Narodowość | Kanada |
---|---|
Narodziny |
11 lipca 1932, Cap-de-la-Madeleine ( Kanada ) |
Spowodowało |
NHL Blues St. Louis New York Rangers AMH Spurs Denver |
---|---|
Czynność | 1972 - 1978 |
Pozycja | Obrońca |
---|---|
Zaczerpnięte z | lewo |
Grał dla |
NHL Montreal Canadiens Saint-Louis Blues Gwiazdy Buffalo North Minnesota Sabres Detroit Red Wings LSQ Quebec Ace Shawinigan-Falls Cataracts |
Kariera zawodowa . | 1954 - 1971 |
Jean-Guy Talbot (urodzony dnia11 lipca 1932w Cap-de-la-Madeleine , Quebec , Kanada ) to obrońca hokeja na lodzie, który rozegrał 1056 meczów w sezonie zasadniczym w National Hockey League z pięcioma różnymi zespołami. Był jednym z dwunastu graczy w organizacji Montreal Canadiens, którzy brali udział w każdym z pięciu kolejnych Pucharów Stanleya pod koniec lat pięćdziesiątych.
Podczas swojej młodszej kariery zakończył karierę Scotty'ego Bowmana ciosem w głowę. W Quebec Senior League dwukrotnie brał udział w finale o Edinburgh Trophy i wygrał jedną z dwóch. Został graczem Canadiens w 1954 i pozostał w Montrealu do 1967 ; w międzyczasie siedem razy zdobył Puchar Stanleya. Został wybrany w drafcie rozszerzenia NHL z 1967 roku przez Minnesota North Stars , po czym często zmieniał drużyny, zanim wycofał się z gry. Odwrócił się, zostając trenerem Denver Spurs w Western Hockey League, z którą zdobył mistrzostwo. Następnie objął stanowisko trenera Saint-Louis Blues w NHL. Po kolejnym spotkaniu ze Spurs, który stał się Ottawa Civics, pozostał jeden sezon w drużynie New York Rangers . Karierę profesjonalnego coacha zakończył w 1978 roku.
Talbot jest uważany za ważnego członka obrony swojego zespołu w swoim czasie. Wykorzystuje swoją sylwetkę, aby pokonać swoich przeciwników, aw konfrontacji często wyłania się stamtąd, kontrolując krążek, aby kontratakować. Jego budowa fizyczna zapewnia mu obecność w strefie obronnej drużyny.
Uważa się, że wykonuje precyzyjne podania przy średnim uderzeniu na łyżwach, więc jest używany po obu stronach lodu, to znaczy zarówno do obrony, jak i podczas faz ataku swojej drużyny. Talbot jest również uważany za bon vivanta w szatni, nie wahając się rozśmieszyć kolegów z drużyny; takie podejście pomaga odstresować graczy, biorąc pod uwagę wysokie wymagania kibiców. Mierzący 1,80 metra (nieco poniżej sześciu stóp) Talbot jest uważany za świetnego gracza.
Jean-Guy Talbot zaczynał jako junior z Trois-Rivières Reds w Quebec Junior Hockey League w latach 1949-1950. W następnym sezonie grał z The Reds, ale także brał udział w spotkaniu Quebec Senior League z Shawinigan-Falls Cataracts. W nowym sezonie zdobywa do 136 minut karnych, co jest najwyższym wynikiem w lidze. W sezonie 1951-1952 plik6 marca 1952, to koniec kariery Scotty'ego Bowmana . Jako że kanadyjski zespół juniorów z Montrealu jest bliski odpadnięcia z play-offów , Bowman rusza w stronę bramki ucieczki The Reds, gdy trafia go Talbot. Wiosło laski Talbota trafiło Bowmana w czoło, pozostawiając mu kilkunastocentymetrową ranę i pękniętą czaszkę. Trener the Reds Jack Toupin radzi Talbotowi, aby uderzył w ramię, jednak niższy Bowman oddaje strzał w głowę.
Wiele lat później Jean-Guy Talbot nadal twierdzi, że to wydarzenie nie jest zamierzone:
„Zawsze mówiłem, że nie zrobiłem tego celowo. Mój trener w tamtym czasie powiedział: „uderz w ramię, a zobaczysz, że cię nie ominie”. Był niski i zbyt zgarbiony, ale cios zniknął. Stało się to bezpośrednio w jego głowie. Kanadyjczyk zaproponował następnie grę w jednym ze swoich klubów zrzeszonych w play-off. Odmówiłem i zostałem zawieszony na rok. "
Po tym incydencie Talbot odwiedza Bowmana w szpitalu, próbując przeprosić. To uderzenie jest piątą karą Talbota w meczu. Bowman powrócił do gry na dwa sezony, ale już nigdy nie był taki sam i ostatecznie został trenerem na wiele lat. Obaj mężczyźni odnajdą się nawet w bluesie Saint-Louis .
W latach 1952-1953, gdy miał 20 lat, Talbot dołączył do drużyny Quebec Aces w Quebec Senior League ; ma sześć punktów w 24 rozegranych meczach. W następnym sezonie asy wygrały playoffy LSQ, zajmując czwarte miejsce w sezonie zasadniczym. Pokonali pierwszego w tabeli , Chicoutimi Saguenéens , a następnie Ottawa Senators w serii dziewięciu meczów. Następnie zmierzą się z Calgary Stampeders z Western Hockey League o Edynburg Trophy . Jednak drużyna Quebecu przegrała z nimi, nie wygrywając meczu z pięcioma.
W latach 1954-1955 Talbot grał przez cały sezon z Shawinigan-Falls. Po wygraniu ligi, zarówno w sezonie zasadniczym, pokonując Quebec Remparts, jak iw serii, pokonując Montreal Royals w finale, Talbot zostaje nazwany wraz ze swoim kolegą z drużyny Jean Lamirande jako część pierwszej gwiazdy ligi. Ponadto Cataracts i Talbot zmierzą się z WHL Edmonton Flyers w finale, aby wygrać Edinburgh Trophy. Seria kończy się zwycięstwem Cataracts, pozostawiając tylko dwa zwycięstwa bramkarzowi Glennowi Hallowi i pozostałym graczom Edmonton przeciwko pięciu drużynom Talbota.
W tym samym sezonie 1954-1955 Talbot zadebiutował w National Hockey League , występując w trzech meczach z Montreal Canadiens i licząc jedną asystę . Po zakończeniu obozu szkoleniowego zespołu w 1955 roku Talbot przeniósł się na swoje stanowisko w Canadiens na sezon 1955-56 ; wykorzystuje kontuzję weterana Émile Boucharda, aby wygrać swoje miejsce i wziąć udział w 66 meczach. Po powrocie do gry Bouchard powiedział Talbotowi: „Młodziku, zajmiesz moje miejsce. Ja nie będę grał w klubie w przyszłym roku. „ Rzeczywiście, w następnym roku Boucharda nie ma już w drużynie, a Talbot regularnie z nią gra. Następnie Émile Bouchard, Maurice Richard i Talbot zostali przyjaciółmi. Kiedy Bouchard zmarł, Talbot powiedział, że był wzruszony tą stratą.
Talbot uczy się grać w NHL z gwiazdami takimi jak Doug Harvey i Tom Johnson, z którymi tworzy Wielką Trójkę . Pomimo dużej liczby sezonów rozgrywanych z drużyną, Talbot grał tylko raz z Harveyem, kiedy został wybrany do All-Star Game, podczas gdy został wybrany na gwiazdę pierwszej drużyny w 1962 roku. Jean-Guy Talbot rozegrał trzynaście sezonów. a także większość jego kariery aż do sezonu 1966-1967 w Canadiens. W latach 1956-1960 pięć razy z rzędu zdobył Puchar Stanleya ; jest więc jednym z dwunastu graczy, którzy zdobyli pięć trofeów. Talbot służy jako swego rodzaju mentor dla niektórych graczy, takich jak Jean-Claude Tremblay , Terry Harper , Ted Harris i Jacques Laperrière .
Talbot powiedział później, że pierwszy Puchar Stanleya był najważniejszym w jego karierze, podobnie jak jego pierwsza gra All-Star. Po pięciu zdobytych pucharach Stanleya, zespół przeżył okres czterech sezonów bez Pucharu. Talbot, Jean Béliveau , Henri Richard , Ralph Backstrom i Claude Provost , pięciokrotni mistrzowie pucharu, wciąż ewoluują wraz z drużyną przez te bezowocne lata.
