The Little Lady of Stavoren ( holenderski : Vrouwtje van Stavoren ; fryzyjski : Frouke fan Starum ) to bajka z Holandii.
Obecnie zamieszkiwany przez około 1000 osób, Stavoren był niegdyś bogatym portem fryzyjskim, który zaczął podupadać po utworzeniu się ławicy na otwartym morzu, uniemożliwiającej statkom wchodzenie i wychodzenie. Kilka historii próbowało wyjaśnić narodziny tej mielizny, w tym The Little Lady of Stavoren , która ma co najmniej 27 wersji.
Jest to wersja z Alphonse Esquiros opisana w jego La vie et la Néerlande holenderskim i opublikowane w Revue des Deux Mondes w 1856 roku .
„Legenda opowiada o przyczynach upadku i spustoszenia, przypominając o losach dawnych miast biblijnych. Mieszkańcy Stavoren, mówi ta legenda, nie wiedząc, jak znieść dobrobyt, który wzrastał z dnia na dzień, popadli w luksus i zuchwałość. W swej dumie posunęli się tak daleko, że ich balustrady, naczynia do picia i drzwi swoich domów przykryli złotem. Taka ekstrawagancja upokorzyła miasta Holandii , które mściły się za to, nazywając je zepsutymi dziećmi Stavorena. Wspaniałe miasto osiągnęło ten stopień świetności, kiedy fortuna nagle obróciła się po nie jak kartka książki na wietrze. Wdowa, bogaty kupiec, wyczarterowawszy statek, który wysłała do Gdańska na Wiśle , nakazała kapitanowi przywieźć jej drogocenne towary. Kapitan, który przybył do Gdańska, mógł zdobyć tylko pszenicę : załadował nią swój statek i wrócił. Kupiec Stavorena zapytał go, co kupił w Gdańsku. Kapitan odpowiedział: „Pszenica. Wtedy dumna wdowa kazała mu wrzucić do morza na prawej burcie to, co załadował na lewej burcie. Kapitan usłuchał. Jednak Bóg okazał swój gniew. Gdy tylko pszenica została rozproszona w morzu, powstała w tym miejscu mielizna o ogromnych rozmiarach, którą można jeszcze dziś zobaczyć i na której statki osiadają na mieliźnie. Ta mielizna położyła kres handlowi tego bogatego miasta, które stopniowo zanikało. Dziś jego żegluga i wielkie łowiska upadły wraz z całą resztą; Ledwo widziałem kilka biednych łodzi wciąż łowiących śledzie na wodach Zuiderzee. "
Jest zbliżona do wersji opisanej przez Everta Maaskampa w 1819 roku , ale obie pomijają element obecny w innych wersjach, a mianowicie pierścień. Według tych innych wersji, po rozkazaniu wrzucenia zboża do morza kupiec zaprotestował i ostrzegł ją przed perypetiami losu, na co odpowiedziała, wrzucając jeden ze swoich pierścieni do wody: „Ten pierścień wróci moja ręka, zanim będę w potrzebie! Jednak kilka dni później, podczas zorganizowanego przez nią bankietu, odkryła swój pierścionek w zjadanej rybie, znak złego omenu, który zwiastował katastrofę, która miała nastąpić.