Narodziny |
25 kwietnia 1925 Lyon 6 th , Francja |
---|---|
Narodowość | Francuski |
Śmierć |
10 lutego 2003 r.(77 lat), Paryż 18 th , Francja |
Zawód |
Reżyser Scenarzysta Producent |
Wybitne filmy |
Jestem nimfomanką, nie chodź po moich sznurowadłach |
Max Pécas jest reżyserem , scenarzystą i producentem filmowym urodzonym we Francji French25 kwietnia 1925w Lyonie i zmarł dnia10 lutego 2003 r.w Paryżu .
Max Pécas został kierownikiem teatru, zanim postawił pierwsze kroki w kinie jako asystent reżysera. Wielbiciel Hitchcocka , karierę reżysera rozpoczynał od niskobudżetowych filmów detektywistycznych , najczęściej zabarwionych zmysłowością. Jego pierwszy film fabularny Le Cercle vicieux jest adaptacją powieści Śmierć w duszy przez Frédéric Valmain . W latach 60. nakręcił około dziesięciu „seksownych thrillerów” z Sophie Hardy , Pierre'em Brice'em i Jean Topart jako wykonawcami . Naprawdę zapoczątkował karierę niemieckiej aktorki Elke Sommer , dając jej główne role w De quoi tu te medes, Daniela! i Douce Przemoc .
W 1963 roku Max Pécas usamodzielnił się i założył własną firmę producencką Les Films du Griffon . Pisze większość swoich scenariuszy. Pisarz i krytyk Jean-Patrick Manchette zadebiutował z nim jako scenarzysta i asystent, współpracując m.in. przy La Peur et l'Amour . Reżyser przyzna, że bawił się ówczesną cenzurą i zabiegał o zakaz swoich filmów nieletnim, aby przyciągnąć publiczność chętną do „rzezi”.
Erotyczność...Po 1968 specjalizował się w miękkich filmach erotycznych , czyli urzekających filmach z tytułami Claude i Greta , jestem nimfomanką , jestem oziębła... dlaczego? (tylko porażka biznesowa), Private Club lub Sexually yours . W szczególności zamienia Sandrę Julien , Marie-Georges Pascal lub Valérie Boisgel . Wyróżnia się obok José Bénazérafa jako jeden z mistrzów gatunku, zdolny do dobrego eksportu. Radley Metzger dystrybuuje kilka swoich filmów w Stanach Zjednoczonych. Kariery Pecasa i Bénazérafa, które przeszły od thrillera z serii B do miękkiej erotyki , będą się rozchodzić z liberalizacją cenzury, której pragnie Valéry Giscard d'Estaing .
W 1975 roku na francuskie ekrany pojawiło się porno , a dystrybutorzy zmusili go do nakręcenia hardcorowej wersji jego filmu Félicia , którego produkcja była już bardzo zaawansowana. Film, w którym wystąpiła Béatrice Harnois , został wydany w dwóch wersjach, podobnie jak Luxure (z Karine Gambier ) w następnym roku. Max Pécas niechętnie i aby ratować swoją firmę producencką, krótko zajmuje się pornografią.
Żołnierz wojskowy, Max Pécas lubi znajdować tych samych współpracowników od filmu do filmu. Derry Hall podpisuje muzykę do swoich filmów, Robert Lefebvre i Roger Fellous zapewniają zdjęcia, gdy montażem zajmuje się jego syn Michel Pécas.
... i komediaW końcu przechodzi w kierunku komedii dla nastolatków, które cieszą się dużym powodzeniem. Mieszając mniej lub bardziej zadziorny erotyzm i przybliżony wodewil , często uważane są za laski , choć niektórzy uważają je bardziej za rzepę . W latach 80. reżyser mógł skorzystać z dofinansowania produkcji filmowej przez Canal+ .
Olivia Dutron , Sylvain Chamarande , Daniel Derval , Michel Vocoret i Gérard Croce (który również pracuje przy produkcji) wyróżniają się jako postacie powracające w tym „trzecim okresie” Maxa Pécasa. Prowadzi również Philippe Caroit , Xavier Deluc , Ticky Holgado , Luq Hamet , Caroline Tresca i Victoria Abril . Łącząc Jean Lefebvre , Bernadette Lafont i Georgesa Bellera , obsada On n'est pas sortie de l'Auberge może wydawać się prestiżowa, jeśli porównamy ją z obsadą innych udanych komedii reżysera. Max Pécas napisał następnie swoje scenariusze razem z Claude'em Mulotem i Didierem Philippe-Gérardem .
Stając się pewnym zakładem w kasie, Max Pécas doświadczył poważnej porażki, próbując ponownie nawiązać kontakt z gatunkiem detektywistycznym z Brigade des mœurs . Dwie ostatnie części jego tropezowskiej trylogii nie pozwalają mu znaleźć publiczności, a jego firma produkcyjna bankrutuje.
Jego syn Michel pracował z nim jako montażysta lub asystent reżysera przy kilku jego filmach. Corinne, córka Maxa Pécasa, wyszła za mąż za wpływowego wydawcę Jean-Paula Enthovena w 1981 roku .
Miłośnik życia tak samo jak kina, Max Pécas będzie starał się, aby jego filmowe chwile były wspólną przyjemnością i z trudem zakończy dni pracy bez gry w petanque lub tenisa , jego innych wielkich pasji.
Max Pécas zmarł na raka płuc dnia10 lutego 2003 r.w Paryżu . Został pochowany na cmentarzu Montparnasse (oddział 26, mały cmentarz, kilka metrów za Guy de Maupassant ).
Filmy Maxa Pécasa są czasami uważane za typowe przykłady dziewcząt : chwiejne budżety, często ciężkie i powtarzające się gagi, konotowani aktorzy ( Jean Lefebvre , Katia Tchenko ), nagie dziewczyny ...
Jeśli skrypty z jego filmów są najczęściej krytykowane, reżyser jest uznawany za jego kompetencji technicznych i jego zdolności do otaczać się profesjonaliści jakości, takich jak Robert Lefebvre , Roger Fellous czy Jean-Claude Couty w fotografii i Patrick Aubree. Do skryptu .
Poświęcone mu są filmy dokumentalne Tribute: