Marcel Jacno

Słynny pakiet Gauloises w 1960 roku, podpisał Jacno .

Narodziny	6 sierpnia 1904
Śmierć	23 lutego 1989 (w wieku 84 lat)
Narodowość	Francuski
Zajęcia	Projektant , grafik

Marcel Jacno (6 sierpnia 1904-23 lutego 1989), mówi Jacno , jest francuskim grafikiem , znanym w szczególności z zaprojektowania paczki papierosów Gauloises , a także logo TNP (1951).

Jest także autorem typografii dla gazety France-Soir .

Biografia

Marcel Jacno jest samoukiem sztuk graficznych.

Karierę rozpoczął pod koniec lat 20. od rysowania plakatów filmowych. Jego pierwsze prace, w 1929 roku, były plakatami dla Gaumont i Paramount

W tym samym czasie doskonalił swoją praktykę projektowania postaci, a wielka francuska odlewnia Deberny et Peignot opublikowała kilka jego dzieł, w tym „Film” (1934) i „Skryba” (1936), które odniosły duży sukces. W 1936 roku zaprojektował słynny pakiet Gauloises dla Seity , ponownie odwiedzając skrzydlaty hełm wynaleziony przez Maurice'a Giot'a w 1929 roku.

Pod koniec lat trzydziestych Jacno wyjechał do Stanów Zjednoczonych, pracował tam dla kilku agencji i został nauczycielem w New York School of Fine and Applied Arts.

Po powrocie do Francji został zmobilizowany i walczył podczas niemieckiej ofensywy w 1940 r. Wzięty do niewoli uciekł, po czym wstąpił do ruchu oporu. Aresztowany przez gestapo, był torturowany i deportowany do obozu w Buchenwaldzie. Od tych tragicznych lat zachowa głębokie poczucie zaangażowania i wartości republikańskie w sercu. Od 1945 r. Przyczynił się do reorganizacji form administracyjnych państwa. W 1946 roku przeprojektował paczkę papierosów Gauloises, która miała roczny światowy obieg około dwóch miliardów egzemplarzy, z których każda, co jest faktem bezprecedensowym, opatrzono jego podpisem. (W latach 70. piosenkarz Jacno, którego prawdziwe nazwisko brzmi Denis Quillard, nałogowy palacz, otrzyma ten pseudonim od swoich towarzyszy).

Podpisał drugą wersję pakietu Gauloises w 1947 roku, który miał być jednym z najpopularniejszych logo Francuzów i był swego rodzaju rekordem świata w dystrybucji sygnowanej kreacji.

Marcel Jacno dostarcza zrównoważone opakowania dla produktów SEITA, a także reklamy, opakowania, pudełka lub butelki dla Révillon, Guerlain, Chanel, Bourgeois lub producentów alkoholi Cinzano i Courvoiser. Odnawia tożsamość i linie graficzne wydań René Julliard i Denoël. Odpowiada za układy dla Latin Edition Union i Club bibliophile de France. Wymyślił formułę L'Observateur (1950) - w latach sześćdziesiątych była to formuła France Soir. Pracując dla wydawnictw, prasy, teatru, mody, przemysłu, projektując plakaty, linie książek, formuły prasowe, logo, tożsamości, opakowania itp., Przez większość czasu jest jednym z najbardziej poszukiwanych francuskich grafików. skupiając się na rysowaniu znaków typograficznych, aby wyróżnić i wzbogacić swoje interwencje.

Jacno spotkał Jean Vilar do stworzenia plakatu rodzajową dla T heâtre N arodowy P opulaire (TNP), a następnie w 1951 roku zaprojektował całą identyfikację wizualną TNP, z linii plakatów do gromadzenia repertuaru, przechodząc poprzez znakowanie pojazdów, banerów itp., będąc jednym z pierwszych globalnych systemów identyfikacji wyprodukowanych we Francji. Rysuje logo, które przedstawia pieczęć podobną do tych, które są umieszczane na pudełkach objazdowych zespołów teatralnych.

I decyduje się stworzyć krój pisma inspirowany literami szablonowymi. Odlewnia Deberny Peignot i publikuje w 1953 roku pod nazwą „Chaillot” to znak, który pozostaje jednym z najbardziej pożądanych w tym rejestrze. Jacno systematycznie kojarzy „Chaillot” i Didot Bottin we wszystkich kompozycjach dla TNP. W ten sposób przywraca Didotowi szczególny wigor, mało używany od lat 1920: epos rewolucyjny i republika początków.

