Wiktoria Abril

Wiktoria Abril Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Victoria Abril na festiwalu filmowym w Cannes w 2013 roku . Kluczowe dane
Imię urodzenia Wiktoria Merida Rojas
Narodziny 4 lipca 1959
Madryt ( Hiszpania )
Narodowość hiszpański
Zawód Aktorka
Piosenkarka
Wybitne filmy Szpilki
Kika
Niebieski Hełm
Przeklęty Darń
Cienki!
Wybitne serie Clem

Victoria Mérida Rojas , znana jako Victoria Abril , ur4 lipca 1959w Madrycie jest hiszpańską aktorką i piosenkarką .

Biografia

Młodzież i szkolenia

Została wychowana ze swoim bratem Jezusem i siostrą Marie-Isabel przez ich karmiącą matkę po rozstaniu rodziców. Dorastała w Maladze, a następnie w Madrycie. Jej podstawowym powołaniem jest taniec klasyczny, który z zapałem praktykowała aż do wieku młodzieńczego .

Bardzo wysportowana, w wieku ośmiu lat marzyła o byciu gimnastyczką i uczęszczała na zajęcia w Państwowej Szkole Tańca w Madrycie . W 1974 ukończyła Państwowe Konserwatorium Tańca w Madrycie. Za radą swojego nauczyciela tańca, zrobiła jej działając debiut w 1975 roku w filmie Obsession  (ES) przez Francisco Lara Polop .

W wieku szesnastu lat, zagrała niewielką rolę u boku Audrey Hepburn i Sean Connery w filmie amerykańskim róży i strzałkę , przez Richarda Lestera , wydany w roku 1976. To właśnie w tym czasie, że ona zmieniła jej nazwę na „Abril”. Następnie kontynuuje role drugoplanowe w Hiszpanii.

Objawienie krytyczne i komercyjne (lata 80. XX wieku)

W 1977 roku jej kariera stała się kamieniem milowym, kiedy rozpoczęła współpracę z filmowcem Vicente Arandą . To daje jej niebezpieczną pierwszą rolę, rolę chłopca, który chce być dziewczyną, w filmie Cambio de sexo . Dzięki tej pracy szybko została uznana za jedną z najbardziej obiecujących aktorek hiszpańskiego kina. Ten film to tylko przedsmak jego długiej współpracy z reżyserem.

W latach 1976-1977 występowała również w hiszpańskiej telewizji jako prezenterka i prezenterka z grami Un, dos, tres ... responda otra vez i 625 lineas . Nie przeszkadza mu to w kontynuowaniu zdjęć do kina. W latach 80. koncertowała z hiszpańskimi reżyserami José Luis Borau , Jaime Chavarri , Manuel Gutiérrez Aragón , Jaime de Armiñán , Agustín Díaz Yanes , Manuel Gómez Pereira , Carlos Saura i przede wszystkim Pedro Almodóvar .

Jednocześnie gra drugoplanowe role we francuskich filmach. W 1980 roku grała małe role w komedii uczeń przez Maxa Pecas , lepiej być bogatym i w dobrym zdrowiu niż spłukany i źle przykręcone , a następnie w filmie autorski z Annie Girardot , The Heart nogami , przez Franck Apprederis. . W 1983 roku pojawiła się w dramacie Poślubiłem cień , z Nathalie Baye , ale zagrała też w The Moon in the rynsztoku , Jean-Jacques Beineix . W następnym roku zagrała drugoplanową rolę w inny L'Dodawanie , przez Denis Amar . Jej występy w tych dwóch projektach przyniosły jej dwie kolejne nominacje do Cezara dla najlepszej aktorki drugoplanowej w 1984 i 1985 roku.

Almodóvar i udane komedie we Francji (lata 90.)

W Niemczech zdobyła Srebrnego Niedźwiedzia dla najlepszej aktorki na w 1991 roku Festiwalu Filmowym w Berlinie za Lovers przez Vicente Aranda . W międzyczasie Pedro Almodóvar ustanowił go na tronie jako swoją muzę na początku lat 90.: zaproponował mu pierwszą rolę w Tie me up! , wydanej w 1991 roku u boku Antonio Banderasa , następnie Stiletto Heels , u boku Marisy Paredes , wielkiego przeboju 1992 roku . W 1994 roku zagrała w Kika , którego tytułową rolę tym razem zagrała Verónica Forqué . Będzie to jego ostatnia współpraca z filmowcem z Madrytu, który preferuje Penélope Cruz w drugiej połowie lat 90., a następnie w 2000 roku.