W 1961-1962 , jest to pierwszy raz, najlepszym strzelcem swojego zespołu na rywali podczas tej kampanii, grał swoje 400 th kariery gry NHL. W następnym sezonie ponownie został czołowym strzelcem wśród obrońców Canadiens. W latach 1964-1965 Talbot i Canadiens wrócili do zwycięstwa, ponownie zdobywając Puchar kosztem Chicago Black Hawks . Identyczny scenariusz jest odtwarzany w następnym roku , tym razem przeciwko Detroit Red Wings . To ostatni z siedmiu zdobytych pucharów, rok zmieniający składy w następnym roku. To było w miesiącu styczniu, że sezon 1965-1966 Talbot rozegrał 700 th gry w NHL i Kanadyjczyków w tym samym czasie.
Przez większość swojej kariery w Montrealu Talbot nosi 17; na ten wybór ma wpływ Ken Reardon , ówczesny dyrektor generalny Shawinigan Cataractes, który postrzega 17. miejsce jako szczęśliwy urok. Talbot jest uważany za gracza, który lubi płatać figle swoim kolegom z drużyny. Dobrym przykładem jest to, że przed meczami Talbot uderza w nakrycie głowy swojego trenera, Toe Blake'a, nie otrzymując żadnego wyrzutu ze strony swojego trenera, jednak po spóźnieniu na jedną z nich nie udaje mu się to i Kanadyjczycy przegrywają, Blake go wzywa na koniec gry, próbując ostrzec go, aby zawsze uderzał w kapelusz w przyszłości, ponieważ wygrywają mecze, kiedy on fakt.
Po CanadiensW 1967 roku NHL przeszedł z sześciu franczyz do dwunastu; Talbot ma 35 lat i organizacja Canadiens postanawia go nie chronić. W drafcie rozszerzenia NHL z 1967 roku utrzymano6 czerwca 1967, został wybrany przez North Stars of Minnesota . Jednak na początku sezonu 1967-1968 rozegrał tylko cztery mecze z Minnesotą iw tym sezonie dwukrotnie zmienił formację, przechodząc z North Stars do Detroit Red Wings i St. Louis Blues . The North Stars handlują Talbotem do Detroit z Dave'em Richardsonem w zamian za Boba McCorda i Duke'a Harrisa na19 października 1967. Saint-Louis Blues potem ubiegać się o zwolnienia na13 stycznia 1968. Talbot nie lubi tak często zmieniać treningu, więc rozważa rzucenie kariery. W Bluesie dowodził nim Scotty Bowman, ale zdecydował się zagrać jeszcze kilka lat.
Spędził trzy pełne sezony z Saint-Louis Blues . Podczas swoich trzech kampanii z drużyną z Missouri za każdym razem dochodził do finału Pucharu Stanleya , nigdy go nie wygrywając. W latach 1970-1971 zadebiutował z The Blues, ale po raz kolejny został wymieniony4 listopada 1970na Buffalo Sabres z Larrym Keenanem przeciwko Bobowi Baunowi . Pod koniec tego sezonu przeszedł na emeryturę w wieku 38 lat. Z Sabres podpisał swój najbardziej lukratywny kontrakt w życiu za 82 000 dolarów. Talbot zakończył karierę w sumie siedmioma pucharami Stanleya , co dało mu dziewiąte miejsce w swojej karierze pod względem liczby wygranych.
Podczas całej swojej kariery zawodowej Talbot siedem razy wystąpił w All-Star Game National Hockey League . Talbot uważa, że wśród pięciu drużyn, z którymi gra w swojej karierze, Kanadyjczyk jest najlepszy, a za nim Blues, są też dwiema drużynami, z którymi gra najwięcej sezonów. W swojej karierze doznał wielu kontuzji: ramienia, kolan, a nawet złamał kostkę, ale choć grał przez całą karierę, zgodnie z jego twierdzeniami nigdy nie uraził głowy.
Po zakończeniu kariery zawodowej rozpoczął karierę jako trener i udało mu się dotrzeć do głównego trenera New York Rangers i St. Louis Blues w NHL . Pierwsze kroki stawiał jako trener z Denver Spurs w WHL, gdzie został zapisany1 st listopad +1.971, w swoim pierwszym roku jako główny trener, jego drużyna zdobyła mistrzostwo. W czasie spędzonym w Spurs był głównym trenerem, a także dyrektorem generalnym zespołu. Ten występ nie pozostał niezauważony, gdyż w dziewiątym meczu kolejnego sezonu na początku listopada zastąpił Al Arbor na stanowisku trenera Bluesa, pozostał tam przez dwa lata. John Choyce wypełnia swoje stanowisko Spurs przy odejściu Talbota. Przez dwa sezony trenował z The Blues, w następnym roku wrócił do Denver Spurs bez Central Hockey League , a w następnym roku drużyna przeniosła się do World Hockey Association, gdzie zmienili nazwy na. Ottawa Civics.
