Marie mauron

Marie Mauron , urodzona jako Marie-Antoinette Roumanille the5 kwietnia 1896w Saint-Rémy-de-Provence , w Bouches-du-Rhône i zmarł dnia31 października 1986 w tym samym mieście, w swoim Mas d'Angirany , jest francuską pisarką i poetką. W latach 1919–1949 była żoną Charlesa Maurona , tłumacza współczesnych autorów angielskich i krytyka literackiego .

Biografia

Marie Mauron urodziła się w chłopskiej rodzinie, której przodkowie, od czasu istnienia rejestrów, urodzili się i mieszkali w Saint-Rémy-de-Provence. Nauczyciel po studiach w górnej szkoły podstawowej z Marsylii następnie w normalnej szkole Nauczycieli Aix-en-Provence od 1913 do 1916 roku , uczy się w Baux-de-Provence i Saint-Remy, przed rezygnacją Edukacji Narodowej w 1941 roku .

W Mas-Blanc-des-Alpilles pełni również funkcję sekretarza Urzędu Miejskiego. W związku z tym jest odpowiedzialna za napisanie Journal du Cheval, który wysyła do swoich przyjaciół, w tym Virginii Woolf i Edwarda Morgana Forstera . Z tego okresu ( 1934 ) pochodzi jego pierwsza książka, Mount Peacock , wydana w języku angielskim przez University of Cambridge , a następnie przetłumaczona i opublikowana przez Editions Denoël pod tytułem Mont Paon w 1937 roku . Będzie to zatem początek wielkiej kariery pisarskiej zarówno w języku francuskim, jak i prowansalskim (wszystkie swoje książki opublikowała w tych dwóch językach), w ramach której opublikuje wiele powieści, opowieści, legend, wspomnień, biografii i monografii.

Marie Mauron, nazywana „Colette Provençale” (por. Tylna okładka jej wydań opublikowanych przez Roberta Laffonta), również wie, jak wziąć udział w strasznych bitwach, aby bronić swojej Prowansji przed potęgą pieniądza, w tym państwem, przemysłem i deweloperami. Spadkobierczyni wielkich poetów prowansalskich, od lat śpiewa swoją ziemię, swoje legendy, swoje tradycje. Ale z biegiem lat jego ostatnie książki stają się coraz bardziej okrzykami buntu przeciwko wszystkim niszczycielskim atakom, jakich doświadcza Prowansja. Marie Mauron została wybrana na majora Félibrige w 1969 roku (Cigalo d'Irlando) . Przedszkole w Saint-Rémy-de-Provence nosi jego imię, podobnie jak wiele innych szkół. Tablica jest umieszczona na jego miejscu urodzenia, alei Durand-Maillane, w Saint-Rémy-de-Provence.

