Johann von Pallavicini
Johann von Pallavicini
| Ambasador Austro-Węgier w Imperium Osmańskim ( d ) | |
|---|---|
| 1906-1918 | |
| Minister federalny |
| Margrabia |
|---|
| Narodziny |
18 marca 1848 Padwa |
|---|---|
| Śmierć |
4 maja 1941(na 93) Pusztaradvány |
| Narodowość | Włoski (17 marca 1861 -4 maja 1941) |
| Zajęcia | Dyplomata , polityk |
| Rodzina | Rodzina Pallavicino |
| Rodzeństwo | Ede Pallavicini ( d ) |
| Pracował dla | Rząd federalny |
|---|---|
| Członkiem | Greckie Towarzystwo Filologiczne Konstantynopola ( d ) (1909) |
| Konflikt | Pierwsza wojna światowa |
Johann, markiz Pallavicini ( po włosku Giovanni Pallavicini ; po węgiersku Pallavicini János őrgróf ), urodzony dnia18 marca 1848w Padwie i zmarł dalej4 maja 1941w Pałacu Pallavicini w Pusztaradvány jest austrowęgierskim dyplomatą, który był w szczególności ambasadorem w Sublime Porte podczas pierwszej wojny światowej .
Biografia
Urodzony w starej szlacheckiej rodzinie pochodzenia włoskiego, Johann był synem markiza Arthura Pallaviciniego (1810-1872), dowódcy husarii i hrabiny Teresy zu Spaur und Flavon (1809-1902). Wstąpił do służby dyplomatycznej po studiach w Ödenburgu i Wiedniu .
W 1871 r. Został wysłany jako attaché do Berlina , w 1878 r. Do Paryża, w 1880 r. Do Londynu .
W 1887 był sekretarzem ambasady w Belgradzie, aw 1894 radnym w Monachium, po czym w tym samym roku został wysłany do Petersburga . W 1899 r. Został mianowany ministrem w Bukareszcie .
Plik 24 stycznia 1906Markiz de Pallavicini został mianowany ambasadorem w Konstantynopolu przez cesarza Franciszka Józefa I św . Tak pozostanie do upadku imperium w 1918 roku.
W 1908 roku sprzeciwił się aneksji Bośni , ale poparł zbliżenie z Turcją .
W 1911 r. Był czasowo ministrem spraw zagranicznych po chorobie hrabiego Lexy von Aehrenthal . Markiz de Pallavicini jest wówczas uważany za jednego z najbardziej szanowanych dyplomatów dualnej monarchii.
Podczas I wojny światowej z powodzeniem pracował nad wciągnięciem Imperium Osmańskiego do wojny u boku Austro-Węgier. W kwietniu 1917 r. Odrzucił propozycję cesarza Karola I, który jako pierwszy został ministrem spraw zagranicznych. Opuścił posadę w Konstantynopolu w listopadzie 1918 roku .
Awansował do Wielkiego Krzyża Orderu Świętego Stefana w 1917 roku i był członkiem izby wyższej w 1927 roku .