Król tańczy

Król tańczy Kluczowe dane
Produkcja Gerard Corbiau
Scenariusz Ewa - Castro
Gérard Corbiau
Andrée Corbiau
Didier Decoin
według Philippe'a Beaussanta
Główni aktorzy

Benoît Magimel
Boris Terral
Tchéky Karyo

Ojczyźnie Francja Belgia
Uprzejmy muzyczne, historyczne
Trwanie 108 minut
Wyjście 2000


Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Arkusz techniczny i dystrybucja

Tańczący król to film belgijskiego reżysera Gérarda Corbiau wydany w 2000 roku .

Streszczenie

Film śledzi spotkanie króla Francji Ludwika XIV , utalentowanego Lully'ego i genialnego Moliera . Ludwik XIV ma pasję do tańca i to Lully nada mu muzykę. Urodzona we Florencji Lully trafia do sądu dzięki księciu Guise, który chce nauczyciela włoskiego dla księżnej Montpensier. Spotkanie tej ognistej młodej Latynoski z rozżarzonym ledwie dojrzałym Królem zapowiada wielkie osiągnięcia. W rzeczywistości to w 1653 roku Lully został kompozytorem na dworze, a jego balety doskonale służyły polityce króla, którego szczytem tej doskonałej harmonii był „Taniec Słońca”, umieszczony w centrum pieśni. Wszechświat i otoczone wszystkimi planetami, symboliczna reprezentacja ministrów i dworzan oraz rolę, jaką będą teraz musieli odgrywać na dworze.

Teraz Monsieur ( Philippe d'Orléans , brat króla) jest zauroczony przywódcą oddziału: Molière (Jean-Baptiste Poquelin). Doskonałość może panować tylko w jednym domu, pan nauczył się tego na własny koszt, musi oddać Moliera i jego oddział królowi, który czyni go Comédie-Française w opozycji do Włochów z commedia dell'arte .

Powstaje wtedy trio, jeden tańczy, drugi komponuje i gra ostatni. Stanowią one centralny punkt dworskich rozrywek: Król lśni, wysublimowany magicznymi i wibrującymi nutami Lully'ego, a następnie Molière triumfuje nad hipokryzją i monotonią swoimi sztukami i zgryźliwą grą aktorską.

Ta doskonała harmonia nagle się rozpada, gdy Król odkrywa, że ​​traci elastyczność i zwinność oraz że pomimo muzycznych aranżacji Lully'ego nie udaje mu się już odtworzyć zgromadzenia (żadnego tańca łączącego między innymi skoki) czy nawet arabeski o tej samej boskiej lekkości. jak wcześniej. Pewna ciężkość nagle chwyciła jego członków, co przybiło go do ziemi, ku jego konsternacji. Ten, który wiedział, jak dać złudzenie, że potrafi latać na wiosennych nutach Lully, jest zmuszony porzucić sztukę upodobań.

Ludwik XIV, zbyt perfekcjonistyczny i dumny, nie mógł znieść oferowania swoim dworzanom zmienionego obrazu upadającej gwiazdy. Odtąd odmawia wykonywania tańca i definitywnie rezygnuje z tańca, pomimo próśb Lully'ego, który nieszczęśliwy i bezsilny wobec możliwości utraty funkcji i przywilejów, jest także skazany na smutek i rozpacz po stracie żony. prywatność Króla, przedmiot jego pełnego miłości oddania.

Pragnąc jednak dalej się śmiać i mimo upływu lat, Ludwik XIV, który nie może już tańczyć, teraz nakazuje Lully i Molierowi współpracować dla jego rozrywki; wystawiali komedie-balety z uprzejmym wkładem Corneille'a. Następnie rozpoczęło się stopniowe przejmowanie Lully nad Molière po dziewięciu latach współpracy, w wyniku którego powstanie dziewięć utworów i za które Lully uzyska od skruszonego monarchy wyłączne prawa autorów. Podczas gdy Molière pozostaje artystą najbardziej uwielbianym przez króla, Lully jest zazdrosny i wściekły, usiłuje go zdyskredytować w oczach wszystkich, potępiając burleskowy charakter tego, co nazywa „wybrykami”, a którego teraz nie chce zaakceptować. honorowe kompozycje muzyczne. W „groteskowe wybryki” Moliera na scenie jest to upokorzenie i obrzydliwością niezgodne z tym, co pasja główną sztukę tworzenia oper teraz. Lully pragnie być jedynym wektorem „windą dusz zatraconych” dla większej chwały Króla Słońca, a tym samym pragnąc pracować na rzecz wielkości monarchii o boskim prawie, której jedynym prawnym przedstawicielem jest nikt inny dla niego. , że Ludwik XIV.

Film ukazuje początki i udręki trzech dusz oddanych doskonałości swojej sztuki, których tragiczne zakończenie zawiesza widza między nostalgią a pragnieniem spełnienia. W tym wspaniałym, magicznym i tragicznym trio, zepsucie duszy ambicją sądu, wypacza z góry ustalone stosunki międzyludzkie i rządzi się pradawnymi kodeksami społecznymi o nieprzekraczalnej moralności. U schyłku żmudnego końca panowania i braku odpowiedniej opieki medycznej, ta ekscytująca historia, zarówno partyzancka, jak i częściowa, dobiega końca, prowadzona przez starzejącą się postać: Jean-Baptiste Lully.

Szczegóły historyczne: Lully umiera w wieku 55 lat w wyniku wypadku z laską, ta sama, która biła czas: przebiła mu stopę, gangrena, która objęła jego kończynę dolną, była przyczyną posocznicy, która go porwała - tancerz, odmówił amputacji, która mogła go uratować.

Jean-Baptiste Poquelin, znany jako Molière, pozostawia potomności między innymi sztukę Les Précieuses, która uczyniła go sławnym, podczas gdy Lully stopniowo popadał w zbiorowe zapomnienie. Molière pozostaje w narodowej nieświadomości, kluczowej postaci za panowania Ludwika XIV. On umarł na17 lutego 1673, po czwartym przedstawieniu Le Malade imaginaire, dla którego zagrał rolę Argana. Król zarządził pogrzeb, wbrew ówczesnemu zwyczajowi, że aktorzy nie byli chowani w sakramentach Kościoła.

Karta techniczna

Dystrybucja

Dom

Krytyczne powitanie

Król tańczy Łączny wynik
Teren Uwaga
Allocine 3.1 na 5 gwiazdek
Kompilacja recenzji
Okresowy Uwaga

W Francji , Król tańczy zbiera średnio 3.1 / 5 na AlloCiné miejscu przez 18 tytułów prasowych wymienionych.

Nagrody

Spotkania

Uwagi i odniesienia

Uwagi

  1. Średnia osiągnięta dla 18 tytułów prasowych

Bibliografia

Linki zewnętrzne