Metro w Kijowie
| Metro w Kijowie (uk) Київський метрополітен | ||
 Logo metra w Kijowie. | ||
 Pociąg na dworcu w Dnieprze w 2019 roku. | ||
| Sytuacja | Kijów , Ukraina | |
|---|---|---|
| Rodzaj | Metro | |
| Wejście do użytku | 1960 | |
| Długość sieci | 67,5 km | |
| Linie | 3 | |
| Stacje | 52 | |
| Frekwencja | 499 mln rocznie (2017) | |
| Skrajnia kolejowa | 1524 mm | |
| Średnia prędkość | 40 km/h | |
| Maksymalna prędkość | 90 km/h | |
 Mapa metra w Kijowie. | ||
Kijów metra (w języku ukraińskim : Київський метрополітен „Kyïvs'kyï metropoliten”, w języku rosyjskim : Киевский метрополитен) jest szyna komunikacji publicznej sieci stolicy Ukrainy , Kijowie . Obsługująca dużą część stolicy trzyliniowa metro ma długość 67,5 km i ma 52 stacje.
Kijowskie metro słynie w szczególności ze swojej głębokości – ponad 100 m , jednej z najgłębszych, jakie kiedykolwiek zbudowano – z wysokiej wydajności, a także ze wspaniałości swoich stacji – większość stacji metra w byłym ZSRR to istne „podziemne pałace”. ”.
Fabuła
Zainaugurowany dnia 6 listopada 1960kijowskie metro jest pierwszym systemem szybkiego tranzytu zbudowanym na Ukrainie i trzecim w ZSRR, po moskiewskim i petersburskim . Pierwotnie miał sześć stacji, wszystkie zlokalizowane na 1 linii metra .
Dyskusje na temat budowy sieci tuneli kolejowych w Kijowie rozpoczęły się jednak już w 1884 roku . Jednak ówczesna rada miejska odrzuciła tę propozycję, która jednak okresowo powracała do wiadomości, na przykład w latach 1916 i 1935 , kiedy projekt nigdy się nie rozpoczął.
Jednak propozycja złożona na krótko przed II wojną światową spotkała się z tak dużym zainteresowaniem, że rozpoczęły się prace przygotowawcze, które przerwano wraz z wybuchem wojny w 1941 roku . Po wojnie władze sowieckie przystąpiły do budowy metra w ramach planu odbudowy miasta. Prace rozpoczęto ponownie w 1949 r., ale napotkano wiele opóźnień, w szczególności ze względu na ograniczenia geohydrologiczne gleby miasta. Tunele często zmagają się również z poważnymi powodziami.
czerwona linia
w Listopad 1960, pierwsza część pierwszej linii jest otwarta między Vokzal'na (dworzec centralny) i Dnipro. Ostatnia stacja z peronami bocznymi znajduje się na moście nad autostradą wzdłuż brzegu Dniepru . Za tą stacją, jadąc na wschód, linia przecina rzekę na moście metra i kontynuuje na powierzchni.
Chronologia uruchomienia linii przedstawia się następująco:
- 6 listopada 1960: Vokzalnaya - Dnipro, 5 stacji, 5,2 km;
- 5 listopada 1963 : fabryka bolszewicka (Shulyavskaya) - Vokzalnaya, 2 stacje, 3,3 km;
- 5 listopada 1965 : Dnipro - Darnitsa, 3 stacje, 4,2 km;
- 4 października 1968 : Darinets - Komsomolskaya (Czernihów), 1 stacja, 1,3 km;
- 5 listopada 1971 : Fabryka Bolszewicka (Szulyavskaya) - Svyatoshino, 3 stacje, 4,1 km;
- 5 grudnia 1979 : Komsomolskaja (Chernigovskaya) - Pionerskaya (Lesnaya), 1 stacja, 1,2 km;
- 6 listopada 1987 r. : Leninskaja (Teatralnaja), 1 stacja, 0,1 km;
- 24 maja 2003 r. : Oddane do użytku stacje Żytomirskaja i Akademgorodok, 3,3 km.
W przyszłości planowane jest przedłużenie linii w części zachodniej do stacji na północ od regionu Novobelichi, ale nie wcześniej niż w 2020 roku. W dłuższej perspektywie możliwe jest przedłużenie linii wschodniej do miasta Browary, linii następnie w pełni uzasadniając swoją nazwę.