We Francji aktorka wyróżnia się jako pewna wartość komiczna. Rzeczywiście, jeśli w 1993 roku zagrała główną rolę kobiecą w amerykańskiej komedii Jimmy Hollywood , w reżyserii Barry'ego Levinsona , to francuskie komedie wykorzystały ją w latach 90. XX wieku.

Rzeczywiście, Gérard Jugnot , po spotkał ją przy okazji na scenie w 1986 roku w komedii Nuit d'ivresse , z Josiane Balasko i Thierry Lhermitte , powierzył jej rolę w 1988 roku w swoim trzecim filmie jako reżyser., Bez ze strachem i bez wyrzutów . Ponownie będą współpracować przy dramatycznej komedii Une Epoque groźny... w 1992 roku, potem dla Blue Helmet , w 1994. Ale w 1995 to przeciw Josiane Balasko , aktorce i reżyserce, narzuca się w komedii obyczajowej Przeklęta trawa . Gra Loli, modelową żonę przeciętnego mężczyzny granego przez Alaina Chabata , który odkrywa homoseksualną pasję do przechodzącej kobiety granej przez Josiane Balasko .

W 1996 roku w Hiszpanii, zdobyła nagrodę Goya jako najlepszej aktorki za film Nikt nie będzie mówił od nas, kiedy jesteś martwy przez Agustín Díaz Yanes . Łącznie była nominowana 11 razy w konkursie „  Goyas  ”. W 1998 roku został ostatecznie napędzany jak podsufitki francuskiego filmu z La Femme du Cosmonaute , przez Jacques Monnet . W następnym roku Charlotte de Turckheim dała mu także gwiazdę pierwszego wcielenia, na poły autobiograficznej komedii Mój ojciec, moja matka, moi bracia i siostry… .

Przejście w tło (lata 2000)

Lata 2000 będą jednak oznaczać przejście do mniej eksponowanych projektów. W 2001 roku zaskoczyła ją rola w islandzkiej komedii romantycznej 101 Reykjavík , pierwszym filmie fabularnym Baltasara Kormákura .

W Hiszpanii kontynuuje trasę koncertową z Agustínem Díazem Yanesem - Sans Nouvelles de Dieu (2003) i Sólo quiero caminar (2008), Carlosem Saurą - The Seventh Day (2005), Vicente Aranda - Tirant le Blanc (2005) - a nawet znajduje Antonio Banderas jako reżyser Letniego deszczu . We Francji, jeśli pominiemy czarną komedię Leur morale ... et la ours , w której zagra razem z André Dussollierem , zadowoli się drugoplanowymi rolami w komediach Charlotte de Turckheim - Les Aristos (2006) i Gosh ! (2012) - lub w 48 heures par jour , autorstwa Catherine Castel , z Aure Atiką i Antoine de Caunes w rolach głównych.

W 2004 roku grał naprzeciwko Gilbert Melki w hiszpańskiej produkcji Piégés (Incautos) przez Miguel Bardem  (ES) .

Telewizja (2010s)

W 2010 roku pojawiła się tylko w czterech filmach, w tym w komedii Josephine zaokrąglonej przez Marilou Berry , córkę Josiane Balasko . Jest także matką, którą gra we francuskiej telewizji od 2010 roku w odnoszącym sukcesy serialu TF1 Clem , w której tytułową rolę, 16-letniej nastolatki zachodzącej w ciążę, gra Lucie Lucas .

W maj 2013zostaje jurorem programu Un air de Star na M6 .

W 2014 roku powróciła na mały hiszpański ekran z serialem Sin identidad  (es) . Gra tam byłą prostytutkę alkoholika, której opieka nad dzieckiem została odebrana przez Franco. Ta rola przyniosła jej nominację do „  premios actores y actrices  ”. Fikcja jest nagradzana na Festiwalu Twórczości Telewizyjnej Luchon . Pozostaje na razie nieopublikowany we Francji.

We Francji pojawia się również w innych programach telewizyjnych, takich jak odcinek serialu detektywistycznego Capitaine Marleau , w 2016 roku, pod dyrekcją Josée Dayan , lub w filmie sądowym La Loi de Gloria w 2017 roku. pojawia się także w chóralnym miniserialu Les Beaux Mecs .