Sukces NPT sprawił, że Jacno dużo pracował dla teatru i sztuk widowiskowych. Od lat 50. do 80. wyłonił się jako główny grafik w tej dziedzinie. Jego plakaty obejmują większość lirycznej i teatralnej działalności Paryża, obrazują wysiłki na rzecz bardziej otwartego i popularnego teatru, którego ucieleśnieniem jest NPT. W tym czasie pokazy, które trzeba zobaczyć, odbywały się w TNP lub Odeonie, w Théâtre des Nations lub w Operze. Zaprojektował linie graficzne, plakaty, programy, zbiory repertuaru dla Théâtre des Nations (od 1959), Opéra i Opéra comique (1960). W 1970 roku Comédie Française powierzyła mu swoje plakaty, swoje programy, a także projekt graficzny i układ zbioru repertuarowego. W tym celu rysuje alfabet „Molière”. Od 1973 r. Jego interwencja w Théâtre de l'Est Parisien została wsparta stworzeniem nowej postaci, „Ménilmontant”. W 1974 roku pracował dla Théâtre des Bouffes du Nord, tworząc dla każdego pokazu plakat i broszurę wydaną przez Międzynarodowe Centrum Twórczości Teatralnej.

Marcel Jacno sformułował kilka wciąż interesujących tez na temat typografii i grafiki. Jego definicja praktyki i badań pozostaje więc bardzo aktualna: „Kiedy artysta poddaje się sztuce stosowanej, komercyjnym warunkom, nie jest zobowiązany do naśladowania, do porzucenia innowacji. potrafi pracować w nowoczesnym duchu, uczestniczyć w kształtowaniu współczesnego gustu. To może być żywa sztuka. "

Marcel Jacno był członkiem International Graphic Alliance (AGI) oraz International Typographical Association (ATypI).

Cytaty z Marcela Jacno

„Tak więc mój podpis został powielony w wielu egzemplarzach, odkąd pojawił się na najbardziej rozpowszechnionym opakowaniu w naszym kraju. […] Byłem rekordzistą pod względem wielokrotności, biorąc pod uwagę, że ta banalna paczka została wydrukowana w liczbie egzemplarzy, która bije wszystkie rekordy podpisów: półtora miliarda egzemplarzy miesięcznie. "

Marcel Jacno, cyt. Grafika i kreacje, lata 30., 40., 50

„Z tym nieoczekiwanie ukształtowanym alfabetem chciałem, aby nagłówki zajmowały centralne miejsce i tworzyły obrazy na wydrukach. "

Marcel Jacno, Typografia i teatr, 1977

„To jeszcze przed wojną zaprojektowałem postać„ Scribe ”. Wtedy we Francji liczyło się dwóch założycieli: najważniejszym, a zarazem najodważniejszym był Charles Peignot. To on skłonił publiczność do zainteresowania się sztuką typograficzną. Wprowadził na rynek typografię, tak jakby to był haute couture. W tamtym czasie, czując brak kroju pisarskiego do komponowania tekstów pisanych stylem „mówionym”, poprosił mnie o narysowanie. W rzeczywistości, aby wpisać ten „mówiony” styl we Francji, we Francji były dostępne tylko znaki typu angielskiego, które są używane do drukowania zaproszeń ślubnych. Ale gdybyśmy chcieli ułożyć zdanie mówiące bardzo znajomo: „pogrzebać cię, skorzystaj z naszych wiosennych cen”, o czym mogliśmy wówczas przeczytać w zapowiedziach amerykańskich pogrzebów, to kaligraficzny charakter nie byłby odpowiedni. Wyglądał na zbyt wystrojonego. W tamtym czasie za granicą było kilka postaci, które spełniały te warunki, głównie niemiecki „sygnał”. Ale to mało odpowiadało gustowi francuskiego czytelnika ze względu na swoje kanciaste, agresywne formy, przyłożyłem się do narysowania pisma w specyficznie łacińskiej formie. Mój program polegał na uzyskaniu charakteru typograficznego z zachowaniem całej spontaniczności konspektu dotychczasowego pisania. Aby upewnić się, że mam rację, użyłem własnego pisma. Napisałem setki zdań. Spośród wszystkich słów zapisanych prądem pióra zanotowałem dla każdej z liter alfabetu formy, które znajdowały się najczęściej. Zrobiłem kilka powiększeń, kiedy znalazłem się przed 26 małymi literami, wszystkimi 26 dużymi literami, wszystkimi cyframi i wszystkimi znakami interpunkcyjnymi, wciąż brakowało czegoś, co mogłoby stworzyć alfabet typograficzny. Musiałem te elementy ujednolicić, dodać do nich pewne punkty wspólne: jednolitość nachylenia. I to uważając, aby nie zniknęły wszelkie nieregularności ręcznego kreślenia, by zachować spontaniczność form. Pozostał jeszcze jeden punkt końcowy: w zwykłej typografii znaki są od siebie oddzielone; w codziennym piśmie, które twierdzi, że jest do niego podobne, litery są ze sobą powiązane. Konieczne było zatem, aby na przykład „a” mogło być bezpośrednio powiązane z dowolną z pozostałych 25 liter alfabetu, to znaczy, że konieczne było zapewnienie 26 razy , 26 możliwości kontaktu między literami. litery; wszystko to dotyczy lewej strony każdej litery, jak również jej prawej strony. Rezultatem był wydrukowany tekst, który wydawał się być napisany ręcznie w jednym tekście, coś w rodzaju migawki współczesnego pisma. "