Niebieska Linia
Druga linia została otwarta w 1976 między Ploscha Kalinina (oraz pierwszym Ploscha Zhovtnevoi Revoliutsii, obecnie Majdan Nezalezhnosti, przeniesienie do stacji Khreschatyk) i Chervona Ploscha (obecnie Kontraktova Ploscha ).
Chronologia uruchomienia linii przedstawia się następująco:
- 17 grudnia 1976 : Plac Kalinin („Plac Niepodległości”) - Plac Czerwony („Plac Kontraktowy”), 3 stacje, 2,3 km;
- 19 grudnia 1980 : Plac Czerwony (Plac Kontraktova) - Aleja Kornejczuk (Obolon), 3 stacje, 4,4 km;
- 19 grudnia 1981 : Plac Rewolucji Zhovtnevoy („Plac Niepodległości”) - Stadion Republikański („Olimpijski”), 2 stacje, 1,7 km;
- 6 listopada 1982 : Avenue Korneyychuk (Obolon) - Bohaterowie Dniepru, 2 stacje, 2,3 km;
- 30 grudnia 1984 : Stadion Republikański (Olimpiyskaya) - Dzierżyńska (Lybedskaya), 2 stacje, 2,4 km;
- 15 grudnia 2010 : Lybedskaya - Vasilkovskaya, 3 stacje, 3,8 km;
- 27 grudnia 2011 : Wasilkowskaja - Targi, 1 stacja, 1,5 km;
- 25 października 2012 : Centrum wystawiennicze – Hipodrom, 1 stacja, 0,9 km;
- 6 listopada 2013 r. : Hipodrom – Teremki, 1 stacja, 1,5 km.
Zielona Linia
Trzecia linia rozpoczęła również w centrum miasta w 1989 roku, a linia ta rozwinęła się w kierunku południowym przez rzekę na moście pokryte schron aluminium.
Chronologia uruchomienia linii przedstawia się następująco:
- 31 grudnia 1989 : Złota Brama - Miecznikowa (obecnie Klovskaya), 3 stacje, 1,9 km;
- 30 grudnia 1991 : Mechnikova - Vydubychi, 2 stacje, 4,4 km;
- 30 grudnia 1992 : Vydubychi - Osokorki, 2 stacje, 4,2 km;
- 28 grudnia 1994 : Osokorki - Charkowskaja, 2 stacje, 2,6 km;
- 30 grudnia 1996 : Złota Brama - Łukjanowskaja, 1 stacja, 3,1 km;
- 27 grudnia 1997 r. : Peczerskaja, 1 stacja, 0 km;
- 30 marca 2000 r. : Lukyanovskaya - Dorogozhichi, 1 stacja, 2,7 km;
- 14 października 2004 r. : Dorogozhichi - Syrets, 1 stacja, 1,6 km;
- 23 sierpnia 2005 : Charkowskaja - Boryspilskaja, 1 stacja, 2,4 km;
- 4 marca 2006 r. : Wyrlica, 1 stacja, 0 km;
- 23 maja 2008 : Borispolskaya - Krasny Chutor, 1 stacja, 1,1 km.
Obecna sieć
Przegląd
Sieć ma 52 stacje rozmieszczone na 3 liniach, które spotykają się w centrum miasta. Całkowita długość sieci to 67,5 km .
| Linia | Nazwisko | Podróż | Usługa uruchomienia |
Najnowsze rozszerzenie |
Długość (w km) |
Liczba stacji |
|---|---|---|---|---|---|---|
|
Linia Svyatochins'ko-Brovars'ka (Святошинсько-Броварська) |
Akademmistechko ↔ Lisova | 1960 | 2003 | 22,7 km² | 18 |
|
Linia Kureniwsko-Czerwonoarmuska (Куренівсько-Червоноармійська) |
Heroiw Dnipra ↔ Teremky | 1976 | 2013 | 21,0 km | 18 |
|
Linia Sirets'ko-Pechers'ka (Сирецько-Печерська) |
Syrety ↔ Chervony Khutir | 1989 | 2008 | 23,8 km² | 16 |
| Całkowity: | 67,5 km | 52 | ||||
Najstarsze stacje w centrum miasta powstały na wzór podziemnego pałacu. Metro w Kijowie łączy lekką kolej (LRT) i pociąg elektryczny, ale korzystanie z niego wymaga osobnej opłaty.
