| Narodziny |
6 maja 1932 Auxerre |
|---|---|
| Narodowość | Francuski |
| Trening | Krajowa Szkoła Administracji (1957-1959) |
| Czynność | Polityk |
| Partie polityczne |
Socjalistyczna Partia Jedności Partia Socjalistyczna |
|---|
Jean-François Kesler , urodzony dnia6 maja 1932w Auxerre jest wyższym francuskim urzędnikiem państwowym i politykiem.
Pochodząc z rodziny robotników rolnych, kontynuował studia w Paryżu, gdzie uzyskał dyplom z literatury, zanim dołączył do Sciences Po w 1953 r., A następnie w ENA w 1957 r. W tym samym awansie co Jacques Chirac .
W latach studenckich działacz, wstąpił do Młodej Republiki w 1954 roku i był częścią jej kierownictwa. Następnie spotkał Michela Rocarda i Paula Thibauda , działacza Ludowego Ruchu Wyzwolenia . Członek komitetu narodowego Nowej Lewicy , wstąpił do Związku Lewicy Socjalistycznej od jej powstania, bez żadnych obowiązków.
Opuszczając ENA w 1959 r., Był generalnym rewidentem zabezpieczenia społecznego, w następnym roku objął stanowisko administratora cywilnego w Ministerstwie Zdrowia .
Wrócił też do bardziej zdecydowanej działalności politycznej. Aktywnie wspierał powstanie Zjednoczonej Partii Socjalistycznej , w 1960 r. Brał udział w pracach jej sektora szkoleniowego kierowanego przez Jeana Poperena .
Po obronie pracy magisterskiej z socjologii w 1962 r. Odszedł z Ministerstwa Zdrowia na stanowisko adiunkta na wydziale prawa w Paryżu i współpracownika naukowego CNRS . Prowadzi tam działalność naukową skoncentrowaną głównie na administracji publicznej.
Działał jednak w Yonne , a następnie w Nièvre . Dołączył Narodowego Komitetu Politycznego PSU w 1963 roku, pod Motion B prowadzony przez Edouarda DEPREUX brał udział w Françoisa Mitteranda kampanii do wyborów prezydenckich w 1965 roku i opowiada zbliżenia z FGDS .
Na kongresie Czerwiec 1967przechodzi w mniejszości partyjnej (tendencja „Partia wobec perspektywy zjednoczonej lewicy”). Po remoncie narodowych struktur partii w 1969 r. Nie zasiada już we władzach.
Opuścił PSU w 1972 roku, aby wstąpić do nowej Socjalistycznej Partii Epinay. Następnie jest proszony o sporządzenie raportów i notatek jako „ekspert”.
W PS jest przede wszystkim bliski Gillesowi Martinetowi, z którym utrzymuje przyjaźnie, ale nie idzie za nim w swoim zbliżeniu z CERES .
W Nièvre był asystentem parlamentarnym Jacquesa Huyghuesa des Étages , od 1973 sekretarzem federalnym ds. Szkolenia, sekretarzem sekcji socjalistycznej Château-Chinon i radnym tego miasta, bastionu wyborczego François Mitterranda, w latach 1977-1989.
W 1974 r. Brał udział w tworzeniu Socjalistycznego Instytutu Historii i Badań (ISER) i od tego czasu regularnie współtworzył New Socialist Review (NRS), teoretyczny przegląd Partii Socjalistycznej.
W 1983 roku został zastępcą dyrektora ENA, gdzie stworzył w szczególności wydział kształcenia ustawicznego. Z tej okazji dołączył do Force Ouvrière , po tym jak został zrzeszony z CFTC , CGT , FEN i CFDT . Następnie zostaje mianowany przedstawicielem FO w sekcji Rady Ekonomiczno-Społecznej .
W 1989 roku oddelegował Pierre'a Bérégovoya do kampanii miejskiej Nevers i zasiadał w radzie miejskiej do 1995 roku.
W 1996 roku uzyskał stanowisko profesora uniwersytetu na Sorbonie, aż do przejścia na emeryturę w 2000 roku.
W 2002 roku wezwał do głosowania na Jean-Pierre'a Chevènementa w wyborach prezydenckich i opuścił Partię Socjalistyczną.
Jednak w 2006 roku wznowił swoją kartę PS, aby zaangażować się w kampanię prezydencką Ségolène Royal .