Marcel Jacno, przegląd natychmiastowy, nr 6, zima 1975-1976

„Najpierw rozważmy równoległy i prostszy pomysł: oczy czytelników od dwóch stuleci są przyzwyczajone do postaci o silnym kontraście (najbardziej typowe to Didot i Bodoni). Dopuśćmy do skrajności ideę, że oko widzi tylko te pełne, a te cienkie usuńmy. Otrzymujemy (…) postać, powiedzmy, ekstremistę pierwszego stopnia. Jednak ekstremista z Bifur jest bardziej subtelny i bardziej zaawansowany. Zachowane elementy to nie tylko główne elementy pisma, ale także nieredukowalne części samych znaków. Podwójnie pouczające doświadczenie: popycha modernistyczną rozbiórkę do granic możliwości. "

Marcel Jacno w AM Cassandre, architektura, sztuka, którą wolę od wszystkich innych

Cytaty o Marcelu Jacnie

„Tytuł pracy pod nazwiskiem autora, zapisany na czerwono na białej okładce, wykorzystuje znaki Didota użyte przez Marcela Jacno w akronimie TNP i jego plakatach. Jednorodność form, czystość linii wpisują się w ukochaną Jacno zasadę, zgodnie z którą „litera, żeby lepiej mówić, musi oddychać”. Trzeźwość programu sprzyja czytelności. Jego prostota eliminuje efekt podatkowy. Całość tekstu sprzyja szacunku, zarówno autorowi, jak i publiczności, dwóm filarom teatru Vilara. "

Roberta Shapiro, Kwestia krytyki

„Marcel Jacno zaprojektował go (Chaillot) specjalnie dla National Popular Theatre: postać Chaillot nosi nazwę paryskiego pałacu, w którym mieściła się instytucja od 1937 roku. W trakcie współpracy z Jeanem Vilarem, założycielem Festival d'Avignon i dyrektorem TNP od 1951 do 1972 roku Jacno naznaczył z brutalną prostotą tożsamość tych dwóch instytucji kultury popularnej. Zainspirowani inskrypcjami z szablonami na pudełkach materiałów, na pamiątkę wędrownego teatru, Chaillot zabrali imprezę, aby przedstawić kulturę, zdecentralizowaną, uwolnioną spod kurateli mieszczańskiej klasy i opierając się na koncepcji drogiej Jacno: L ' Jednorodność kształtów jest dużo ważniejsza niż czystość obrysu liter.

Jak w każdej efektownej grafice, przekonywał, w plakatach przedsięwzięcia teatralnego są dwa elementy, które, powtarzane przy każdej okazji, muszą być łatwo dostrzegalne dla oczu i uchwycone przez inteligencję. Najpierw kolor, potem typografia głównych tytułów, które, choć muszą być bardzo czytelne, muszą być brutalnie charakterystyczne. W kolorze niebieskim, białym, czerwonym plakaty TNP i Festival d'Avignon niosły wraz z tą pochodnią znak firmowy. kultury należącej do ludu, w „stylu rewolucji francuskiej”. Didot, który nadał Chaillotowi swoje formy i towarzyszył mu w przekazie NPT jako postać tekstowa, stał się emblematem plakatów z 1789 roku. Trzeci czynnik, który pozwala wyjaśnić pracę grafika - typograf tkwi w wartości informacyjnej, którą przypisywał misji plakatu teatralnego, w przeciwieństwie do plakatu reklamowego. Ta rola broniła prymatu tekstu w medium oraz wagi wyboru i wyjątkowości bohaterów. »Caroline Bouige,« Rewolucje charakteru »w Étapes n ° 60

