Program Landsat to pierwszy kosmiczny program obserwacji Ziemi do użytku cywilnego. Został opracowany przez Amerykańską Agencję Kosmiczną , NASA z inicjatywy Amerykańskiego Instytutu Badań Geologicznych (USGS) i Departamentu Rolnictwa w połowie lat sześćdziesiątych XX w. Siedem satelitów Landsat zostało wystrzelonych w latach 1972–1999, a jedna ósma11 lutego 2013. Instrumenty na pokładzie satelitów Landsat umożliwiają uchwycenie kilku milionów zdjęć. Stanowią one unikalne zasoby do badania zmian klimatycznych , użytkowania gruntów, mapowania , zarządzania siedliskami; jak również do wielu innych zastosowań w rolnictwie , geologii , leśnictwie , edukacji itp.
Program Landsat to sukces techniczny i naukowy. Jednak przez cały okres swojego istnienia utrudniały jej problemy z finansowaniem, konflikty interesów między agencjami korzystającymi z jej produktów oraz częste zmiany organizacyjne, w szczególności nieudana próba powierzenia zarządzania sektorowi prywatnemu.
Od początku ery kosmicznej pod koniec lat 60. XX wieku satelity zwiadu optycznego doświadczyły szybkiego rozwoju, aby zaspokoić potrzeby wywiadu wojskowego, pobudzane trwającą zimną wojną między Związkiem Radzieckim a Stanami Zjednoczonymi (satelity Corona ). Dostępne są zatem technologie potrzebne do opracowania satelity obserwacyjnego Ziemi do użytku cywilnego. Od geologów i kartografów dostęp do zdjęć z satelitów szpiegowskich i poznać potencjał tego typu statku kosmicznego. Ale osoby odpowiedzialne za projekty wojskowe nie chcą, aby ujawniane były wykorzystywane technologie, a nawet ich możliwości. Próbują ograniczyć wykorzystywanie technologii chronionych tajemnicą obronną do celów cywilnych i zniechęcać promotorów projektów obserwacji Ziemi z kosmosu.
Ale w połowie lat 60. coraz więcej zwolenników projektu satelity obserwacji Ziemi. Możliwości satelitów teledetekcyjnych są obecnie znane wszystkim naukowcom dzięki zdjęciom Ziemi wykonanym przez astronautów na orbicie oraz danych o planetach zebranych przez sondy kosmiczne . W 1965 roku NASA rozpoczęła wstępne badania satelity teledetekcyjnego, który przeprowadził inwentaryzację zasobów Ziemi na zlecenie Instytutu Studiów Geologicznych Stanów Zjednoczonych (USGS) i Korpusu Inżynierów Armii Stanów Zjednoczonych . Na podstawie tego badania te dwie organizacje, ale także Ministerstwo Rolnictwa, szybko doszły do wniosku, że satelita obserwujący Ziemię może im pomóc w wypełnianiu powierzonych im misji. Jednak potrzeby są rozbieżne: USGS chce przede wszystkim wysokiej rozdzielczości optycznej do rysowania użytecznych map do wykrywania zasobów naturalnych i geologii, podczas gdy Departament Rolnictwa jest bardziej zainteresowany liczbą obserwowanych zakresów widmowych, ponieważ umożliwiają one zróżnicować charakter plantacji i wykryć pojawienie się chorób roślinnych.
Inżynierowie NASA, chcąc zadowolić wszystkich potencjalnych użytkowników, pracują nad projektem wyrafinowanego statku kosmicznego. Ale USGS, który chce szybko dostępnego, pojedynczego instrumentu i łatwego w użyciu satelity, jest manewrem, który zmusi NASA do przyspieszenia projektu. Sekretarz Spraw Wewnętrznych, minister odpowiedzialny za USGS, ogłasza publicznie wWrzesień 1966że jego administracja opracuje własnego satelitę w ramach projektu o nazwie EROS ( Earth Resources Observation Satellite ), którego wystrzelenie planowane jest na 1969 r. Ogłoszenie nie odpowiada żadnemu prawdziwemu projektowi, a NASA udaje się utrzymać rozwój satelita, ale agencja kosmiczna musi teraz działać pod presją Kongresu i prasy, którzy oczekują szybkiej realizacji. Mimo to inżynierowie NASA odmawiają ograniczenia obciążenia do kamery wideo wystarczającej na potrzeby USGS. Decydują się na zakup wielopasmowego skanera opracowanego dzięki badaniom przeprowadzonym na University of Michigan . Czujnik ten szczególnie dobrze reaguje na potrzeby Departamentu Rolnictwa, do którego wsparcia zwracają się kierownictwo NASA, aby zrównoważyć utrzymywanie się USGS nad projektem. Ale NASA ma pulę finansową zmniejszoną przez Biuro Zarządzania i Budżetu ( OMB od 1990), a moc optycznej rozdzielczości instrumentów jest ograniczona, aby nie ujawniać możliwości amerykańskich satelitów rozpoznawczych.
W tych warunkach trudno sprostać niekiedy nierealistycznym oczekiwaniom swoich klientów. Urząd Budżetowy, w kontekście ogólnego kryzysu budżetowego związanego w szczególności z rosnącymi kosztami wojny w Wietnamie , próbował anulować projekt w 1967 i 1968 r. I przyznał tylko jedną czwartą środków przewidzianych w 1969 r. NASA musi uzasadnić projekt poprzez przyspieszenie zwrotu z inwestycji . Pomimo wsparcia Kongresu w 1969 roku, NASA musi nadal bronić przyznanego budżetu do dnia poprzedzającego wystrzelenie pierwszego satelity. Jedną z głównych trudności projektu jest proces przetwarzania i przechowywania danych wyprodukowanych przez satelitę. Jest to pierwszy statek kosmiczny, który wytwarza tak dużą ilość obrazów o wysokiej rozdzielczości w sposób ciągły przez kilka lat z rzędu; aby sprostać potrzebom, należy je szybko udostępnić użytkownikom końcowym. Aby obrazy nadawały się do użytku, muszą zostać ponownie przetworzone, oprócz dwóch technik: konwencjonalnego przetwarzania analogowego i, od niedawna, przetwarzania cyfrowego (obraz jest w całym łańcuchu przetwarzania zarządzany w postaci bitów), które jest wymagane przez kontynuację, ale które jest w tym czasie nadal częściowo eksperymentalna. Ze względu na brak środków finansowych kierownicy projektów wybierają technologię analogową, która jest przestarzała i nie spełnia oczekiwań użytkowników. Łańcuch przetwarzania przeszedł na cyfryzację dopiero w 1980 roku.
Pierwszego satelity ERTS-1 (dla satelity technologii zasobów Ziemi ) wystrzelono w dniu23 lipca 1972. Powstałe obrazy od razu wzbudzają duże zainteresowanie wśród wielu użytkowników, jednak ilość sprzedanych obrazów nie spełnia założeń postawionych przez promotorów projektu. Ponadto przejście do systemu operacyjnego i nieeksperymentalnego jest blokowane przez kontrowersje dotyczące sposobu zarządzania takim programem, części przeznaczonej na badania i zastosowania praktyczne, roli państwa i agencji. Przestrzenne, konflikty między potrzeby użytkownika. W 1975 roku, kiedy właśnie wystrzelono drugiego satelitę ERTS-2, program otrzymał nazwę Landsat, a satelity nazwane Landsat-1 i Landsat-2. W 1979 roku administracja prezydenta Jimmy'ego Cartera zdecydowała o przeniesieniu zarządzania programem z NASA do NOAA, która miała już doświadczenie w zarządzaniu satelitami meteorologicznymi . Celem jest przygotowanie do przejścia do sektora prywatnego. Dyrektywa 54 przewiduje również budowę 4 nowych satelitów po Landsacie-3 (wystrzelonym w 1978 r.). Jednak system Landsat pozostawał zarządzany przez NASA do 1983 roku jako program badawczy i eksperymentalny. W tym dniu została uznana za operacyjną, a zarządzanie nią powierzono NOAA. Dwa satelity Landsat-4 i Landsat-5 - wystrzelone w 1983 i 1984 roku - są budowane i umieszczane na orbicie przez NASA.
