Lockheed T-33 Silver Star | ||
Dwa srebrne gwiazdy T-33 w locie nad Florydą w 1988 roku . | ||
Budowniczy | Lockheed Corporation | |
---|---|---|
Rola | Samolot szkoleniowy | |
Status | Usunięty z usługi | |
Pierwszy lot | 22 marca 1948 | |
Numer zbudowany | 6 557, | |
Pochodzi z | Lockheed P-80 Shooting Star | |
Załoga | ||
2 | ||
Motoryzacja | ||
Silnik | Allison J33-A-35 | |
Numer | 1 | |
Rodzaj | Silnik turboodrzutowy | |
Ciąg jednostkowy | 24 kN | |
Wymiary | ||
Zakres | 11,5 m | |
Długość | 11,2 m | |
Wysokość | 3,3 m | |
Szerokie rzesze | ||
Pusty | 3775 kg | |
Maksymalny | 6.865 kg | |
Występ | ||
Maksymalna prędkość | 970 km / h | |
Sufit | 14,600 m | |
Zakres działania | 2050 km | |
Uzbrojenie | ||
Wewnętrzny | AT-33: 2 karabiny maszynowe Browning M2 12,7 mm, każdy po 350 nabojów | |
Zewnętrzny | Obciążenie 907 kg pod 2 pylonami (bomby, rakiety itp.) | |
Lockheed T-33 Silver Star to samolot trener zbudowany przez Stany Zjednoczone od końca 1940 roku. To jest rzeczywiście rozwój Lockheed P-80 / F-80 Shooting Star , pierwotnie wyznaczony TP-80C / TF-80C. Zbudowano ponad 6500 jednostek, T-33 był używany do szkolenia pilotów z około 30 różnych krajów i pomimo swojego wieku jest nadal w użyciu na całym świecie.
Od początku rozwoju F-80 Lockheed oferował dwumiejscową wersję do szkolenia pilotów. Musieliśmy jednak poczekaćCzerwiec 1947tak, że USAAF nie wyraża zainteresowania w związku z wysokim wskaźnikiem wypadków obserwowanym w jego jednostkach. F-80C został następnie zmodyfikowany przez dodanie drugiego siedzenia w wydłużonym 128 cm kadłubie . Aby skompensować zmniejszenie pojemności zbiorników paliwa w kadłubie, zmodyfikowano skrzydła, aby mogły pomieścić więcej. Aby zrekompensować wzrost masy, zachowano tylko 2 z 6 karabinów maszynowych.
Oznaczony jako TP-80C prototyp wykonał swój pierwszy lot 22 marca 1948. WMaj 1949, oznaczenie to zostało zmienione na T-33A. Pierwszy trener odrzutowy, w czasie gdy wszystkie siły powietrzne zaczynały transformację na tego typu samoloty, T-33 odniósł duży sukces: całkowita produkcja wyniosła 6557 sztuk (z czego 655 zbudowano na licencji). W Kanadzie i 210 innych w Japonia ), które były używane przez około trzydzieści różnych krajów.
W połowie lat pięćdziesiątych Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych otrzymała około 140 TV2-1 / T-1A Sea Star z zestawem desantowym i wzmocnioną konstrukcją, aby wytrzymać ciężkie lądowania lotniskowców, a także korozję spowodowaną wilgocią i solą.
T-33 posłużył jako podstawa do zaprojektowania Lockheed F-94 Starfire .
T-33 został opracowany na podstawie Lockheed P-80 / F-80 ( cal ) przez wydłużenie korpusu o około 3 stopy (1 m ) i dodanie drugiego siedzenia, oprzyrządowania i sterowania lotem. Po raz pierwszy został oznaczony jako wariant P-80 / F-80: TP-80C / TF-80C .
