziej nieformalnym piśmie kursywą . Kształty liter używane w małych literach są przodkami współczesnych greckich małych liter.

Historyczny

Pismo greckie jest w okresie hellenistycznym jednoizbowym  : jedyna użyta forma litery w przybliżeniu odpowiada obecnym greckim dużym literom. Aż do IV th  wieku rozwija rodzaj listów do pisania bibliotekę, Uncial (lub czapki), podobny do bohaterów epigraficznych ale bardziej zaokrąglone. Od III th  century  BC. AD , równolegle pojawia się kursywą pismo , przeznaczone do innych pism (teksty prywatne, dokumenty życia codziennego itp.).

Maleńkie pojawia się na początku IX XX  wieku. Jego pochodzenie nie jest dobrze znane; prawdopodobnie wynaleziony w klasztorze Stoudion w Konstantynopolu , ma zwarte, zaokrąglone znaki zaczerpnięte z pisma kursywą.

Ten nowy skrypt zastępuje uncial jako skrypt księgarni, a bizantyjskie manuskrypty są przepisywane w nowym stylu; wcześniejsze rękopisy uncial są słabo zachowane po przepisaniu małymi literami, co sprawia, że ​​są one dziś niezwykle rzadkie.

Następnie rozwija się pisanie małymi literami, kontynuując zapożyczanie elementów z pisania kursywą.

Rękopisy pierwszej fazie małe (na początku IX th  wieku do połowy X th  wieku) nazywane są kodeksy vetustissimi ( „bardzo starych manuskryptach”), a te w środku X th  century do połowy z XII th  century są znane jako kodeksy vetusti ( „stare rękopisy”), późniejsze rękopisy codices recentiores ( „ostatnie manuskrypty”) i tych, randki po 1456 roku i początki drukowania codices Novelli ( „nowe rękopisy”). Pismo małymi literami było używane aż do końca Cesarstwa Bizantyjskiego .

W średniowiecznych rękopisach unciale są nadal używane w połączeniu z małymi literami w tytułach oraz w celu podkreślenia inicjału zdania lub akapitu . Jak w łacinie , ten zwyczaj był podstawą utworzenia dwuizbowego alfabetu greckiego  : w dzisiejszych czasach, drukarki modelowane stolice dotyczące letterforms starożytnych inskrypcji i lowercases na piśmie małe.

Zastosowanie małych liter pozwoliło na znaczną oszczędność miejsca, oszczędzając pergamin i czas, a pisanie stało się szybsze; w ten sposób sprzyjał produkcji i dystrybucji książek. Sprawiło również, że czytanie stało się jaśniejsze, ponieważ słowa są teraz rozdzielone; jednak istniała różnica między najbardziej wykształconą populacją, która potrafiła je czytać, a tymi, którzy korzystali z podstawowej umiejętności czytania i pisania, której na ogół uczyli się tylko uncial.

Litery

Poniższa tabela grupuje razem, dla każdej litery, jej ewolucję: wielkie litery epigraficzne, uncial, kursywa, małe i nowoczesne małe litery. W niektórych przypadkach podano przykłady ligatur .

Duże litery	Uncial	Kursywny	Malutki	Małe litery z ligaturami	Nowoczesne małe litery
Α					α
Β					β
Γ					γ
Δ					δ
Ε					ε
Ζ					ζ
Η					η
Θ					θ
Ι					ι
Κ					κ
Λ					λ
Μ					μ
Ν					ν
Ξ					ξ
Ο					ο
Π					π
Ρ					ρ
Σ					σ
Τ					τ
Υ					υ
Φ					φ
Χ					χ
Ψ					ψ
Ω					ω

Załączniki

Powiązane artykuły

• Rękopis
• Historia alfabetu greckiego
• Ligatury alfabetu greckiego

Bibliografia

• (en) Edward M. Thompson , Wprowadzenie do paleografii greckiej i łacińskiej , Oxford, Clarendon,1911
• James February , Historia pisania , Paryż, Payot,1984
• (en) Paul Hansall , Glosariusz terminów używanych w paleografii ,1949

Uwagi i odniesienia

1. Thompson 1911 , str.  191-194.
2. Luty 1984 , s.  404.
3. Paul Lemerle, Pierwszy humanizm bizantyjski , University Press of France , 1971, s.  113 .
4. Thompson 1911 , str.  159.
5. Hansall 1949 .
6. "  Medieval manuscripts  " , na BnF - Institutional site (przeglądano 20 grudnia 2020 r. )