Administracja prezydenta Ronalda Reagana zdecydowała w 1984 r. O powierzeniu marketingu danych wyprodukowanych przez satelity Landsat prywatnej firmie, zgodnie z planem poprzedniej administracji. Po ogłoszeniu zaproszenia do składania ofert w 1985 r. NOAA wybrała EOSAT ( Earth Observation Satellite Company ) jako spółkę zależną Hughes Aircraft i RCA . Ten ostatni ma wyłączne prawa do sprzedaży obrazów z satelitów Landsat-4 i Landsat-5 przez okres 10 lat. W zamian EOSAT musi zapewnić operacyjne zarządzanie Landsat-4 i Landsat-5, zbudować dwa kolejne satelity Landsat, wystrzelić je i zapewnić zarządzanie nimi przy pomocy rządowych dotacji. Jednak komercjalizacja nie odnosi oczekiwanego sukcesu. Zgodnie z umową z NOAA, EOSAT może sprzedawać tylko surowe dane. Klauzula ta musi chronić firmy specjalizujące się w przetwarzaniu danych Landsat. Ponadto EOSAT musi na podstawie umowy ustalać identyczne ceny w ramach polityki antydyskryminacyjnej. EOSAT w obliczu trudności finansowych znacząco podnosi ceny, co prowadzi do gwałtownego spadku sprzedaży do instytucji akademickich (badania i dydaktyka). W obliczu tej porażki decyduje rząd amerykańskiPaździernik 1992ponowne rozważenie prywatnego marketingu produktów Landsat. Zarządzanie pozostałą częścią programu powierzono NASA i Departamentowi Obrony Stanów Zjednoczonych . Wystrzelenie Landsata-6 w 1993 roku zakończyło się niepowodzeniem z powodu awarii paliwa w silniku orbity. W 1994 roku Departament Obrony wycofał się z projektu w wyniku nieporozumień dotyczących projektu Landsat-7. Program powierzono NASA (projektowanie i start satelity), NOAA (zarządzanie operacyjne) i USGS (archiwizacja danych). EOSAT kontynuował zarządzanie operacyjne satelitami Landsat-4 i 5 do 2001 roku. W 1998 roku NOAA wycofała się z programu. Landsat-7 został wydany w 1999 roku.
NASA i USGS nie chcą rezygnować z realizacji programu, który ma dużą społeczność użytkowników. Specyfikacje nowej generacji satelitów Landsat, zwanych LDCM ( Landsat Data Continuity Mission ), zostały opracowane w 2003 r. Przez obie agencje. Oczekuje się, że przyszły satelita dostarczy wielospektralne obrazy w świetle widzialnym i podczerwieni o średniej (optycznej) rozdzielczości i pełne pokrycie powierzchni lądu przy każdej zmianie pory roku. Satelita LDCM musi również generować obrazy kompatybilne pod względem geometrii, kalibracji oraz charakterystyki widmowej i przestrzennej z poprzednimi produkcjami, aby umożliwić porównania obejmujące kilka dziesięcioleci. Wreszcie, surowe dane wyprodukowane przez satelitę muszą być rozpowszechniane bezpłatnie i w sposób niedyskryminacyjny.
