Virginia z Castiglione

Virginia Oldoini
hrabina Castiglione
Obraz poglądowy artykułu Virginia de Castiglione
Hrabina Castiglione pozuje przed obiektywem Pierre-Louis Pierson w latach 60. XIX wieku.
Biografia
Imię i nazwisko Markiza Virginia Elisabetta Luisa Carlotta Antonietta Teresa Maria Oldoini
Przezwisko La Castiglione
Narodziny 22 marca 1837
Florencja , Wielkie Księstwo Toskanii 
Śmierć 28 listopada 1899
Paryż  1 st , Francja 
Ojciec markiz Filippo Oldoini Rapallini
Matka Isabella Lamporecchi
Wspólny Hrabia Francesco Verasis di Castiglione
Znajomości Napoleona III
Dzieci Hrabia Giorgio Verasis di Castiglione

Virginia Oldoïni, która przez małżeństwo została Contessa di Castiglione , urodziła się we Florencji dnia22 marca 1837a zmarł w 1 st  dzielnicy w Paryżu ,28 listopada 1899.

Arystokratka z Piemontu , zlecona przez ministra Cavoura królowi Piemontu-Sardynia na kochankę francuskiego cesarza Napoleona III , jest także postacią z początków fotografii.

Hrabina Castiglione jest określana jako „najpiękniejsza kobieta swojego stulecia” .

Biografia

Młodzież

Jest jedyną córką markiza Filippo Oldoïni Rapallini (urodzonego w La Spezia on25 lutego 1817 r, pierwszy zastępca La Spezii w parlamencie Królestwa Sardynii w 1848 r., a następnie ambasador Włoch w Lizbonie ), który najpierw poślubił swoją kuzynkę Isabellę Lamporecchi (córkę Luisy Chiari, tancerki teatralnej i wielkiego prawnika Ranieri Lamporecchi z Florencji). Otrzymała staranne wykształcenie typowe dla szlachty Piemontu, szybko ucząc się angielskiego i francuskiego , ćwicząc taniec i muzykę.

Świadoma swojej urody, nazywa się ją La Perla d'Italia (Perła Włoch), podczas gdy jej rodzina nazywa ją „Nicchia”. Ona poślubia,9 stycznia 1854, w wieku 17 lat, hrabia Francesco Verasis z Castiglione (1826-1867), którego jest drugim małżeństwem i któremu daje 9 marca 1855syn o imieniu Giorgio (1855-1879). Porzucona przez męża o powściągliwym charakterze w przeciwieństwie do jej i często wzywana do króla, bierze za kochanka młodego oficera i przyjaciela z dzieciństwa Ambrogio Dorię, a następnie swojego brata Marcello, co powoduje napięcia w parze, która osiadła w Turynie .

W Paryżu, rue de Castiglione i na dworze Francji

Kilka tygodni po porodzie, w celu potajemnego służenia interesom króla Sardynii Wiktora Emanuela II (którego również została kochanką) i zjednoczenia Włoch , jej kuzyn Camillo Cavour prosi ją o wyjazd do Paryża , aby młoda kobieta w wieku 18 lat uwodzi cesarza Napoleona III, który ma 47 lat, aby wpłynąć na jego decyzje polityczne w celu uzyskania poparcia rządu francuskiego dla stworzenia zjednoczonych i niezależnych Włoch. Hrabina, marząca o odgrywaniu politycznej roli, przyjmuje tę misję. W towarzystwie męża i syna 25 grudnia przybywa do Paryża, gdzie osiedlają się przy rue de Castiglione 10 .

ten 9 stycznia 1856 rCastiglione zostaje przedstawiony Napoleonowi III, pod nieobecność cesarzowej Eugenii zachowanej w ciąży, podczas balu w domu księżnej Matyldy , córki Jérôme'a Bonaparte, ostatniego brata Napoleona I.

Związek hrabiny z Napoleonem III materializuje się w parku Saint-Cloud w środku zamku Villeneuve-l'Étang w Marnes-la-Coquette le27 czerwca 1856 r.. Poślubienie cesarza i hrabiny, podwójne cudzołóstwo cesarskie wywołało skandal i zmusiło hrabiego Castiglione do rozstania się z żoną: zrujnowany przez luksusowy pociąg domowy w ich paryskim hotelu przy rue de Castiglione, wyjechał sam do Włoch, gdzie musi sprzedać cały swój majątek, aby spłacić długi zaciągnięte przez żonę.

Wolna, hrabina utrzymuje stosunki z cesarzem francuskim przez dwa lata ( 1856 - 57 ). Niemniej jednak, zgodnie z nieuzasadnioną plotką, hrabina Castiglione miała zostać w 1862 roku matką nieślubnego syna cesarza, chirurga stomatologa Arthura Hugenschmidta . Robert de Montesquiou w dedykacji, którą złożył Hugenschmidtowi w swoim wierszu Diaprees Words, podejmuje tę pogłoskę.

