Nowe życie zawodowe

Nowe życie zawodowe
La Vie Ouvrière
Social News Weekly

Logo magazynu.
Kraj Francja
Język Francuski
Okresowość Miesięczny
Format 19,2 × 28
Uprzejmy Prasa związkowa
Cena za wydanie 3  €
Założyciel Pierre Monatte
Data założenia 5 października 1909
Redaktor Nowa spółka z ograniczoną odpowiedzialnością La Vie Ouvrière
Miasto wydawnicze Montreuil
Właściciel CGT
Dyrektor publikacji Virginie Gensel-Imbrecht
Redaktor naczelny pusty
ISSN 1628-674X
Stronie internetowej nvo.fr

La Nouvelle Vie Ouvrière lub NVO to francuski magazyn o tematyce bieżącej, poświęcony światowi pracy, założony w 1909 roku przez związkowca Pierre'a Monatte .

NVO ma od czasu jej utworzenia pod nazwą życia zawodowego , związanego z Powszechnej Konfederacji Pracy (CGT). Publikacja znana była z kilku formatów i wskaźników publikacji w całej swojej historii. Obecnie jest publikowany co miesiąc.

Magazyn jest redagowany przez Nouvelle SA La Vie Ouvrière, która jest własnością CGT i która publikuje również prawniczy miesięcznik La Revue Pratique de droit social , przewodnik fiskalny VO Impôts , miesięcznik Ensemble! a także kilka prac przeznaczonych w szczególności dla członków związków zawodowych , wybranych pracowników , pracowników lub odbiorców zainteresowanych związkami lub wiadomościami społecznymi.

Historia

Pierwsze lata

La Vie Ouvrière została opublikowana po raz pierwszy5 października 1909z inicjatywy grupy rewolucyjnych związkowców, w tym Pierre'a Monatte . W tym czasie CGT przecinały debaty: po pokazaniu swojej siły podczas1 st May 1.906i potwierdził swoją niezależność, przyjmując w tym samym roku Kartę z Amiens , stoi w obliczu represji ze strony rządu kierowanego w szczególności przez Georgesa Clemenceau . Celem twórców La Vie Ouvrière jest zatem dostarczenie do myślenia działaczom związkowym, aby podsycić ich walkę.

Podczas pierwszej wojny światowej , gdy CGT uczestniczyła w Świętej Unii , La Vie Ouvrière przestało się pojawiać. Ona przejmuje1 st May 1918.

W 1922 roku , kiedy CGTU zostało podzielone , La Vie Ouvrière stało się oficjalnym czasopismem rewolucyjnych związkowców, którzy stanowili większość nowej konfederacji. W 1935 r. Gazeta stała się oficjalnym organem CGTU i wydawana co tydzień. Plik6 marca 1936, CGT i CGTU ponownie połączyły się, a La Vie Ouvrière kontynuowało swoje publikacje jako „tygodnik związkowy” .

Druga wojna światowa

Plik 21 września 1939ukazuje się numer 1052 La Vie Ouvrière . Już ocenzurowany, jest to ostatni numer autoryzowany, zanim gazeta została zakazana podczas II wojny światowej . Jednak pod kierunkiem Benoît Frachon , La Vie ouvrière kontynuował swoje publikacje potajemnie w czasie wojny: 223 kwestie zostały opublikowane w tym okresie.

Musimy poczekać na Wyzwolenie i8 września 1944 aby gazeta znów była legalna.

Od 1945 roku

W 1946 roku La Vie Ouvrière ukazał się w nakładzie 475 000 egzemplarzy: był wówczas wiodącym tygodnikiem we Francji. Do lat 80. pozostawał jednym z najważniejszych czasopism w kraju, osiągając 620 000 egzemplarzy w 1962 r. W przypadku wyborów do ZUS i 900 000 egzemplarzy w 1972 r. W wydaniu specjalnym poświęconym Wspólnemu Programowi .