Pracuje

• Mount Peacock , trad. FL Lucas, University of Cambridge, 1934.
• Mont Paon 1937, Denoë, trzcina. 1979, Marcel Jullian.
• Le Quartier Mortisson , 1941, wyd. Plon, trzcina. 1967.
• Le Sel des Pierres, 1942 , Robert Laffont, trzcina. 1996.
• Koza, ten żywy kaprys 1947, Albin Michel.
• Byk, ten walczący bóg, 1949 , Albin Michel.
• La Maison des Passants , 1949, wyd. Plon.
• Charloun Rieu , 1949, Balancier.
• La Transhumance , 1951, Amiot Dumont, trzcina. 1959.
• The Wandering Kingdom , 1953, wyd. Plon.
  • Wydanie niemieckie: Aqué Menoun! , przekład: Rolf Römer, 1953, Speer-Verlag Zürich.
• A l'Ombre soleilleuse (Contes de Provence), 1954, Amiot Dumont.
• „Podróż przez Prowansję”, ilustracje: Mathurin Méheut, SAM Les Beaux Livres Éditions „Les Flots Bleus, Monte-Carlo, 1954
• Le Solitaire Enchanté (Charloun Rieu du Paradou, poeta) , 1954, Mercure de France.
• Królowa tragedii (Jeanne I re de Naples et de Provence) , 1955, Amiot - Dumont.
• Le Beau voyage au Pays d'Arles , 1956, wyd. Granier.
• La Ségurane aux retour enchantés , 1956, Bourrelier.
• Frigolet, coeur de notre Palestine , 1956, Imprimerie Mistral de Cavaillon, przedruk. 1965, Imprimerie Monegasque.
• La Cloche aux étoiles Pablo Casalsa (rysunki Louisa Jou) , 1956, At the Palais du Roure - L'Isle Sonante.
• W stronę Saint Jacques de Compostelle, 1957, Amiot - Dumont, trzcina. 1974.
• The Healing Sea , 1957, Seuil.
• Ta gwiaździsta droga , 1957, Le Livre Contemporain.
• Wzdłuż Rodanu, od lodowców do morza , 1957, Horizons de France, kolekcja „Faces of the World”.
• Droga gdzie indziej, 1958, The Contemporary Book.
• Berbiguier de Carpentras ofiara krasnoludków , 1959, Le Livre Contemporain.
• L'Ex-Voto de Noël , 1961, wznowione. 1999.
• Prowansja przy kominku , 1962, Académie Perrin.
• Moje wspaniałe godziny Prowansji, 1962, Académie Perrin, trzcina. 1974.
• Wieczna magia , 1964, Académie Perrin.
• Les Cat-Fert , złożony z dwóch książek ( Wieczór kończy się dobrze upadkiem i Lisa de Roquemale ), 1964, wyd. Robert Laffont.
• Men and Cities of Provence , 1965, wyd. z południa.
• Prowansja, kraina bogów , 19 oryginalnych litografii przez Claude Schurr , Art Edition H. Piazza, 1965.
• Bull, wiersze , oryginalne litografie André Jordana , w André Jordan, Oppède, 1965.
• Godzina słońca. Dictons d'Oc i Proverbs de Provence, 1965, redaktor Robert Morel.
• Przypadki sumienia nauczyciela, 1966, Académie Perrin.
• Les Rocassiers, 1966, redaktor Robert Morel.
• Féerie des Bois - Suite sylvestre (zdjęcia Roberta Magnana), 1966, wyd. Mont-Blanc.
• House of Cards, 1966, Seghers.
• Ce temps qui passe, voir le temps passe , 1967, Sodi (Bruksela).
• Świąteczne lampiony, 1967, Académie Perrin.
• Marsylianka , 1968, Académie Perrin.
• Pij słońce , 1968, Belperroud.
• Suite Provençale , 1969, wyd. Plon.
• Marchés de Provence (ilustracje: Christian de Gastyne), 1970, wyd. Baconnier.
• Kiedy opowiadają nam o Prowansji jej najwięksi poeci i kronikarze , 1976, wyd. Perrin.
• Kiedy życie było życiem , Quouro la vido èro la vido (wydanie dwujęzyczne) 1971, Pierre Rollet, wyd. Ramoun Berenguié.
• Znaki kamienia , zdjęcia: Zoé Binswanger, 1972, Horizons de France.
• La Provence, którą zabija się , 1972, Julliard.
• Les Arsacs , 1972, wyd. Plon.
• Diabolical Aragne , 1972.
• Winsberg - Twenty Years of Painting , napisany wspólnie z Jeanem Goldmanem, Jeanem Lavaudem i Jacques'em Winsbergiem, Besse éditeur, Paryż, 1973.
• Shadow and Light on Provence, 1974, wyd. Plon.
• Codziennie imprezował , 1974, Rouge et Or.
• Pada, jest słonecznie, Diabeł bije swoją żonę , 1975, wyd. Plon.
• Kiedy powiedziano nam o Prowansji , 1975, Académie Perrin.
• To, co nazywam życiem , 1976, Académie Perrin.
• Le Monde des Santons , 1976, Académie Perrin.
• The Old Man of the Mountain 1977, wyd. Plon.
• Luneta L'Ombre , 1977, presses de Marabout - Belgia.
• A Solitary and Populated Christmas , 1978, wyd. Plon.
• Cykady mojego dzieciństwa (wspomnienia) , 1978, oprac. Belfond.
• Le Printemps de la Saint-Martin , 1979, Atelier Marcel Jullian.
• Camargue i jego dzicy bogowie , oryginalne litografie André Jordana, Éditions du Groupement culturel de Vallis Clausa, Fontaine-de-Vaucluse, 1978.
• Ten Camargue, który kochamy , 1980, wyd. Pierre Belfond.
• Te tak daleko obecne , 1980, wyd. Plon.
• Legendy Świętego Trójkąta , 1980, Ouest France.
• A la glori de l'oli (in the glory of oil) , teksty Marie Mauron, ilustracje Jean Arène, pod red. Autorów, 1980.
• Les Caprices du Destin , 1981, wyd. Plon.
• Jean-Henri Fabre (spotkanie człowieka i poety w twórczości uczonego) , 1981, Alain Barthélemy.
• Lou Rusticage au fiéu di jour (praca na polach w ciągu dni) , teksty Marie Mauron, ilustracje Jean Arène , pod red. Autorów, 1981.
• La festo en païs d'Arles (festiwal w kraju Arles ), teksty Marie Mauron, ilustracje Jean Arène , pod red. Autorów, 1982
• Toi, notre Arbre (Tu noste aubre), t extes autorstwa Marie Mauron, ilustracje: Jean Arène , pod redakcją autorów, 1983
• W karawanie i pieszo (w Haute Provence przez górę Lure) , 1984, wyd. Plon.
• Rivages, t extes by Marie Mauron, ilustracje: Jean Arène , pod redakcją autorów, 1986
• La Pierre et l'Homme , praca pośmiertna, 1988, wyd. Mas d'Angirany.
  • Arène retrospective - Texts by Evelyne Duret, Jean Giono , Marie Mauron, Henri Bosco , Pierre Magnan , Henri Feyt, Alain Billy - Edited for the Arène retrospective of the Centre d'Art Sébastien, Saint-Cyr-sur-Mer - Imprimerie Lacroix, Saint-Rémy-de-Provence, 2002

