Znany jako | Mala lub Malka |
---|---|
Narodziny |
26 stycznia 1918 Brzesko , Polska |
Śmierć |
15 września 1944 r Oświęcim , Polska |
Narodowość |
polski belgijski |
Kraj zamieszkania | Belgia |
Zawód | Krawcowa |
Inne zajęcia | Odporny |
Ascendenty |
Pinkhas Zimetbaum Chaia Schmelzer |
Małżonka | Edward Galiński |
Mala Zimetbaum lub Malka , urodzona w Brzesku w Polsce dnia26 stycznia 1918i stracony przez Niemców w Auschwitz w dniu15 września 1944 r, jest polskim żydowskim bojownikiem ruchu oporu mieszkającym w Belgii, któremu deportowanemu do Auschwitz udało się uciec. Po wznowieniu zostanie stracona nie bez nakłaniania kolegów z klasy do buntu.
„ Była zwykłą osobą. Jego styl życia, sposób przechodzenia przez życie i ostatecznie śmierć odpowiadają temu, czego doświadczyły miliony europejskich Żydów podczas Holokaustu. Ale co więcej, była niezwykłą indywidualnością. Jej odwaga, jej godność, jej duma, jej wyjątkowy sposób na zachowanie swoich ludzkich cech w obliczu terroru panującego za murami Auschwitz, wyróżniają ją spośród milionów jej współczesnych . "
Jego postać weszła do legendy, dzięki czemu współistnieje kilka relacji dotyczących jego odwagi. Jego ucieczka jest jednak dobrze udokumentowana przez licznych świadków, co ułatwia odróżnienie niezmiennej bazy potwierdzonych elementów od wariacji związanych z naciskiem i chęcią uszczegółowienia.
Mala Zimetbaum urodziła się w Brzesku w południowej Polsce ,26 stycznia 1918. Jest najmłodszą z pięcioosobowej rodziny. Jej rodzicami są Pinkhas Zimetbaum-Hartman, który był handlarzem i Chaïa Schmelzer, który był robotnikiem .
Po kilku przejściach między Polską a Niemcami rodzina wyemigrowała, w Marzec 1928, w Belgii i osiadł w Antwerpii, a dwa lata później w Borgerhout . Mala okazuje się genialną uczennicą, zwłaszcza w językach i matematyce. Władała biegle językiem niemieckim , rosyjskim , angielskim , polskim , francuskim , jidysz i flamandzkim . W 1933 roku jako nastolatka wstąpiła do ugrupowania syjonistycznego Hanoar Hatzioni . W tym czasie wolała nazywać siebie Mala niż Malką . Ojciec, który stracił wzrok, postanawia zakończyć studia, aby utrzymać rodzinę. W 1939 roku pracowała jako szwaczka w domu Lilian, który prowadził ważny butik mody w Antwerpii . W wieku 22 lat zaręczyła się z Karelem Sand, Charlotie .
5 grudnia 1940, Mala jest wpisana do „Rejestru Żydów” w Borgerhout . Zaprzecza: „Myślisz, że Niemcy nic nam nie zrobią, że chleba i pracy dadzą; ale nadejdzie dzień, kiedy nagle wyrzucą nas na ulicę ”. W tym czasie zbliżyła się do ruchu oporu, a zwłaszcza do Białej Brygady ( brygady Witte ). Planuje na jakiś czas ucieczkę z rodziną do Szwajcarii . Na początku 1942 r. przyjęła posadę szlifierki diamentów (podobnie jak jej bracia Salomon i Jochka ), a następnie została zatrudniona jako sekretarka poligloty w American Diamond Company. W maju 1942 r. wszystkie żydowskie firmy diamentowe zostały zmuszone przez władze do zamknięcia. Rezygnuje ze śledzenia firmy i emigracji do Stanów Zjednoczonych, by zostać z rodzicami. Latem 1942 roku Mala i Charles wyjechali z Borgerhout do Brukseli w poszukiwaniu kryjówki, która mogłaby pomieścić rodzinę. 22 lipca 1942kiedy wysiadła z pociągu, który przywiózł ją z powrotem do Antwerpii, została aresztowana. Była jedną z około stu kobiet przetrzymywanych w Breendonk . 27 lipca 1942, ona i kilkanaście innych pracownic biurowych zostały przeniesione do baraku Dossin, gdzie przez pewien czas była odpowiedzialna za prowadzenie niemieckich ksiąg metrykalnych. 11 września 1942dołącza do niej zalew deportowanych z trzeciej łapanki w Antwerpii . 14 września 1942, Że Niemcy sporządzić wykazy z X -tego konwoju. Otrzymała numer X-999 i wraz z nimi została deportowana do Auschwitz przez konwój nr 10 z 15 września 1942 roku .
