Śpiący z doliny

Śpiący z doliny Obraz w Infoboksie. Zdjęcie rękopisu Le dormeur du Val . Ogólne informacje
Autor Artur Rimbaud
Opublikowanie Notatnik Douai
Zawartość
Incipit „To zielona dziura, gdzie rzeka śpiewa…”, „Ein grüner Winkel den ein Bach befeuchtet…”

„The Sleeper w Dolinie  ” to sonet w Alexandrine od Arthura Rimbauda . Ten wiersz jest drugim wierszem drugiego Cahier de Douai (lub Recueil Demeny). Rękopis z autografem, datowany na październik 1870 r., znajduje się w Bibliotece Brytyjskiej . Nie ma innego znanego rękopisu. Pierwsze publikacje: Antologia poetów francuskich , tom IV, Lemerre, 1888; Relikwiarz , Genonceaux, 1891; Kompletne wiersze , Vanier, 1895.

„Le Dormeur du Val” to jeden z najbardziej znanych wierszy poety, choć prezentuje estetykę wciąż mało nowatorską: użycie sonetu, aleksandryny, regularnych rymów. Właściwie daleko nam jeszcze do nowoczesności Une Saison en enfer czyli Iluminacji , ostatnich dzieł poety, czy nawet do śmiałości obrazów w skomponowanym rok później Le Bateau ivre . W Dormeur du Val mimo to pozostaje bardzo accomplished wiersz, pokazując wielkie opanowanie zasad wersyfikacji (w szczególności bardzo wyrazisty stosowania odrzucenia .) - co jest samo w sobie godne uwagi ze strony szesnaście-letniego autora zaledwie rok stary - i silnie sugestywny kontrastem między miękkością kadru a lodowatym upadkiem, który odsłania jego makabryczny kontekst.

Tekst wiersza

Jest to zielona dziura, gdzie śpiewa rzeka
Wisząca szaleńczo na trawach
srebrnych szmat ; gdzie słońce z dumnej góry
świeci: to mała dolina, która pieni się od promieni.

Młody żołnierz z otwartymi ustami, gołą głową,
A kark skąpany w świeżej, błękitnej rukwi wodnej,
Śpi; leży rozciągnięty w trawie pod chmurą,
Blady w swoim zielonym łóżku, gdzie pada światło.

Ze stopami w mieczykach śpi. Uśmiechając się jak
chore dziecko, ucina sobie drzemkę:
Przyrodo, kołysz go ciepło: jest mu zimno.

Zapachy nie sprawiają, że drży mu nozdrza;
Śpi w słońcu, z ręką na swojej
spokojnej piersi . Po prawej stronie są dwie czerwone dziury.

-  Arthur Rimbaud , Le Dormeur du val , październik 1870 18

Formularz

Wiersz ma formę sonetu, składającego się ze skrzyżowanych rymów (ABAB) i (CDCD) w pierwszych ośmiu wierszach, rym płaski (EE) w wierszach 9-10 i rym obejmowany (FGGF) w wierszach 11-14 . Ten układ jest często używany przez Charlesa Baudelaire'a , w szczególności w Les Fleurs du mal .

Kontekst historyczny

Wiersz ten jest niewątpliwie inspirowany dla 16-letniego wówczas młodego Rimbauda wojną francusko-pruską z 1870 roku , a zwłaszcza bitwą pod Sedanem przypieczętującą klęskę Francuzów.3 września 1870 r, niecałe 20 kilometrów od Charleville , jego ówczesnego miejsca zamieszkania. Ta scena, martwy żołnierz w środku wszechobecnej i przyjaznej natury, rzeczywiście wzbudza oburzenie Rimbauda. Jest jednak mało prawdopodobne, by rzeczywiście był świadkiem tego, co opisuje.

W tym kontekście Rimbaud mógł chcieć przywołać straconego dezertera lub żołnierza ciężko rannego w walkach, który zginął w tym idyllicznym miejscu.