Wiele książek zostało wznowionych.

Nagrody i wyróżnienia

• 1950: Nagroda Frédérica Mistrala dla Charlouna Rieu
• 1952: Nagroda Sully-Oliviera de Serres dla La Transhumance
• 1953: Nagroda Charlesa Veillona dla Wędrującego Królestwa
• 1954: Wielka Nagroda Rodanu w dziedzinie literatury za En traversant la Provence
• 1962: Gustave Le Métais-Larivière nagroda z Akademii Francuskiej , na Mes grandes heures de Provence
• 1970: Nagroda Dumasa-Milliera przyznana przez Académie française za Suite Provençale
• 1971: Grand prix littéraire de Provence, za Gdy życie było życiem
• 1977: Prix de l'Alpe dla The Old Man of the Mountain
• Kawaler Legii Honorowej, Kawaler Palmy Akademickiej oraz Oficer Sztuki i Literatury

Uwagi i odniesienia

1. „  Marie MAURON  ” , w Académie française (dostęp 28 sierpnia 2018 ) .
2. Remi Venture, Marie Mauron , Szkic biograficzny, La Culturothèque, styczeń 2010

Zobacz też

Bibliografia

• Artykuły prasowe z lat 1972-1988.
• 33 obr./min Winyl "Marie Mauron au coin du feu", wiersze i teksty czytane z akompaniamentem muzycznym przez Clemencic Consort - Harmonia Mundi, 1976 (ref: HM390).
• „Une de Provence: Marie Mauron” (biografia), Jeanne Faure-Cousin, 1978, wyd. Denoël / Gonthier.
• „Marie Mauron: jego życie, jego praca” (biografia, świadectwo), Michèle Rouchi, 1987, wyd. Barré i Dayez.

Audiowizualny

• Wideo: Marie Mauron w 1968 roku opowiada nam o swojej Prowansji, dwóch archiwach francuskojęzycznej telewizji szwajcarskiej

Linki zewnętrzne

• Dokumentacja urzędowa  :
  • Plik wirtualnego organu międzynarodowego
  • Międzynarodowy identyfikator nazwy normy
  • Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
  • System dokumentacji uczelni
  • Biblioteka Kongresu
  • Gemeinsame Normdatei
  • Biblioteka Narodowa Hiszpanii
  • Królewska Biblioteka Holenderska
  • Biblioteka Uniwersytecka w Polsce
  • Czeska Biblioteka Narodowa
  • WorldCat Id
  • WorldCat