„W 1934 roku Charles Peignot opublikował film Marcela Jacno, który opowiada na ten temat w niewielkiej książce wspomnień:„… W holu nowego Bœuf (kabaret „Le Bœuf sur le toit”, rue de Penthièvre), j. przeloty wiszące na ścianie, nowoczesny alfabet wydrukowany na metalu, ładnie oprawiony. Była to postać Bifur zaprojektowana przez artystę plakatu Cassandre. Urzekła mnie nowoczesność tej grafiki. I zainspirowała mnie chęć narysowania sobie drukowanej czcionki… alfabetu z modernistycznymi formami, zgodnie z ówczesnym smakiem… Kiedy skończyłem sześć tuzinów rysunków pierwszego typu, udałem, że zaproponowałem go wydawcy Bifur … Charles Peignot zaakceptował rysunki. ›Marcel Jacno zrobił to ponownie z Scribe'em w 1936 r. I Jacno w 1950 r., A także z Chaillotem, w tym samym roku, z systemem„ typofanowym ”, prekursorem listów transferowych. "

Charles Peignot, cyt. Peignots: Georges, Charles

„Postać filmowa przedstawiona w tej broszurze przez Deberny and Peignot Foundries na rok 1934 jest nowością typograficzną. Ma właściwość harmonizowania z klasyczną serią, do której może służyć jako inicjały, tak jak w przypadku serii nowoczesnej, a zwłaszcza w Europie . Jest łatwy w użyciu, różne elementy pozwalające na wyrównywanie linii z kropkowanym tłem obejmują w każdym treści ems i fragmenty 1, 2, 3 lub 6 pionowych linii kropek. Film jest wyceniony na 5 th kategorii znaków fantasy. "

Prezentacja w numerze 18 czasopisma Arts et Métiers Graphique ,Listopad 1933

Filmy

Jacno, zaprojektowany w 1948 roku przez Marcela Jacno

Bibliografia

Książka Jacno

Anatomia listu , zbiór znaków, Estienne School, 1978.
A. Benchetrif, Jacno at the Poster and Advertising Museum , Henri Veyrier / Ed. UCAD / Poster and Advertising Museum, 1981 - ( ISBN 2901422209 )
Marcel Jacno, Un Bel Avenir , wydania Maurice'a Nadeau, kolekcja Papyrus , 1981.

Książka o Jacno

„Dziesięć miliardów podpisów. Marcel Jacno ”, Character, pierwszy rok, nr 2,Lipiec 1949.
„Marcel Jacno”, Christmas Character, 1951.
„Francuskie plakaty teatralne Marcela Jacno”, Gebrausgraphik, nr 1, 1955.
„Jacno. Listy i obrazy ”Roberta Ranc, Cahiers d'Estienne, nr 28, 1962.
„Plik Jacno”, Techniki graficzne, nr 44, lipiec-Sierpień 1962.
Kto jest kim w grafice, tom 1 (1962) i 2.

Artykuły

„Powrót z USA. Marcel Jacno's comments ”, Sell,Sierpień 1939.
„Od proklamacji Roku III do plakatów NPT”, Brief, „miesięcznik” NPT, nr 16, Maj 1958.
„Domaine du spectacle”, Graphic techniki, nr 4, lipiec-Sierpień 1962.
„Funkcje listu w sztukach użytkowych”, Industrial Esthetics, nr 72-73, 2. kwartał 1965
`` Postęp artysty od projektowania typograficznego do malarstwa '', Idea, Marzec 1972.
„Typo-graphies” L'Immédiate, nr 6, 1976.
„Typografia i teatr, doświadczenie”, L'Espace et la Lettre, Cahiers Jussieu 3, Université Paris VII, Coll 10/18, 1977.
„Figures”, L'Immédiate nr 20, 1979.
„Typographies” Marcela Jacno, Rencontres internationales de Lure, Lettres capitales, Rémy Magermans, 1982 (str. 126–131).

Uwagi i odniesienia

Jacno, „słynny nieznany”, zaprasza się do Centre d'Arts , Le Républicain lorrain , 15 sierpnia 2020 r.
Maurice Giot , w Internecie.
„François-Xavier i jego żona Claude Lalanne wskazali mi, że jestem rekordzistą wielokrotności, biorąc pod uwagę, że ten banalny pakiet został wydrukowany w wielu egzemplarzach, które biją wszystkie rekordy podpisów: półtora miliarda egzemplarzy każdego miesiąca. Żadne podpisane dzieło, nawet niezliczone wydania tekstów Lenina, nie zbliżają się do tej liczby, nawet zdecydowanie. Ta płyta jest tym bardziej ciekawa, że jest dziełem autora, którego rozgłos ogranicza się do kilku niewielkich kręgów zawodowych. „Marcel Jacno, Piękna przyszłość , wydania Maurice'a Nadeau, zb. Papirus, 1981.

Linki zewnętrzne

Dokumentacja urzędowa :