| Produkcja | Michel Drach |
|---|---|
| Scenariusz | Michel Drach i Ariane Litaize , na podstawie tytułowego powieści autorstwa Gilles Perrault |
| Główni aktorzy | |
| Firmy produkcyjne | Gaumont |
| Ojczyźnie | Francja |
| Uprzejmy | Dramat |
| Trwanie |
120 minut (wersja długa, z przerywnikami) 115 minut (wersja bez przerywników) |
| Wyjście | 1979 |
Aby uzyskać więcej informacji, patrz Karta techniczna i Dystrybucja
Czerwony Sweterek jest film Michel Drach wydany w 1979 roku , w oparciu o tytułowej powieści autorstwa Gilles Perrault , w sprawie afery karnego i kary śmierci przez chrześcijańskiego Ranucci , wykonany w 1976 roku.
Marsylia, 1974. Rano 3 czerwca, Elisa Garcia, 8 lat, znika z miasta Sainte-Agnès w towarzystwie nieznajomego. Według José, 6-letniego brata Elisy, mężczyzna był ciemnowłosy, miał na sobie czerwony sweter i jeździł szarą Simcą 1100. 20 kilometrów od Marsylii, na skrzyżowaniu La Pomme, nieznajomy ucieka za kierownicą swojego szarego coupe Peugeot 304 po zerwaniu znaku stopu i zderzeniu z samochodem. Kilka godzin później młody człowiek prosi o pomoc w domu niedaleko miejsca wypadku: jego samochód, słynny coupe Peugeot 304, utknął w galerii sąsiedniej pieczarkarni. Jeśli chodzi o Elisę, nigdzie jej nie można znaleźć. 5 czerwca, ciało młodej dziewczyny zostaje znalezione bez życia w pobliżu skrzyżowania Apple. Kierowca coupe zostaje ostatecznie zidentyfikowany: to Christian Ranucci , 20-letni przedstawiciel handlowy mieszkający w Nicei. Ponadto dziewczynę formalnie identyfikuje ojciec Elisy: to rzeczywiście jego córka. W galerii, w której utknął Ranucci, policja znajduje czerwony sweter. Christian Ranucci zostaje aresztowany. Jednak mały José nie rozpoznaje go jako porywacza ...
Film wpisuje się w walkę o rewizję procesu Christiana Ranucci i przeciwko karze śmierci . Film jest autoryzowany przez komisję kontrolną wbrew prośbie rodziny ofiary, która uzyskuje wycięty z czterech krótkich fragmentów naruszających ich życie prywatne. Jednak zastępca burmistrza Tulonu wydaje zakaz dotyczący filmu, a inni burmistrzowie ogłaszają zamiar zrobienia tego samego. Gaston Defferre zapowiada ze swojej strony, że film nie będzie zakazany w Marsylii, a Jean-Claude Gaudin , wówczas zastępca UDF, kieruje do Parlamentu pisemne zapytanie, w którym prosi o „ustanowienie pewnych granic” wolności wypowiedzi.