OświęcimPo przyjeździe , 17 września 1942, po selekcji, która uznała ją za zdatną do pracy, została przeniesiona do obozu kobiecego Birkenau . Teraz wytatuowana, nosi numer rejestracyjny 1988 . W tym czasie została przydzielona do drewnianego baraku, dawnej stajni, w której mieszkało 500 kobiet zmuszonych do dzielenia pryczy z desek z sześcioma. Nosi pasiaki i kopyta więźniów oraz jest ogolona. Obóz Rozbudowany damskie, SS-Lagerführerin , Maria Mandel , poszukuje dla Kobiet więźniów do wykonywania zadań administracyjnych. Znana z dobrej znajomości języków, została tłumaczką i kurierem ( Läuferin ), co dało jej specjalny status, który oddała na służbę innym więźniom starającym się im pomóc. Jego obowiązki administracyjne przyniosły mu pewne przywileje, takie jak możliwość noszenia przyzwoitych cywilnych ubrań, odpowiedniego karmienia, możliwości kąpieli, możliwości noszenia długich włosów, w przeciwieństwie do innych więźniów, którzy byli goleni co trzy tygodnie. Mogła też poruszać się po obozie. Nigdy jednak nie wykorzystywała swojej pozycji, by to wykorzystać, a wręcz przeciwnie, starała się pomagać innym, dostarczając im dodatkowe racje żywnościowe, przekazując wiadomości od innych więźniów, narkotyki. Raya Kagan, która przeżyła, wyjaśnia, że pewnego dnia przyszedł do niej towarzysz: „Wiadomości dla ciebie z Birkenau” . Potem pospieszyła do toalety, było to umówione miejsce na tajne spotkania, tam czekała na nią Mala i powiedziała jej, że ma pozdrowienia od koleżanki, ale że jest chora i potrzebuje lekarstw: Digitalis lub Cardiazol . Raya Kagan desperacko odpowiada mu, że go nie ma, ale spróbuje go zdobyć, chociaż nikt nie odważy się ukraść w Birkenau. Mala machnięciem ręki przerwała jej i powiedziała: „Zrobię” i tak zrobiła. Zaprosiła ich, wychodzących z choroby, do większej dbałości o siebie, aby przeżyć. Wpłynęło to również na zadania, kierując słabszych do mniej uciążliwych zadań lub do grup, w których kapowie byli mniej surowi i mniej okrutni. Próbowała wysłać zaszyfrowane wiadomości do swojej rodziny, ostrzegając ich, nieświadoma, że jej rodzice i trzech jej siostrzeńców już zginęli.
