Niemiecki język migowy Deutsche Gebärdensprache (de) | ||
Kraj | Niemcy | |
---|---|---|
Liczba głośników | Niemcy: 80 000 do 395 000 (2014) | |
Typologia | Alfabet jednoręczny | |
Klasyfikacja według rodziny | ||
|
||
Status oficjalny | ||
Oficjalny język | Niemcy (2002) | |
Kody języków | ||
ISO 639-3 | gsg | |
IETF | gsg | |
Glottolog | germ1281 | |
Niemiecki język migowy ( Deutsche Gebärdensprache lub DGS jest język migowy używany przez osoby niesłyszące w Niemczech i niemieckiej części Belgii.
Niemiecki język migowy zaczął być używany w edukacji dopiero w latach 90. XX w. Od czasu utworzenia pierwszej publicznej szkoły dla dzieci głuchych w Lipsku w 1977 r. Nauczanie opierało się na metodzie ustnej , znaki językowe są używane jedynie jako uzupełnienie sposób.
Istnieje wiele odmian leksykalnych w zależności od regionu, ale pozostają one dość podobne, czy to ze wschodu na zachód, czy z północy na południe.
Niemiecki język migowy ma pewne podobieństwa z francuskim językiem migowym , a także z innymi europejskimi językami migowymi. Instrukcja alfabet - z jednej strony - jest także w pobliżu francuskiego systemu.
W 2012 roku w Niemczech było 80 szkół, do których uczęszczało ponad 11 000 uczniów. W niektórych szkołach na lekcje słuchu uczestniczą również dzieci niesłyszące.
Do pisania używany jest standardowy język niemiecki . Niektóre szkoły, które uczą pisemnego języka angielskiego, używają brytyjskiego lub amerykańskiego języka migowego .
W 2019 roku w kraju działa 750 tłumaczy niemieckiego języka migowego. Nauczyciele osób niesłyszących muszą uczestniczyć w pięcioletnim programie studiów na jednej z pięciu uczelni oferujących odpowiednie kursy.
Są stowarzyszenia Głuchych, adaptowane programy telewizyjne, a także sztuki.
Niemiecki język migowy jest uznany w art. 1 ust. 6 ustawy z dnia 27 kwietnia 2002.