Lucien Fugere

Lucien Fugere Obraz w Infobox. Lucien Fugère, 1890 Biografia
Narodziny 22 lipca 1848
Paryż
Śmierć 15 stycznia 1935(w wieku 86 lat)
Paryż
Pogrzeb Cmentarz Pere Lachaise
Narodowość Francuski
Zajęcia Piosenkarka , artysta liryczny
Tata Henri Fugère ( d )
Rodzeństwo Paul Fugere
Inne informacje
Pracował dla Paryskie Narodowe Konserwatorium Muzyki i Tańca
Zasięg Śpiewający bas ( d ) , niskie jedzenie ( d )
Różnica Kawaler Legii Honorowej

Lucien Fugère (ur22 lipca 1848w  Paryżu  i zmarł dalej15 stycznia 1935w  Paryżu ) to  śpiewaczka operowa , głos basowy , kojarzona w szczególności z rolami repertuaru francuskiego i Mozarta . Cieszył się wyjątkowo długą karierą i nadal śpiewał w wieku 85 lat.

Biografia

Henry Fugère ( d ) , pisarz i działacz Fourierowskie-matryca, zmarł kilka dni przed 6 th rocznicę jego syna Luciena. W wieku 12 lat ten ostatni był murarzem i wraz z braćmi pracował nad naprawą posągów i gargulców katedry Notre-Dame . W tym czasie dołączył i wyróżniał się w popularnych zespołach piosenek w Paryżu.

Fugère pracował jako sprzedawca biżuterii, kiedy postanowił spróbować szczęścia w muzyce. Po prywatnych lekcjach śpiewu, które odmówiło mu Konserwatorium Paryskiego , zadebiutował jako chansonnier w Bataclan w 1870 roku . Potem udał operetkowe debiut w Théâtre des Bouffes-Parisiens , w 1874 roku , w La Branche Cassee  przez  Gastona Serpette . Fugère śpiewa w La Boite au lait , Madame l'Archiduc , Le Moulin du Vert-Galant i La Langue Creole aux Bouffes.

Punktem zwrotnym w jego karierze był w 1877 roku , kiedy zadebiutował Opéra-Comique debiut  w roli Jean, w Les noces de Jeannette  przez  Victor Masse . Aż do 1920 roku, stworzył role w ponad 30 oper, w szczególności ojca Louise  przez  Gustave Charpentier , Fritelli w Le Roi wbrew sobie  przez Emmanuel Chabrier i Pandolfe w Cendrillon przez Julesa Masseneta , le Diable w Grisélidis , Le chevalier Des Grieux w Portret Manona , Sancho, Don Kichota , Bonifacego w Le jugleur de Notre-Dame , Maitre André w Fortunio autorstwa André Messagera , Buvata w Le chevalier d'Harmental i księcia Longueville w La Basoche . W sumie zaśpiewał w ponad 100 rolach, w tym Figaro , Leporello , Papageno , Falstaff , a od 1908 do 1919 przeniósł się do Gaîté-Lyrique .

Dwie pieśni Chabrier są dedykowane Fugère: Disrespectful Summons ( 1880 ) i Pastorales des cochons roses ( 1890 )

W 1898 roku , po zaśpiewaniu na ponownym otwarciu Salle Favart , Fugère został przedstawiony Prezydentowi Republiki Félix Faure, od którego otrzymał Krzyż Kawalerski Legii Honorowej .

Fugère śpiewa księcia de Longueville w La Basoche , przez André Messager , po raz ostatni w Opéra-Comique w 1929 roku , a jego ostatni występ na scenie jest równie Le Barbier de Seville , w Trianon-Lyrique , w 1933 roku , w wieku 85.

Jej głos określany jest jako „ śpiewający głos basowy , płynny w rejestrze barytonowo-basowym , z klarownością w dolnym rejestrze i umiejętnym wyrafinowaniem w górnym” ; Mówi się, że jest to pierwszy bass-bouffe we Francji. Nagrywał dla Zonophone w 1902 roku, a następnie dla Columbia Records w latach 1928-30 (ponownie wydany przez Symposium).

Wokalista, wyjątkowy aktor i wielki muzyk, Lucien Fugère miał jedną z najdłuższych karier operowych wszechczasów. Zapytany o swoją długowieczność, powiedział w wywiadzie: „Jeśli mężczyzna nie śpiewa dobrze w wieku 83 lat, kiedy tam dotrze, chciałbym wiedzieć!” ” . Porównywany jest do szwajcarskiego tenora  Hugues Cuénod , który zadebiutował w Metropolitan Opera w wieku 84 lat.

Został nauczycielem śpiewu w Konserwatorium Paryskim , członkiem Komitetu Stowarzyszenia Artystów Dramatycznych oraz członkiem Departamentowej Komisji ds. Zabytków Naturalnych o charakterze artystycznym w Charente-Inférieure.

Lucien Fugère jest pochowany na cmentarzu Père-Lachaise (dział 7)

Jego brat Paul Fugère (1851 - ok. 1920) był także śpiewakiem operowym.

Informator

Dekoracje

Kawaler Legii Honorowej Kawaler Legii Honorowej ( 1898 )

Odniesienia i uwagi

Uwagi
  1. Paul Fugère na data.bnf.fr
  2. Cykada madrycka na data.bnf.fr
  3. Surcouf na data.bnf.fr
  4. Rowerzyści podróżujący na data.bnf.fr
Bibliografia
  1. „  Plaisir d'amore Martini, mówi Jean-Paul Schwarzendorf  ” , w Specialized Libraries of the City of Paris (dostęp 3 lutego 2018 r. )
  2. (en) Steane JB . Singers of the Century, tom 2. Gerald Duckworth & Co Ltd, Londyn, 1998. Rozdział o Fugère czerpie obszernie z: Duhamel R. Lucien Fugère . Paryż, 1929.
  3. (en) Gänzl K. Lucien Fugère. W: Encyklopedia Teatru Muzycznego. Blackwell, Oxford, 1994.
  4. (en) Rosenthal H. Lucien Fugère. W: The New Grove Dictionary of Opera. Macmillan, Londyn i Nowy Jork, 1997.
  5. Delage R. Emmanuel Chabrier. Fayard, Paryż, 1999.
  6. (en) Steane JB. Singers of the Century, Vol 2. Gerald Duckworth & Co Ltd, Londyn, 1998.
  7. (en) Steane JB. Singers of the 100 ury, Vol 2. Gerald Duckworth & Co Ltd, Londyn, 1998.
  8. Nagrania Luciena Fugére'a na www.archeophone.org
  9. (w) Will Crutchfield, Cuenod, lat 84, Makes pokój z Puccini , New York Times , 8 marca 1987. Pobrano 10 stycznia 2009 jeden.
  10. Kim jesteś?: Katalog firm; notatki biograficzne. C Delagrave, Paryż, 1924.

Źródła

Linki zewnętrzne

obraz ikony Obrazy zewnętrzne
Portrety i obrazy Luciena Fugère'a czytane online w serwisie Gallica
Portrety Luciena Fugère'a w bazie Mistral
ikona wideo Filmy zewnętrzne
Lucien Fugere, „La Ronde d'Amour” 1928 na YouTube
Lucien Fugère w swoim stroju Sganarelle śpiewa (nieme) „L'Air du catalog” Don Giovanniego. na www.gaumontpathearchives.com
ikona głośnika Dźwięk zewnętrzny
Ronde d'Amour, 1902 na www.archeophone.org
Ronde d'Amour, 1928 na www.archeophone.org