Produkcja | Dominique delouche |
---|---|
Scenariusz | Dominique delouche |
Główni aktorzy |
Éric Laborey |
Firmy produkcyjne | Filmy Busha |
Ojczyźnie | Francja |
Uprzejmy | Dramat |
Trwanie | 100 min. |
Wyjście | 1971 |
Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Arkusz techniczny i dystrybucja
The Man of Desire to francuski film wyreżyserowany przez Dominique Delouche w 1969 roku , wydany w 1971 roku .
W drodze do Paryża Étienne, czterdziestoletni chrześcijański pisarz , zabiera do samochodu przystojnego młodzieńca, który mówi, że nazywa się Rudy i przegrał wszystko w ruletce w kasynie w Deauville . Étienne dyskretnie wsuwa mu kilka banknotów wraz z wizytówką w razie potrzeby lub nagłej potrzeby. Ojcowska miłość, jaką darzy tego chłopca, staje się coraz bardziej niejednoznaczna. Najpierw zwierza się swojej żonie Valentine, a następnie François, przyjacielowi kościelnemu. Para najwyraźniej miała otwarty związek od czasu śmierci ich córeczki, a Valentine zaprasza mężczyznę na weekend do ich wiejskiego domu. Wydaje się, że między trzema bohaterami panuje względny współudział. Ale Rudy, którego głównym zajęciem jest kręcenie się po ulicach ze swoim gangiem, organizowanie gier karcianych w podziemnej jaskini i rabowanie mężczyzn w poszukiwaniu młodych ludzi, szybko zaczyna czuć się obco w tej bogatej burżuazyjnej siedzibie.
Étienne próbuje wyciągnąć go z przestępstwa, ale Rudy jest zirytowany, że ingeruje w jego życie w ten sposób. Upokarza go, kradnie, zdradza z żoną. Coraz bardziej świadomy pragnienia Étienne'a dla niego, Rudy nie może go nienawidzić, gardzić nim, a wszystkich przyciąga oferowana mu możliwość zmiany swojego przeznaczenia. Étienne w końcu poświęca się, świadomie wpadając w pułapkę zastawioną przez gang Rudy'ego, aby ocalić tego, którego kocha.
Oprócz uznanych aktorów, takich jak Emmanuelle Riva i André Falcon , Dominique Delouche wybrał do głównych ról prawie nieznanych aktorów. Młody aktor i reżyser, Éric Laborey , ma tu swój pierwszy film. Popełnił samobójstwo w 1982 roku w wieku 32 lat. François Timmerman (Étienne), aktor i reżyser, ma tylko małą filmografię, która zatrzymuje się w połowie lat 80 . Patrice Alexsandre debiutuje na dużym ekranie w małej roli zespołu, a następnie zrobił skromną, ale regularną karierę, zanim umarł przypadkowo w 1998 roku w wieku 50 lat .
Film został nakręcony w 1969 roku w starych kąpieliskach przy rue de Penthièvre przekształconych w miejsce do gry, pustą parcelę w dzielnicy na przodzie Sekwany , na Île aux Cygnes i na nabrzeżach Sekwany, w porcie Suffren . , a także w pawilonie na przedmieściach Paryża .
Film spotkał się z przychylnym przyjęciem krytyków, zwłaszcza Jeana-Louisa Bory'ego w Le Nouvel Observateur i Louisa Chauveta w Le Figaro , ale nie znalazł publiczności ze względu na kontrowersyjną tematykę.
Film powstał we współpracy z autorami, aktorami i technikami.
„Bądźcie ludźmi pożądania. "
Ten epigraf pochodzenia biblijnego wyjaśnia podwójne znaczenie tytułu. W Starym Testamencie Bóg nazwał swego proroka Daniela „człowiekiem pożądania”, ponieważ był spragniony wypełnienia słowa Bożego z taką siłą, że wystarczyło, aby zmienić duchową atmosferę na świecie, a przede wszystkim w Babilonie . Ale co ważniejsze, to Daniel zapowiedział przyjście Mesjasza na ziemię, aby zbawić ludzkość.
Człowiek pożądania to jeden z trzech filmów fabularnych Dominique Delouche, znanego z licznych filmów dokumentalnych o tańcu i muzyce. Duży wpływ na kształtowanie się gustu estetycznego przyszłego reżysera miały lekcje gry na fortepianie i śpiewu klasycznego oraz jego zamiłowanie do baletu , uzupełnione studiami w Beaux-Arts .
Człowiek pożądania naznaczony pieczęcią twórczej osobowości mistrza nie jest taki prosty w swoim sensie filozoficznym, moralnym i społecznym. Jest też oryginalny i dopracowany pod względem artystycznym. Dominique Delouche nie zdecydował się przypadkowo na czarno-białe . Wezwanie do ponadczasowości, do Absolutu, już sugeruje rygor i szlachetność klasycznego połączenia czerni i bieli. Te dwa przeciwstawne kolory wzmacniająwyraźny kontrast między człowiekiem cywilizowanego świata a młodym przestępcą. Połączenie czerni i bieli podkreśla również szczegóły i sprawia, że scena z mgłą jest szczególnie fotogeniczna. Ta symboliczna para tworzyzaskakujące złudzenia optyczne : zagęszczają ponury mrok nocnych scen, zacierają linie rzeczywistości, podkreślają nieuchronność wydarzeń. Film kilkakrotnie jawi się jako koszmar na jawie (ostatni kwadrans jest więc przerażający, wręcz mistyczny ).
Muzyka klasyczna pomaga stworzyć atmosferę filmu. Dominique Delouche wybrał preludia z Das Wohltemperierte Klavier przez Jana Sebastiana Bacha . Smutny motyw z Andante z Prelude b-moll , BWV 867, których motyw przewodni biegnie przez całą folię, przełączanie na Allegro z Prelude C-moll BWV 847, ze wzrostem naprężenia i podejścia. Z Wynik , już od pierwszych obrazów filmu zapowiada jego tragiczny koniec .
DVD wydane przez Doriane Films w 2010 roku .