Od 1952 roku , na podstawie decyzji Konfederacyjna Biura CGT , La Vie ouvrière jest oficjalnym pismem Konfederacji.

W maju 68 roku La Vie Ouvrière jest jedynym tytułem, który nadal pojawia się w całym ruchu. Został on następnie wydrukowany na zasadzie dobrowolności przez strajkujących pracowników drukarni Crété de Corbeil .

Od lat 90. gazeta kilkakrotnie zmieniała formułę: w 1993 r . Stała się L'Hebdo de Actualités sociale, a w 2011 r . La Nouvelle Vie Ouvrière . W 2009 r . Program był emitowany co dwa tygodnie, a następnie co tydzień.

Jakość współpracy

Od 1920 r., Który stał się tygodnikiem związkowym dla szerokiego grona czytelników, La Vie Ouvrière uciekał się do ilustracji, na pierwszy rzut oka bardziej skutecznych niż niektóre artykuły, i dobrego środka do przewietrzenia układu. Na długi czas niezbędne są dwa sposoby. Bajki prasowe i fotografia. Stosowanie grafiki statystycznej jest częstsze przy komputeryzacji przetwarzania danych. Tym samym książka wydana z okazji setnej rocznicy NVO zwraca obraz gazety mocno ilustrowanej, także na pierwszej stronie. Kiedy formuła „magazyn” zostaje uogólniona, po 1960 r. Fotografia używana przez wielkie nazwiska, czasem fotomontaż, konkuruje z rysunkiem satyrycznym, nie zdetronizując go. Słynne podatki VO również sprzyjają rysowaniu satyrycznemu, zarówno na pierwszej stronie, jak iw głównej części artykułów.

Po stronie projektantów

Lista tych, którzy służyli jako organ związkowy, jest długa. Bardzo obszerny Dico Solo wymienia 45 nazwisk (w tym samego Solo) do 1993 roku. Niektóre z nich były bardzo popularne.

Do 1939 roku zauważamy między innymi G. des Champs, Raoul Cabrol , René Dubosc , Essé (z AEAR) ?, Max Lingner .
Od 1944 roku są to (niewyczerpująca lista) podpisy Maxa Lingnera przed jego powrotem do NRD , Borisa Taslitzky'ego , André Escaro , Georgesa Beca , Henri Moreza , Jean-Pierre'a Chabrola , Donga , Mittelberga , a po 1968 Jacquesa Kamba , autora wiele nagłówków, Deran , Jean Effel , Jean-Pierre Brizemur , Loïc Faujour , Gilbert Flores, Jean Hin , Philippe Honoré .

I po stronie fotografów

W 1969 roku, w sześćdziesiątą rocznicę jego publikacji, Serge Zeyons , ówczesny szef działu „kultura” w Vie Ouvrière , zebrał kilku fotografów, których gazeta opublikowała reportażowe zdjęcia. Ciekawe wydaje się przejście do listy tych fotografów, o których często zapomina się o tym aspekcie ich działalności.

Załączniki

Nakrycie głowy gazety w jednym

Ewolucja strony tytułowej jest związana z ewolucją ruchu związkowego i jednego z jego elementów:

Dyrektorzy i prezesi La Vie Ouvrière , L'hebdo, La Vie Ouvrière , La Nouvelle Vie Ouvrière

Z wyjątkiem Pierre'a Monatte, wszyscy oni są członkami Biura Konfederacji CGT w czasie ich sprawowania . Po odejściu Alaina Guinota liderzy nie są już członkami Konfederacyjnej Komisji Wykonawczej (z wyjątkiem tymczasowego Davida Dugué).