To cesarskie cudzołóstwo, które trafiło na pierwsze strony gazet, otworzyło drzwi do prywatnych salonów w Europie, które w normalnych czasach byłyby dla niego zamknięte. Spotkała tam wielkich ludzi tamtych czasów: królową pruską Augustę , Otto von Bismarcka i Adolphe Thiersa .

Jednak narcystyczna i pełna temperamentu, lekceważąca resztę dworu i publicznie przechwalająca się darami, które cesarz oferuje jej z tajnych funduszy, w końcu staje się niesympatyczna i znużona cesarzem, który przyjmuje nową kochankę, hrabinę Mariannę Walewską . Dodatkowo w nocy od 5 do6 kwietnia 1857 r.Gdy opuszcza dom hrabiny Castiglione, trzej włoscy carbonari Grilli, Bartolotti, Tibaldi, oskarżeni o bycie na pensji rewolucjonisty Giuseppe Mazziniego , próbują zabić cesarza. Fałszywie podejrzana o współudział, została oficjalnie wydalona z Francji przez tajnych agentów na mocy dekretu podpisanego przez ministra spraw wewnętrznych . W rzeczywistości po prostu odchodzi i wraca do łask dzięki księżniczce Matyldzie i jej wspólnikowi i powiernikowi Josephowi Poniatowskiemu .

Mimo zerwania z Napoleonem III twierdzi jednak, że jej wpływ na cesarza zmaterializował się na 21 lipca 1858 rpodczas tajnego spotkania w Plombières między Napoleonem III a hrabią de Cavour , w wyniku którego zawarto traktat z Plombières .

Wsparta swoją urodą, ale także nieodpartym urokiem i subtelną inteligencją, hrabina Castiglione podbije wszystkie dwory Europy , do tego stopnia, że ​​podczas wojny francusko-pruskiej w 1870 r. Napoleon III, starzejący się, chory i pokonany, poprosi go po raz ostatni, aby użyć swoich umiejętności dyplomatycznych powoływać przyczynę Francji na kanclerza z Prus Bismarcka , i aby uniknąć w Paryżu upokorzenia zawodu przez obcych wojsk.

Od pozy do fotograficznej kreacji

w Lipiec 1856hrabina trafiła do pracowni braci Mayer i Pierre-Louis Pierson w Paryżu, jej pierwsze pozy zapoczątkowały blisko 40-letnią współpracę.

W swoich najlepszych latach hrabina przyozdabia się wytwornymi sukniami balowymi lub dziennymi, biżuterią, treskimi i pudrowanymi perukami, używa też akcesoriów do odtworzenia postaci, sceny, uczucia… Pierre-Louis Pierson realizuje ponad 450 portretów, dla których organizuje sama inscenizacja (wydaje tam praktycznie cały swój osobisty majątek) i której pewnego dnia określa się jako „najpiękniejsze stworzenie, jakie istniało od początku świata” .

Pozuje również do kostiumów. Ta „pani serc” jest jedną z najpiękniejszych. Zdjęcie wykonane przez Aquilina Schada zostało przerobione gwaszem w pracowni Mayera i Piersona w latach 1861-1863 . Praca ta jest prezentowana we francuskiej sekcji fotografii na Wystawie Powszechnej 1867 w Paryżu. Hrabina będą odwiedzicie 1 st maja do ramienia księcia Jerzego Pruskiego  (z) .

Hrabina nosiła tę sukienkę 17 lutego 1857w balu przekazanym Ministerstwu Spraw Zagranicznych . W kulminacyjnym momencie ich związku, znanego teraz wszystkim na dworze, Napoleon III w przebraniu i masce próbuje zabawić się incognito, ale goście uważnie śledzą jego gesty. Ten wieczór pokazuje odbicie splendoru dworu cesarskiego naznaczonego nostalgią za Wersalem czy Trianon , Maria Antonina szczególnie inspiruje Eugenię . Wszyscy goście noszą stroje nawiązujące do tego okresu. Hrabina krzywiona na dworze z powodu swoich eskapad z Imperatorem nosi „najbardziej fantazyjny i odważny kostium, jaki można sobie wyobrazić”. Ten kostium Ludwika XV , w połowie aktualny, nosił tytuł: „dama serc”. Spódnice podwinięte na halce, a stanik spleciony łańcuszkami tworzącymi duże serca. Piękne włosy hrabiny opadające kaskadą na szyję. Olśniewający złoty kostium był wspaniały… Na widok serca wszytego pośrodku sukni tuż nad górą ud hrabiny, Eugenia odpowiedziała sucho: „Serce jest trochę niskie. Strój jest nieprzyzwoity, nosi sukienkę bez gorsetu, gaza prawie odsłania czubek jej piersi.