Prace rozpoczęto w 1943 roku pierwszym lotem 8 stycznia 1944. Następca Bell P-59 , P-80 stał się pierwszym myśliwcem odrzutowym wyposażonym w całą eskadrę Sił Powietrznych Armii Stanów Zjednoczonych. Kiedy do służby weszły bardziej zaawansowane odrzutowce, F-80 przyjął inną rolę: szkolenie pilotów. Dwumiejscowy T-33 został zaprojektowany do szkolenia certyfikowanych pilotów śmigłowych.
Jako pierwszy oznaczony jako TF80-C T-33 wykonał swój pierwszy lot 22 marca 1948produkcja w Stanach Zjednoczonych trwała od 1948 do 1959 roku. Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych od 1949 roku wykorzystywała go jako naziemny trener. Został oznaczony jako TV-2, a następnie T-33B w 1962 roku. Marynarka wojenna używała części samolotu P USAF -80C. (TO-1, który rok później stał się TV-1). Następnie Lockheed opracował pokładową wersję P-80 / T-33, prowadząc do T2V-1 / T-1A SeaStar . W sumie wyprodukowano 6557 Shooting Star, z czego 5691 przez Lockheed.
T-33 okazał się dobrym urządzeniem transformacyjnym i oprócz swojego głównego zastosowania, został przydzielony do innych zadań, takich jak holowanie celu lub szkolenie strzeleckie, wyposażając go następnie w dwa karabiny maszynowe. 12,7 mm (0,50 cala) nos. . W niektórych krajach Ameryki Południowej i Azji Południowo-Wschodniej T-33 był używany jako urządzenie bojowe / anty-partyzanckie (AT-33A) przez dodanie słupów transportowych pod baldachimem, co umożliwiło dostarczenie 900 kg (2000 funtów) bomb. lub 8 rakiet HVAR (High Velocity Aircraft Rocket) o kalibrze równoważnym 12,7 mm (5 cali). Wersja RT-33A, wersja rozpoznawcza produkowana głównie na eksport, z dwiema kamerami zamontowanymi w owiewce przedniej i dodatkowym wyposażeniem na tylnym siedzeniu. Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych wdrożyły pewne zmodyfikowane urządzenia (DT-33A) do zdalnego pilotowania dronów z Tyndall Base (Floryda) w ramach odbywających się co dwa lata ćwiczeń obrony powietrznej William Tell. Ze swojej strony Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych przekształciła wiele z nich w zdalnie sterowane drony (QT-33A) do testów, działające z kalifornijskich baz Point Mugu i China Lake.
T-33A służył w ponad 30 krajach. Canadair zbudował 656 T-33 licencjonowanych do służby w Królewskich Kanadyjskich Siłach Powietrznych jako CT-133 Silver Star (in) ; Kawasaki wyprodukowano 210 w Japonii . Inni operatorzy, tacy jak Brazylia , Turcja i Tajlandia , szeroko wykorzystują T-33. Cztery kubańskie T-33 sił powietrznych odegrały ważną rolę w lądowaniu w Zatoce Świń .
W latach 80. przeprowadzono próbę modernizacji T-33 do Boeinga Skyfox.Brak zamówień spowodował niepowodzenie projektu. Prawie 70% płatowca T-33 znajdowało się w SkyFoxie i było napędzane dwoma turboodrzutami Garrett TFE731-3A .
Boliwia wycofała ze służby swoje ostatnie 4 T-33 w lipiec 2017kończąc tym samym karierę operacyjną tego samolotu na świecie.
T-33 "T-Bird" był używany przez francuskie siły powietrzne z 18 lipca 1951, przez Christian Martell Hunting School z siedzibą w Meknes w Maroku. Plik6 marca 1961, pochodząca z Meknes szkoła lotnictwa myśliwskiego, założyła T-33 w bazie w Tours, która stała się bazą lotniczą 705 . Plik19 listopada 1981, szkoła myśliwska została w pełni wyposażona w Alpha Jet E i na stałe porzuciła T-33. W sumie 203 T-33A i 6 RT-33 służyły we francuskich siłach powietrznych, a 3327 uczniów zostało przeszkolonych w sterowaniu przez około 478 110 godzin lotu.