Implantacja
Sieć jest całkowicie pod ziemią na prawym brzegu Dniepru , ale są wyjątki. Tak więc linia czerwona - jest kryty most między stacjami Beresteyska i Nyvky. Stacja Dnipro znajduje się na moście nad autostradą. Stacje od Dniepru do końca linii znajdują się na zewnątrz. Zielona linia - w Pivdennyy Most ma otwartą sekcję. Niebieska linia jest całkowicie pod ziemią.
Mosty
Dwa mosty metropolitalne przecinają rzekę , jeden most przecina anabranżę , dwa mosty przecinają linię kolejową. Trwa budowa mostu.
-
Most Piwdenny.
-
Most metra.
-
Most Podolski (w budowie) w 2014 roku.
Charakterystyka techniczna
Podobnie jak wszystkie metro pochodzenia radzieckiego, pojazdy kijowskiego metra są zasilane napięciem 825 V DC z trzeciej szyny. Szerokość toru wynosi 1524 mm .
Tabor
W 2016 roku metro dysponowało 824 pojazdami, które mogły zostać oddane do użytku. Większość pojazdów pochodzi z czasów sowieckich, głównie z serii 81-717/714 i niektórych starszych pociągów z serii „D” i „E”. Ta flota jest w remoncie. Pociągi "Slavutych" zaczęły zastępować starsze pociągi przeważnie serii 81/7021-7022, 81-540.2К / 81-714.5М i 81-7080. Trwa program odbudowy najstarszych pojazdów.
Wszystkie pociągi posiadają system audio, który ogłasza stacje i połączenia. Ponadto większość starszych pociągów wyposażona jest w podwieszany system informacji wideo, który zapewnia pasażerom informacje wizualne o stacjach, a także możliwości przesiadek. Gdy pociąg jest w tranzycie między stacjami, system wyświetla reklamy (format wideo i tickera), rekreacyjne treści wideo i czas lokalny.
Pokolenia
Sieć ma kilka generacji taboru, nadal w eksploatacji:
- Typ E, E-zh, Em-501 i Ema-502: te składy są używane tylko na linii 1.
- 81-717 / 714: seria stosowana na wszystkich liniach.
- 81-7021 / 7022: tylko w służbie na linii 3.
Tabor typu D
Pierwsze samochody w kijowskiego metra były samochody typu D, które zostały wyprodukowane od 1955 do 1963 roku w Mytishchi Zakładów Mechanicznych (MMZ) w pobliżu Moskwy . Wszystkie samochody były metalowe, wszystkie samochody były zmotoryzowane. Na początku flota liczyła 24 sztuki, a od 1963 roku 39 sztuk. W 1969 r. 39 jednostek przeniesiono do leningradzkiego metra . W zamian kijowskie metro otrzymało 39 wagonów typu E. Żaden z tych pociągów nie jest obecnie eksploatowany.
Tabor typu E, E-zh i Ema
E-samochody typu były produkowane od 1963 do 1969 roku w Mytishchi Plant Engineering. Dziś samochody tego typu jeżdżą tylko w Kijowie, a wcześniej były używane w Moskwie, Petersburgu, Baku i Tbilisi . Pierwsze 10 samochodów typu E przybyło do Kijowa w 1964 r. i było eksploatowanych jednocześnie z samochodami typu D. W celu ujednolicenia taboru podjęto decyzję o przeniesieniu samochodów typu D do Leningradu i sprowadzeniu samochodów do Kijowa. ważył mniej ze względu na nadwozie ze stopu aluminium, co pozwoliło również na zwiększenie prędkości do 90 km/h (w porównaniu do 75 km/h dla samochodów D). Na początku 2000 roku wszystkie samochody typu E zostały przebudowane, co zwiększyło pojemność samochodu. Dziś samochody typu E działają wyłącznie jako pojazdy średniej wielkości.
Pod koniec 1969 roku produkcja samochodów typu E została wstrzymana i zastąpiona nowymi samochodami typu E-zh, które weszły do służby w 1970 roku . Od pewnego czasu w Kijowie jeżdżą także samochody typu Eż-3, produkowane od 1973 roku. Samochody były eksploatowane na czerwonej linii, a pierwszy odcinek niebieskiej linii do 1979 r. , wszystkie 36 pojazdów zostało przeniesionych do Charkowa . Ponadto od 1972 roku do Kijowa przybyło 60 pojazdów typu Em .