Obraz i opis natury: otoczenie

Wszechobecna animowana natura

Natura jest bytem niezwykle obecnym w tym wierszu, co znajduje odzwierciedlenie w powtarzalności odpowiedniego pola leksykalnego („zieleń”, „rzeka”, „góra”, „promień”…). Ale ta natura wydaje się bardzo szczególna, bardzo żywa i aktywna, co znajduje odzwierciedlenie w wielu użytych czasownikach czynnościowych („chante” wzmocnionych aliteracją spółgłosek zębowych w wersecie 1 [t] / [d], „wiszące”, „pianka ”). ..), które pomagają uosabiać różne elementy przyrody: „rzeka”, „góra”, „dolina”. To wrażenie obfitości i złożoności dodatkowo podkreśla użycie podrzędnych („gdzie śpiewa…”, „co pieni się…”), przysłówka intensywności „szaleńczo”, ale też przechodzi przez przyspieszone rytmy. Na przykład w wersecie 3 akcenty wyznaczają trzy grupy sylab: 2 („Argent”) – 4 („gdzie słońce”) – 6 („z dumnej góry”); to nadaje wersecie szczególnego rozmachu i żywotności.

Czarująca i przyjazna sceneria

Jest to przyroda dobroczynna i harmonijna: łączy wodę, słońce i roślinność. Rimbaud opisuje płynność wody w rozpiętości od wersetu 1 do wersetu 2. W związku z tym „Natura” w wersecie 11 zmienia się w alegorię macierzyńską i opiekuńczą, poprzez użycie leksykonu macierzyństwa („berce – serdecznie”) , a bardziej ogólnie miękkość („ łóżko ”,„ kąpiel ”). Peryfraza „zielonej dziury” w wersecie 1 sugeruje również schronienie. Podobnie użycie epitetu „mały” przekłada się na pewną znajomość.

Gry na zmysły

Opis ten odwołuje się do kilku zmysłów, głównie wzroku (obecnego zwłaszcza poprzez przymiotniki koloru: „niebieski”, „zielony”, „blady”), na który upiera się przy odrzuceniu wersetami 2/3 („Argent”) oraz 3/4 (" Luit "), węch (" jego nozdrza"), dotyk (który przechodzi przez przyimki oznaczające pozycje:" w jego zielonym łóżku "," leżąc w ... "," ręka na klatce piersiowej "), słuch ( „ śpiewa ”). Rimbaud wprowadza tu synestezje , jak przed nim Baudelaire w swoim wierszu Korespondencje , które czasem prowadzą do paradoksalnych obrazów, łączących doznania w niezwykły sposób: „mała dolina, która pieni promienie” (łącząc elementy stałe i płynne w promieniowanie), „Lekkie deszcze”. ” (ponownie łącząc element płynny i promieniowanie). Wreszcie, choć przyjemna i energiczna, ta znajoma natura nabiera również bardziej tajemniczych i dziwnych aspektów.

Integracja postaci: żołnierz

Bardzo młody żołnierz

Autor wspomina w wersecie 5 (na początku drugiej strofy) „żołnierza” leżącego w trawie. Jednak to jego młodość uderza w poetę, czego wyrazem jest przesunięcie przymiotnika „młody” tuż przed przecinkiem i użycie leksykonu związanego z dzieciństwem („buj go”, „chore dziecko”).

Pozorny spokój

Półleżąca pozycja tego człowieka przyrównuje go do zwykłego „śpiącego”, jak sugeruje tytuł wiersza. Jego wygląd nie jest bardzo regulacyjny: jest z gołą głową, bez hełmu lub kepi, co sugeruje pewien relaks po drzemce żołnierza. Szczególnie pracuje się nad tą atmosferą bezczynności. Pola leksykalne snu i bierności są dobrze rozwinięte („otwarte usta”, „rozszerzone”, „kołyska” ...), a nawet możemy mówić o szczęśliwości, gdy Rimbaud powtarza czasownik uśmiech w wersetach 9 i 10. Les metaphors ( „w swoim zielonym łóżku” , „kąpiel w świeżej niebieskiej rukwi wodnej” ), powtórzenie terminów o tym samym etymonie, co czasownik spać („śpi” w w. 7, 9 i 13, „śpi” w tytule), a także odrzucenia („śpi” w wersecie 7, „ukojenie” w wersecie 14, dodatkowo wzmocnione afiksami), jeszcze bardziej podkreślają tę atmosferę letargicznego spokoju. Jednak ten spokój jest zwodniczy.