Uchylanie sięPodczas jej zatrzymania, pod koniec 1943 roku , na początku 1944 roku , spotyka innego więźnia, Edward Galiński , Edka , z którym zakochuje. Edek, pracujący jako mechanik i mający status więźnia politycznego , jest jednym z najstarszych w obozie, przybył do Auschwitz w konwoju14 czerwca 1940. W tym czasie Auschwitz był obozem dla przestępców i więźniów politycznych. Jego status, również szczególny, pozwala mu poruszać się po obozie zgodnie z powierzoną mu pracą. W ten sposób dwoje kochanków, korzystających ze współudziału, udaje się zobaczyć. Mala zdołała wręczyć jej prezent, jej portret wykonany ołówkiem przez jej przyjaciółkę Zofię Stępień. Wiosną 1944 r. Edek wraz ze swoim przyjacielem Wiesławem Kielarem planował ucieczkę z Auschwitz . Proponuje Mali, żeby do nich dołączyła. Wiesław uważa, że cała trójka nie miałaby szans i woli się wycofać. Edek udaje się zdobyć mundur SS i pistolet, podczas gdy Mala wykopuje mapę południowej Polski oraz męskie ubrania cywilne i sukienkę, którą będzie nosić pod męskimi ubraniami. Wyjdą z obozu, on jako esesman, a ona jako więźniarka. Po wyjściu zdejmie męskie ubrania i będą zachowywać się jak para. 24 czerwca 1944Mala i Edek udało się zrealizować plan i uciec z obozu. Ich ucieczka nie została wykryta aż do wieczornego wezwania. Telegramy trafiły do wszystkich niemieckich punktów kontrolnych. Edek i Mala skierowali się do granicy ze Słowacją, ale po dwunastu dniach wolności zostali odzyskani6 lipca 1944 rdo Beskidu Żywieckiego (pl) .
AresztowaćMala została najpierw aresztowana, tymczasem Edek wolał się poddać, niż porzucić ją, próbując uciec samotnie. Policja niemiecka zabrała ich na posterunek w Bielsku (obecnie Bielsko-Biała ), gdzie następnego dnia zostaną formalnie zidentyfikowani na podstawie wytatuowanego na przedramieniu numeru rejestracyjnego. Sprowadzeni z powrotem do obozu, przewieziono ich do bloku 11 , bloku zagłady. Będą przesłuchiwani i torturowani przez długi czas. Nie wymyślali żadnych nazwisk i aby nie wplątać się w siebie, utrzymywali wersję, którą działali osobno. W pawilonie utrzymują jednak kontakt. Edek szumy ulubiony utwór Mała poważne na ścianie celi ( N O 20) Edward Galiński, N O 531 Mally Zimetbaum, n O 19880, 6 VII 1944 . Mala wysyła wiadomość do swojej przyjaciółki Gizy Weisblum, która później zeznaje: „Wiem, co mnie czeka. Jestem przygotowana na najgorsze. Bądź odważny i pamiętaj o wszystkim” . Po kilku tygodniach przetrzymywania w bloku 11 zostają skazani na śmierć przez powieszenie, wyrok zatwierdza RSHA . Wyroki będą stosowane jednocześnie i będą jawne, aby oznaczyć duchy i sterroryzować innych zatrzymanych. Mala zostanie rozstrzelana w obozie kobiecym B-Ia, a Edek w obozie męskim B-Id w dniu15 września 1944 r.
WykonanieEgzekucja odbyła się po wieczornym apelu. Więźniowie - tysiące - gromadzą się w pobliżu Bloku 4 . Maria Mandel , Margot Dreschel i kilku strażników SS były również obecne, gdy SS Unterscharführer Ruiters sprowadzał więźnia. Mala, podczas ogłaszania wyroku, zdołała podciąć sobie żyły na nadgarstkach ostrzem ukrytym we włosach. Ruiters próbował ją powstrzymać i poturbował, uderzając go w twarz zakrwawioną dłonią. Doprowadzona do ambulatorium w celu zatamowania krwawienia, została następnie umieszczona na noszach i zmarła w drodze do krematorium lub według innych świadków została zastrzelona przy wejściu do niego. Tymczasem Edward Galiński, a kiedy oficer czyta zdanie, postanawia się zabić, zanurzając głowę w pętlę i kopiąc krzesło, które go przytrzymywało. Gwałtownie odepchnięty węzeł się rozluźnia i werdykt nadal jest odczytywany. Na znak szacunku więźniowie zdejmują kapelusze. Ostatnie słowa Edka brzmiały: „Niech żyje Polska! ” .
