Laïta

Laïta
(rzeka Pouldu)
Rysunek
La Laïta w Quimperlé .
Charakterystyka
Długość 17  km
Basen 922  km 2
Umywalka zbiorcza Laïta
Przepływ średni 13,5  m 3 / s (w Quimperlé)
Dieta oceaniczny pluwial
Zajęcia
Źródło zbieg Isole / Ellé
Lokalizacja Quimperle
· Informacje kontaktowe 47 ° 52 ′ 15 ″ N, 3 ° 32 ′ 43 ″ W.
Usta Ocean Atlantycki
Lokalizacja Guidel / Clohars-Carnoët
· Wysokość 0  m
· Informacje kontaktowe 47 ° 46 ′ 04 ″ N, 3 ° 31 ′ 53 ″ W.
Geografia
Główne dopływy
· Lewy brzeg To
· Prawo bankowe Isole , Dourdu , Fontaine au Loup i strumień Quinquis
Kraje skrzyżowane Francja
Regiony skrzyżowane Bretania
Główne miejscowości Quimperlé , Guidel , Clohars-Carnoët
Źródła  : SANDRE , Géoportail , Banque Hydro

La Laïta to nazwa ujścia rzeki utworzonego przez Ellé i Isole po ich ujściu . To imię pochodzenia bretońskiego , Laita . U ujścia nazywana jest również rzeką Pouldu .

Nazwisko

Nazwa Laïta lub Laita nie pojawia się po raz pierwszy w oficjalnych pismach, aż 1825 , na katastrze z Quimperlé . W pismach sprzed rewolucji francuskiej rzeka, która wypływa z Quimperlé do morza, nadal nosi nazwę Ellé . Jednak Jean-Baptiste Ogée w swoim słowniku historyczno-geograficznym prowincji Bretanii opublikowanym w 1778 r. Oraz Jacques Cambry w swojej książce Voyage dans le Finistère lub Stan tego departamentu w 1794 i 1795 r. Wspominają o Laïcie: „a bar that n „nie istniał czterdzieści lat temu i powstał w Pouldu, u ujścia Laity”. W księgach wieczystych Guidel i Clohars-Carnoët w 1818 i 1823 roku rzeka ta nazywa się Quimper. Pochodzenie imienia Laita pozostaje niejasne. Mogło to być zniekształcenie słowa Lothéa , nazwy starej parafii, z którą graniczyła.

Geografia

Laita jest przybrzeżnych rzeki poddano fali , który pochodzi z Quimperlé w punkcie zbiegu elle i Isole . Rzeka płynie w dolinie wydrążonej przez wspólne działanie wód Ellé i Isole . Dolina została zaatakowana przez morze pod koniec ostatniego zlodowacenia po podniesieniu się poziomu morza. Dziś stanowi ujście rzeki lub aber . Laïta wieje z Quimperlé w kierunku południowym w kierunku Oceanu Atlantyckiego . Rzuca się tam do portu Pouldu po lekko krętej 17-kilometrowej trasie między stromymi i zalesionymi brzegami, mało dostępnymi. Jej trasa częściowo służy jako naturalna granica między departamentami Finistère i Morbihan . W szczególności jego prawy brzeg jest częściowo zajęty przez las narodowy Carnoët (na długości około 6 km). Wejście do ujścia jest trudno dostępne ze względu na ruchomą mieliznę podwodną i koło pasowe . Rzeczywiście, kiedy wieje wiatr z południa lub zachodu, tworzy się pasek, czyniąc nawigację niebezpieczną.

Zlewiska i dopływy

Elle i Isole stanowią główne dopływy o Laïta. Nieco w dół od pozostałych dwóch, dopływa do wód Dourdu , cieku wodnego o długości 10,2 km, który wypływa z  Mellac i przecina miasto Quimperlé. Dalej w dół rzeki wpada do strumienia Le Frout o długości 7,7  km , który przecina las Carnoët i strumień Quinquis o długości 4,6  km . Ale na poziomie hydrologicznym rozsądniej byłoby uznać Laitę za morską część biegu Ellé, która stanowi najważniejszy z dopływów. W rzeczywistości zlewisko Ellé ma powierzchnię 608  km 2 w Quimperlé w porównaniu z 224  km 2 w Isole. Jeśli dodamy do tego długość rzeki Ellé i ujścia Laïta, otrzymamy rzekę o długości 76  km według SANDRE . Laïta odwadnia obszar 832  km 2 w punkcie początkowym w Quimperlé i 917  km 2 przy ujściu do portu Pouldu lub 922  km 2 według SANDRE.

