minister spraw zagranicznych | |
---|---|
3 kwietnia -29 listopada 1978 | |
Louis de Guiringaud Jean Francois-Poncet | |
minister spraw zagranicznych | |
29 marca 1977 -31 marca 1978 | |
Louis de Guiringaud Louis de Guiringaud | |
minister spraw zagranicznych | |
25 sierpnia 1976 -29 marca 1977 | |
Jean Sauvagnargues Louis de Guiringaud | |
Ambasador Francji w Japonii | |
1966-1972 | |
Francois Missoffe François Lefebvre de Laboulaye | |
Generalny Inspektor Urzędów Dyplomatycznych i Konsularnych | |
1964-1966 | |
Albert Lamarle ( d ) Jean-Marie Soutou | |
Stały Przedstawiciel Francji przy Organizacji Narodów Zjednoczonych | |
Ambasador | |
Konsul Generalny Francji w San Francisco |
Narodziny |
12 października 1911 Limoges |
---|---|
Śmierć |
15 kwietnia 1982(w wieku 70 lat) 7. dzielnica Paryża |
Imię i nazwisko | Marie Théodore Louis de Guiringaud |
Narodowość | Francuski |
Trening | Szkoła średnia Saint-Louis-de-Gonzague |
Zajęcia | Dyplomata , polityk |
Louis de Guiringaud , urodzony dnia12 października 1911w Limoges i zmarł dnia15 kwietnia 1982w Paryżu , jest dyplomatą i politykiem francuskim .
Louis de Guiringaud pochodzi z rodziny szlacheckiej, w południowo-zachodniej Francji, który jest przedstawiony na XVII -tego wieku parlamentu Tuluzy , jego przodek Peter Guiringaud, został przyjęty prokuratora dla żądań pokojowe parlamentu de Toulouse w 1777 roku, a następnie doradcą do tego samego sejm w 1785 r. i głosował ze szlachtą w 1789 r. Jego ojciec, oficer kawalerii, zginął na początku I wojny światowej .
Guiringaud studiował w Paryżu. Maturę uzyskał w 1928 roku po studiach w kolegium Saint-Louis-de-Gonzague . Z dyplomem z prawa i literatury oraz absolwentem politologii, w 1938 zdał egzamin ze spraw zagranicznych, po którym został mianowany attache ambasady w Ankarze . Zmobilizowany w Lewancie wwrzesień 1939wrócił do Francji po zawieszeniu broni 22 czerwca 1940 r. i krótko przebywał w Vichy , biorąc udział w działaniach konspiracyjnych. W 1943 wstąpił do Francuskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego w Algierze , gdzie został szefem sztabu komisarza do spraw zagranicznych René Massigliego . Służbę w wojsku wznowił wiosną 1944 r. i jako oficer spahisa wziął udział w kampanii włoskiej wraz z oddziałami ekspedycyjnymi generała Juina . Następnie brał udział w lądowaniu Prowansji i kampanii francuskiej w pierwszej armii generała de Lattre'a . Ciężko ranni w Alzacji wluty 1945, Louis de Guiringaud jest cytowany w zakonie wojskowym i odznaczony Legią Honorową w charakterze wojskowym.
Służbę dyplomatyczną wznowił w 1946 r. jako I sekretarz Ambasady Francuskiej w Londynie . Był wówczas dyrektorem do spraw politycznych we francuskiej wysokiej komisji w Niemczech , konsulem generalnym w San Francisco , a następnie zastępcą stałego przedstawiciela w Radzie Bezpieczeństwa ONZ w czasie kryzysu sueskiego .
Od 1957 do 1961 był pierwszym ambasadorem Francji w Ghanie i został dyrektorem do spraw marokańskich i tunezyjskich na Quai d'Orsay. W 1962 r. rząd mianował go delegatem ministra, zastępcą wysokiego przedstawiciela do pomocy Jean-Marcelowi Jeanneneyowi , pierwszemu przedstawicielowi Francji w niepodległej Algierii .
Na początku 1964 objął stanowisko generalnego inspektora placówek dyplomatyczno-konsularnych . Od 1966 do 1972 piastował stanowisko ambasadora Francji w Japonii , zastępując François Missoffe .
Stały Przedstawiciel Francji przy Organizacji Narodów Zjednoczonych w latach 1972-1976 został wyniesiony do godności Ambasadora Francji w dniu 16 kwietnia 1975 r.. W tym samym czasie ówczesny prezydent Republiki Valéry Giscard d'Estaing poprosił go o zorganizowanie Konferencji Międzynarodowej Współpracy Gospodarczej, która miała być początkiem dialogu Północ-Południe.
Został mianowany ministrem spraw zagranicznych w rządzie Raymond Barre wSierpień 1976 i odnowione w Marzec 1977 i kwiecień 1978. Jako minister spraw zagranicznych był odpowiedzialny za obronę przed Zgromadzeniem Narodowym i Senatem tekstu pozwalającego na wybór Parlamentu Europejskiego w wyborach powszechnych w 1978 r. Poparł go wówczas Claude Martin .
W 1978 wyjechał do Indonezji, aby podpisać umowę wojskową. Wskazał reżimowi Soeharto , że Francja nie sprzeciwi się mu w ONZ w sprawie inwazji Indonezji na Timor Wschodni , która spowodowała śmierć dużej części ludności tego regionu.
W Październik 1978, czyni kontrowersyjne uwagi, zrzucając na samych chrześcijan odpowiedzialność za wojnę w Libanie, a na chrześcijańskich milicję odpowiedzialność za jej zaostrzenie: „Nie wolno nam zapominać, że to chrześcijanie wezwali Syryjczyków w Libanie do ochrony przed Palestyńczykami , aby również spróbować przywrócić im uprzywilejowaną pozycję w Libanie, jaką my sami stanowiliśmy po I wojnie światowej i pomogliśmy utrzymać się po II wojnie światowej. Liban, którego większość ludności to muzułmanie, ale w którym państwo było praktycznie kontrolowane na wszystkich poziomach przez chrześcijan… To właśnie te chrześcijańskie milicje rozpoczęły ostatnią awanturę bitwy o Bejrut; to nie Syryjczycy. To milicje pana Chamouna rozpoczęły walkę .... Milicje chrześcijańskie, w szczególności te pana Camille Chamoun , ponoszą główną odpowiedzialność za tragiczne wydarzenia w Bejrucie w ciągu ostatnich dwóch tygodni .... Uważam to za bardzo ważne powiedzieć im przez was, że nie mogą liczyć na wsparcie społeczności międzynarodowej w walce, która jest walką bez powodu, nierozsądną” . Niedługo potem opuścił rząd, gdzie został zastąpiony na29 listopadanastępnie Jean François-Poncet .
Został podniesiony do godności Wielkiego Oficera Legii Honorowej w charakterze wojskowym w dniu7 lipca 1976 r.przez Valéry Giscard d'Estaing . Posiada również Croix de Guerre 1939-1945 oraz liczne odznaczenia francuskie i zagraniczne.
Cierpiący na depresję zabił się dalej 15 kwietnia 1982 r. w swoim paryskim domu, z kulą ze strzelby wystrzelonej w klatkę piersiową.