Jarosław Dąbrowski

Jarosław Dąbrowski
Jarosław Dombrowski
Jarosław Dąbrowski
Przezwisko Łokietka
Narodziny 12 listopada 1836 r
Żytomierz ( Imperium Rosyjskie )
Śmierć 23 maja 1871 r.
Paryż ( Francja )
Śmierć w akcji in
Pochodzenie Polskie
Wierność Cesarstwo Rosyjskie (1855-1862) Polski Rząd Narodowy (1862) Komuna Paryska (1871)

 
Stopień Kapitan (Rosja)
Generał (komuna paryska)
Konflikty Powstanie Styczniowe
Komuna Paryska
Wyczyny broni Krwawy tydzień

Jarosław Dąbrowski (francized „Dombrowski”, w języku rosyjskim  : Ярослав Домбровский ), pseudonim „Łokietek”, to polski rewolucjonista urodzony w Żytomierzu ( Imperium Rosyjskiego ) na12 listopada 1836 ri zmarł w Paryżu dnia23 maja 1871 r..

Oficer armii rosyjskiej, brał udział w powstaniu polskim w 1863 r. przeciwko reżimowi carskiemu. Skazany na deportację uciekł i udał się do Paryża, gdzie podczas Komuny Paryskiej w 1871 r. zorganizował obronę przed Wersalami. Obdarzony stopniem generała zginął na barykadach podczas szturmu na Wersal .

Biografia

Jarosław Dąbrowski pochodzi ze szlachty polskiej herbu Radwan .

Kariera wojskowa

Osierocony, w wieku dziewięciu lat, w 1845 roku, został wysłany do korpusu kadetów w Brześciu Litewskim , szkoły wojskowej zarezerwowanej dla synów szlachty. W wieku szesnastu lat w 1853 r. wstąpił do petersburskiego korpusu kadetów , który ukończył w 1855 r. w stopniu podchorążego. Przez kolejne cztery lata służył w armii rosyjskiej, walcząc z powstańcami czerkieskimi na Kaukazie . Ta kampania przyniosła mu odznaczenie .

Od 1859 do 1861 kontynuował studia na Nicholas Szkoły Sztabu Wojskowego w Petersburgu , najważniejszej instytucji szkolenia wojskowego dla wyższych oficerów w imperium rosyjskim , po czym awansował na kapitana. . Więc kapitan sztabu dostaje jego przyporządkowanie do VI th Division stacjonujących w Warszawie , gdzie przybył w lutym 1862 r.

Polskie powstanie styczniowe 1863 r.

W maju 1862 został powołany do Komitetu Miejskiego (Komitetu Miejskiego) jako szef warszawskiej organizacji konspiracyjnej założonej14 października 1861 rw odpowiedzi na stan wojenny ogłoszony w Królestwie Polskim ( Kingdom of Congress ), który Dąbrowski przekształcony Narodowego Komitetu Centralnego (Komitecie Centralnym Narodowym, KCN) w celu zjednoczenia i przejąć kontrolę nad wszystkimi konspiracyjnych ruchów Brytanii . Dąbrowski jest oddany ideom frakcji Czerwonej , zjednoczonej wokół trzech celów: zniesienia pańszczyzny , reformy rolnej i niepodległości Polski. Jest zwolennikiem walki zbrojnej i wzywa do natychmiastowego działania. Odpowiada za planowanie powstania rewolucyjnego dla14 lipca 1862 r, siedemdziesiąta trzecia rocznica Rewolucji Francuskiej . Jego akcja jest skoordynowana z działalnością Koła Oficerów Polskich , kierowanego przez Zygmunta Sierakowskiego , które utrzymuje kontakt z rosyjskim podziemiem, z którym miał wspólny cel – obalenie caratu i odbudowę Rosji w duchu demokratycznym.

Radykalna frakcja Dąbrowskiego ściera się z frakcją Białych, która popiera zniesienie pańszczyzny i reformę rolną, ale domaga się rekompensat dla właścicieli ziemskich. Tymczasem władzom carskim udaje się zdemaskować spiskowców wśród rosyjskich oficerów. Sam Dąbrowski został aresztowany dnia14 sierpnia 1862 rw następstwie donosu Alfa Wrześniowskiego , Polaka w służbie Wielkiego Księcia i Wicekróla Konstantyna . Spędził dwa lata w X Pawilonu w Cytadeli w Warszawie .

Wygnanie w Paryżu

10 listopada 1864 rDąbrowski został skazany na piętnaście lat więzienia na Syberii , ale zdołał uciec z aresztu scenicznego w Moskwie i w 1865 dołączył do Francji . W Paryżu zetknął się z przeciwnikami Imperium , w szczególności z powracającym z Diabelskiej Wyspy internacjonalistą Charlesem Delescluze , związkowcem Eugène'em Varlinem i socjalistycznym dziennikarzem Augustem Vermorelem . Dąbrowski broni wraz z bratem Teofilem idei Garibalda , na rzecz europejskich i amerykańskich środowisk rewolucyjnych, w ramach Klubu Polskiego, który jest powiązany z Klubem Szkoły Medycznej i Klubem Białej Królowej, gdzie spotykają się m.in. studenci z tym Salpêtrière . Sprawa polskich patriotów rzeczywiście spotkała się z22 lipca 1863 rwsparcie Związków Zawodowych i francuskich związkowców podczas spotkania, które odbyło się w Londynie w tym preludium do powstania I st International, dwa miesiące później.

Szef wojskowy Komuny Paryskiej

Dąbrowski oddał się do dyspozycji Rzeczypospolitej proklamowanej w 1870 r.4 wrześniaw środku klęski, ale udało się, jak wielu internacjonalistom, aresztować tylko dwa razy z rzędu. 18 marcazebrał się do Komuny Paryskiej i otrzymał6 kwietniadowództwo 11 -tego  legionu w Gwardii Narodowej na czele, który z9 kwietniaz powodzeniem prowadzi obronę Neuilly zaatakowanego po klęsce Courbevoie . Tam odniósł sukces w kontratakach 11 i12 kwietniaale nie jest przestrzegany w jego zaleceniach. Zalecił bowiem taktyczne użycie artylerii i formowanie latających komandosów zamiast bombardowania przygotowawczego i piechoty manewrowej. Nie został jednak wysłuchany ani przez ministra wojny Cusereta , choć bardzo doświadczonego, ale przeciwnego Delescluze , ani przez inne bronie, praktycznie samozarządzające się. Thiers , który boi się swojej wartości, dyskretnie wysyła mu jednego z wielu emisariuszy, którzy potajemnie wędrują po Paryżu , Vaysset, z propozycją półtora miliona franków, ale generał woli potępić próbę przekupstwa i mieć posłańca, który zostanie aresztowany strzał. 19 kwietniazostał ranny, ale 29 maja objął dowództwo całej dywizji prawego brzegu Sekwany  ; prowadzi walki na pobliskich płonących przedmieściach. Pochód Wersalów od czasu zdobycia Courbevoie zostaje zatrzymany w Neuilly przez ludzi Dąbrowskiego; akcja ta wspiera więc obronę głodującego Paryża za jego fortyfikacjami.

Dąbrowski i Walery Wróblewski jest jedynym wyższych funkcjonariuszy otrzymało szkolenie wojskowe, Louis Rossel , która zastąpiła od 1 st maja Cluseret powołuje5 MajaDąbrowski Wódz Naczelny Armii Gminy. W rzeczywistości dowodzi armią czterdziestu tysięcy dezerterów. 14 maja, otrzymuje poparcie Delescluze , zwanego 11 „cywilnym delegatem na wojnę”, dekretem nakazującym wzniesienie kamiennych barykad. 22 maja, gdy rozpoczął się Krwawy Tydzień , a Wersalowie są już w Operze i Łuku Triumfalnym , pojawia się, choć uważany za martwego, na swoim czarnym koniu, prowadząc batalion przez rue de Rivoli, który śpiewa Pieśń o odejściu i pędzi do wroga z ratusza. Ten batalion obejmuje kobiety, z których jedna nosi na rękach dziecko. Następnego dnia,23 maja 1871 r., pod koniec popołudnia, u podnóża bronionej przez swój sztab i brygadę kosmopolityczną barykady ul. Myrha , Dąbrowski został zastrzelony podczas przygotowań do kontrofensywy i zginął kilka godzin później w ratuszu, gdzie był transportowany nieprzytomny. Miał mieć trzydzieści pięć lat i przez czterdzieści siedem dni będzie generałem, w tym dwanaście na linii frontu.

Znany jest również ze swoich antyfeministycznych poglądów . Na przykład stara się nie dopuścić do wejścia na pole bitwy pielęgniarek i stołówek.

Został pochowany dwa dni później w czerwonym całunie na cmentarzu Père-Lachaise . Vermorel wygłasza mowę pochwalną, a jego ostatni żyjący towarzysze witają go na noszach postawionych jak za jego życia.

Ani jego grobu, ani jego ciała nigdy nie odnaleziono po Komunie.

Potomkowie

Jego grób, pospiesznie zaaranżowany lub przewieziony na cmentarz w Ivry , nie został odnaleziony, a jego ciało nigdy nie odnalezione. Jego pamięć jest zatem uhonorowana pamięcią wszystkich federacji przy murze w północno-wschodnim narożniku cmentarza Père-Lachaise lub pomniku wzniesionym za murem na placu Samuel-de-Champlain . Do 140 th  rocznicę jego śmierci, pomnik został zorganizowany ulicę Myrha w Paryżu , w miejscu jego śmierci w walce,25 maja 2011.

Jego nazwa została podana do polskiej jednostki z Brygad Międzynarodowych w czasie hiszpańskiej wojny domowej .

Jego biografia była przedmiotem polskiego filmu przez Bohdana Poręby wykonane w 1975 roku .

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Chorąży, powyżej „sierżant”, czyli adiutant, a poniżej „podporucznik”, czyli podporucznik
  2. Ranga armii carskiej pomiędzy porucznikiem a kapitanem

Bibliografia

  1. Dubois 1991 , s.  257.
  2. Raporty policyjne 1870-1871, numer 1083, Bibliothèque historique de la Ville de Paris.
  3. Dubois 1991 , s.  392.
  4. Dubois 1991 , s.  131.
  5. Dubois 1991 , s.  119.
  6. Dubois 1991 , s.  258.
  7. Dubois 1991 , s.  133.
  8. Dubois 1991 , s.  140.
  9. Dubois 1991 , s.  259.
  10. Dubois 1991 , s.  145.
  11. (w) Antje Schrupp, „  Nicht marksistin und auch nicht anarchistin. Frauen in der Ersten Internationale  ” , na www.sopos.org (dostęp 4 maja 2021 r. )
  12. Dubois 1991 , s.  147.
  13. „Pytania komunardów są wciąż aktualne” – odpowiada Éloi Valat, autor Pogrzebu Julesa Vallèsa , na pytania internautów podczas czatu , Wyzwolenie , 25 listopada 2010 r.

Załączniki

Powiązane artykuły

Bibliografia

Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.

Linki zewnętrzne