W latach 1856-1857 skomponowała album ze swoimi zdjęciami i ofiarowała go Costantino Nigrze . Ten album zawiera dwadzieścia pięć fotografii różnych rozmiarów i formatów wykonanych w warsztacie. Widzimy, jak jego syn przybiera pozę, na przykład jako drużba w trenie sukni matki.

Nigra jest w tajemnicy misji powierzonej Castiglione. Wspiera ją, aby przekonać Napoleona III do zaangażowania się we Włoszech, ale także wydobyć od niej informacje dotyczące postępów w negocjacjach na kongresie pokojowym. Młoda Nigra współpracuje z Cavourem , kuzynem hrabiny i szefem misji. Cavour jest przedstawicielem Piemontu na kongresie pokojowym odbywającym się w Paryżu , po sukcesie wojny krymskiej w 1856 roku, w której należy rozegrać los Włoch. Obaj chcą postawić kwestię zjednoczenia Włoch i zyskać poparcie cesarza Francuzów.

Po powrocie do Francji w 1861 roku wraz z synem Giorgio (Georges) rozpoczął się okres wielkiej twórczości do 1863 roku.

Po raz pierwszy od powrotu do Paryża w 1861 roku została zaproszona na dwór, na bal kostiumowy w Tuileries na9 lutego 1863 r.. Pojawia się tam przebrana za Królową Etrurii . Jej kostium składa się z czarnej aksamitnej peplum na pomarańczowej spódnicy, nosi biżuterię z pozłacanej miedzi i trzyma w dłoni wachlarz z pawich piór . Virginia biegnie do studia fotograficznego następnego dnia, aby uwiecznić swój strój. Przekonana o swoim sukcesie i powrocie na wyższe szczeble, przyjmuje lubieżne i uprzejme pozy, naśladując niewinność. Jednak jego kostium wywołał skandal. Bardzo kochana na dworze, prasa zostaje uwolniona, oskarżona o pojawienie się nago na przyjęciu. Jej mąż, hrabia François, wciąż przebywający we Włoszech, grozi, że odbierze jej Giorgio. Odpowie mu zdjęciem „Zemsta” i zatrzyma dziecko. Na tym zdjęciu jest ubrana w ten sam strój królowej Etrurii, ale w płaszczu zakrywającym jej nagie ramiona i ramiona, trzyma w dłoni sztylet.

W latach 1861-1867 zorganizowano ponad czterdzieści sesji dla 176 różnych pozycji.

Fotografie Virginii de Castiglione naznaczyły historię fotografii. Jego nowatorskie pozy wyróżniają się na tle ówczesnych standardów. Dobierając kostiumy, ujęcia i ujęcia, jej praca reżyserska wyprzedza współczesnych fotografów, takich jak Cindy Sherman .

Hrabia zmarł nagle w 1867 roku przypadkowo, Castiglione został sfotografowany w żałobnym ubraniu u Piersona i zaprzestał fotografowania do 1875 roku .

Po zakończeniu Drugiego Cesarstwa , śmierci męża, a następnie syna, Virginia zamknęła się na 26 place Vendôme w ponurym, smutnym i ponurym mieszkaniu. Po śmierci swojego przyjaciela doktora Blanche poprosiła swojego syna, malarza Jacques-Émile Blanche, aby namalował jej portret, co zrobiłby dopiero po śmierci hrabiny.

Od 1893 do 1895 roku, w stanie opłakiwać jej przeszłości sukces, wzięła osiemdziesiąt dwa zdjęcia w paryskim studiu gdzie włożyła wystawne stroje z przeszłości. W żałosny i chorobliwy sposób pozuje, jak poprzednio, jednak jej legendarna uroda zniknęła, jej ciało wyschło, nie ma już zębów, prawie nie ma włosów. ten22 marca 1913 r., jego przyjaciel fotograf Pierson umiera z żalem, że nie udało mu się uchwycić prawdziwego piękna hrabiny.

Ostatnie lata

Po upadku cesarstwa i ustanowieniu burżuazyjnej i pruderyjnej III RP , owdowiała hrabina, która przedwcześnie straciła swojego prawowitego syna, który zmarł na ospę , żyje w świecie, który już jej nie przypomina.

W latach 80. XIX wieku , niewolnica swojego wizerunku i nie mogąc znieść starzenia się, cierpiała na neurastenię i mizantropię . Ukrywa się za lustrami, które zasłoniła w swoim paryskim mieszkaniu, które wynajmuje w Vendôme 26, a następnie w 1893 r. przy rue Cambon 14, gdzie pogrąża się w anonimowości i nędzy. Nie wychodzi aż do zmroku, by nie skonfrontować się ze spojrzeniem, jakie przechodnie mogli ponieść na „spustoszenia”, jakie według niej czas wyrządził jej urodzie. Zmarła w swoim domu w Paryżu o 1 st dzielnicy The28 listopada 1899w wieku 62 lat, obok wypchanych szczątków swoich psów. Sekretarz ambasady włoskiej w Paryżu Carlo Sforza spieszy z spaleniem swoich kompromitujących dokumentów.

Hrabiną Castiglione, stanowiących rozkwitu II Empire, spoczywa w cmentarza Pere Lachaise (dzielenie 85 2 ND linii, grób 83). Dawno opuszczony grób został odrestaurowany na setną rocznicę jego śmierci dzięki nagrodzie Grinzane Cavour i marmurowej tablicy datowanej28 listopada 1999, złożony.

Hrabina Castiglione i sztuka

Ikonografia

(lista niewyczerpująca)

Kino

film dokumentalny

Virginia de Castiglione jest jedną z postaci kobiecych ujętą w programie Secrets d'histoire , zatytułowanym Les reines de Paris .

Teatr

Zobacz również

Źródła

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

Uwagi i referencje

  1. Virginia Elisabetta Luisa Carlotta Antonietta Teresa Maria Oldoïni
  2. Maud de Belleroche , Pięć postaci w poszukiwaniu cesarza , Del Duca,1962, 243  s. , s.  55.
  3. Nicole Albert , La Castiglione: Życie i metamorfozy , EDI8 - PLON,2011, 325  pkt. ( ISBN  978-2-262-03697-3 , czytaj online ).
  4. Hrabia Costigliole d'Asti i Castiglione Tinella , bratanek generała Cigala, adiutant króla Włoch Wiktora Emanuela II .
  5. Régine Boisier , Adrien: Syn chłopa, zwany arystokratą , Montmelian, La Fontaine de Siloé ,200, 363  s. ( ISBN  2-84206-213-2 i 978-2-8420-6213-2 , czytaj online ) , s.  87.
  6. Alain Decaux, La Castiglione , str.  100 rozdz. VIII.
  7. Marta Weiss, „La Comtesse de Castiglione”, wstęp i chronologia w książce La Comtesse de Castiglione wydanej przez La Difference, 2009.
  8. Frédéric Lewino i Gwendoline Dos Santos, „  27 czerwca 1856. W wieku 19 lat hrabina Castiglione gwałci Napoleona III w parku Saint-Cloud  ” , na Le Point.fr ,27 czerwca 2013 r..
  9. Frédéric Lewino i Gwendoline Dos Santos, „  27 czerwca 1856. W wieku 19 lat hrabina Castiglione gwałci Napoleona III w zagajniku  ” , na lepoint.fr ,27 czerwca 2012.
  10. Jean-Baptiste Duroselle , Clemenceau , Fayard, Paryż, 1988, s.  904 .
  11. Jean-Yves Frétigné, Giuseppe Mazzini: Ojciec włoskiej jedności , Fayard ,2006( przeczytaj online ).
  12. Prawdopodobnie ma dla Cavoura większą rolę wywiadowczą niż szarą eminencję dla włoskiej polityki.
  13. Régine Boisier, op. cyt. , s.  89 .
  14. „Robert de Montesquiou miał 434 różne fotografie i portrety hrabiny” (Alain Decaux, przyp. s. 3 rozdz. XIV).
  15. Alain Decaux, La Castiglione , s. 91 rozdz. VII.
  16. „  Musée d'Orsay: The Countess of Castiglione sama  ” , na www.musee-orsay.fr (dostęp 18 czerwca 2018 )
  17. Paryż Archives  : Vital Statistics - Death Certificate n o  874 do 1 st dzielnicy Paryża . Kod dokumentu V4E 8063. Archives de Paris, N O  18 boulevard Sérurier 75019 Paris.
  18. Nathalie Crom, „  La Castiglione: Życie i metamorfozy  ” , o Télérama ,18 czerwca 2011.
  19. Grobowiec La Castiglione .
  20. Éric Mandel, „  Païva, Liane de Pougy… Zemsta piękna nocy  ”, Le Journal du Dimanche ,17 sierpnia 2014( przeczytaj online )
  21. "  Comoedia  " , o Gallicy ,1 st czerwiec 1929(dostęp 2 lipca 2021 )
  22. "  Paris-midi  " , na Gallica ,4 czerwca 1929(dostęp 2 lipca 2021 )