Tytuł oryginalny | (la) De Bello Civili |
---|---|
Język | łacina |
Autor | Lucain |
Uprzejmy | Epicki |
Civil War , lepiej znany jako Pharsalia , jest niedokończony łaciński epicki , napisany w daktyliczny hexameters , a głównym dziełem stoickiej poety Lucain . Jego dokładny tytuł to Marci Annaei Lucani z bello ciuili libri decem ( Dziesięć książek MA Lucaina o wojnie domowej ). Pochodzi z piosenki IX, v. 985, której tradycja wywodzi apokryficzny tytuł od Farsalii - bo to tam Cezar pokonał Pompejusza - ale nie pojawia się w rękopisach.
Lucain mieszka i zapisuje pod pryncypatu z Neron . Jeśli początek panowania Princepsów obiecuje wielkie rzeczy, mówi się o odrodzeniu Nerona, wkrótce staje się koszmarem dla każdego, kto sprzeciwia się księciu. Nero, porównywany bardzo wcześnie do Apolla , jest bardziej artystą niż księciem, pisze wiersze, interpretuje tragedie na scenie. Jego panowanie trwa czternaście lat, podczas których zademonstruje niesamowitą przemoc wobec swoich wrogów i własnych doradców. W ten sposób zaprosi Senekę, swojego nauczyciela, do samobójstwa. Lucain będzie również zmuszony do popełnienia samobójstwa na rozkaz Nerona.
W starożytności biografowie przypisują hańbę Lucaina jego talentowi, który jest zbyt wielki, by Nero mógł go znieść. Jest również prawdopodobne, że Lucain, prowadzony przez stopniowy upadek wpływów Seneki , zdecydował się uczestniczyć w spisku Pison przeciwko Neronowi; w każdym razie to dlatego, że jest oskarżony o udział w tym, że jest skazany na samobójstwo przez Nerona.
W tym eposie, który śledzi początek wojny domowej między Juliuszem Cezarem a Pompejuszem , między 49 a45 pne J.-C., Lucain jest przymocowany do tradycji Enniusza odmawiając napisać epos mitologiczny i uczestniczy w kwestii naukowych swego czasu: geografii, astronomii, historii naturalnej. W jego eposie bogowie nie interweniują, ale znajdujemy przeczucie sny i monstra („omeny” lub „wyrocznie”).
W porównaniu do wielkiej epopei, która jest The Eneidy , tekst prezenty Lucain jest prawdziwa oryginalność. Nie opisuje odległej i legendarnej przeszłości, ale koncentruje się na wydarzeniach historycznych sprzed niespełna wieku, tak jak zrobił to Naevius w swoim Bellum Punicum czy Quintus Ennius w swoich Annals of the Roman Republic , opowiadając oba współczesne epizody wojen punickich . Inną jego osobliwością, związaną z pierwszą, jest odrzucenie cudowności. Jest to praca pesymistyczna i głęboko naznaczona stoicyzmem. Mądrość Cato z Utiki przeciwstawia się ambicjom i nieumiarkowaniu Cezara, odpowiedzialnego za wojnę, której horror malowany jest ze szczególną żywością.
Dzieło to niewątpliwie pierwotnie składało się z dwunastu pieśni i zakończyło się samobójstwem Katona lub zabójstwem Cezara, nieustannie karanym przez Pompejusza. W pierwszych trzech książkach Lucan utrzymuje równowagę między Cezarem i Pompejuszem. Ale po hańbie dla Nerona wspiera Pompejusza.
Dominującymi postaciami Farsalii są Katon z Utyki , Pompejusz i Cezar . Tych trzech bohaterów można porównać do oryginalnej rzymskiej triady: organizacji miasta wokół trzech oryginalnych bóstw: Jowisza , Kwiryna i Marsa . Według Dumézila i Jeana Soubirana to połączenie jest całkiem możliwe i istotne.
Od Kwintyliana - i jego oratorium Institution - po Juliusza Cezara Scaligera - i jego Poetices libri septem z 1561 r. - nad „długim poematem” Lucaina wisi zarzut złego smaku: „ Wergiliusz śpiewa; Lucain szczeka. »Ale ten heroiczny wiersz jest zgodny z„ erą baroku ”: Agrippa d'Aubigné , Robert Garnier , Dorat , Guillaume du Bartas , Brébeuf , Corneille i, w mniejszym stopniu, Du Bellay , zapożyczają barwny język, który uderza. ducha na mocy enargeia . Montaigne pisze: „Ja też kocham Lucaina i chętnie go praktykuję, nie tyle ze względu na jego styl, ile ze względu na jego własną wartość oraz prawdziwość jego opinii i osądów. »( Eseje , II, 10). Umieszcza go na liście „pięciu łacińskich poetów na cześć Katona” (I, 37) i wymienia go trzydzieści siedem razy.
To przesadnie barokowe dzieło nadal znajdzie wiernego kontynuatora w podziwianym przez Szekspira poecie elżbietańskim Christopherze Marlowe, który przetłumaczy pierwszą książkę Bellum Civile .
Chevalier de laures , poeta Langwedocja, próbował imitację La Pharsale de Lucain , opublikowanej w 1773 roku.