| Narodziny |
17 marca 1913 Dijon |
|---|---|
| Śmierć |
12 sierpnia 1944(31 lat) Paryż |
| Narodowość | Francuski |
| Zajęcia | Fotograf , pisarz , poeta |
Raoul-Jacques Dietrich znany jako Luc Dietrich , urodzony dnia17 marca 1913w Dijon i zmarł dalej12 sierpnia 1944w Paryżu jest francuskim pisarzem .
Sam Dietrich opowiada o swoim dzieciństwie i okresie dorastania w książce Le Bonheur des tristes wydanej w 1935 roku , która ubiegała się o Prix Goncourt . W tej książce autorowi udaje się wydostać z pewnego poziomu emocjonalnego, aby wyjść poza żałosną stronę swojego życia. Kiedy zmarł jego ojciec, miał zaledwie kilka lat. Jego matka, odurzona, odurzona, nie zawsze może go zatrzymać. W końcu zmarła, gdy jej syn miał 18 lat. W międzyczasie młody pisarz trafia do hospicjów dla osłabionych dzieci lub jako chłopca na farmie (szczególnie w Songeson in the Jura ).
Punktem zwrotnym w jego życiu było spotkanie z Lanza del Vasto w 1932 roku. Przyszły założyciel wspólnoty L'Arche , siedzący na tej samej ławce w Parc Monceau w Paryżu, nagle pyta go: „Czy jesteś tak dobry jak ten chleb?”. Lanza del Vasto spędzi godziny z Lucem Dietrichem, aby zmusić go do ulepszenia swoich książek (w szczególności Le Bonheur des tristes ), ale wydawca będzie sprzeciwiał się cytowaniu go jako współautora.
Luc i Lanza dzielą się wszystkim. Jedyną rzeczą, która ich rozdzieli, będzie uznanie nauk mistrza duchowego, GI Gurdżijewa . Lanza szybko się wyprowadzi, ale znał też Gandhiego czy Vinobę Bhave . Luc poznaje Philippe'a Lavastine'a, który pracuje w Denoël, aw szczególności poetę René Daumala . Doszło do obfitej korespondencji.
Luc Dietrich poznał fotografię André Papillon . Za życia wyprodukował i opublikował kolekcję: Terre (Denoël). Inna praca najwyraźniej zniknęła, gdy Jean-Daniel Jolly-Monge, uczeń Lanzy, ekshumował i cierpliwie ukończył tę drugą pracę: została opublikowana długo po śmierci tych bohaterów przez Le Temps qui fait , Plant emblems ( 1993 ).
Zdenerwowany śmiercią René Daumala , Luc Dietrich postanawia uciec z Paryża, aby dołączyć na froncie do lekarza swoich przyjaciół, Huberta Benoita, innego ucznia Gurdżijewa, z którym wydaje się, że znalazł swoje miejsce, ubrany w biały fartuch, wychodząc z „zraniony do innego, rozdając pocieszające słowa. Złapany podczas bombardowania został pośrednio uderzony kamieniami w stopę. Choroba nie wygląda na tak poważną, ale ma delikatny stan zdrowia.
Po postępującej hemiplegii, gangrenie, został z kolei sfotografowany (przez René Zubera ) na łożu śmierci, trzy miesiące po śmierci René Daumala.