Redakcja od 1944 roku

„Miejsca zamieszkania” życia robotników

Uwagi i odniesienia

  1. „  The Foundation of the Workers 'Life by Pierre Monatte  ” , w France Archives (dostęp: 29 maja 2017 )
  2. „  Od diagnozy do decyzji  ”, NVO - Analizy i propozycje pracowników , 13 i 14 maja 2014 r.
  3. Tak jest w 2011 roku
  4. Por. Dico Solo, Ponad 5000 rysowników prasowych i 600 mediów we Francji od Daumier do dnia dzisiejszego , AEDIS, Vichy, 2004. Życie zawodowe jest wymienione na stronie 879.
  5. A Century of Working Life, cytowane dzieło, strona 21
  6. Tamże. stronie 22
  7. aby trzymać się tych, których rysunek pojawia się w cytowanej pracy
  8. La Vie Ouvrière, N ° 1314, strony 34-37.
  9. Niestety ta lista jest częściowa. La Vie Ouvrière nie pojawia się w recenzjach i czasopismach, na które powołują się autorzy podstawowej książki na ten temat: Marie de Thézy, La Photographie humaniste, 1930-1960 Histoire d'un Mouvement en France , Contrejour editions, wydanej w 1992 roku.
  10. Cohen i Staraselski, op. cit. stronie 18.
  11. Od 70 lat VO, strona 77.
  12. Cohen and Staraselski, strony 84-85.
  13. tamże . p. 101.
  14. „  Numer magazynu NVO 3560  ” , w witrynie nvo.fr ,17 czerwca 2017 r(dostęp 19 grudnia 2017 )
  15. „  Numer magazynu NVO 3561  ” , w witrynie nvo.fr ,15 września 2017 r(dostęp 19 grudnia 2017 )
  16. Agnès Naton, chociaż nie pełniła już funkcji konfederacyjnej od 2015 roku ( sprawa Lepaona ), pozostała dyrektorem Nouvelle Vie Ouvrière .
  17. Paul Delanoue (urodzony w 1908 roku w Sonzay , Indre-et-Loire, zmarł w 1983 roku w Saint-Avertin , Indre-et-Loire) był nauczycielem, związkowcem i działaczem komunistycznym. Zrzeszony w Unitarnej Federacji Edukacji ( CGTU ), od swoich początków zawodowych w 1926 r. Brał udział w kongresach Międzynarodówki Pracowników Oświaty (organizacji Czerwonego Związku Zawodowego) w latach trzydziestych XX w. Clandestine od 1940 r., Od 1943 r. redaktor naczelny gazety nauczycielskiej L'École libératrice . W Wyzwoleniu został redaktorem naczelnym La Vie Ouvrière na prośbę Benoît Frachon . Pełnił tę funkcję do marca 1946 r. Por. Uwaga Paul Delanoue, w słowniku biograficznym Mouvement Ouvrier Mouvement Social de 1940 do maja 1968 , tom 4.
  18. Fernand Leriche (urodzony w Paryżu w 1914 r.) Nauczyciel, działacz związkowy i komunista, został dziennikarzem La Vie Ouvrière w 1945 r. Był jego redaktorem naczelnym La Vie Ouvrière do końca 1951 r., A następnie do lutego 1955 r. Grudzień 1956. Por. Wzmianka Frenand Leriche, w słowniku biograficznym Ruch społeczny Mouvement ouvrier od 1940 do maja 1968 , tom 7, w przygotowaniu 2011.
  19. Od listopada 1917 do 1928 roku w siedzibie mieściło się La librairie du travail , wydawnictwo prowadzone przez aktywistę pasjonującego się przekazywaniem wiedzy, Marcela Hasfelda. Patrz Marie-Christine Bardouillet, La librairie du Travail , redaktor François Maspero, Paryż, 1977.
  20. Daty wejścia na teren obiektu są niepewne do roku. Podobnie transfer na rue de la Grange-aux-Belles. Adresy i daty odnotowuje się w egzemplarzach opublikowanych w książkach cytowanych jako źródła ...

Zobacz też

Bibliografia

Linki wewnętrzne

Link zewnętrzny