Śmieszny pomysł, żeby nigdy więcej cię nie zobaczyć

Śmieszny pomysł nigdy więcej cię nie widzieć ( La ridicula idea de no volver a verte ) to dzieło hiszpańskiej powieściopisarki Rosy Montero , opublikowane w 2013 roku przez Seix Barral w oryginalnym języku i opublikowane w języku francuskim w 2015 przez Métailé , przetłumaczone przez Myriam Chirousse .

Praca

streszczenie

W 2011 roku, kiedy Rosa Montero ugrzęzła w pisaniu powieści, jej hiszpański redaktor wysłał jej krótki tekst, który chciała opublikować ponownie, prosząc o napisanie przedmowy. Oto pamiętnik napisany przez Marie Curie po śmierci jej męża, Piotra , potrąconego przez powóz konny w 1906 roku. Czytanie denerwuje Rosę Montero, która rozpocznie ten nowy projekt: „Czułem, że mogę użyć tej postaci Marii Curie, tak dużego, tak złożonego, jak ekran, na którym można wyświetlać refleksje i emocje, które krążyły w mojej głowie i sercu przez dwa lata. "

Praca skoncentrowana na życiu Marii Curie zawiera wiele elementów autobiograficznych Róży Montero.

Motywy

Żałoba : Marie Curie została brutalnie owdowiała gdy miała trzydzieści osiem lat. Rosa Montero właśnie straciła towarzysza po długiej chorobie. Książka łączy fragmenty pamiętnika, który Marie Curie prowadziła w ciągu roku po śmierci Piotra, z analizami Rosy Montero na temat tego, jak przeżyła (i nadal żyje) śmierć męża.
Miejsce kobiet w społeczeństwie: Marie Curie, urodzona w Polsce w 1867 r., Musiała przyjechać do Francji na studia wyższe. Całe życie walczyła o pogodzenie życia kobiety z powołaniem naukowym, uznanie jej roli w rozwoju fizyki i chemii swojego czasu (pomimo jej nagród Nobla ), aż wreszcie musiała poddać się atakom na jego prywatność podczas jego życia. romans z Paulem Langevinem . „Postawa Madame Curie była absolutną osobliwością w czasach, gdy kobietom nie wolno było prawie nic. " (Strona 13)
Tożsamość i jej związki ze wspomnieniami . Jak osobowość zależy od wspomnień i jak pamięć jest wspomnieniem palimpsestowym : „Aby żyć, musimy sobie powiedzieć. Jesteśmy wytworem naszej wyobraźni. Nasza pamięć jest właściwie wymysłem, opowieścią, którą codziennie trochę przepisujemy (to, co dziś pamiętam z dzieciństwa, nie jest tym, co pamiętam dwadzieścia lat temu). Co oznacza, że nasza tożsamość jest również fikcyjna, biorąc pod uwagę, że jest oparta na pamięci. " (Strona 101-102)
Koniec życia i śmierć: refleksja nad tym, jak społeczeństwo postrzega starość. „Okazuje się, że okres dzieciństwa zwykle zajmuje dużo miejsca, a potem przychodzi młodość i dojrzałość, która w naturalny sposób obejmuje strony i strony. Ale przychodzi taki moment w historii ich życia, kiedy nagle wszystko wydaje się opróżniać, przyspieszać lub kurczyć. Mam na myśli to, że kiedy nie umierają młodo, wydaje się, że cokolwiek się z nimi dzieje, kiedy osiągają starość, nie jest dla nich zbyt interesujące. " (Strona 153) Jeśli w biografiach starość jest marginalizowana, śmierć głównego bohatera jest uważana za niefortunne zdarzenie, gdy jest częścią życia. „Ale życie nie ma innego możliwego końca niż śmierć. A wcześniej, jeśli masz szczęście: starość. Filmy z Hollywood zazwyczaj tak się nie kończą. Ludzie uważają to za przygnębiające. Moja powieść The Transparent King kończy się śmiercią głównego bohatera. Dla mnie to wspaniała śmierć, szczęśliwa śmierć. Miała wspaniałe życie i wybiera własną drogę. Uważam to za bardzo optymistyczną powieść, a napisanie jej zmniejszyło mój strach przed własnym końcem. Są też czytelnicy, którzy tak to widzą, ale inni mówią mi, że nie wybaczają mi zabicia bohaterki. Wreszcie zobaczmy, wszyscy bohaterowie umierają, po prostu robią to poza stronami książki. " (Strona 167)

Główni bohaterowie

Marie Curie : jest bohaterką historii. Widzi się ją oczami Rosy Montero: „W biografii Marii Curie są dwie rzeczy trudne do zrozumienia: po pierwsze, pomimo wszystkich dowodów, które zgromadziła podczas jej życia, nie zdawała sobie sprawy z niebezpieczeństwa radu . Curie widzieli, że wystawa zabija zwierzęta laboratoryjne, ale beztrosko i nielogicznie myśleli, że powoduje ona tylko oparzenia skóry u ludzi. (...) Drugą trudną do zrozumienia rzeczą Marii Curie jest jej całkowite milczenie, jeśli chodzi o rozmowa o dodatkowych problemach, z którymi musiała się zmierzyć, będąc kobietą. Nigdy nie wspomniała, nawet przelotnie, o oczywistej i zaciekłej machismo społeczeństwa, w którym żyła, i nigdy nie podkreśliła szczególnych niesprawiedliwości, których ona sama doznała i których było wiele. (strony 105 do 113)
Pierre Curie : spotyka Marie Curie, gdy ma trzydzieści pięć lat. Jest przystojnym mężczyzną, który nadal mieszka z rodzicami. Wcześniej obawiał się, że obecność żony i dzieci podważy jego karierę naukową. ( str. 81 ). Podobnie jak jego żona, nie dostrzegał niebezpieczeństwa radu, a gdy w 1906 roku zmarł przypadkowo, upadając pod nogi konia, był już bardzo słaby. ( str. 97–98 ).
Rosa Montero : pojawia się w powieści poprzez swoje refleksje na temat Marie Curie oraz fragmenty jej własnej historii miłosnej, które pojawiają się w całej historii.
Paul Langevin : zostaje kochankiem Marie Curie cztery lata po śmierci Pierre'a. Jest żonaty z kobietą, z którą pozostaje w konflikcie i jest ojcem czwórki dzieci. Jest opisany jako sam przykład słabego człowieka (strony 134-138). Ten związek, podany do wiadomości publicznej przez żonę Langevina, wywołał prasę przeciwko Marii Curie ( s. 142–143 ).

Uderzające procesy narracyjne

To nie jest historia z perspektywy pierwszej osoby, ponieważ autor nie jest postacią fabularyzowaną. To nie jest autobiografia (autobiografię charakteryzuje przynajmniej tożsamość autora, narratora i bohatera), ponieważ postać Śmiesznej idei, by cię nigdy więcej nie zobaczyć, nie jest Rosą Montero. Jest to tym bardziej powieść autobiograficzna, że temat nie jest postacią fikcyjną. Można by pomyśleć, że to biografia, ale ciągła ingerencja autora w opowieść własnymi wspomnieniami również nie pozwala na zaliczenie tej pracy do tej kategorii. „Jednak śmieszna idea, że nigdy więcej cię nie zobaczę, jej nowa książka wprowadza przełom: po raz pierwszy hiszpańska pisarka sprawiła, że jej najbardziej intymny ból straciła w 2009 roku jej towarzysza, Pablo, materiał na dziwny oraz wciągająca książka, której gatunek nie dający się sklasyfikować, pomiędzy esejem, opowiadaniem i biografią - ta autorstwa Marii Curie (1867-1934). "

Wyróżnia się również wykorzystaniem powtarzających się hashtagów , zebranych w indeksie na końcu książki, przerywających tekst jak znaki interpunkcyjne.

Analizy i komentarze

Krytycy francuskiej prasy

Światowe książki z25 lutego 2015 r.
The New Obserwatorzy z3 marca 2015 r. Didier Jacob kładzie nacisk na podziw, że Rosa Montero ma dla Marie Curie oraz na sposób, w jaki ona wsuwa się historia jej bohaterki, aby opowiedzieć swoją własną drogę „, że z przekonaniem feministka , czystego produktu z kontrkultury. Z lata 70. Rosa Montero z doskonałym humorem przedstawia się jako szokująca hipisówka , odmawiająca noszenia staników, wkładania szpilek, makijażu i woskowania pod pachami. "

Program radiowy

Wędrowny nastrój z5 lutego 2015 : „Dziwna książka, ostatnia opublikowana przez hiszpańską dziennikarkę i powieściopisarkę Rosę Montero. Z dala od precedensów, fantastycznych opowieści, dziwnych opowieści inspirowanych science fiction, osadzonych w odległej przeszłości lub bolesnej przyszłości, The Ridiculous Idea of Never See You Again , która została właśnie opublikowana w wydaniach Métailié w tłumaczeniu Myriam Chirousse , to książka, w której autorka przemawia bez makijażu w pierwszej osobie. Marie Curie , o której niewiele wiedziała, poprzez ten dziennik, który ją ujawnia, posłuży jako miara do oceny jej własnego życia, jej zobowiązań, jej feminizmu, jej miłości i miejsca zajmowanego przez jej zawód. To kapryśna, wirująca, wściekła i pełna pasji książka, która z pewnością musi przypominać tego, który ją napisał. "

Inne analizy

Jedna negatywna recenzja: Chronicart . Dla autorki artykułu Rosa Montero nie uczy nas zbyt wiele o Marii Curie, a także nie definiuje nowego miejsca kobiet. Porusza zbyt wiele tematów i nie pisze wiernej biografii ani osobistej historii. Daje mu ocenę 2 na 5.
Pozytywne recenzje:
- Blog L'Express . Véronique Poirson podkreśla, że większość prac Rosy Montero jest poświęcona Marii Curie, jej dzieciństwu, młodości, małżeństwu i fascynacji radem, którą Pierre i Marie Curie odczuwają. Ale jest wrażliwa na to, że „Rosa Montero, poza fotografiami poważnej i często smutnej twarzy Maryi, oferuje nam namiętną, zmysłową, zakochaną kobietę, badaczkę, noblistkę, matkę. I jest bardzo delikatny ”.
- AL Actualité podkreśla inny aspekt książki: literatura jako potężna broń przeciwko bólowi. „Wszyscy potrzebujemy piękna, aby życie było znośne. Dlatego piszę tę książkę. Dlatego to czytasz ”.
- Wybór księgarzy . Rozważania nad sensem ludzkiej egzystencji pisze Pauline Girardin. Max Buvry tak uzasadnia swój wybór: „Dwie niezwykłe kobiety, zadziwiający i ujmujący tekst, poruszający zawsze bardzo współczesne tematy, oświetlony żywym i figlarnym pismem, przyciąga czytelnika od pierwszych wersów”.

Uwagi i odniesienia

Rosa Monterao ( tłum. Z hiszpańskiego), The Ridiculous Idea of Never See You Again , Paryż, Métailié ,2015, 180 pkt. ( ISBN 979-10-226-0164-1 )
(es) Ediciones El País , „ Cuando Rosa Montero is reflejó in Marie Curie ” , w EL PAÍS ,11 marca 2013
Stéphanie Dupays , „ Historia książki: Marie Curie, między mną a moim bólem ”, Le Monde.fr ,25 lutego 2015 r( ISSN 1950-6244 , czytaj online )
Helén Hernández Marzal, „ Poetyka hashtagu? The Ridiculous idea, że nigdy więcej cię nie zobaczę autorstwa Rosy Montero ” , na fabula.org ,15 lutego 2017(dostęp 14 kwietnia 2020 ) .
" kobiety Marie Curie Genius" niepokonana " " w Bibliobach ,3 marca 2015 r
„ Hiszpańska pisarka Rosa Montero / France Inter ” , w France Inter ,5 lutego 2015
Julie Coutu , „ Rosa Montero - Śmieszna idea nigdy więcej Cię nie widzę - Chro ” , w Chro ,23 lutego 2015 r
„ The Ridiculous Idea of Never Seeing You Again , Rosa Montero ” , w Les 8 Plumes ,29 stycznia 2015
„ Śmieszny pomysł, żeby nigdy więcej cię nie zobaczyć: Marie Curie, inna i lepsza niż ogromna większość mężczyzn”. » , Na www.actualitte.com ,4 lutego 2015
Alain Gravelet ( http://www.gravelet-multimedia.com ) Olf Software ( http://www.olfsoftware.fr ) , „ Wybór księgarzy - dowiedz się więcej o książce. do zobaczenia ” , na www.lechoixdeslibraires.com ,6 czerwca 2015