Po jego roli jako asystent trenera Johna Fergusona w poprzednim roku, został mianowany głównym trenerem Rangers, aby zastąpić tego ostatniego latem po dwóch latach poniżej oczekiwań dla zespołu, a ona właśnie opuściła dwa czasy playoff . W swoim jedynym sezonie na czele drużyny Talbot odniósł 30 zwycięstw, 37 przegranych i 13 przegranych w dogrywce. Jego statystyki pozwalają drużynie przejść do play-offów, gdzie przegrywa w pierwszej rundzie. Plik2 czerwca 1978, Wojownicy decydują się go zwolnić, aby zastąpić go Fredem Shero . Znany jest z noszenia dresu zamiast tradycyjnej marynarki - krawata noszonego przez trenerów. W wyniku jego kariery w Rangers, New York Magazine donosi, że głównym problemem Talbota jest to, że nie wzbudza zainteresowania.
W 2007 roku Talbot, podobnie jak wszyscy gracze, którzy wygrali Puchar Stanleya pięć lat z rzędu w latach 1956-1960, otrzymał miniaturową replikę Pucharu od NHL. Z siedmiu pierścieni Pucharu Stanleya Talbot zachowuje tylko jeden, pozostałe należą teraz do jego dzieci.
Talbot nie zgadza się z kilkoma nowymi zasadami dla ligi, w której grał przez wiele sezonów, w tym z tego, że gracz może opuścić ławkę kar, jeśli przeciwnik zdobędzie bramkę nawet bez odbycia pełnej kary, mówiąc, że „Kiedy miałeś karę trzeba było siedzieć na ławce przez dwie minuty i za każdym razem strzelaliśmy po dwa gole. Dlatego zmienili regułę. Myślę, że jeśli zajmiesz dwie minuty, musisz pozostać na ławce przez dwie minuty. Jak było wcześniej. ” .
Jean-Guy Talbot mieszka w 2012 roku w mieście Trois-Rivières w Quebecu wraz z żoną Pierrette po spędzeniu kilku lat w Stanach Zjednoczonych . Ma tam ziemię od 1956 roku. Ma troje dzieci: Carolle, Danny'ego i Michela. Wszyscy obecnie mieszkają w Stanach Zjednoczonych. Austin dla Carolle, Denver dla Danny'ego i Massina dla Michela. Po swojej karierze został, dzięki Ronaldowi Coreyowi , przez kilka lat przedstawicielem browaru O'Keefe .
Plik 5 marca 2012około drugiej w nocy Talbot wrócił do szpitala regionalnego w Trois-Rivières z powodu złego samopoczucia, według niektórych mediów będzie to zapalenie błędnika ; dla innych udar .
Aby zapoznać się ze znaczeniami skrótów, zobacz Statystyki hokeja na lodzie .
Ta sekcja przedstawia statystyki Talbota w różnych porach roku, w których uczestniczy. Od pierwszego sezonu juniora w 1949 roku do ostatniego sezonu w 1971 roku grał w hokeja na lodzie przez ponad 20 lat, biorąc udział w ponad tysiącu meczów w NHL. Rozwijając się w obronie, ma tylko 43 gole za 242 asysty, co daje łącznie 285 punktów w NHL, podczas gdy w NHL otrzymuje ponad tysiąc minut rzutów karnych.