Martin Gilbert w swojej książce The Holocaust, the Jewish Tragedy dostarcza dodatkowych informacji o ucieczce i jej następstwach. Mala Zimetbaum i Edward Galiński, zwany Edkiem , zdążyli opuścić obóz w mundurach SS . Być może zabierali ze sobą dokumenty dotyczące działań nazistów w Auschwitz . Aresztowani, byli torturowani i publicznie powieszeni. Przed przybyciem na szubienicę Mala Zimetbaum podcięła sobie żyły na oczach setek kobiet, które musiały być świadkami wykonania wyroku przez powieszenie. Mala Zimetbaum uderza oficera SS w twarz. Następnie wypowiada swoje ostatnie słowa: „Wiem, że umrę, ale to nie ma znaczenia. Liczy się to, że ty i twoja zbrodnicza Rzesza też zginiesz . Twoje godziny są policzone i wkrótce zapłacisz za swoje zbrodnie” . Została zastrzelona, ale wciąż żywa, gdy została zabrana do krematorium na spalenie żywcem.
W 1961 r. podczas 70 sesji procesu Eichmanna przesłuchano tam świadka Rayę Kagan w sprawie losów Mali Zimetbaum. W preambule wyjaśnia, że krąży o niej wiele legend, jak choćby ta dotycząca dokumentów, które zabrała ze sobą podczas ucieczki. „Chociaż miałaby odwagę i okazję” – mówi. Według Kagana została aresztowana przez celników. Jego polski towarzysz został powieszony. Podcięła sobie żyły i została zaatakowana przez esesmana, którego uderzyła w twarz przed wypowiedzeniem ostatnich słów, które, jak mówi, są być może zniekształcone przez legendę: „Umrę jak bohaterka, umrzesz jak pies” . Następnie zabrano ją do ambulatorium, a następnie do krematorium.
Rodzice Mali zostali aresztowani dnia 26 listopada 1942i deportowany przez konwój nr 18 z15 stycznia 1943pod numerami XVIII-635 (Pinkhas) i XVIII-636 (Chaa). Zginęli po przybyciu do Auschwitz w dniu Auschwitz17 stycznia 1943.
Rodzina | Pokrewieństwo | Data urodzenia | Zostać |
---|---|---|---|
Pinkhas Zimetbaum-Hartman | Tata | w Brzesku ,16 czerwca 1881 r. | Auschwitz ,17 stycznia 1943 |
Chaïa Schmelzer | Matka | w Brzesku ,10 marca 1881 r | Auschwitz ,17 stycznia 1943 |
Gitla, Gusta | Siostra | ||
Salomon Rubin, Salo | Brat | ||
Merjem Jachwet, Jochka | Siostra | ||
Jehuda Etusch, Jidel | Brat | ||
Malka Zimetbaum | w Brzesku 26 stycznia 1918 | Przeprowadzono w Auschwitz , dnia15 września 1944 r |
Istnieje wiele wariacji na temat ostatnich chwil życia Mali Zimetbaum. Margaret Anne Hutton wspomina Louise Alcan, która cytuje: „Zabójcy, wkrótce będziecie musieli zapłacić, nie bójcie się, wynik jest bliski; Wiem, że byłem wolny, nie poddawaj się, nigdy nie zapomnij ” . Dla Nathana Birnbauma uderza to Führera pracy w twarz. Dla Fani Fénelon woła: „Wstań! Na stojąco ! Jesteście setkami, zaatakujcie ich! ” .
Tak czy inaczej,
„Mam nadzieję, że kiedyś ktoś opowie o wszystkim, co Mala robiła w Birkenau. Jego życie w obozie, podobnie jak śmierć, musi być przykładem. Zrobiła tyle dobrego, ile mogła, zaryzykowała wszystko i zginęła obrażając swoich zabójców. Nigdy tego nie zapomnimy . Louise Alcan . "