Tabor typu 81-717 / 714, 81-717,5 / 717,5 i 81-717,5M / 714,5M
Podstawą floty taboru kijowskiego metra są wagony typu 81-717/714. Zostały one opracowane w połowie lat 70. przez Zakład Inżynieryjny Mytiszczi, którego produkcję rozpoczęto w latach 1977 - 1978 w tej samej fabryce, oraz od 1980 w Leningradzie, w fabryce Jegorowa. Nadwozia wykonane są ze stopów aluminium, auta wyposażone są w mocniejsze silniki. Wnętrze samochodu jest prawie identyczne jak w samochodach Ema i E-zh najnowszych wersji. Część pojazdów eksploatowanych w Kijowie to nieco ulepszona modyfikacja pojazdów typu 81-717 / 81-714, produkowanych od 1987 roku (717,5 / 714,5) i od 1993 roku (717,5M / 714,5M). Wszystkie te pojazdy są używane na wszystkich liniach sieci.
Pierwsze pojazdy tego typu przybyły do Kijowa w 1980 roku w ramach przedłużenia niebieskiej linii w Obolon. To właśnie pojazdy tego nowego typu rozpoczęły służbę na nowym odcinku. W 1988 roku do Kijowa przybyły pierwsze samochody typu 81-717.5/714.5. W 1994 roku do Kijowa przybyły pojazdy typu 717.5M / 714.5M. wgrudzień 2005do Kijowa przyjechało kilka pociągów wyprodukowanych przez CJSC Vagonmash.
Tabor typu 81-540.2K i 81-540,3K
Od 1997 roku petersburskie zakłady Vagonmash (dawne Zakłady Inżynieryjne Jegorowa Leningradu) produkują pojazdy typu 81-540 z różnymi modyfikacjami. Z założenia pojazdy są podobne do 81-717.5M / 714.5M. Stosowane są na liniach niebieskich i zielonych od 2006 roku .
Tabor typu „Slavutich” 81-553.1 / 81-554.1 / 81-555.1
Zaraz po odzyskaniu niepodległości na Ukrainie pojawiła się kwestia stworzenia narodowego taboru dla metra. Pierwsza próba została podjęta w 2000 roku , kiedy powstał pociąg Slavutich. Pojazdy typu 81-553.1 / 81-554.1 / 51.555.1 Slavutic przyjechały do Kijowa wiosną 2001 roku i od 2002 roku służą na niebieskiej linii. Produkcję samochodu prowadziły CJSC Vagonmash (Sankt Petersburg), Skoda ( Czechy ) oraz KP Kijów Metro. Pociąg ten wyposażony jest w asynchroniczne silniki trakcyjne, a za pracę pociągu odpowiadają komputery pokładowe zainstalowane w każdym wagonie. Drzwi automatyczne posiadają napęd elektryczny. Jedyny pociąg składa się z pięciu pojazdów, to znaczy dwóch pojazdów napędowych (typ 81-553.1), dwóch pośrednich pojazdów napędowych (typ 81-554.1) i przyczepy (typ 81-555.1). Niestandardowe urządzenia sprzęgające nie pozwalają na zastąpienie jednego z pojazdów Slavutich innym typem pojazdu. Projekt Slavutich nie powiódł się, a kijowskie metro nadal kupowało rosyjskie wagony metra.
Tabor typu 81-7021 / 7022
W 2003 roku w Zakładzie Budowlanym Kryukowski w mieście Kremenczug rozpoczęto prace projektowe nad stworzeniem pierwszego ukraińskiego pociągu metra. ten24 sierpnia 2005 r., Święto Niepodległości, w dniu otwarcia stacji metra Boryspilskaja zaprezentowano publiczności pierwsze dwa pojazdy. ten26 stycznia 2006, pięciowagonowy pociąg został przetestowany i kontynuowany w zajezdni w Obolon. ten20 stycznia 2009, na zielonej linii rozpoczyna się regularny kurs pociągu z pasażerami. W 2010 roku rozpoczęto seryjną produkcję samochodów tego typu. Jednak te samochody okazały się bardzo głośne.