Hydrologia

Powierzchnia zlewni Laïta wynosi 832  km 2 w Quimperlé na poziomie (wirtualnej) stacji hydrologicznej. Jej moduł wynosi 13,5  m 3 / s, a jego właściwa szybkość przepływu 16,1 l / s / km 2 . Warstwa wody płynącej w jego wodnym wynosi 530 mm rocznie. Jeśli porównamy to z sąsiednimi działami wodnymi, wartość ta jest niższa niż w Odecie w Quimper (758  mm / rok ), ale wyższa niż w Blavet w Langwedocji (434  mm / rok ). W dniu zmierzono maksymalny dzienny przepływ13 grudnia 2000i wynosił 352  m 3 / s.

Średni miesięczny przepływ (wm 3 / s)
Stacja hydrologiczna: Quimperlé (wirtualna) Źródło: Banque Hydro - MEDDE , „  Podsumowanie Banque Hydro - La Laïta w Quimperlé (J4902011)  ” na przestrzeni 38 lat

Laïta jest odpowiedzialna za częste i poważne powodzie w dolnym mieście Quimperlé, ale wydaje się, że w ostatnich latach sytuacja uległa pogorszeniu . Dla progu przelewu 3 metry , powodzie z lat 1883, 1925, 1974, 1995 i24 grudnia 2013osiągnął 4,50  m  ; najważniejszym powódź , wgrudzień 2000ze swojej strony oznaczała wysokość wody wynosząca sześć metrów. 2, 3 i4 stycznia 2014Surowy w połączeniu z pływami wiosennymi (współczynnik 108) uzasadniał wydanie alarmowego poziomu czujności dla poziomu rzeki czerwonej i czerwonego dla całego departamentu Finistère .

Przyczyny są wielorakie, nieregularność przepływów rzeki Ellé, a zwłaszcza Isole, rola przypływów, powstrzymywanie rzek przez 300 lat, modyfikacje bocage i kultur w górę rzeki.

Historia

Brzegi Laïta były uczęszczane już w czasach prehistorycznych, o czym świadczy obecność kurhanu w lesie Carnoët. Liczyć mniej lub bardziej legendarny Conomor rzeczywistym Sinobrody Breton wziąłby zamieszkał w VI -tego  wieku . Pozostałości zamku Château de Carnoët są nadal widoczne do dziś. W 868 roku Wikingowie udali się w górę rzeki i zniszczyli miasto Quimperlé, zwane wówczas Anaurot. Około 1170 roku mnisi z opactwa cystersów w Langonnet, pod przewodnictwem opata Maurice'a Duaulta, osiedlili się nad brzegiem rzeki Laïta i założyli tam zakład klasztorny, który później przybrał nazwę opactwa św. - Maurice de Carnoët . Na początku XVIII -go  wieku , okręty 100 ton może pójść Laïta do Quimper, ale stopniowe koryto zamulanie i pojawienie się paska w pysku, im później zakazano dostępu, który Jacques Cambry już wspomina się 1794-1795 :

„(…) Bar, który nie istniał czterdzieści lat temu powstał w Pouldu, u ujścia Laïta. Ławice zmieniające pozycję przy każdym przypływie, a drzewa spadające na ich dno bardzo utrudniają wejście do portu Quimperlé (…). Dawniej łodzie o wadze stu ton docierały do ​​nabrzeża tego miasta; osoby z pięćdziesiątki mają obecnie trudności z osiągnięciem tego celu; morze podnosi się przy nabrzeżu od siedmiu do ośmiu stóp podczas przypływów. "

Podczas drugiej wojny światowej , wraz z przybyciem do Bretanii wojsk amerykańskich generała Pattona , Niemcy wycofali się w rejon Lorient, aby tam stanowić kieszeń oporu. Laïta służyła następnie jako zachodnia linia demarkacyjna dla kieszeni Lorient . Niemcy nie przekroczyli ujścia rzeki, ale nie wahali się bombardować przeciwległego brzegu, celując w opactwo Saint-Maurice de Carnoët, którego budynki zostały poważnie uszkodzone.

Arcydzieła

Kilka struktur przecina dolinę Laïta.

Obrazy

Zobacz też

Bibliografia

Powiązane artykuły

Uwagi i odniesienia

Bibliografia

  1. Sandre , „  Fiche cours d'eau - l'Ellé (J4--0200)  ” (dostęp 22 maja 2014 )
  2. Banque Hydro - MEDDE , „  Synthèse de la Banque Hydro - La Laïta à Quimperlé (J4902011)  ” (dostęp 23 maja 2014 )
  3. 1
  4. Travel in Finistère, czyli stan tego działu w 1794 i 1795 , tom trzeci, strona 124, księgarnia społeczna Cercle, Paryż, 1798
  5. Nazwy miejsc i ich historia Pierre Hollocou i Jean-Yves Plourin Od Quimperlé do portu Pont-Aven , Emgleo Breiz, 2008.
  6. France 3 Bretania , Finistère zaczyna czuwać na czerwono w przypadku powodzi , 2 stycznia 2014 r
  7. Jacques Cambry  : „Travel in Finistère, or State of this depart in 1794 and 1795”, 1797-1798, dostępne pod adresem https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k43631f/f428.image.r=moelan