Pora roku | Zespół | Liga | Sezon zasadniczy | Play-offy | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
PJ | b | W | Pkt | Gra słów | PJ | b | W | Pkt | Gra słów | |||||
1949-1950 | Trois-Rivières Reds | LHJQ | 36 | 3 | 4 | 7 | 79 | 9 | 0 | 3 | 3 | 12 | ||
1950-1951 | Trois-Rivières Reds | LHJQ | 44 | 7 | 22 | 29 | 136 | 8 | 0 | 1 | 1 | 18 | ||
1950-1951 | Zaćma Shawinigana-Falls | LSQ | 1 | 0 | 0 | 0 | 0 | |||||||
1951-1952 | Trois-Rivières Reds | LHJQ | 43 | 12 | 36 | 48 | 132 | 4 | 1 | 0 | 1 | 12 | ||
1952-1953 | As Quebecu | LSQ | 24 | 2 | 4 | 6 | 33 | |||||||
1953-1954 | As Quebecu | LSQ | 67 | 9 | 11 | 20 | 58 | |||||||
1954-1955 | Zaćma Shawinigana-Falls | LSQ | 59 | 6 | 28 | 34 | 82 | |||||||
1954-1955 | Montreal Canadiens | NHL | 3 | 0 | 1 | 1 | 0 | - | - | - | - | - | ||
1955-1956 | Montreal Canadiens | NHL | 66 | 1 | 13 | 14 | 80 | 9 | 0 | 2 | 2 | 4 | ||
1956-1957 | Montreal Canadiens | NHL | 59 | 0 | 13 | 13 | 70 | 10 | 0 | 2 | 2 | 10 | ||
1957-1958 | Montreal Canadiens | NHL | 55 | 4 | 15 | 19 | 65 | 10 | 0 | 3 | 3 | 12 | ||
1958-1959 | Montreal Canadiens | NHL | 69 | 4 | 17 | 21 | 77 | 11 | 0 | 1 | 1 | 10 | ||
1959-1960 | Montreal Canadiens | NHL | 69 | 1 | 14 | 15 | 60 | 8 | 1 | 1 | 2 | 8 | ||
1960-1961 | Montreal Canadiens | NHL | 70 | 5 | 26 | 31 | 143 | 6 | 1 | 1 | 2 | 10 | ||
1961-1962 | Montreal Canadiens | NHL | 70 | 5 | 42 | 47 | 90 | 6 | 1 | 1 | 2 | 10 | ||
1962-1963 | Montreal Canadiens | NHL | 70 | 3 | 22 | 25 | 51 | 5 | 0 | 0 | 0 | 8 | ||
1963-1964 | Montreal Canadiens | NHL | 66 | 1 | 13 | 14 | 83 | 7 | 0 | 2 | 2 | 10 | ||
1964-1965 | Montreal Canadiens | NHL | 67 | 8 | 14 | 22 | 64 | 13 | 0 | 1 | 1 | 22 | ||
1965-1966 | Montreal Canadiens | NHL | 59 | 1 | 14 | 15 | 50 | 10 | 0 | 2 | 2 | 8 | ||
1966-1967 | Montreal Canadiens | NHL | 68 | 3 | 5 | 8 | 51 | 10 | 0 | 0 | 0 | 0 | ||
1967-1968 | North Stars of Minnesota | NHL | 4 | 0 | 0 | 0 | 4 | - | - | - | - | - | ||
Detroit Red Wings | NHL | 32 | 0 | 3 | 3 | 10 | - | - | - | - | - | |||
Blues de Saint-Louis | NHL | 23 | 0 | 4 | 4 | 2 | 17 | 0 | 2 | 2 | 8 | |||
1968-1969 | Blues de Saint-Louis | NHL | 69 | 5 | 4 | 9 | 24 | 12 | 0 | 2 | 2 | 6 | ||
1969-1970 | Blues de Saint-Louis | NHL | 75 | 2 | 15 | 17 | 40 | 16 | 1 | 6 | 7 | 16 | ||
1970-1971 | Blues de Saint-Louis | NHL | 5 | 0 | 0 | 0 | 6 | - | - | - | - | - | ||
1970-1971 | Buffalo Sabres | NHL | 57 | 0 | 7 | 7 | 36 | - | - | - | - | - | ||
Podsumowanie NHL | 1,056 | 43 | 242 | 285 | 1,006 | 150 | 4 | 26 | 30 | 142 |
Pora roku | Zespół | Liga | PJ | V | re | NIE | Play-offy | ||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1971-1972 | Denver Spurs | WHL | 62 | 36 | 18 | 8 | Mistrz | ||
1972-1973 | Denver Spurs | WHL | 9 | 3 | 6 | 0 | |||
1972-1973 | Blues de Saint-Louis | NHL | 65 | 30 | 28 | 8 | 1 st runda | ||
1973-1974 | Blues de Saint-Louis | NHL | 55 | 22 | 25 | 8 | Poza serią | ||
1974-1975 | Denver Spurs | LCH | 78 | 36 | 29 | 13 | 1 st runda | ||
1975-1976 | Denver Spurs / Ottawa Civics | AMH | 41 | 14 | 26 | 1 | Nie zakwalifikowano się do playoffów | ||
1977-1978 | New York Rangers | NHL | 80 | 30 | 37 | 13 | 1 st runda |