Modernizacja istniejących pojazdów
Zdecydowana większość samochodów na zielonej linii to stare „E” i „E-zh”, dawno przestarzałe, a niektóre z nich mają już 50 lat. Zamiast odnawiać tabor przy zakupie nowych pojazdów, zdecydowano się na gruntowną modernizację istniejących pojazdów. Dyskusje na temat modernizacji pojazdów elektrycznych rozpoczęły się w 2011 roku . Koszt projektu jest częściowo finansowany z zielonych pieniędzy inwestycyjnych, które Ukraina otrzymała w ramach Protokołu z Kioto . W 2012 roku przetarg na kompletną modernizację wygrała KVSZ i została zawarta umowa z firmą wLipiec 2012. Projekt realizowany jest we współpracy z japońską firmą Itochu oraz producentami takimi jak Mitsubishi Electric , Knorr-Bremse , Fuji i Schaltbau w zakresie dostaw różnego sprzętu. Po modernizacji żywotność starych E i E-zh zostanie przedłużona o 20 lat. Pierwsze trzy samochody tego typu zostały zaprezentowane na3 listopada 2013podczas inauguracji stacji Teremki. W sumie planuje się modernizację 95 samochodów z lat 60. i 70. XX wieku.
Zamówienia na tabor typu 81-717 / 714
w październik 2007Metro zamawia 25 pojazdów serii 81-717 i 81-714 od rosyjskiej firmy Metrowagonmash , spółki zależnej Transmashholding , z dostawą w następnym roku. W 2013 roku sieć zamówiła w Metrovagonmash osiem pięcioczłonowych składów trakcyjnych serii 81-717.5М i 81-714.5М z dostawą pod koniec tego samego roku. Jednak trudności finansowe utrudniają późniejszy zakup taboru.
Obsługa i frekwencja
Kijowskie metro działa 6 AM 0 do północy. Pierwsze pociągi pozostawić na 5 pm 50 od końca linii, a ostatnie pociągi połączyć centrum miasta do 0 godz 20 . Częstotliwość pociągów zależy od linii. W godzinach szczytu składy podążają za sobą w odstępach od 50 do 60 sekund, w godzinach „poza szczytem” od 3 do 7 minut mogą rozdzielić pociągi (w szczególności na zielonej linii). W nocy (po 21 h 0 ) różnica wynosi od 9 do 18 minut.
Metro w Kijowie przewiozło w 2017 roku blisko 500 mln pasażerów.
Projektowanie
Niedawno przyjęty plan rozwoju kijowskiego metra przewiduje podwojenie liczby stacji metra w ciągu najbliższych 15 lat. Plan ten obejmuje budowę 21 stacji na istniejących liniach i 22 stacji na dwóch nowych liniach.
Projekt czwartej linii jest przedmiotem naboru od co najmniej 2012 roku. Umowa pomocowa została podpisana w maj 2017 przez zarząd metra z chińskim konsorcjum na budowę czwartej linii.
| Linia | Podróż | Usługa uruchomienia |
Długość w km | Liczba stacji |
|---|---|---|---|---|
|
Bratysławska ↔ Kiltseva Doroha | po 2022 | +20, | 15 |
|
Vulytsia Myloslavska ↔ Osokorky-Pivdenni | zaplanowany | +5, | 17 |
w grudzień 2016, rada miasta Kijowa zapowiada budowę linii Podilsko-Wygurowski i planuje zakup 709 nowych pociągów do 2025 r., z których 276 zastąpi najstarsze, a 62 inne w celu zwiększenia przepustowości zielonej linii.
Teraz linia Kurenivs'ko-Chervonoarmiys'ka na południowym zachodzie ciągnie się przez 2,2 kilometra w dzielnicy mieszkalnej Teremky z dwoma odgałęzieniami i zajezdnią.
Oczekuje się, że w 2008 roku zostanie otwarte przedłużenie linii Syrecko-Peczerska do jeszcze jednej południowo-wschodniej stacji Czerwony Chutir, a także zajezdnia o tej samej nazwie. Po Czerwonym Chutirze linia skręci na północny zachód i dotrze do Darnyckiego Wokzala lub W tym miejscu powstanie nowy dworzec, który będzie kontynuowany do Prospektu Browarskiego, gdzie zostanie zorganizowany duży węzeł przesiadkowy metra na lewym brzegu. Dalsze północno-zachodnie przedłużenie tej linii dotrze do Mostyckiej i Wynogradaru z jeszcze jedną zajezdnią dla tej linii.