Aby sprostać tej potrzebie, NASA rozważa partnerstwo publiczno-prywatne, w którym wybrana firma jest zarówno właścicielem, jak i operatorem satelity. WMarzec 2002NASA wybiera dwie firmy, które rozpoczynają studia wykonalności w celu uszczegółowienia charakterystyki satelity i realizacji projektu. Jednak przetarg nie powiódł się: DigitalGlobe , pierwszy amerykański prywatny operator satelitów do obserwacji Ziemi (Early Bird 1, QuickBird itp.), Traci zainteresowanie projektem, podczas gdy propozycja Resource21 LLC jest uważana za zbyt kosztowną. Program przeszedł następnie przez długi okres niepewności. W 2004 r. Biuro Prezydenta USA ds. Nauki i Technologii zwróciło się do NASA o umieszczenie instrumentu Landsat na nowej serii satelitów NOAA, NPOESS . Jednak pod koniec 2005 roku to samo biuro ponownie rozważyło swoją decyzję i poprosiło NASA o zakup własnego satelity. Wreszcie na początku 2007 roku rząd USA zdecydował i powierzył NASA zadanie dostarczenia i wystrzelenia satelity, podczas gdy USGS musiało rozbudować sieć stacji naziemnych , zapewnić przetwarzanie obrazów, zarządzanie operacyjne satelitami, a także marketing produktów satelitarnych. Mówiąc bardziej ogólnie, USGS wyznaczono jako agencję zarządzającą dla wszystkich satelitów obserwacji Ziemi, aby umożliwić NASA skupienie się na lotach załogowych i zaawansowanych technikach kosmicznych. WKwiecień 2008NASA wybiera producenta GDAIS (zakupionego w 2010 roku przez Orbital Sciences ) do rozwoju satelity LDCM. Wystrzelenie pierwszego satelity planowane jest na 2013 rok.
| Charakterystyka | Landsat-1 do 3 | Landsat-4 i 5 | Landsat-6 | Landsat-7 | Landsat 8 |
|---|---|---|---|---|---|
| Początek i koniec misji | Landsat-1: 1972-1978 Landsat-2: 1975-1981 Landsat-3: 1978-1983 |
Landsat-4: 1982-1993 Landsat-5: 1984-2013 |
1993 (niepowodzenie) | 1999- | 2013- |
| Status satelity | Misja wykonana | Misja wykonana | Nie udało się uruchomić | Operacyjny | Operacyjny |
| Masa | 816 - 960 kg | 1938 - 1961 kg | 2000 kg | 2200 kg | 2600 kg |
| Instrumenty | MSS: Radiometr RGB: kamera wideo |
MSS i TM: radiometr | MSS i TM: radiometr | ETM +: radiometr | OLI i TIRS: radiometr |
| Pasma widmowe | 0,5-0,6 mikrona 0,6-0,7 mikrona 0,7-0,8 mikrona 0,8-1,1 mikrona |
0,45-0,52 µm 0,52-0,6 µm 0,63-0,69 µm 0,76-0,9 µm 1,55-1,75 µm 2,08-2,35 µm |
- | 0,45-0,52 µm 0,53-0,61 µm 0,63-0,69 µm 0,78-0,9 µm 1,55-1,75 µm 2,09-2,35 µm |
0,433-0,453 µm 0,45-0,515 µm 0,525-0,6 µm 0,63-0,68 µm 0,845-0,885 µm 1,56-1,66 µm 1,36-1,39 µm 2,1-2, 3 µm |
| Podczerwień termiczna | - | 10,4-12,5 µm | - | 10,4-12,5 µm | 10,3-11,3 µm 11,5-12,5 µm |
| Panchromatyczny | - | - | - | 0,52-0,9 µm | 0,5-0,68 µm |
| Rozkład | Ogólnie: 79 m | Ogólnie: 30 m Podczerwień termiczna: 120 m |
- | Ogólnie: 30 m Panchromatic: 15 m Podczerwień termiczna: 60 m |
Ogólnie: 30 m Panchromatic: 15 m Podczerwień termiczna: 100 m |
| Technika przechwytywania obrazu | Whiskbroom | Whiskbroom | - | Whiskbroom | Pushbroom |
| Orbita | Wysokość: 907 - 915 km na południowy cykl: 18 dni godzina: 09:45 |
Wysokość: 705 km cykl: 16 dni godzina: 9:30 - 10:00 |
- | Wysokość: 705 km cykl: 16 dni godzina: 10:00 do 10:15 |
Wysokość: 705 km |
Pierwsze trzy satelity Landsat (Landsat 1 do 3) mają identyczne właściwości. Są uruchamiane odpowiednio wLipiec 1972przez wyrzutnię Delta 1900 , wstyczeń 1975przez wyrzutnię Delta 2910 iMarzec 1978tego samego typu wyrzutni. Przy wysokości 3 metrów przy średnicy 1,5 metra rozpiętość ich skrzydeł osiąga 4 metry po rozłożeniu paneli słonecznych . Od jednego satelity do drugiego masa nie jest identyczna: Landsat-1 waży 816 kg w porównaniu z 953 kg i 960 kg odpowiednio dla Landsat 2 i Landsat 3. Ta podseria wykorzystuje stabilizowaną platformę na 3 osiach, pochodzącą z amerykańskiego satelity meteorologicznego Nimbus -4 opracowany przez General Electric . Kontrola orientacji wykorzystuje czujnik ziemi, czujniki słońca i silniki rakietowe wyrzucające freon . Uzyskana precyzja wynosi 0,7 ° na trzech osiach. Dwa panele słoneczne o jednym stopniu swobody dostarczają maksymalnie 1000 watów i średnio 515 watów, które są przechowywane w akumulatorach niklowo-kadmowych . Komputer pokładowy ( komputer pokładowy ) ma magnetyczną rdzenia pamięci 4096 18-bitowych słów. Telekomunikacja odbywa się w paśmie S za pośrednictwem transpondera o mocy 1 wata, który umożliwia przepływ 15 megabitów na sekundę. Dane mogą być przesyłane w czasie rzeczywistym lub przechowywane tymczasowo na dwóch magnetofonach, które mogą pomieścić 30 minut informacji. Oczekiwana żywotność satelity to 1 rok.
Trzy satelity Landsat są umieszczone na orbicie synchronicznej ze Słońcem na wysokości między 907 km a 915 km, która przecina równik o godzinie 9.45 w węźle zstępującym. Orbita jest pokonywana w ciągu 103,0 minut i przechodzi nad tym samym punktem co 18 dni. Satelita ma dwa instrumenty:
Satelity Landsat 4 i 5 wystrzelone przez wyrzutnie Thor Delta 3925 odpowiednio w 1982 i 1984 r. Tworzą nową generację, bardzo różniącą się od poprzedniej. Platforma jest opracowany dla Solar Maximum Mission (SMM). Oba satelity mają masę około 1940 kg . Konstrukcję platformy stanowią aluminiowe panele przymocowane do grafitowej ramy . Napęd wykorzystuje silniki rakietowe spalające hydrazynę . Satelita jest stabilizowany na 3 osiach i wykorzystuje koła reakcyjne, aby uzyskać dokładność wskazywania 0,01 °. Pojedyncze skrzydło z jednym stopniem swobody przenosi panele słoneczne o mocy 1430 watów. Telekomunikacyjne w Ku , L , X i S pasma . Długa 4 m rozszerzalny maszt służy do obsługi dużej anteny parabolicznej zysk używany do wysyłania danych do sieci satelitów geostacjonarnych TDR z NASA . Następnie przekazują je do stacji naziemnych . Oba satelity są wyposażone w pierwsze odbiorniki GPS na pokładzie satelity. Służą do określania pozycji satelity na jego orbicie oraz do resetowania zegara pokładowego.
Satelity z tej podserii są umieszczone na orbicie znacznie bliżej ziemi, co umożliwia zwiększenie szerokości strefy skanowanej przez przyrządy. Orbity synchroniczne słońce znajduje się na wysokości 705 km z nachylenia 98,2 ° i przecina równik w 9,45 późnej porze na węźle zstępującej. Satelita przelatuje nad tym samym punktem co 16 dni. Satelita ma dwa instrumenty:
Chociaż oczekiwana żywotność tych urządzeń wynosi 3 lata, Landsat 5 działa przez 29 lat.
Landsat-6 to satelita zbliżony do poprzedniej generacji, opracowany przez Martina Mariettę Astro Space (dawniej General Electric Astro Space ). Uruchomiono5 października 1993przez wyrzutnię Titan , gubi się natychmiast po umieszczeniu na orbicie po pęknięciu zaworu w obwodzie paliwa . W przeciwieństwie do swoich poprzedników posiada unikalny instrument, Enhanced Thematic Mapper (ETM), którego cechy sprawiają, że jest to znacznie ulepszona wersja instrumentu Thematic Mapper na pokładzie Landsat-4 i -5. Jednak przejście na najbardziej zaawansowany czujnik grzebieniowy typu skanera (en) ( pushbroom ) zostaje zaniechane ze względów finansowych. Instrument ma pasmo panchromatyczne i wykorzystuje jednoczęściowy detektor dla pasm bliskiej podczerwieni z silikonowym podkładem wspólnym dla detektorów wszystkich pasm. Każdy z dwóch magnetycznych systemów zapisu przechowuje 15 minut danych, które mogą nagrywać lub odtwarzać z szybkością 85 megabitów na sekundę. Transmisja danych może odbywać się przy użyciu 3 różnych częstotliwości pasma X , z których dwie mogą być używane równolegle.
Landsat 7 powstaje w ramach wspólnego przedsięwzięcia utworzonego na tę okazję z USGS . Po utracie Landsata 6 podczas jego wejścia na orbitę, rozwój Landsata 7 jest przyspieszony. Satelita jest zbudowany przez Lockheed Martin Missiles and Space (in) (LMMS) i wystrzelony wKwiecień 1999przez wyrzutnię Delta II 7920. Charakterystyka Landsata-7 jest zbliżona do Landsata 6. Masa satelity wynosi 2,2 tony, w tym 122 kg hydrazyny na długości 4,3 metra przy średnicy 2,8 metra. Aby kontrolować jego orientację, wykorzystuje 4 koła reakcyjne , dwa magneto-sprzęgacze . Pojedyncze - miotających silniki rakietowe zużywające hydrazyny stosowane są zarówno do skorygowania orbity i służyć jako system back-up dla kontroli położenia . Posiada jeden instrument, ulepszony radiometr ETM + składający się w szczególności z pasma panchromatycznego o rozdzielczości 15 metrów i pasma o rozdzielczości 60 metrów w podczerwieni termicznej. Dane są przechowywane w pamięci półprzewodnikowej o pojemności 378 gigabitów, która może rejestrować informacje z szybkością 150 megabitów / si wysyłać je z prędkością 300 megabitów / s. System telekomunikacyjny wykorzystuje dwie anteny dookólne w paśmie S do odbioru poleceń i telemetrii oraz 3 anteny sterowalne w paśmie X, które mogą transmitować jednocześnie na 2 kanałach z szybkością 150 megabitów na sekundę. WMaj 2003, system optyczny ( Scan Line Corrector lub SLC), który umożliwia przywrócenie równoległości skanowanych obrazów zniekształconych przez postęp satelity, jest niewątpliwie ofiarą mechanicznej awarii, której inżynierowie nie byli w stanie ominąć. Od tego dnia przyrząd ETM + dostarcza zdegradowane dane.
Satelita Landsat-8 ( Landsat Data Continuity Mission ), który został wystrzelony11 lutego 2013przez wyrzutnię Atlas V 401, różni się całkowicie od poprzedniej generacji. Jego masa startowa wynosi 2623 kg , a to niesie ze 386 kg z hydrazyny . Wykorzystuje 3-osiową stabilizowaną platformę Orbital Sciences SA-2000HP wcześniej używaną w misjach Deep Space 1 i Coriolis . Kontrola orientacji wykorzystuje 3 celowniki gwiazdowe , jednostkę bezwładności, 12 czujników słonecznych, dwa nadmiarowe odbiorniki GPS i dwa trójosiowe magnetometry . Zmiany orientacji dokonywane są za pomocą 6 kół reakcyjnych , trzech sprzęgieł magnetycznych i 8 silników rakietowych o ciągu jednostkowym 22 niutonów przy całkowitej delcie-v wynoszącej 334 m / s . Panele słoneczne są umieszczone na jednym skrzydle z pewnym stopniem swobody i dostarczają 4300 watów po zakończeniu eksploatacji. Telekomunikacja odbywa się w paśmie X dla danych ( prędkość 440 megabitów / s) i pasmie S dla telemetrii i odbioru poleceń. Pojemność zapisu danych Landsat 8 jest niewystarczająca, aby satelita mógł obserwować całą powierzchnię lądu przy każdym przejściu. Jedynie Stany Zjednoczone są systematycznie obserwowane, w pozostałej części świata system programowania wykorzystujący prognozy pogody musi jednak umożliwiać obserwację 80% niepochmurnych pikseli, zgodnie z badaniami NASA.
Przyrządy pokładowe są następujące:
| Pasmo widmowe | Długość fali | Rozkład |
|---|---|---|
| Zespół 1 - Aerozole | 0,433 - 0,453 µm | 30 m |
| Band 2 - niebieski | 0,450 - 0,515 µm | 30 m |
| Band 3 - zielony | 0,525 - 0,600 µm | 30 m |
| Band 4 - czerwony | 0,630 - 0,680 µm | 30 m |
| Pasmo 5 - Bliska podczerwień | 0,845 - 0,885 µm | 30 m |
| Pasmo 6 - Średnia podczerwień 1 | 1560 - 1,660 µm | 30 m |
| Pasmo 7 - Średnia podczerwień 2 | 2100 - 2300 µm | 30 m |
| Band 8 - Panchromatic | 0,500 - 0,680 µm | 15 m |
| Zespół 9 - Cirrus | 1360 - 1390 µm | 30 m |
| Pasmo widmowe | Długość fali | Rozkład |
|---|---|---|
| Pasmo 10 - średnia podczerwień | 10,30 - 11,30 µm | 100 m |
| Pasmo 11 - średnia podczerwień | 11,50 - 12,50 µm | 100 m |
W kwiecień 2015, NASA ogłasza chęć zamówienia nowego satelity Landsat-9. Jest to zamawiane w Orbital ATK w formaciepaździernik 2016na sumę 130 milionów dolarów, która obejmuje wsparcie naziemne podczas podstawowej misji, ale nie obejmuje dostarczenia instrumentów i startu. Satelita wykorzystuje architekturę i oprzyrządowanie Landsat 8. Podobnie jak ten, jest to satelita o wadze 2,8 tony wykorzystujący platformę Leostar-3 firmy Orbital ATK. Instrumentami są multispektralna kamera OLI-2 firmy Ball Aerospace & Technologies oraz wielospektralny radiometr TIRS-2 opracowany bezpośrednio przez Goddard Space Flight Center . Uruchomienie - pierwotnie zaplanowane na 2023 r. - jest przyspieszone dogrudzień 2020(najwcześniej, jeśli przygotowania do startu zostaną wtedy zakończone), aby umożliwić wymianę Landsata 7 - wprowadzonego na orbitę w 1999 roku - który w 2016 roku zbliża się do wyczerpania zapasów paliwa. Satelita służy również jako kopia zapasowa dla Landsata 8 wystrzelonego w 2013 roku.
W 1976 roku, podczas badań wybrzeży Kanady, przeprowadzonych na zdjęciach z satelity Landsat 1, odkryto nieznaną dotąd wyspę . Nazwa tej wyspy pochodzi od satelity Landsat Island .
NASA próbowała dwa razy do utworzenia strategii marketingowych dla produktów oferowanych przez Landsat. Pierwsza próba miała miejsce między 1984 a 1998 rokiem, kiedy powstała firma EOSAT, która miała konkurować ze Spot Image . Druga próba ma miejsce na początku XXI wieku wraz z ustanowieniem partnerstwa publiczno-prywatnego z DigitalGlobe . Firma ta kończy tę współpracę, preferując skupienie się na komercjalizacji produktów o wysokiej rozdzielczości.
Dane satelitarne Landsat są rozpowszechniane bezpłatnie i bez licencji na użytkowanie przez ich właściciela, USGS . Dostarczane są na poziomie L1T, który odpowiada ortorektyfikowanym danym (z punktami podparcia) wyrażonym w odbiciach w górnej części atmosfery. W przypadku Francji dane poziomu 2A, wyrażone jako współczynnik odbicia powierzchni po korekcji atmosferycznej, wraz z maską chmur i cieniami chmur są również dostępne bezpłatnie i bez licencji użytkownika.