W czerwiec 2018, ogłasza swoje odejście z Clem po 8 sezonach. Deklaruje, że nie zdecydowała się na opuszczenie serialu.

Wróciła do gościnnej roli w serialu detektywistycznym France 2 Cain , a następnie nakręciła hiszpański miniserial Diaz de Navidad dla Netflix . Fabuła podąża ścieżką czterech sióstr, a pozostałe role zagrają Verónica Forqué i Elena Anaya .

Piosenka

Równolegle z filmem, teatrem i telewizją rozwijała karierę jako piosenkarka, wydając pięć płyt w Hiszpanii. W 1979 roku weszła do hiszpańskiej selekcji na Konkurs Piosenki Eurowizji z piosenką Bang-Bang-Bang , ale przegrała z Betty Missiego.

W 2004 roku wydała płytę, na której wykonała standardy bossa nova o nazwie Putcheros do Brasil i przez trzy lata koncertowała na arenie międzynarodowej. W 2007 roku wydała album Olala, na którym między innymi wykonała cover piosenki Roberta Nyela i Gaby Verlor Le P'tit bal perdue , po czym przez dwa lata koncertowała.

Powiedziała także słowo mówione w opowieści muzycznej Pierre et le Loup przez Sergiusza Prokofiewa , w Cité des Congres w Nantes .

Filmografia

Kino

lata 70. lata 80 1990 2000s Lata 2010 Lata 2020
  • 2020  : La Lista de los deseos autorstwa Álvaro Díaza Lorenzo  : Carmen

Telewizja

Teatr

Dyskografia

  • Putcheros do Brasil , RCA, 2005 i 2006. Victoria Abril interpretuje tam standardy bossa novy .
  • Ola! , RCA, 2007. Na swoim drugim albumie Victoria Abril łączy cztery wielkie rodziny flamenco z Andaluzji i Estremadury: Los Moraos (Cadiz), Los Habichuelas (Granada), Los Parrilla (Jerez), Los Porrinas (Badajoz). Wykonuje tam klasykę pieśni francuskiej oraz piosenkę w języku hiszpańskim na rzecz eutanazji .

Nagrody

Zobowiązania

Victoria Abril wspiera akcję stowarzyszenia Domy Dziecka w Afryce (OA).

7 kwietnia 2009, wraz z Chantal Akerman , Christophe Honoré , Jean-Pierre Limosin , Zina Modiano , Gaël Morel , Catherine Deneuve , Louis Garrel , Yann Gonzalez , Clotilde podpisała list otwarty do obywateli w celu przeciwstawienia się prawu stworzenia i Internetu . Hesme , Chiara Mastroianni , Agathe Berman i Paulo Branco .

Uwagi i referencje

  1. „  Sin Identidad: między fikcją a rzeczywistością  ” , na http://lamonteeiberique.com/
  2. „  Les premios actores y actrices  ” , na http://lamonteeiberique.com/
  3. "  Hiszpańska beletrystyka na festiwalu Luchon  " , na http://lamonteeiberique.com/
  4. Emilie Geffray, „  Clem: Victoria Abril ogłasza swoje odejście z serii TF1  ” , na Lefigaro.fr , TVMag ,26 czerwca 2018(dostęp 6 lipca 2020 r . ) .
  5. Isabelle Dhombres, „  Victoria Abril w Kainie: „To moja pierwsza rola od czasu Clema  ”, Télé Star ,15 marca 2019 r.( przeczytaj online , skonsultowano 6 lipca 2020 r. ).
  6. (es) „  Relación de premiados del año 2004  ” , w sprawie Ministerstwa Kultury ,2004(dostęp 18 stycznia 2015 ) [PDF] .
  7. (es) "  'Las niñas' y 'Antidisturbios', main ganadoras de los Premios Feroz 2021  " , na El País ,3 marca 2021(dostęp 18 marca 2021 )
  8. Strona stowarzyszenia.
  9. „  List otwarty do widzów obywatelskich: Artyści protestują przeciwko prawu twórczości i Internetu, które uważają za czysto represyjne, i wzywają do zmiany mentalności.  " Na www.ecrans.fr (obejrzano 1 st maja 2010 )

Zobacz również

Linki zewnętrzne