Od 2004 roku na rzece Dniepr buduje się nowy dwupoziomowy most podmiejski metra Podolski, który łączy dworzec główny (Wokzal'na) z dzielnicami mieszkalnymi na północ od lewego brzegu Kijowa . Ta linia korzystająca z tego mostu, Podil'ko-Voskresens'ka, będzie przecinać wszystkie istniejące linie (linia 1 Vokzal'naya, linia 3 Lukyanivs'ka, linia 2 Tarasa Shevchenka). Na lewym brzegu Dniepru jednej gałęzi do Troeschyna wzdłuż korytarza obecnie używanego przez szybki tramwaj N O 2 może zostać podjęta przez tę linię do budowy południowej linii stacji Liwobereżna Brovars'kyi Prospekt.
Uwagi i referencje
- (ru) Мир метро, " metro kijowskie " , na ир метро ,10 grudnia 2015(dostęp 29 czerwca 2021 )
- (en-US) Badania Muzeum za granicą, „ Historia Systemu metra Kijów ” , w museumstudiesabroad.org ,13 maja 2020 r.(dostęp 29 czerwca 2021 )
- (ru) " Святошинско-Броварская линия " , w sprawie Мир метро ,26 marca 2013 r.(dostęp 26 września 2019 )
- Marc Gayda, „ Metro też się rozwija… ”, Le Rail ,listopad 2003, P. 48 do 50
- (ru) " Оболонско-Теремковская линия " , w sprawie Мир метро ,29 stycznia 2014(dostęp 26 września 2019 )
- (w) "Informacje o kolei miejskiej w skrócie " , Railway Gazette International ,30 grudnia 2010( przeczytaj online )
- (en) " Kijowskie metro ma nową stację i pociągi " , Międzynarodowy Dziennik Kolejowy ,27 sierpnia 2013 r.( przeczytaj online )
- (ru) " Сырецко-Печерская линия " , na ир метро ,25 lipca 2014(dostęp 26 września 2019 )
- (w) Nicolay Balatiskiy, „ Otwarcie drugiego mostu nad Dnieprem w 1993 roku ” , Developing Metros ,1992, P. 46 - 47
- " Станції та лінії | Київський метрополітен ” , na www.metro.kyiv.ua (dostęp 26 września 2019 r. )
- „ Kyiv Metro Track Map ” , www.mrl.ucsb.edu (dostęp 26 września 2019 )
- " Рухомий склад і спецтехніка | Київський метрополітен ” , na www.metro.kyiv.ua (dostęp 26 września 2019 r. )
- (w) " Prototyp Kijowski " , Międzynarodowy Gazeta Kolejowa ,1 st kwiecień 2000( przeczytaj online )
- (w) Alexander Kava, „ Kiukow zmodernizuje kijowskie pociągi metra ” , International Railway Journal ,24 lipca 2012 r.( przeczytaj online )
- (w) " Wiadomości kolei miejskiej w Briel " , Railway Gazette International ,31 maja 2015( przeczytaj online )
- (w) „ Metra luty 2008 ” , Międzynarodowy Dziennik Kolejowy ,11 lutego 2008( przeczytaj online )
- (w) " Metro Kijowskie zamawia 40 autokarów " , Railway Gazette International ,15 lipca 2013 r.( przeczytaj online )
- (w) „ Pozew Rosji o kijowskie metro Prawdopodobnie z powodu chaosu komunikacyjnego w mieście ” , 112 AU ,2 czerwca 2016( przeczytaj online )
- (w) „ Metro w Kijowie prószy prawie 500 milionów pasażerów w 2017 roku ” , Kyiv Post ,10 stycznia 2018( przeczytaj online )
- (w) Kateryna Golovach, „ Kijów – zmodernizowana sieć będzie miała pięć linii ” , Metro Report International ,czerwiec 2008, P. 24 - 25
- (w) " Kijowska linia metra do budowy piątej " , UNIAN Information Agency ,20 lipca 2017 r.( przeczytaj online )
- (w) Kijowskie Forum Inwestycyjne, „ Projekt budowy czwartej linii metra ” , Kijowska Agencja Inwestycyjna ,29 marca 2012( przeczytaj online )
- (w) „ Kijów podpisuje umowę na czwartą linię metra ” , Metro Report International ,22 maja 2017 r.( przeczytaj online )
- (w) " Chińskie konsorcjum będzie partnerem zarządzającym przy budowie czwartej linii metra w Kijowie " , 112 AU ,19 maja 2017 r.( przeczytaj online )
- (uk) „ Київ планує до 2025 р. побудувати метро на Тронину ” , na Інтерфакс-Україна (dostęp 26 września 2019 r. )