Niejednoznaczne miejsce w przyrodzie

Nawet jeśli natura wydaje się przyjazna, ten żołnierz zajmuje miejsce trudne do zakwalifikowania. Z jednej strony ten młody człowiek wydaje się bardzo odmienny od otaczającej go natury, jest „blady” i nieaktywny, w przeciwieństwie do natury ożywionej, żywej. A jednak wydaje się, że znalazł tam swoje miejsce, otoczony ze wszystkich stron („w swoim zielonym łóżku”, „w mieczykach”, „pod chmurą”); dostrzegamy w tym względzie powtórzenie przyimka „w” (w w. 6, 8, 9, 13), co może świadczyć o tym, że żołnierz ten w końcu wkomponowuje się w krajobraz, który go przyjął - ale także sugerować pochówek jego szczątków, „zielone łóżko, na którym pada lekki deszcz”, co może kojarzyć się z prześcieradłem pogrzebowym zakrywającym jego ciało.

Dramatyczny postęp

Autor przedstawia postać w sposób progresywny, na zasadzie efektu zbliżenia lub śledzenia w kinie: najpierw pejzaż („zielona dziura”), potem żołnierza jako całość („Młody żołnierz”), potem zbliżamy się do niego, aż będziemy mogli wyraźniej odróżnić jego twarz („uśmiech”), aż w końcu skupiamy się na jego „dwóch czerwonych dziurach po prawej stronie”.

Dopiero w ostatniej linijce Rimbaud wyraźnie przywołuje śmierć żołnierza: dwie czerwone dziury, ślady bagnetu lub broni palnej, odbijają się echem „zielonej dziury” z wersetu 1, czyniąc z niej, z perspektywy czasu, grobowiec ; możemy zatem powiedzieć, że od początku wiersza trwa przygotowanie do tej smutnej rzeczywistości. Pewne wyrażenia pomagają zainicjować ten temat śmierci: w wersecie 6 „szyja skąpana w świeżej, błękitnej rukwi wodnej”, czy w wersecie 9 „stopy w mieczykach”, które są żałobnymi kwiatami , sugerując, że jest to wieczne sen; opis twarzy („otwarte usta”, „blady”) zapowiada zachorowalność; „Jest mu zimno” przywołuje na myśl już martwe ciało. W trakcie wiersza tworzy się wrażenie niepokoju, które podkreśla werset 12: „Perfumy nie drżą mu nozdrza”, co wskazuje, że żołnierz już nie oddycha. Wreszcie słowo „Cichy” jest mocno zaakcentowane przez jego odrzucenie na początku ostatniego wiersza. Aliteracja w „R” (obecne w pierwszych trzech wierszach i trzech ostatnich) początkowo sugeruje sen, chrapanie podkładu, ale w końcu grzechotkę śmierci.

Adaptacja i aluzje

Uwagi i referencje

  1. "  KOLEKCJA STEFANA ZWEIGA. Lot. CLXXXI  ” , w British Library , folio 35
  2. Jean-Michel Adam, Aby przeczytać wiersz , Du Boeck-Duculot,1989, s.  44-47.
  3. Claude Duchet, Revue d'Histoire Littéraire de la France , 1962, strona 371.
  4. Cecilia 2009 , s.  156.
  5. Françoise Cahen-Pinon, Caroline Vaugien, 1. francuski L.ES.S , Nathan,2012, s.  135.
  6. Marc Eigeldinger , „La abode rimbaldienne” w Mythologie et intertextualité , Slatkine, 1987, s.238
  7. H. Jay Siskin, David A. Fein, Architextes , Holt, Rinehart i Winston,1996, s.  61.
  8. Cecilia 2009 , s.  163.
  9. Cecilia 2009 , s.  161.
  10. Amélie Vioux, „  Le dormeur du val, Rimbaud: analizuj  ” , na commentairecompose.fr ,3 grudnia 2014(dostęp 29 stycznia 2019 )
  11. Chantal J. Zabus, Sekret: motyw i motor literatury , Erasmus College,1999, s.  206.
  12. http://abardel.free.fr/petite_anthologie/le_dormeur_du_val.htm .
  13. "  " Z piosenką mogę sprawić, że ludzie będą płakać" - najlepsze z Boomerangu  " , na franceinter.fr ,7 czerwca 2019.
  14. Remi Wallon, „  Booba  ” , Vice ,20 listopada 2008.
  15. Guillaume Narduzzi-Londinsky, „  Czy Booba można uznać za wielkiego poetę?  " , Les Inrockuptibles ,27 maja 2018 r..
  16. „  MC Solarar: konkubina hemoglobiny  ”

Załączniki

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne