Pharsalus (Lucain)

Pharsalus Obraz w Infobox. Pharsalia , 1740
Tytuł oryginalny (la)  De Bello Civili
Język łacina
Autor Lucain
Uprzejmy Epicki

Civil War , lepiej znany jako Pharsalia , jest niedokończony łaciński epicki , napisany w daktyliczny hexameters , a głównym dziełem stoickiej poety Lucain . Jego dokładny tytuł to Marci Annaei Lucani z bello ciuili libri decem ( Dziesięć książek MA Lucaina o wojnie domowej ). Pochodzi z piosenki IX, v. 985, której tradycja wywodzi apokryficzny tytuł od Farsalii - bo to tam Cezar pokonał Pompejusza  - ale nie pojawia się w rękopisach.

Kontekst historyczny

Lucain mieszka i zapisuje pod pryncypatu z Neron . Jeśli początek panowania Princepsów obiecuje wielkie rzeczy, mówi się o odrodzeniu Nerona, wkrótce staje się koszmarem dla każdego, kto sprzeciwia się księciu. Nero, porównywany bardzo wcześnie do Apolla , jest bardziej artystą niż księciem, pisze wiersze, interpretuje tragedie na scenie. Jego panowanie trwa czternaście lat, podczas których zademonstruje niesamowitą przemoc wobec swoich wrogów i własnych doradców. W ten sposób zaprosi Senekę, swojego nauczyciela, do samobójstwa. Lucain będzie również zmuszony do popełnienia samobójstwa na rozkaz Nerona.

W starożytności biografowie przypisują hańbę Lucaina jego talentowi, który jest zbyt wielki, by Nero mógł go znieść. Jest również prawdopodobne, że Lucain, prowadzony przez stopniowy upadek wpływów Seneki , zdecydował się uczestniczyć w spisku Pison przeciwko Neronowi; w każdym razie to dlatego, że jest oskarżony o udział w tym, że jest skazany na samobójstwo przez Nerona.

Epicka tradycja

W tym eposie, który śledzi początek wojny domowej między Juliuszem Cezarem a Pompejuszem , między 49 a45 pne J.-C., Lucain jest przymocowany do tradycji Enniusza odmawiając napisać epos mitologiczny i uczestniczy w kwestii naukowych swego czasu: geografii, astronomii, historii naturalnej. W jego eposie bogowie nie interweniują, ale znajdujemy przeczucie sny i monstra („omeny” lub „wyrocznie”).

W porównaniu do wielkiej epopei, która jest The Eneidy , tekst prezenty Lucain jest prawdziwa oryginalność. Nie opisuje odległej i legendarnej przeszłości, ale koncentruje się na wydarzeniach historycznych sprzed niespełna wieku, tak jak zrobił to Naevius w swoim Bellum Punicum czy Quintus Ennius w swoich Annals of the Roman Republic , opowiadając oba współczesne epizody wojen punickich . Inną jego osobliwością, związaną z pierwszą, jest odrzucenie cudowności. Jest to praca pesymistyczna i głęboko naznaczona stoicyzmem. Mądrość Cato z Utiki przeciwstawia się ambicjom i nieumiarkowaniu Cezara, odpowiedzialnego za wojnę, której horror malowany jest ze szczególną żywością.

streszczenie

Dzieło to niewątpliwie pierwotnie składało się z dwunastu pieśni i zakończyło się samobójstwem Katona lub zabójstwem Cezara, nieustannie karanym przez Pompejusza. W pierwszych trzech książkach Lucan utrzymuje równowagę między Cezarem i Pompejuszem. Ale po hańbie dla Nerona wspiera Pompejusza.

Księga I

Księga II

Księga III

Księga IV

Książka V

Księga VI

Księga VII

Księga VIII

Księga IX

Książka X


Bohaterowie Farsalii

Dominującymi postaciami Farsalii są Katon z Utyki , Pompejusz i Cezar . Tych trzech bohaterów można porównać do oryginalnej rzymskiej triady: organizacji miasta wokół trzech oryginalnych bóstw: Jowisza , Kwiryna i Marsa . Według Dumézila i Jeana Soubirana to połączenie jest całkiem możliwe i istotne.

Potomkowie

Od Kwintyliana - i jego oratorium Institution  - po Juliusza Cezara Scaligera - i jego Poetices libri septem z 1561 r.  - nad „długim poematem” Lucaina wisi zarzut złego smaku: „  Wergiliusz śpiewa; Lucain szczeka. »Ale ten heroiczny wiersz jest zgodny z„ erą baroku ”: Agrippa d'Aubigné , Robert Garnier , Dorat , Guillaume du Bartas , Brébeuf , Corneille i, w mniejszym stopniu, Du Bellay , zapożyczają barwny język, który uderza. ducha na mocy enargeia . Montaigne pisze: „Ja też kocham Lucaina i chętnie go praktykuję, nie tyle ze względu na jego styl, ile ze względu na jego własną wartość oraz prawdziwość jego opinii i osądów. »( Eseje , II, 10). Umieszcza go na liście „pięciu łacińskich poetów na cześć Katona” (I, 37) i wymienia go trzydzieści siedem razy.

To przesadnie barokowe dzieło nadal znajdzie wiernego kontynuatora w podziwianym przez Szekspira poecie elżbietańskim Christopherze Marlowe, który przetłumaczy pierwszą książkę Bellum Civile .

Chevalier de laures , poeta Langwedocja, próbował imitację La Pharsale de Lucain , opublikowanej w 1773 roku.

Uwagi i odniesienia

  1. Jean Pierre Néraudau, Literatura łacińska , Paryż, Hachette Supérieur,2000, 287  s. ( ISBN  201145321-6 ) , s.  The Neronian Revival, strony 201-202-203.
  2. Jean Soubiran, „  Again on the heroes of the Pharsale  ”, Revue d'études antiques ,1967, s.  59-68 (www.persee.fr/doc/palla_0031-0387_1967_num_14_3_1017)

Zobacz też

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne